Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Μάιος, 2013

Ο ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Εικόνα
Και τελικά, τί είναι ο πολιτισμός, αν δεν είναι η φροντίδα για την καθημερινότητα...  Είναι τα Μέγαρα Μουσικής και ο Andrea Bocelli στο Ηρώδειο;  Eίναι η νέα Λυρική Σκηνή και οι εκδόσεις του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τράπεζας;  Ή μήπως είναι το να στήνεις ένα μονοπάτι για να αντέχει εκατονταετίες, να «δένεις» στην πέτρα ένα ολόκληρο νησί...  ...για να μην το πάρει ο χρόνος, να αφομοιώνεις ήθη και έθιμα που σε κάνουν καλύτερο…  Μάλλον, όλα πολιτισμός είναι.  Αλλά, σκέφτομαι καμμιά φορά, πως άλλη σημαντικότητα έχει το κομμάτι εκείνο του πολιτισμού που καταφέρνει και φτάνει στο μεγαλύτερο μέρος του λαού και με το οποίo έρχεται σε επαφή καθημερινά και άλλη το «αποστειρωμένο», που απευθύνεται σε λίγους και κατ’ ανάγκην εκλεκτούς, που μπορούν να μετέχουν σε αυτόν.     Δεν τέρπουν και τα δύο κομμάτια του πολιτισμού το ίδιο. Μια ξερολιθιά δεν ευχαριστεί όπως το άκουσμα μιας ωραίας μουσικής ή όπως η ανάγνωση ενός καλού βιβλίου.  Aλλά, μου δίνει να καταλάβω

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΚΟΜΜΑ... ΘΕΛΩ ΠΑΤΡΙΔΑ!

Θέλω μια πατρίδα που να επιτρέπω στον εαυτό μου να σεβαστεί, γιατί δεν θα με ξεφτιλίζει απαξιώνοντάς με.  Δεν θέλω μεσάζοντα κόμματα να μου καλουπώνουν την φωνή στα δικά τους μεγάφωνα. Δεν θέλω να μεταφράζουν στην γλώσσα τους την επιθυμία μου, ούτε να περνάνε από κομματικά φίλτρα τα λόγια μου. Θέλω να μπορώ να έχω γνώμη για όσα με αφορούν, χωρίς επαγγελματίες κομματόσκυλους να μου πουλάνε ρουσφέτι που μετέφεραν την γνώμη μου σε κείνους, που φυσιολογικά θα έπρεπε να έχουν σαν επάγγελμα να με ακούν.  Θέλω μια πατρίδα που θα χαίρομαι να την βοηθάω για να χτίζει το αύριο του παιδιού μου. Δεν θέλω κόμμα που θα ρίχνει τα παιδιά μου βορά στους μεγαλοεργολάβους.  Θέλω μια πατρίδα που θα με κάνει να βλέπω όλα τα παιδιά σαν παιδιά μου και όχι σαν μελλοντικούς ανταγωνιστές του δικού μου. Θέλω να μετέχω μιάς κοινωνίας όπου θα συνδιαλέγομαι με όλους τους τριγύρω μου με κοινό στόχο ένα αύριο για όλους.  Δεν θέλω κόμματα που θα αποκλείουν άξιους ανθρώπους από το δικαίωμα στην εργασία

ΓΡΑΨΕ ΚΑΤΙ...

Εικόνα
-Γράψε κάτι...  -Πού; -Να, εδώ. Πάρε ένα καρφάκι και γράψε κάτι.  Μετά θα περάσουν τα χρόνια και πού ξέρεις, μπορεί ο εγγονός σου να περάσει το δάχτυλό του μια μέρα απάνω από τα γραμμένα σου και να σε μνημονάει.  Μπορεί και να μη ξέρει πως είναι δικά σου τούτα δω τα χαράγματα, μα μπορεί να κάτσει και να σκεφτεί και να πεί: "Ποιός νάναι τούτος δω ο ΓΝΑ που βάζει ημερομηνία το 1928;" Κι' απέ, να τού φέξει και να πει "Βρε, ο πάππος μου είναι!" και να χαρεί, να κάμει εκείνο το μικρό ταξιδάκι προς τα πίσω, σα συχώριο στ' όνομά σου... Μα κύττα, είναι κι' άλλοι εδώ πέρα, ένας μάλιστα έβαλε το 1898 και δίπλα του ένα Λάμδα μεγάλο. Ποιός νάταν..; Α! Τούτος εδώ είναι νεώτερος. 1935 λέει. Μα ποιός νάναι... Κι' άλλος! Άκου 1922..! Τη χρονιά της Μικρασιατικής καταστροφής. Το "Κ" μπορεί νάναι "Κορίνθιος", μα το "Α..;" Να και μιά εκκλησιά! ΝΠΚ. Νικόλαος Πέτρου Κ..... Ποιός νάταν αυτός πάλι... Δες εδώ! Κι

ΚΟΥΚΛΕΣ ΠΑΠΑΡΟΥΝΕΣ..!

Εικόνα
Σκέφτομαι καμμιά φορά πόσα πράγματα ήξεραν οι παλιότεροι και πάνε χαμένα, φεύγουν στον καιρό. Άλλα σημαντικά κι' άλλα λιγότερο σημαντικά. Μα το κάθε ίχνος, όσο μικρό κι' αν είναι, δείχνει τουλάχιστον πώς σκέφτονταν, από τί εμπνέονταν, πού διοχέτευαν την δημιουργικότητά τους, από πού αντλούσαν χαρά απλή, καθημερινή. Μετά κυττάζω εμάς, τους τωρινούς και, μιλώντας για τον εαυτό μου, βλέπω πόσο λίγο είμαι ικανός να δώ μέσα σ' αυτά που με τριγυρίζουν, κάποιο κρυμμένο σχήμα, μιά μορφή, μιά μετάλλαξη σε ένα στοιχειό τής φαντασίας μου. Και λέω πως, ποτέ δεν θα μπορούσα νά 'χω διακρίνει τις κούκλες που κρύβονταν μέσα στα μπουμπούκια της παπαρούνας και περίμεναν απλώς, ένα μαγικό χέρι να τίς τραβήξει έξω... ...σε μια χαρούμενη, εφήμερη παρεούλα... Κατασκευή: Αδελαΐς Αρμάου-Παπαδοπούλου, Μάιος 2013