Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα ταξίδια

ΑΚΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ...

Εικόνα
Άκου τώρα. Πήγα δυό μέρες στο νησί, να δω λίγο το σπίτι, ξέρεις, όλα αυτά που σε ανησυχούν όταν είσαι μακρυά. Δεν φτάνουν δυό μέρες, κακά τα ψέματα. Θάθελα μια βδομάδα, δέκα μέρες, καμμιά εικοσαριά μήνες, έτσι, να πω ότι το ευχαριστήθηκα.  Δυό μέρες μου αναλογούσαν όμως, δυό μέρες πήρα, πήγα, πήρα την δόση μου, είπα "Τί σκατά κάνω εγώ στην Αθήνα" , καμμιά πενηνταριά φορές τόπα αυτό, μετά μπήκα στο παπόρι και προσγειώθηκα εις τας Ραφήνας και χέστα μετά, μην τα ρωτάς καθόλου. Θα στα πώ χωρίς ωραίες λέξεις, δεν έχω, μου τελειώσανε, τις έβαλα όλες σε προηγούμενες αναρτήσεις. Και θα στα πω με όποια σειρά τύχει, όπως πέσανε οι φωτογραφίες εδώ μέσα.  Ήπια ένα καφεδάκι στην παραλία, μέσα από εκείνα τα βολικά και αντιαισθητικά νάιλον, που κρατάνε το κρύο έξω. Μη φανταστείς το πολύ το κρύο, αλλά, έτσουζε ελαφρώς.  Χαλάρωσα λίγο, σκέφτηκα την ίδια θέα το καλοκαίρι, με όλους εκείνους να πηγαινοέρχονται μπρος από αυτό τον πεζόδρομο που είναι βαμμένος πράσινος και έχει

ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Εικόνα
Αγαπητέ φίλε Γιάννη, Το καλοκαίρι,   τελικώς, είναι ανελέητο. Κυρίως γιατί φεύγει απροειδοποίητα. Σκέφτηκα, λοιπόν, να σε προετοιμάσω. Να σου δώσω ορισμένες οδηγίες για να είσαι έτοιμος για το τέλος του καλοκαιριού. Πού να μην κυττάς, τι να μην σκέφτεσαι, πώς να ανασαίνεις με τις μεγάλες ζέστες ή στον πολύν αέρα, πώς να σωπαίνεις όταν οι άλλοι περιμένουν να λαλήσεις και τέλος, πώς να φεύγεις εσύ πριν φύγει εκείνο. Το καλοκαίρι –αρχίζω- δεν είναι εκείνο που βλέπουμε στις καρτ ποστάλ. Εκείνο είναι ένας μεθυσμένος ξάδερφός του, που κάποιοι το επιλέγουν σαν το αυθεντικό καλοκαίρι, ακριβώς επειδή επιτηδευμένα αγνοεί τις πληγές, τις απώλειες, τις προσωρινές λύσεις, τις απέλπιδες παρατάσεις ζωής. Το κανονικό καλοκαίρι θα το ξεχωρίσεις κυρίως από το λευκό χρώμα.  Το λευκό τού κανονικού καλοκαιριού έχει μαλακούς γκρίζους ίσκιους, ντροπαλούς και σαφείς την ίδια στιγμή, χώνονται ο ένας μέσα στον άλλον, αλληλοδιαδέχονται ο ένας τον άλλον κι' ενώ θάπρεπε να βλέπεις δυό

ΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΡΑΒΙΑ;;;

Εικόνα
Είχαμε μόλις αφήσει πίσω μας την Σύρο και πηγαίναμε προς το τέλος των διακοπών μας.  Στ΄αριστερά μας ξεπρόβαλε ένα νησί, έσκυψα να δω καλύτερα, παραξενεύτηκε ένας επιβάτης, γύρισε, κύτταξε κι΄αυτός και με ρώτησε:  " Ποιό νησί είναι, πατριώτη; "  Εσείς γελάστε αν θέλετε με την προσφώνηση, εγώ όμως, κόλλησα. Ποιό νησί ήταν, άραγε, πατριώτη..; Μπουμπούνισα μια τρανταχτή κοτσάνα με θριαμβευτικό ύφος:  " Η Κύθνος! "  " Αααα ! Μάλιστα " έκανε ο άλλος κι΄έσκυψε στην συντροφιά του να τους μορφώσει κατά τα λεγόμενά μου. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από εκείνη του να κατέχεις κάτι που για τον άλλον είναι άγνωστο.  Μα έναν δρόμο, ένα όνομα, ένα μαγαζί, κάτι τέλος πάντων που να σε βάζει σε θέση ισχύος απέναντι στον άλλον, έστω και στιγμιαία. Γύρισα, ο περήφανος αιγαιοπελαγίτης, στο κάθισμά μου και αφού σκέφτηκα καμπόσο... ...σηκώθηκα και πήγα πίσω στον τόπο του εγκλήματος:  " Λάθος... Η Γυάρος είναι, αδερφέ..."