ΑΓΓΑΡΕΙΑ.ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ...
Διαβάζεται Αγγαρειά . Με τον τόνο στη λήγουσα, να δίνει κάτι από το βάρος του μόχθου, της πρόσθετης κούρασης μιας Κυριακής, μετά από μια εξαντλητική εβδομάδα στα χωράφια. Τί ήταν όμως η αγγαρειά ; Πολύ απλά, ήταν η υποχρεωτική παροχή εργασίας στην κοινότητα με σκοπό την συντήρηση ή την επέκταση των κοινόχρηστων υποδομών. Πόσο ωραία και τεχνοκρατικά το είπα τώρα αυτό... Μα η ουσία είναι πως, η αγγαρειά έβγαινε για να φτιαχτούν οι δρόμοι και τα μονοπάτια, να χτιστούν μάντρες, να βαφτεί η εκκλησιά, να επισκευαστούν ζημιές από φυσικές καταστροφές και γενικώς, να διατηρείται το νησί βιώσιμο. Κάθε άντρας « όφειλε » στην κοινότητα εφτά μέρες τον χρόνο, εφτά μεροκάματα. Εφτά μέρες, σχεδόν πάντα Κυριακές, για να δουλέψουν όλοι μαζί για το κοινό καλό , για τον κοινό χώρο , το Χωριό το ίδιο. Και φανταστείτε πόσο πολύτιμη ήταν τότε η Κυριακή, μετά από τόση κούραση, ασύγκριτα περισσότερη από τη σημερινή. Έβγαζε, λοιπόν, ο πρόεδρος στην εκκλησία μετά τη λειτουργία την αναγγελία γ