Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιούλιος, 2010

χύθηκε ο καφές, ρεεεεέ.....

Και από πού να ξεκινήσεις... Από την παιδεία...; Και από πού ακριβώς...;  Απ΄τα πανεπιστήμια με τους προαλειφόμενους δικτατορίσκους συνδικαλιστάδες ή από τα πολυφυλετικά δημοτικά όπου δεν υπάρχει τρόπος μείωσης των απωλειών χρόνου εξ΄αιτίας της γλώσσας ούτε για τα ελληνάκια ούτε για τα ξενάκια... Πιάσε καλύτερα την άμυνα, ειδικά τώρα που τα γειτονάκια αγριεύουν ξανά...Τώρα μόλις παραλάβαμε μέρος των πυρομαχικών για άρματα που υπηρετούν στον Ελληνικό στρατό εδώ και πέντε χρόνια. Ά, βάλε και τα διαβήματα, είναι σοβαρή άσκηση εξωτερικής πολιτικής... Στον πολιτισμό πώς τα βλέπεις...; Είναι κάτι μάρμαρα που μας ταϊζουν ακόμη και κάτι παλαβοί που στέκονται και κυττάνε μπογιατισμένους μουσαμάδες και στραβωμένες λαμαρίνες, αυτό δεν είναι...; Και πώς αντέχουν εκείνες τις φωνάρες για τόσην ώρα και κείνο το τσίρι-τσίρι με τα βιολιά και περνάνε και καλά.... Για τον τουρισμό δεν έχεις να μου πεις τίποτα, όμως... Έρχονται οι ξυνόγαλοι απ΄τους βορράδες και λιάζο

Βωλάξ

Εικόνα
Η Διονυσία κύτταξε τον καφέ της. Οι φουσκάλες έλαμπαν στον ήλιο με χρώματα που στριφογύριζαν επάνω τους, έσκαγαν χωρίς κρότο, το καϊμάκι αραίωνε. Σιγή...ανάσα κρατημένη....Θα είναι καλός ο καφές...; Έβαλε μια γουλιά στο στόμα της..."Έχει ζάχαρη" ψιθύρισε, γυρίζοντας στην καφετζού είπε φωναχτά "Το μπρίκι είχε ζάχαρη απ΄τον προηγούμενο καφέ, μου φτιάχνετε έναν άλλον, σας παρακαλώ..." Στο διπλανό χωράφι ένας κάτσικας μασουλάει ξερά χόρτα, κυττάει χωρίς να μας βλέπει, η ζέστη σπρώχνεται παραπέρα από το αεράκι, μιλάμε λέγοντας ανοησίες για την ντόπια παραγωγή, κλέβοντας ματιές προς τους τουρίστες δίπλα μας που εντρυφούν σε μια χωριάτικη σαλάτα, οι μέρες δεν φτάνουν, οι ώρες ξεγλιστράνε από τις χαραμάδες της προσοχής μας. Η Βωλάξ δεν μπορεί να είναι πιό όμορφη μέσ΄την απλότητά της, τυλίγεται τον εαυτό της σαν καλαθάκι απ΄αυτά που μπερδεύουν με τέχνη εδώ γύρω από το ανύπαρκτο κέντρο τους, καταλήγει ή ξεκινάει από μια πηγή στην ρίζα του χωριού, μένει γεμάτη χρώματα

οι διακοπές πεθαίνουν...

Φυσάει στο μπαλκόνι και θυμίζει νησί. Τραβάω την καρέκλα στην γωνία, αράζω, κλείνω τα μάτια και νιώθω το αεράκι να ελαφρώνει την κούραση της μέρας. Ανοίγω τα μάτια, περιμένω να δω τα φώτα του Κουμάρου, το περίγραμμα του Ξώμποργου, προσγειώνομαι, εδώ είναι πρωτεύουσα, δεν είναι παίξε-γέλασε. Σεπτέμβρης κιόλας μεσ΄το μυαλό μου, οι διακοπές έχουν πάψει, ο θάνατος που κουβαλάνε πάνω τους είναι εδώ, αγκαλιάζονται τα ζευγάρια στο κατάστρωμα μόλις αρχίζει και φαίνεται το λιμάνι της επιστροφής, η πόλη χτυπάει τα πρώτα γκρίζα της χαστούκια στις μαλακωμένες απ΄ τον ήλιο και την θάλασσα ψυχές, η κούραση επιστρέφει σαν να μην έφυγε ποτέ. Ο γιός μου μελαγχολεί από την επόμενη μέρα, ξεγελιέται με τα παιχνίδια που τού έλειψαν, με τις παραμορφωμένες παιδικές εκπομπές, με τους φίλους που βρίσκει στο πάρκο. Άνδρες γαρ, πόλις. Είκοσι και μία του μηνός Ιουλίου του δισχιλιοστού και δεκάτου έτους από αυθαιρεσίας μηδενισμού του κοντέρ της ιστορίας. Όλα μοιάζουν ξαναειπωμένα, ξαναδιαβασμένα, ηχώ αειπ

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ...

Εικόνα
Σε λίγο καιρό θάρθουν όλοι, σχεδόν όλοι, μερικοί, κάποιοι απ΄όλους, αρκετοί, καμπόσοι, όσοι περιμέναμε, όσοι είχαμε ξεχάσει, όσοι θέλαν ή δεν θέλαν. Το νησί θάχει κόσμο για δύο μήνες, θα προσποιηθεί πως είναι όπως παληά, μια υγιής, αυτάρκης οικονομία, μια απέριττη κοινωνία, μία ΝΗΣΟΣ στην μέση του αρχιπελάγους, φωτεινή, ιδιαίτερη, μοναδική. Μετά, θα  γυρίσουν όλοι στα αφύσικα τσιμεντένια συρταράκια τους και το νησί θα κυτταχτεί και θα διαπιστώσει πως αυτοί που πέρασαν δεν πήραν τίποτε στην καρδιά τους, απλώς, πέρασαν άλλο ένα καλοκαίρι σε ένα από τα Κυκλαδονήσια. Σωροί megabytes σε usb-sticks και SDcards, σε jpg, TIF, PNG, GIF και κάθε υπαρκτό format αποθήκευσης και ερμηνείας της πραγματικότητας, που θα πέσουν στην συνέχεια στα χέρια του PHOTOSHOP για να σουλουπωθούν κατά το δοκούν, αναλόγως των αναμνήσεων που επιθυμεί ο ιδιοκτήτης, έτσι ώστε χρόνια μετά, θάχει μείνει μόνον η περιγραφή του φίλτρου και του εφέ που χρησιμοποιήθηκε, ενώ το βίωμα θα είναι ασαφές, όλα τα νησιά θα έχου

Το υποβρύχιο

Εικόνα
Στην επιφάνεια είναι τα κόμματα, τα κανάλια, οι πολιτικοί, τα γεγονότα μεταφρασμένα στην γλώσσα του τρόμου ή του καλοπιάσματος, του πρωινάδικου ή της καταστροφολαγνείας. Σηκώνει κύμα καμμιά φορά, ταραχές, διαδηλώσεις, τρομοκρατία, αντιπαραθέσεις στην Βουλή, εκλογές, έκτροπα, απολύσεις, ξεπουλήματα. Αυτά βλέπουμε και με αυτά πορευόμαστε. Νομιζόμαστε ειδήμονες της καθημερινότητας, κατέχουμε αλήθειες που μόνον εμείς αντιληφθήκαμε, καταλήγουμε σε αναλύσεις μοναδικές, ιδανικές για να συνοδεύουμε τον φραπέ και το ουζάκι μας, ν΄ακούνε τα τριγύρω τραπέζια και να θαυμάζουν τον ρήτορα... Κάτω, εκεί που τα κύματα δεν φτάνουν, από ΄κει που όλα τα παρατηρείς δίχως να σε βλέπουν και όποτε θες πατάς το κουμπί της τορπίλης, εκεί τριγυρνάει το υποβρύχιο... Δεξιά κι΄αριστερά, αναρχικά και ακροδεξιά, φιλολαϊκά και καπιταλιστικά, τα χρώματα της επιφάνειας αντανακλούν επάνω του, μα δεν το βάφουν, μοιάζει πάντα με κάτι, αλλά, σε λίγο αλλάζει και μοιάζει με κάτι άλλο... Το υποβρύχιο δεν έχει όνομ