Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Οκτώβριος, 2012

ΒΡΩΜΟΦΑΣΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ...

Εικόνα
"Αμάν πιά με την Χρυσή Αυγή, βρωμοφασίστες του κερατά! "   Αναφώνησε και έσπευσε να βγάλει έναν αφορισμό που αύριο θα διαβαζόταν απ΄όλους. Έπρεπε να κάνει το καθήκον του απέναντι στην κοινωνία, να αφυπνίσει εκείνους που θάπρεπε να τρέξουν για να σβήσουν τον φασισμό από προσώπου Γής.   Αυτός δεν μπορούσε, δεν προλάβαινε, είχε δουλειά στο κόμμα, στο συνδικαλιστικό όργανο που θα του εξασφάλιζε μια έδρα στη βουλή, μιά θέση στη Νομαρχία.  Φασίστες, ο φασισμός πρέπει να πεθάνει!  ‘ Πού στην οργή βρέθηκαν όλοι αυτοί οι φασίστες, πού ξεφύτρωσαν σ ένα δημοκρατικό κράτος σαν το δικό μας..; ’ απόρησε. Κι΄έσπευσε στα γραφεία της παράταξης για να διαγράψει τους διαφωνούντες. Παρκάρισε το αυτοκίνητο επάνω στο πεζοδρόμιο, τί έφταιγε αυτός, η πολιτεία έφταιγε που δεν είχε φροντίσει...  Και σιγά μην πήγαινε με την συγκοινωνία, να στριμώχνεται σαν σαρδέλλα και να μυρίζεται και τα χνώτα και την ιδρωτίλα του καθενού μεροκαματιάρη. Έβρισε τη μάνα με το καροτσάκι κ

ΑΝΕΜΙΣΤΕ ΤΙΣ ΣΗΜΑΙΕΣ !

Εικόνα
Απλώστε τις σημαίες, ν' ανεμίσουν! Η σημαί α είναι δικ ή μας, ποτέ δεν ήταν των πολιτικών αυτού του τόπου κι' ας κορ δώνονται όσο θέλουν ! Ποτέ δε ν θα αποκτήσ ουν δικαιώματα πάνω στο σύμβολο του λαού! Η σημαία είμαστε εμείς!  Η σημαία είναι ο λαός που την τιμάει με τον πόνο του, ο λαός που πέρα απ΄όλα τ΄άλλα, έχει ν΄αντιμετωπίσει και το επικριτικό βλέμμα των κομματόσκυλων που του δυναστεύουν ακόμη και τώρα την ζωή. Η σημαία είναι το αίμα το χυμένο στους πολέμους, στην αντίσταση σε κάθε τί που έβαζε σε κίνδυν ο τα χώματά μας! Βγάλτε τις σημαίες και απλώστε τες ν' ανεμίσουν!   Μα ς πήρε πολύ αίμα, θυσίες και πόνο γι α να είμαστε ελεύθεροι να τις κυματίζο υμε ! Η περηφάνεια της σημαίας είναι όση είναι η περηφάνια της ψυχής του λαού μας! Δεν υπάρχει κανένα κόμμα που να μπορεί να μ ας διδάξει τί είναι λαός, τι είναι πατρίδα !     Εμείς μόνον ξέρουμε το πόσο μας πονάει ο εξευτελισμός της χώρας μας, του ονόματός μας, του προσδιορισμού

ΤΑ ΘΕΙΑΦΙΑ

Εικόνα
" Φτώχεια είχε πάντα.  Τότε όσα παθαίναμε, τα παθαίναμε από την έλλειψη, δεν είχε ο κόσμος, η φτώχεια ήταν φτώχεια. Σήμερα όσα παθαίνουμε, τα παθαίνουμε απ΄την περίσσεια που μάθαμε νά 'χουμε.  Έλεγε ο μπαμπάς μου: ' Σπίτι όσο χωρείς και χωράφια όσα μπορείς... ' Φτώχεια... Να μην έχουν οι άνθρωποι ν' αγοράσουν ένα κουτί σπίρτα.  Σπίρτα! Πού λεφτά για σπίρτα... Κάθονταν, λοιπόν, και φτιάχναν θειάφια. Ξέρεις τί 'ναι τα θειάφια; Να σου πω. Έχεις τη φωτιά στο τζάκι για να μαγειρέψεις, να ζεστάνεις νερό ας πούμε.  Άμα χαμηλώσει η φωτιά, να μην καίει πολύ, θέλει χαμηλή φωτιά για να κάνεις θειάφια, παίρνεις μια κουτάλα από 'κείνες που έχουμε για να ανακατεύουμε το φαγητό και βάζεις μέσα θειάφι, σκόνη που ρίχνουν στα λουλούδια και στα ζαρζαβατικά. Την βάζεις πάνω στη φωτιά, μα δεν πρέπει να καίει γιατί θα πάρει φωτιά το θειάφι και θα καεί απότομα. Μετά από λίγο βλέπεις που το θειάφι αρχίζει και λειώνει λίγο-λίγο... ...μέχρι που γίνεται όλο σα νερ

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΜΠΟ...

Εικόνα
Δεν είναι η τέχνη της σχολής καλών τεχνών κι' ας ξεκίνησε από 'κεί μέσα, ούτε είν' η τέχνη των κριτικών και των υπερφωτισμένων γκαλερί, δεν έχει ανάγκη τουαλέτες και στιλβωμένα λουστρίνια, χαμόγελα μαριονέτας και ευγενικές προσφωνήσεις, δεν περιγράφεται σε κανέναν οδηγό τέχνης, δεν την αναφέρει κανένας εραστής τ ή ς τέχνης, δεν την κολακεύουν κυρίες με τον ρόλο του αγάλματος της ελευθερίας μ' ένα ποτήρι σαμπάνια στο χέρι,   δεν την κανακεύουν ονομαστοί καθηγητάδες και επαγγελματίες εντοπιστές ελαττωμάτων σε δουλειές αλλωνών, δεν την ξέρει κανείς, ούτε καν εκείνοι που την ασκούν... Δεν είναι η τέχνη που ερμηνεύει ή αποτυπώνει ή ζητάει να αμοίβεται για να υπάρχει . Η δική μου τέχνη είναι η Τ έχνη των αναγκεμένων για ζωή, που χωρίς κανένα άλλο όφελος πέρα απ' της ψυχής   δεχτήκανε να πέσουν στο πιό ορμητικό ρέμα που είναι η κατανόηση του τίποτα που είμαι δίχως την Τ έχνη, ο πόνος που μαζεύεται όσο δεν μπορώ να βγά

ΣΤΗΝ ΠΕΛΕΚΑΝΙΑ

Εικόνα
Άντε, σήμερα θα σας πάω μέχρι το λαγκάδι της Χαλακιάς, που πάνω ψηλά φτάνει μέχρι στης Κόρης τον Πύργο και καταλήγει ανάμεσα στους όρμους Βαθύ και Μαντρισιά , στον Σκαλό Γ υ αλό . Η διαδρομή έγινε κάτω από εκτυφλωτικό Ήλιο, ιδρώσαμε, στραβοπατήσαμε, πισωδρομήσαμε πολλές φορές για να βρούμε το κατέβασμα, και την ευχαριστηθήκαμε μέχρι την τελευταία σταγόνα νερού στο σακκίδιό μας. Ο ξάδερφός μου κι' εγώ. Δεν ξέρω τί να γράψω.  Ένας απλός περίπατος από τον Άγιο Πέτρο της Χαλακιάς μέχρι απέναντι από την Πελεκανιά , το σημείο δηλαδή, όπου πελέκαγαν για να βγάλουν πέτρα.  "Αγά λι - αγάλι, β ρε παιδιά ν' ανοίξουν τα πανιά μας να βγούμε στο Σκαλό Γ υ αλό  μεσ' την Π ελ ε κανιά μας ."  Αυτή είναι η εικόνα στο ξεκίνημα. Κατάλευκοι άξαχες, κατοικιά, καταστέγια και μάντρες. Στο βάθος δεξιά ο γκρίζος γίγαντας είναι τα Καμπιά. Τί να σας πώ... Γιατί κάποιος φωτογραφίζει τρείς άξαχες που λάμπουν στον Ήλιο;  Δεν έχω ιδέα.  Ίσως γιατί η μνήμη είναι κοντή