ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΜΠΟ...

Δεν είναι η τέχνη της σχολής καλών τεχνών

κι' ας ξεκίνησε από 'κεί μέσα,

ούτε είν' η τέχνη των κριτικών και των υπερφωτισμένων γκαλερί,

δεν έχει ανάγκη τουαλέτες και στιλβωμένα λουστρίνια,

χαμόγελα μαριονέτας και ευγενικές προσφωνήσεις,

δεν περιγράφεται σε κανέναν οδηγό τέχνης,

δεν την αναφέρει κανένας εραστής τής τέχνης,

δεν την κολακεύουν κυρίες

με τον ρόλο του αγάλματος της ελευθερίας μ' ένα ποτήρι σαμπάνια στο χέρι,

 

δεν την κανακεύουν ονομαστοί καθηγητάδες και

επαγγελματίες εντοπιστές ελαττωμάτων σε δουλειές αλλωνών,

δεν την ξέρει κανείς,

ούτε καν εκείνοι που την ασκούν...

Δεν είναι η τέχνη που ερμηνεύει ή αποτυπώνει ή ζητάει να αμοίβεται για να υπάρχει.

Η δική μου τέχνη είναι η Τέχνη των αναγκεμένων για ζωή,

που χωρίς κανένα άλλο όφελος πέρα απ' της ψυχής

 

δεχτήκανε να πέσουν στο πιό ορμητικό ρέμα

που είναι η κατανόηση του τίποτα που είμαι δίχως την Τέχνη,

ο πόνος που μαζεύεται όσο δεν μπορώ να βγάλω από μέσα μου την αγωνία μου,

είναι η Τέχνη που ωρύεται στις καθημερινές κωδωνοκρουσίες πως

δεν μπορεί να είναι μόνον αυτό όλη η ζωή

πρέπει να υπάρχει κι' άλλο,

κρυμμένο

τρομαγμένο

άφαντο 

από τα τρομερά βλέμματα της τραγικότητας που'χει μέσα της η επανάληψη.

Είναι η Τέχνη εκείνων που τέλειωσαν σαν "άλλοι"

και θέλουν να γίνουν "εαυτοί" και να δηλώσουν

πως είναι εδώ

όσο κι' αν τα όνειρα και η ζωή δεν πάνε όπως θέλαν

όσο κι' αν οι ίδιοι θεωρούν το παιχνίδι

εκ των προτέρων χαμένο

όσο κι' αν αυτό τους γεννάει κάθε στιγμή

μιαν τεράστια έκπληξη για τον ίδιο τους τον εαυτό

το μεγάλο μέσα τους, που τόσο καιρό έμενε στο υπόγειο

και τώρα δίνει αυτά που έχει να δώσει με ειλικρίνεια και απόλυτη διαύγεια

χωρίς φόβο

χωρίς ελπίδα

δίχως καμμιάν απολαβή πέρα

από την απλή δήλωση της παρουσίας εδώ,

στο φως. 

Απλώς.