Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Σεπτέμβριος, 2009

ΣΥΡΤΟΣ, ΜΠΑΛΛΟΣ ή ΣΟΥΣΤΑ...

Πάντα τους μπέρδευα τους χορούς. Ρωτάω ακόμη την μάνα μου σαν ακούσω κάποιο νησιώτικο που το νομίζω αλλοιώτικο. Και πάντα ξέρει ποιός είναι ποιός, με μια σιγουριά που ποτέ δεν θ΄αποκτήσω, ίσως γιατί μ΄αρέσει ο ρυθμός και το τραγούδι, μα δεν έχει γίνει δυνατό να κυλίσει ακόμη στις φλέβες μου η ανάγκη του χορού... Λυπάμαι αφάνταστα τον τρόπο του χορού που χάθηκε. Λυπάμαι που αποχώρησαν από τα κοινά οι λίγοι που πρόλαβα να δω να χορεύουν πραγματικό συρτό. Ο θείος μου ο Πασσάς και ο Βούρος ήταν οι δύο που πάντοτε ήθελα να βλέπω να χορεύουν. Πόσο απαλά χόρευαν, πόσο χόρευαν και δεν χόρευαν... Πόσο έμοιαζαν να περπατούν στο κύμα, πόσο δεν είχαν ανάγκη ούτε το χώμα που πατούσαν για να χορέψουν... Πόσο δεν μπορεί να τους μοιάσει κανείς στην αξιοπρέπεια και το ήθος του χορού, αυτό που συνήθως απλοποιούμε λέγοντάς το λεβεντιά. Δεν την έχουμε, και το χειρότερο, δεν ξέρουμε πού να την βρούμε... Από την μιά, ο χορός χωρίς επιτήδευση, ο από μόνος του, και απ΄την άλλη τα βίαια χτυπήμ

τέλος καλοκαιριού...

Εικόνα
Το νησί που φεύγει. Φεύγει, και μάλιστα, χωρίς να αφήσει ίχνη. Κάθε τρόπος, ήθος, έθος, λαλιά και κάθε αλληλουχία γενεών που χάνεται, δεν γράφεται παρά μόνον σαν αχνή εικόνα χωρίς λέξεις, εκείνων που πρόλαβαν το νησί που χάνεται. Δεν υπάρχει πόνος για το νησί που φεύγει, μόνον πόνος για εμάς που ήρθαμε και χάσαμε και για εκείνους που θ' ακολουθήσουν, χωρίς να ξέρουν πώς βρέθηκαν εδώ και ποιό το χρέος τους προς τον εαυτό τους...