TINOS on the run

Κάπου εδώ έξω, σ΄ένα εξωκκλήσι που στέκεται μόνο του στην μέση ενός χωραφιού, κάπου εδώ μπορεί να είναι κρυμμένος ο θεός του καθενός ξεχωριστά... Μακριά απ΄ τον θόρυβο των θρησκειών και τους βάλτους των δογμάτων, με ανεπιτήδευτη απλότητα και αμίμητη αξιοπρέπεια προς τον χώρο, με καρδιά καμωμένη από τις ατέλειες της κατασκευής τους... Από εδώ κοντά, το γαλανό τού απέραντου θεού, αποκτά γεωμετρική υπόσταση και σαφήνεια... Και ο κόσμος σωπαίνει όταν κυττάς από την μέσα άφωτη ηρεμία προς τα έξω, όσο όμορφο κι΄αν είναι το έξω από μόνο του... Κυττάς και το δέος είναι σαν του αγέννητου μωρού, που προλαβαίνει να ρίξει μια γρήγορη ματιά στον κόσμο πριν πηδήξει μέσα του... Ψηλότερα, πάνω απ΄τα Κελλιά, τα πράγματα φαίνονται αλλιώς... Η εκκλησία ακουμπάει απαλά στην πλαγιά της Καστέλλας και όταν ο ήλιος γονατίσει προς του Πολέμου τον Κάμπο, αρχινάει να γαληνεύει κι΄αυτή, ντυμένη σε χιλιάδες ίσκιους...  Μέσα απ΄την καμάρα, ένα κομμάτι ουρανού πιασμένο στον ιστό αφουγκράζεται την

Δεκαπενταύγουστος... Πλησιάζοντας στο καφενεδάκι του Κουμάρου ακούμε ομιλίες, πειρακτικά σχόλια προς κάποιον, ο οποίος απαντάει προσπαθώντας να θίξει την ηλικία των άλλων... Μάταια...Τα σχόλια συνεχίζουν και γέλια έρχονται να προστεθούν... Μια παρέα έξι-εφτά ατόμων κάθεται στα πεζούλια και πειράζει τον μεγαλύτερο σε ηλικία, που έχει βαλθεί με μια σκούπα και μπόλικο νερό από την βρύση να καθαρίσει τον χώρο κάτω απ΄την συκιά... "¨Ζέστη..." "Καλά είναι...δε πειράζει..." "Χρόνια Πολλά και του χρόνου.." "Επίσης.....Κατσείτε για καφέ. Εμείς εδώ έχουμε φτιάξει καφενείο που τα φτιάχνετε μονάχοι σας..... " Συνεχίζει το καθάρισμα του δρόμου...Τώρα σκύβει με ευλυγισία παιδιού και μαζεύει ένα-ένα τα σ΄κιόφυλλα από κάτω, μέχρι που το μάτι του δεν μπορεί να πιάσει άλλο...., αυτός, ο εικοσάχρονος ογδοντάρης... "Η Αθήνα...; Τριανταοχτώ χρόνια έφαγα στην Αθήνα....Μα εδώ έν΄ πιό καλά, περνάει η ώρα καλύτερα..." Ο εαυτός μου, ξέρεις, εκεί

Ρε, για κύττα, ρε... Πώς εμεγάλωσε η πόλη, πώς έμοιασε στας Αθήνας, πώς επλάτυνε και εψήλωσε, πώς εβάρυνε απ΄το τσιμέντο και το σίδερο, πόσο κατάφερε να ασχημύνει κι΄άλλο...!!! Ούτε τα νυχτερινά φώτα μπορούν να κρύψουν το μέλλον που έχει διαλέξει εδώ και καιρό το νησί.... Όσα χτίστηκαν είναι χειρότερα από τα προηγούμενα και όσοι χτίζουν, ζηλεύουν τόσο πολύ τα Cayenne των άλλων, που πρέπει να αποκτήσουν κι΄αυτοί πάση θυσία δικό τους και μάλιστα, το συντομώτερο... Όσο για τους ντόπιους, έχουν χάσει τον μπούσουλα, δεν ξέρουν τί τους γίνεται και δεν ενδιαφέρονται κιόλας, φτάνει που το νησί ζει απ΄την οικοδομή και μόνον απ΄αυτήν... Η άσχημη χώρα της Τήνου, λοιπόν, σαν καρκίνος απλώνεται με πολλαπλές μεταστάσεις και στο υπόλοιπο νησί, σε όλα τα όργανά του, σε όλες τις συνειδήσεις... Καλό χειμώνα.

".....Τα συνεργεία του ΥΠΕΧΩΔΕ δεν είναι σε θέση να εντοπίσουν τον φθοροποιό παράγοντα, δεδομένης μάλιστα και της παντελούς έλλειψης σχετικής βιβλιογραφίας ή άλλων παρόμοιων περιστατικών, που έχει 'καταφάει' κυριολεκτικά τις πολυκατοικίες στο κέντρο της Αθήνας, δίνοντας τροφή για επιστημονικοφανή σχόλια που μιλάνε για τον 'Ιό του τσιμέντου'. Πιό συγκεκριμένα, εκτεταμένες φθορές έχουν παρατηρηθεί στους σκελετούς εκατόν τριάντα πολυκατοικιών στο κέντρο της Αθήνας, οι οποίες έχουν αρχίσει να εκκενώνονται προληπτικά. Κύκλοι του ΥΠΕΧΩΔΕ έχουν αφήσει να διαρρεύσει ότι, επίκεινται κατεδαφίσεις των εν λόγω κτιρίων, εφ' όσον οι βλάβες είναι μη αντιστρεπτές και μη επιδιορθώσιμες. Ανησυχία εξ'άλλου προκαλεί το γεγονός ότι, δεν είναι δυνατόν να εντοπιστεί το αίτιο, ενώ παράλληλα ίχνη 'προσβολής' παρουσιάζονται και σε κτίρια σε άλλες περιοχές της Αθήνας. ΕΛΕΥΘΕΡΟΓΝΩΜΙΑ 12/8/2011". Ο μηχανολόγος Δημήτρης Τσοπάνογλου, χαμογέλασε ελαφρά. Έκοψε προσεκτικά

Και από πού να ξεκινήσεις... Από την παιδεία...; Και από πού ακριβώς...;  Απ΄τα πανεπιστήμια με τους προαλειφόμενους δικτατορίσκους συνδικαλιστάδες ή από τα πολυφυλετικά δημοτικά όπου δεν υπάρχει τρόπος μείωσης των απωλειών χρόνου εξ΄αιτίας της γλώσσας ούτε για τα ελληνάκια ούτε για τα ξενάκια... Πιάσε καλύτερα την άμυνα, ειδικά τώρα που τα γειτονάκια αγριεύουν ξανά...Τώρα μόλις παραλάβαμε μέρος των πυρομαχικών για άρματα που υπηρετούν στον Ελληνικό στρατό εδώ και πέντε χρόνια. Ά, βάλε και τα διαβήματα, είναι σοβαρή άσκηση εξωτερικής πολιτικής... Στον πολιτισμό πώς τα βλέπεις...; Είναι κάτι μάρμαρα που μας ταϊζουν ακόμη και κάτι παλαβοί που στέκονται και κυττάνε μπογιατισμένους μουσαμάδες και στραβωμένες λαμαρίνες, αυτό δεν είναι...; Και πώς αντέχουν εκείνες τις φωνάρες για τόσην ώρα και κείνο το τσίρι-τσίρι με τα βιολιά και περνάνε και καλά.... Για τον τουρισμό δεν έχεις να μου πεις τίποτα, όμως... Έρχονται οι ξυνόγαλοι απ΄τους βορράδες και λιάζο

Η Διονυσία κύτταξε τον καφέ της. Οι φουσκάλες έλαμπαν στον ήλιο με χρώματα που στριφογύριζαν επάνω τους, έσκαγαν χωρίς κρότο, το καϊμάκι αραίωνε. Σιγή...ανάσα κρατημένη....Θα είναι καλός ο καφές...; Έβαλε μια γουλιά στο στόμα της..."Έχει ζάχαρη" ψιθύρισε, γυρίζοντας στην καφετζού είπε φωναχτά "Το μπρίκι είχε ζάχαρη απ΄τον προηγούμενο καφέ, μου φτιάχνετε έναν άλλον, σας παρακαλώ..." Στο διπλανό χωράφι ένας κάτσικας μασουλάει ξερά χόρτα, κυττάει χωρίς να μας βλέπει, η ζέστη σπρώχνεται παραπέρα από το αεράκι, μιλάμε λέγοντας ανοησίες για την ντόπια παραγωγή, κλέβοντας ματιές προς τους τουρίστες δίπλα μας που εντρυφούν σε μια χωριάτικη σαλάτα, οι μέρες δεν φτάνουν, οι ώρες ξεγλιστράνε από τις χαραμάδες της προσοχής μας. Η Βωλάξ δεν μπορεί να είναι πιό όμορφη μέσ΄την απλότητά της, τυλίγεται τον εαυτό της σαν καλαθάκι απ΄αυτά που μπερδεύουν με τέχνη εδώ γύρω από το ανύπαρκτο κέντρο τους, καταλήγει ή ξεκινάει από μια πηγή στην ρίζα του χωριού, μένει γεμάτη χρώματα

Φυσάει στο μπαλκόνι και θυμίζει νησί. Τραβάω την καρέκλα στην γωνία, αράζω, κλείνω τα μάτια και νιώθω το αεράκι να ελαφρώνει την κούραση της μέρας. Ανοίγω τα μάτια, περιμένω να δω τα φώτα του Κουμάρου, το περίγραμμα του Ξώμποργου, προσγειώνομαι, εδώ είναι πρωτεύουσα, δεν είναι παίξε-γέλασε. Σεπτέμβρης κιόλας μεσ΄το μυαλό μου, οι διακοπές έχουν πάψει, ο θάνατος που κουβαλάνε πάνω τους είναι εδώ, αγκαλιάζονται τα ζευγάρια στο κατάστρωμα μόλις αρχίζει και φαίνεται το λιμάνι της επιστροφής, η πόλη χτυπάει τα πρώτα γκρίζα της χαστούκια στις μαλακωμένες απ΄ τον ήλιο και την θάλασσα ψυχές, η κούραση επιστρέφει σαν να μην έφυγε ποτέ. Ο γιός μου μελαγχολεί από την επόμενη μέρα, ξεγελιέται με τα παιχνίδια που τού έλειψαν, με τις παραμορφωμένες παιδικές εκπομπές, με τους φίλους που βρίσκει στο πάρκο. Άνδρες γαρ, πόλις. Είκοσι και μία του μηνός Ιουλίου του δισχιλιοστού και δεκάτου έτους από αυθαιρεσίας μηδενισμού του κοντέρ της ιστορίας. Όλα μοιάζουν ξαναειπωμένα, ξαναδιαβασμένα, ηχώ αειπ

Σε λίγο καιρό θάρθουν όλοι, σχεδόν όλοι, μερικοί, κάποιοι απ΄όλους, αρκετοί, καμπόσοι, όσοι περιμέναμε, όσοι είχαμε ξεχάσει, όσοι θέλαν ή δεν θέλαν. Το νησί θάχει κόσμο για δύο μήνες, θα προσποιηθεί πως είναι όπως παληά, μια υγιής, αυτάρκης οικονομία, μια απέριττη κοινωνία, μία ΝΗΣΟΣ στην μέση του αρχιπελάγους, φωτεινή, ιδιαίτερη, μοναδική. Μετά, θα  γυρίσουν όλοι στα αφύσικα τσιμεντένια συρταράκια τους και το νησί θα κυτταχτεί και θα διαπιστώσει πως αυτοί που πέρασαν δεν πήραν τίποτε στην καρδιά τους, απλώς, πέρασαν άλλο ένα καλοκαίρι σε ένα από τα Κυκλαδονήσια. Σωροί megabytes σε usb-sticks και SDcards, σε jpg, TIF, PNG, GIF και κάθε υπαρκτό format αποθήκευσης και ερμηνείας της πραγματικότητας, που θα πέσουν στην συνέχεια στα χέρια του PHOTOSHOP για να σουλουπωθούν κατά το δοκούν, αναλόγως των αναμνήσεων που επιθυμεί ο ιδιοκτήτης, έτσι ώστε χρόνια μετά, θάχει μείνει μόνον η περιγραφή του φίλτρου και του εφέ που χρησιμοποιήθηκε, ενώ το βίωμα θα είναι ασαφές, όλα τα νησιά θα έχου

Στην επιφάνεια είναι τα κόμματα, τα κανάλια, οι πολιτικοί, τα γεγονότα μεταφρασμένα στην γλώσσα του τρόμου ή του καλοπιάσματος, του πρωινάδικου ή της καταστροφολαγνείας. Σηκώνει κύμα καμμιά φορά, ταραχές, διαδηλώσεις, τρομοκρατία, αντιπαραθέσεις στην Βουλή, εκλογές, έκτροπα, απολύσεις, ξεπουλήματα. Αυτά βλέπουμε και με αυτά πορευόμαστε. Νομιζόμαστε ειδήμονες της καθημερινότητας, κατέχουμε αλήθειες που μόνον εμείς αντιληφθήκαμε, καταλήγουμε σε αναλύσεις μοναδικές, ιδανικές για να συνοδεύουμε τον φραπέ και το ουζάκι μας, ν΄ακούνε τα τριγύρω τραπέζια και να θαυμάζουν τον ρήτορα... Κάτω, εκεί που τα κύματα δεν φτάνουν, από ΄κει που όλα τα παρατηρείς δίχως να σε βλέπουν και όποτε θες πατάς το κουμπί της τορπίλης, εκεί τριγυρνάει το υποβρύχιο... Δεξιά κι΄αριστερά, αναρχικά και ακροδεξιά, φιλολαϊκά και καπιταλιστικά, τα χρώματα της επιφάνειας αντανακλούν επάνω του, μα δεν το βάφουν, μοιάζει πάντα με κάτι, αλλά, σε λίγο αλλάζει και μοιάζει με κάτι άλλο... Το υποβρύχιο δεν έχει όνομ

Βλάκες όμως, δεν είναι... Σε καμμία περίπτωση... Ξέρουν πως στις επόμενες εκλογές θα φάνε μαύρο και πως όλα τα χρώματα, ξαφνικά θα πάρουν λίγο προς γκρί σκούρο, ομοιόμορφα και άτονα... Και επειδής η εξουσία είναι το ζητούμενο, μιάς και οι εκπρόσωποί μας είναι εξ΄επαγγέλματος πολιτικοί ("τί δουλειά κάνεις;"..."εκπροσωπώ τον λαό" ή "διαχειρίζομαι το έθνος, άρα, είμαι το κράτος" και λοιπές φαιδρές και ανόητες απαντήσεις...), έχουν ήδη σχεδιάσει το πώς η εξουσια θα ξαναπεράσει στα χέρια τους. Οι πρασινούληδες περιμένουν κίνηση από Βενιζέλο μεριά, ήδη ο Λοβέρδος δουλεύει για λογαριασμό του, λερώνοντας όσο μπορεί την κυβέρνηση του George. Οι γαλανάκηδες έχουν τον επανακομματισθέντα Σαμαρά και περιμένουν ν΄ακούσουν το όνομα του κόμματος της Ντόρας της εξερευνήτριας. Οι πολυχρωμάκηδες βλέπουν ήδη τον Κουβέλη να ετοιμάζεται να πάρει το αίμα του πίσω από τον ανερμάτιστο πρώην νεολαίο. Όσο για το Κ.Κ.Ε. αυτό είναι προσυμφωνημένο στο 8%, με ελευθερία διαχ

Και τελικώς, φτάσαμε στην σύνταξη... Το παιδί έχει πάρει τον δρόμο του, δεν είναι στο σπίτι από καιρό, άλλα πράγματα να με κρατάνε στην Αθήνα δεν έχουμε, άντε, πάμε για το νησί... Α, το λογαριάζαμε από καιρό, μόλις ξεμπερδέψουμε να πάμε να ηρεμήσουμε, να ευχαριστηθούμε καθαρό αέρα, φύση, βόλτες, περίπατους, να ασχοληθούμε πάλι με όλα τα χόμπυ που παρατήσαμε εδώ και χρόνια, να βρούμε το νόημα μετά από το τόσο τσιμέντο και την τόση βρωμιά, την ζωή της πολυκατοικίας, τα Σαββατοκύριακα στην ίδια πλατεία, τον ίδιο αναγκαστικό περίπατο για τα ψώνια. Βέβαια, τώρα έχει αρχίσει και τσιμπάει λίγο η μέση και ένα ψιλοπροβληματάκι με τα γόνατα της κυράς έχει γίνει λίγο πιό έντονο, αλλά, κατά τα άλλα, καλά. Τρία χαπάκια την ημέρα είναι για τις αρρυθμίες, πρωί-μεσημέρι-βράδυ, δύο για το συκώτι και μόνον ένα για το ζάχαρο, παλεύεται η κατάσταση. Στο κάτω-κάτω γιατροί υπάρχουν στο νησί, έστω κάθε δεκαπέντε άμα έχει καράβι, αλλά, τί να κάνουμε, έτσι είναι οι προχωρ

Δύο μέρες στο νησί, προκαταβολή από τις καλοκαιρινές διακοπές... Οι παραλίες πεντακάθαρες ακόμη, τεντωμένες απ΄άκρη σ΄άκρη και ξεκούραστες, άδειες από κόσμο... Τα βουνά πράσινα ακόμη, μωβίζουν οι δράφες στα λαγκάδια όπως ποτέ πριν, έβρεξε και βρέχει ακόμη. Πάνω απ΄την Αγία Υπακοή το χρώμα δεν περιγράφεται και αν αποτυπωθεί σε μουσαμά, θα δείχνει ψεύτικο... Ο Νικόλας δεν μπορεί να βρεί το νερό, "έχει πολλές διακλαδώσεις" και τον μπερδεύει, τπ ραβδί της λυγαριάς γυρνάει ακατάπαυστα.στα χέρια του... Γεμίσαν σπασμένα κιούπιακαι ντενεκέδες με γεράνια, φουντώνουν όσο περνάν οι μέρες... Το παιδί δεν θέλει να γυρίσει στην Αθήνα, τού υπόσχομαι να ξανάρθουμε σε δυό εβδομάδες και αυτόματα περνάει απ΄το μυαλό μου το απίστευτο ποσό που χρειαζόμαστε για να μετακινηθούμε με καράβι προς το νησί, μελαγχολώ, λέω "δε βαριέσαι", μα η σκέψη της απομόνωσης απ΄τον τόπο με έχει καταβάλει, οι καραβοκύρηδες θέλουν τα περατίκια τους και είναι πολλά και γεννοβολάνε κάθε χρόνο... Το

Παραθέτω από την Καθημερινή  : Πρώτο Διεθνές Λογοτεχνικό Φεστιβάλ Τήνου    Το πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ Τήνου οργανώνεται από το μη κερδοσκοπικό πνευματικό, καλλιτεχνικό σωματείο, την ''Κοινωνία των (δε)κάτων'', και θα φέρει στην Τήνο το τριήμερο 29,30,31 Ιουλίου, 27 συγγραφείς και ποιητές από 18 χώρες. Μια πολυεθνική και πολυπολιτιστική γιορτή όχι μόνο της λογοτεχνίας αλλά και του χορού, καθώς μουσικοί, χορευτές και ηθοποιοί από την Τήνο θα επανδρώσουν τη σημαντική πρωτοβουλία του σωματείου. Στόχος της διοργάνωσης είναι να καταστεί η Τήνος σημείο αναφοράς και τόπος συνάντησης της σύγχρονης παγκόσμιας λογοτεχνίας, ένα νησί όπου η Δύση συναντά την Ανατολή, ο Βοράς το Νότο, το Αιγαίο τη Μεσόγειο. Μέσω του λόγου, της γλώσσας, της έκφρασης, της επικοινωνίας, των αναγνώσεων, των απαγγελιών των παραστάσεων, του χορού, της μουσικής, γίνεται οικείος ο διαφορετικός, και σπάνε τα φράγματα της ξενοφοβίας. Ο πλούτος των διαφορετικών γλωσσών και των σύγχρονων λογ

Εφκιάσαμε πρώτα-πρώτα μια μεγάλη καρικατούρα της Ευρώπης και αντίς για σύνορα εβάλαμε πήχες ξαπλωμένους κάτω, να περνάει ο κόσμος χωρίς να εμποδίζεται. Μαζί με τους κόσμους που πάνε κι΄έρχουνται, ελευθερώθηκαν και οι μονέδες και πιά, ημπορούμε να στέλνουμε τις μονέδες μας σε μέρη, που θα αυγατίσουν περισσότερο, μιας και όλοι θέλουν νάχουν απ΄όλα και να πληρώνουν λιγότερο απ΄όσο πριν, ακόμη και αν την πατάτα την φύτευε πριν ο ξάδερφος και τώρα την φυτεύει αλλουνού τόπου ο ξωμάχος. Αυτό που δεν πάει κι΄έρχεται, είναι τα χούγια του καθενού και αυτό, που πριν όλοι τόχαν για σέβας, του καθενού το ιδίωμα και τον χαραχτηριστικό τρόπο δηλαδής, τώρα που τους επιβλήθηκε, τόχουν μισήσει με το βάθος της ψυχής τους. Και θέλουν ξανά το σύνορο. Αυτοί που ΄ναι στη μέση της Καρικατούρας και ζωγράφισαν το σχέδιο κατά τις πανάρχαιες επιδιώξεις τους, δεν σκοτίζονται και πολύ για ΄κείνους που μένουν στις άκριες της καρικατούρας και σπάνε πάνω τους κύματα οι διωγμένοι και οι απόβλητοι από τριγύρω. Ο

Ε, ναι, τώρα το καλοκαίρι θάρθει κόσμος στο νησί... Θα ψωνίσουν από το γαλλικών συμφερόντων σουπερμάρκετ (που όμως μας κάνει την χάρη να απασχολεί ντόπιους) ντομάτες Ισραήλ, πορτοκάλια Αργεντινής, σταφύλια Τουρκίας και λοιπά όσα απαραίτητα για την επίτευξη της ευδαιμονίας και θα γλεντήσουμε με ποτά και καφέδες εισαγωγής την ανία μας σε εκμυκονισμένες παραλίες και πανηγύρεις δυτικότροπου στυλ. "Εμείς τί θα κάνουμε τα ξενοίκιαστα δωμάτια" θα φωνάζουν οι νοικιάρηδες, "Έχει κόσμο, αλλά, δεν ψωνίζει" θα λένε οι μπιχλιμπιδάκηδες, "Κάθεται ο κόσμος, αλλά, δεν τρώει όπως παληά" θα λένε οι ταβερνόπουλοι, "Παίρνουν συγκοινωνία και πάνε στις κοντινές παραλίες" θα λένε οι αμαξομοικιάρηδες, "Δεν παίρνουν φραπέ και τόστ, τα κουβαλάνε απ΄το σπίτι" θα λένε οι φραπεδαραίοι και το νησί θα έχει κόσμο, που για μια φορά δεν θα πετάξει λεφτά και θα θυμηθεί τί ακριβώς περιγράφει ο καθόλου προσβλητικός, εν τέλι, όρος "οικονομία"... Αν και δεν

Ά, το νησί..... Υπέροχο τυρί εφάγαμε και της ρακής η ευωδία μας εσυνάρπασε...! Λέξεις δεν έχω δια τα σαλσισότα και τα σύγλινα, όσο για ομελέτες, τηγανιές και καλαμάρια δεν έχω ξαναφάει νοστιμότερα...! Μα κι΄ο λευκός κι΄ο μπρούσκος οίνος του νησιού μας εσυντρόφεψε έως πρωί στας συζητήσεις τας δεόντως φιλοσοφικάς και αγκινάρες σαν αυτές δεν έχω ξαναδεί σε τόσες μαγεριές...! Τις πιό ωραίες γεύσεις έζησα φέτος το καλοκαίρι, Πλην όμως, ελησμόνησα το όνομα της νήσου...

Κάποιοι φίλοι αγόρασαν ένα σπίτι στα Κελλιά, ξεκίνησαν να ξεμπαζώνουν το αιώνιο κατώι, που στο μεταξύ είχε γεμίσει από ένα σωρό πραμάτεια, τόσο εκείνων που έφυγαν, όσο και ΄κείνων που ακολούθησαν σαν περαστικοί και πρόσβαλλαν τον χώρο. Πήγα με ντροπή, να δω τα σπλάχνα του παληού σπιτιού, το ισόγειο κατώι, τα υπολείμματα, τα σκουπίδια, τα ίχνη της ζωής που έπαψε. Με κυρίεψε η οσμή της κλεισούρας, η μυρωδιά του χρόνου του κλεισμένου σε κασέλλες, οι σκονισμένοι ιστοί αράχνης, η απουσία και το κενό, η έλλειψη συνέχειας και η παύση στις μνήμες. Σκάλισα και βρήκα έναν  χειρόγραφο τιμοκατάλογο... \ Πότε μια φανέλα έκανε " δρ. 1,20" ...; Πόσο λίγο ή πόσο πολύ απέχουμε από την εποχή της εμπιστοσύνης σε χειρόγραφους τιμοκαταλόγους πάνω σε μεσόφυλλα τετραδίων, από τα  βερεσέδια, από την στυλιστική αδιαφορία, από την προμήθεια κουμπιών για το τριμμένο σακκάκι του θείου Αντώνιου ή για το ζακετάκι της μικρής Ραμπέλας που έραβε η γιαγιά, από τα " υποκάμισα φανέλα" και μ

Όσο απαλά κι΄αν πάτησες ίχνος θα μείνει έστω για λίγο έστω στής άμμος της υγρής το σώμα στα τσακισμένα λουλούδια στις μάντρες και στα τείχη στην μνήμη   και στην λήθη, σε σώματα και ήθη, σε ναι και όχι στο μηδέν και στο πάντα. Πλην όμως στο νερό ίχνος δεν μένει, ίχνος δεν χαράζει κι΄η χρησιμότη του είν΄ αυτή: να μένει πάντα πάνω  απ΄ό,τι αλλού  μένει και θυμίζει.

Δεν φταίνε οι εξετάσεις... Δεν φταίει ο τρόπος που διεξάγονται οι απανωτοί αυτοί γολγοθάδες... Δεν φταίνε οι μαθητές που διαμελίζουν και καίνε τα βιβλία τους στο τέλος κάθε χρονιάς... Αντί για μια υγιή διαδικασία, έναν στίβο αναμέτρησης και επιλογής ειδικοτήτων και κυρίως αρμοδιοτήτων στην κοινωνία, έχουμε καταφέρει να αποτύχουμε και σ΄αυτό... Ή μάλλον, κατ΄αρχάς σ΄αυτό και κατ΄επέκταση και στα υπόλοιπα... Παράγουμε παιδεία όπως παράγουμε και τουρισμό, οικοδομή και δημόσια έργα: πρόχειρα, αρπαχτά, στη ζούλα, χωρίς στόχο και σκοπό, χωρίς μέλλον, με κρυφές επιδιώξεις μέσα από λαβύρινθους κατασκότεινων μακιαβελλικών σκέψεων. Ποιούς και πόσους θα βολέψω, πόσα φροντιστήρια που ταΐζουν τόσα τον χρόνο στο σάπιο στόμα των ταμείων μου και απασχολούν τόσους καθηγητές, που θα τους είχα μεσ΄τα πόδια μου να γκρινιάζουν για διορισμούς και πώς θα διακινήσω τα δοτά θέματα σε δικούς μου, και πόσο θα μου κοστίσει να φτιάξω την εκπαίδευση και από πού να ξεκινήσω και πώς να πείσω τόσους καθηγητέ

Όλα τα δρομάκια στα νησιά ίδια, Το λεύκος και οι λείες σκιές, Μάνταλα σε παληές πόρτες, Αεράκι στις καμάρες από κάτω. Βουνά απαρατήρητα Μ ε ξανθές κόμμες και μωβ ανταύγειες Να μην αφήνουν να γυρίσεις. Χωράφια ποτισμένα με αφρό ν ανεπαίσθητο , Σταχτιές συκιές στις μάντρες, Δρόμοι με πλάκες στα πλευρά των βουνών, Να μην θες να πας πουθενά Να θες να ζεις τον δρό μο με τα μάτια . Κόσμος να βγαίνει απ΄τα καράβια, Να γ ν ωρίζει ς το πάνε-έλα και το κούτελο τού κάθε καραβιού, Να χαιρετάς με μια φωνή σου τους γνωστούς, Να βραδυάζει και να είσαι στην καρέκλα αφημένος Μ΄ένα ρακί στο χέρι, αφημένος. ..

Είχε πιάσει δεξιά στον δρόμο, προσπαθώντας να πιάνει όσο το δυνατόν λιγότερο χώρο, ν΄αποφύγει τον χλευασμό, τις χειρονομίες, τα σχόλια... Από καιρό έχει αποδεχθεί την θέση του, δεξιά στον δρόμο, ποτέ στην εθνική, πάντα με τα μάτια μπροστά με βλέμμα δαρμένου σκυλιού, να πατάει όσο μπορεί το λίγο γκάζι των εκατό-εκατόν πενήντα κυβικών του, να κινείται σε χώρο που οι άλλοι θεωρούν πως δεν του ανήκει, πως δεν τον δικαιούται... Φορτωμένος, αν είναι τυχερός, με σίδερα, λαμαρίνες, θερμοσίφωνα και σαβούρες, που κουδουνάνε αδιάκοπα πίσω του, με το παιδί στην αγκαλιά της γυναίκας δίπλα του, δακτυλοδεικτούμενος και παράδειγμα προς αποφυγή για τα τέκνα των υπολοίπων μας, φόβητρο, αυτός ο πεινασμένος, για να αδειάσει όλο το πιάτο του βλασταριού μας... Ακόμη κι΄αν μένει σε πολυκατοικία δίπλα μας, σε "διαμέρισμα", δεν παύει να είναι αλλού, να μην τον θέλει κανείς παρά μόνον αν του λάχει να πρέπει να ξεμπαζώσει το σπίτι-κληρονομιά καποιανού θείου ή θείας που πέθανε και μας τ΄άφησε αμαν

Δυστυχώς, πάντα επίκαιρο....   BARRY McGUIRE: EVE OF DESTRUCTION   The eastern world, it is exploding Violence flarin', bullets loadin' You're old enough to kill, but not for votin' You don't believe in war, but what's that gun you're totin' And even the Jordan River has bodies floatin' But you tell me Over and over and over again, my friend Ah, you don't believe We're on the eve of destruction. Don't you understand what I'm tryin' to say Can't you feel the fears I'm feelin' today? If the button is pushed, there's no runnin' away There'll be no one to save, with the world in a grave [Take a look around ya boy, it's bound to scare ya boy] And you tell me Over and over and over again, my friend Ah, you don't believe We're on the eve of destruction. Yeah, my blood's so mad feels like coagulatin' I'm sitting here just contemplatin' I can't twist the truth, it knows no regul

Η χώρα δεν ήξερε!!! Δεν ήξερε τίποτε για τα ψεύτικα λεφτά που γέμιζαν κόσμο τα υπερκαταστήματα και τα Mall !!! Δεν ήξερε πως όλο αυτό ήταν ψεύτικο, καρικατούρα μιας χώρας που δεν υπάρχει στ΄αλήθεια !!! Δεν ήξερε τίποτε για την επαρχία που ρήμαζε στηριζόμενη στα μαύρα (πραγματικά και μεταφορικά) χέρια που διασφάλιζαν την ροή των επιδοτήσεων προς τα άθλια αγροτικά προϊόντα !!! Δεν ήξερε τίποτε για τα 6.000.000 πληθυσμού που συρρέουν  στο λεκανοπέδιο γιατί εδώ τα λεφτά είναι πιό εύκολα, παρά στα χωράφια του παππού που στέκουν μακριά απο τον Πλούταρχο, τον Ρέμο και την Βανδή !!! Δεν ήξερε πως όλες αυτές οι καφετέριες με 4 και 5 ΕΥΡΩ τον καφέ ταΐζουν ολόκληρο κύκλωμα παρασίτων με Cayenne και σκάφη, με ARMANI και PRADA, με σερβιτόρες που υποδύονται τις πελάτισσες, με ελέγχους που παίρνουν τηλέφωνο πριν περάσουν για να παραλάβουν το 12χρονο Chivas για το σπίτι !!! Δεν ήξερε πως μετά την Πλάκα, το Μοναστηράκι, του Ψυρρή και το γκάζι ήρθε η ώρα να στοχοποιηθεί σαν trendy περιοχή κ

Θυμάμαι, πρέπει να ήταν γύρω στο '96, γύρναγα από το νησί στην Αθήνα και χάζευα απ' το κατάστρωμα το αυλάκι των μηχανών να απλώνεται στο Αιγαίο. Γύρισα και κύτταξα, δίπλα μου ανέμιζε η σημαία του καραβιού, σήκωσα αυθόρμητα τη μηχανή και τράβηξα το όμορφο πανί να κυματίζει κι΄αυτό πάνω απ΄τα κύματα. Κατεβάζοντας την κάμερα αντιλήφθηκα πως οι μισοί τουλάχιστον συνεπιβάτες που ήταν στο κατάστρωμα εκείνη την στιγμή, με κύτταζαν σαν ένα απεχθές φαινόμενο. Κάποιος γύρισε και είπε κάτι στον διπλανό του και μετά κούνησαν κι΄οι δύο μαζί απαξιωτικά τα κεφάλια τους. Ντράπηκα... Ένιωσα δακτυλοδεικτούμενος πατριδολάτρης ανάμεσα σε ειρηνικούς πολίτες του κόσμου (τότε η έκφραση αυτή γινόταν μόδα)... Χρόνια μετά, συνεχίζω να βγάζω φωτογραφία την σημαία του καραβιού που ταξιδεύω, με λιγότερη ντροπή τώρα πιά... Πώς έχουμε εδώ και καιρό καταντήσει, να ντρεπόμαστε για τον τόπο μας...; Πώς έχουμε πιστέψει πως φταίμε, ακόμη και για τον συνωστισμό της Σμύρνης και για τους αγνοούμενους στ