ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΣ ΜΗΔΕΝ...

Καθισμένος εδώ, μέσα στο κέντρο της παραγωγικότητας, σκέφτομαι. 

Σκέφτομαι τις πεταμένες μέρες μου. 

Εκείνες δηλαδή που καταναλώνω στο νησί. 

Που κάθομαι και δεν δουλεύω δηλαδή. 

Που παίρνω μια δυο μέρες άδεια και πετάγομαι τάχα για να δω αν  το σπίτι είναι καλά. 

Και μειώνω το εργατικό δυναμικό της χώρας κατά ένα άτομο τις μέρες εκείνες. 

Αντί να παράγω παίρνω τα βουνά. 

Αδιαφορώ ξαφνικά για το ποιος κρατάει το τιμόνι αυτής της χώρας, και κάθομαι και αναρωτιέμαι ποιος άραγε να κράταγε το τιμόνι αυτό εδώ 

...όταν φόρτωνε ξεφόρτωνε μετέφερε ξεμπάζωνε άλλαζε το νησί. 

Άχρηστες σκέψεις. Δεν ωφελούν σε τίποτε. 

Το νησί δεν με έχει ανάγκη, αυτό είναι το χειρότερο. 

Ή μάλλον, το χειρότερο είναι πως το έχω πλέον καταλάβει ότι το νησί μπορεί να κάνει και χωρίς εμένα.

Τι να κάνει το νησί άλλον έναν υπάλληλο γραφείου; 

Εδώ χρειάζονται χέρια και κότσια, μαζί πάνε αυτά ανέκαθεν, για να μπορείς να μπαίνεις εσύ και να βλέπεις αυτά...

...αραδιασμένα κάτω από το τζάμι της βιτρίνας. Να τα πηγαίνεις δώρο Δευτέρα πρωί σε συναδέλφους και Τρίτη πρωί να καμαρώνεις για τους επαίνους για το Τηνιακό τυράκι. 

Ρε δε με παρατάτε όλοι σας..!

Ας ήμουν στο νησί και ας μην το τρώγατε ποτέ ή, καλύτερα για εσάς, ας ερχόσασταν εκεί να το φάτε.

Γιατί έχει άλλη γεύση όταν προηγουμένως έχεις κάνει όλη την διαδρομή μέχρι να φτάσεις στο τυράκι, όταν έχεις δει τον κάβο στο Γαύριο αδέσποτο...

...και το λιμάνι να σε κοιτάει να φεύγεις, 

...όταν έχεις χαθεί σε αυτό το μπλε που αναδεύεται βίαια...

...ε, τότε λες, θέλω δυό ωρίτσες ακόμη, σαράντα λεπτά από την ώρα που θα δεις τα Ιστέρνια, για να πατήσεις εδώ, να περάσεις μια γρήγορη μέσα από την Χώρα

...και να κάνεις για τα Κάτω Μέρη, για το μεγάλο χωριό.

Καθόλου παραγωγικός δεν γίνομαι εκείνες τις μέρες, ομολογώ, καθόλου παραγωγικός. 

Χαζεύω δέντρα, κι όχι εκείνα τα περήφανα, τα ολόρθα που σημαδεύουν τον ουρανό. 

Κάτι άλλα, μη παραγωγικά, σκυμμένα ως το χώμα, πεισματικά ζωντανά.

Άδειους δρόμους, χωριά χωρίς τουρίστες, τραπεζάκια άδεια, καρέκλες αθόρυβες.

Κι’ αν είμαι τυχερός, ε, τότε ρίχνω την παραγωγικότητά μου κάτω από το μηδέν. Πετάγομαι μέχρι αυτήν εδώ την λίμνη...

...και χάνομαι. Εντελώς ασυνείδητος, προκλητικά απαθής στις ανάγκες της αγοράς που ζητάει καλύτερη αξιοποίηση του εργατικού δυναμικού, αράζω στο καφενεδάκι και σπαταλάω πολύτιμο χρόνο για το τίποτα. 

Φοβάμαι πως ένα κομμάτι του εαυτού μου χαίρεται εκείνες τις ώρες. Τρέμω, για να είμαι ειλικρινής, τρέμω στην ιδέα πως μπορεί να συνηθίσω να μην παράγω.

Προσπαθώ να καταλάβω ποιο στραβό κομμάτι μέσα μου εκστασιάζεται με εικόνες σαν αυτήν...

 ....και σαν αυτήν...

ή ακόμη και σαν αυτήν...

...και λέω πως δεν υπάρχει μέλλον για μένα, καμιά ελπίδα.

Μετά περνάει το Σαββατοκύριακο. 

Δευτέρα πρωί θα τρέχω να επανενταχτώ στον παραγωγικό ιστό της χώρας, σαν γατί που προσπαθεί να διασχίσει την εθνική οδό. 
Θα πέσω με τα μούτρα μέσα στον διαθέσιμο χρόνο και θα πασχίσω να σφηνώσω μέσα του και όλον τον χαμένο. 
Και κείνος θα περνάει στο μεταξύ.

Και θα τον αντιλαμβάνομαι μόνον όταν κάποια απογεύματα βλέπω αυτές τις δύο μπέμπες... 

...να πίνουν καφέ παρέα...

...και να λένε αυτά που λένε οι μπέμπες ανεξαρτήτως ηλικίας, και που δεν τα ξέρω και ούτε και θα τα καταλάβω και ποτέ,
ίσως κιόλας να με σχολιάζουν, να λένε πόσο βιαστικά πίνω τον καφέ μου ενώ δεν θάπρεπε, 

παρατάτε με, 

προσπαθώ να γυρίσω στην κανονικότητα της εργασίας και με κρατάτε απασχολημένο!

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ

Όποιος δεν έχει ζήσει την αγωνία και την προσμονή για ένα συμβάν στο οποίο συμμετέχει ενεργά, δεν θα καταλάβει ποτέ τον αγώνα που χρειάζεται για να πετύχει κάτι φαινομενικά απλό, όπως για παράδειγμα, ο καλοκαιρινός χορός του Συλλόγου.

Που, για να είμαστε ειλικρινείς, για το χωριό είναι το γεγονός όλης της χρονιάς. 

Είναι τότε που έρχονται οι δικοί τους άνθρωποι και ξαναγίνονται όλοι μέλη της ίδιας κοινότητας, έστω για λίγες μέρες. 

Πολύς κόπος και μεγάλη προσπάθεια από πολλούς ανθρώπους μαζί. 

Δεν υπάρχουν ούτε εικόνες, ούτε λόγια για να περιγράψουν την προετοιμασία που χρειάστηκε για κείνες τις έξι ώρες περίπου που κράτησε ο χορός. 

 
Πόσες ώρες από τον προσωπικό χρόνο του καθενός δαπανήθηκαν, πόσα προβλήματα έπρεπε να ξεπεραστούν, πόσες λύσεις να δοθούν για να είναι όλα έτοιμα στην ώρα τους. 

Δεν χαϊδεύω τα αυτιά κανενός (δεν είμαι πολιτευτής για να αποσκοπώ στην εύνοια οποιουδήποτε, ούτε έχω μαγαζί για να μαζέψω πελάτες) αλλά, έχω την εντύπωση πως ο Σύλλογος της Καλλονής (Κελλιών) αυτή τη φορά ξεπέρασε τον εαυτό του και έστησε τον πιό επιτυχημένο χορό των τελευταίων ετών.

Θάθελα να πιστέψω πως όλο αυτό είχε τόσο μεγάλη επιτυχία γιατί αυτές τις ώρες που δούλεψαν όλοι μαζί, δεν υπήρξε ανάμεσά τους κανένα κόμμα, καμμιά παράταξη, κανένας πολιτικός αρχηγός, παρά μόνον το συμφέρον της Κοινότητας. 

 Ρομαντική άποψη, αλλά, μ' αρέσει να πιστεύω πως πίσω από κάτι συλλογικό κρύβεται μόνον η αγάπη και το ενδιαφέρον για την Καλλονή, κι' έτσι θάπρεπε νάναι πάντα και για όλα.

Ένα μεγάλο μπράβο στους ανθρώπους που έστησαν όλο αυτό το γλέντι, και μια ευχή, να κρατήσει όλο αυτό το δέσιμο για πολύ, ειδικά στα δύσκολα χρόνια που περνάμε.
 

(ΑΝΑΝΕΩΣΗ) ΑΡΧΕΙΟ ΑΓΙΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑ ΚΕΛΛΙΩΝ

Ξεκινάω σήμερα μια ανάρτηση που αφορά την μεταφορά σε αναγνώσιμη μορφή των αρχείων του Αγίου Ζαχαρία των Κελλιών από τον πατέρα Αντώνη Φόνσο.

Όσα κι'αν πούμε για τον άνθρωπο αυτό θα είναι λίγα. Κρατείστε λοιπόν στο μυαλό σας πως ό,τι διαβάσετε εδώ μέσα είναι μια μικρή προσπάθεια να έρθει στο φως ένα μικρό μόνον μέρος της αγάπης του για τον τόπο και ταυτόχρονα, να γνωρίσουμε την πορεία των Κελλιών μέσα στα χρόνια.

Εννοείται πως κατά την μεταφορά των κειμένων κρατήθηκε η πρωτότυπη γραφή. Είναι μοναδικό αντικείμενο μελέτης, ένας ήχος από το παρελθόν.

Η ανάρτηση θα εμπλουτίζεται συχνά, και μεταξύ των προσθηκών θα υπάρχει αύξων αριθμός, οπότε αν κάποιος θέλει να συνεχίσει την ανάγνωση μπορεί να το κάνει από το σημείο που έχει μείνει.

Οι φωτογραφίες είναι από το νησί, όχι σχετικές με το σημείο που είναι ένθετες, απλώς, για να ελαφραίνει λίγο το κείμενο.

Νο 1:

“1778 δεκεβριου 13” “απου εμενα μαστρο γιανουλι εις του λογουσου αφεντι παπα...”

“Σμιρνι 1795 μαρτιου 18 Ε.Ν. Αγοραδες απο του ντομενικου Βασαλου”...”...πουλο εγο Ντομενέγος Βασαλος του Γιοργι αρμαγου π. μαρκου του κοσινι τα πραγματα που εβρισκοντανε στο νισι τις Τενος”

   
“1807 Φλιβαριου 10” Διαθικι του Γιακουμου Αρμαο Κατανις” “εστοντας παντα στιν ξενιτια”. Τοποθεσίες: δρακουσπλιά, αξαχιάρκι, αμιδια στο λιβαδι, στου Λουβαρ, στα λιγοδακια, στου κουσουλαϊν, κάτω μαντρα, στου Κουβιού στον αγιο γιοργι, Πατελα.

1808 Μαρτίου 17 Έτος Νέον. “Διαθικι της Κιρα Ανέζας αιδονι” “κόρι του μακαριτι γιώργι Ριμοντο Αιδόνι “...ακομη αξεδιαλιζι οτι εινε γραμενι στιν αδελφοσινι της παναγίας του καρμελου λιπον θελι και αφινι δεκα γροσια εξο από τα απανοθεν εκετο, να τις γινοντε η εφτα λιτουριες στο ξομποργο στο Αλταριο της παναγιας του καρμίλου”

“Εις τες διο Μαρτίου 1817”...”αγορα στου Καναβα του γιακουμου Μαλταμπέ”, “...το αγοραζουσι ι επιτροπικι τις Εκλισιας τον Κελιον ο ιακουμις Πεμπος...”

“Εις Περα της Κωνσταντινουπόλεως 18 Μαρτιου 1817” “Τα γρόσια οπου εδοσαν ι Κιλιανι του Αντονιο Κουζινι”

“Κελια 1819 Γιουλιου προτι” ... “διαθικι του Γγιουζε Αρμαο Φαγρι” , τοποθεσίες: Αλονίδες, απασιανό, χαρκοβουνι, Καλικα.

Διαθηκη του Μπατίστα του Πέρο αρμαου “από το νισι τις Τινου , ή χοριο Κελια”. Μάγειρας “εις το αρχοντικό τις Μαδαμας Φοντον”, “εβρικα αροστο εις το κρεβατι”

Διαθήκη της Μαρίας Σκανταλογιόρινας. Εις χοριο Κελια 1822, Αγοστο 11.

1823 μαγιου 11. προικοχάρτι από τον Γιαννουλάκη Αρμάο και την γυναίκα του Μαργετα “μονογνουμι” προς το παιδι τους “Γιοργις και φοτιεσμενος απε τον Παντοδιναμον Θεον και απο τη δεσπινα μαρια να ανγαλλιασι καινα ενπι ις το στασιμο το εκλισιαστικο”

ΑΝΑΝΕΩΣΗ (15/2/2016):
"εις τες 10 γιναριού 1830 δάνειο της καθέντρας του χοριό μας Κελίον" σε άτομα του χωριού.

"Σμίρνι 1830 μαγιου προτι. ξόφλισι του Πατέστο ντονάδενας δια τα γρόσσα ποεδοκι".

"Εις τις 11 Μαγιού 1832." Συμφωνία για τα κληρονομικά της καλόγριας Μαρούλας και του Λάμπρου παιδί της κιρά Μαριέττα του ποτε γιαννι αρμαο.

"Εις τες 30 Αυγούστου 1832 Κελια. Διαθικι του Λογήζου Αρμαο".

"Εις τες 22 Γιουλήου 1833. Διαθικι της Νικολέτας Κελια Καλοζαδο, χηρα του αποθανον Μάρκου Αρμαο".

24 Ιανουαρίου 1837 (χορήγηση λυσιποίνων;)

Γράμμα από την Σμύρνη όπου ειδοποιούν ότι στέλνει την Καμπάνα "μαστρονικόλας Ταμπούρις". Το γράμμα το γράφει ο "Ζόρζις του ποτε γιανι παθραφτι ογιος 1840 νοεμβρίου 5".

"Τη 15 9βριου 1841, Χοριο Κιλια του Δημο Περέας." Διαθήκη του Μάρκο Περπινιανι, όπου κληρονομεί στην εκκλησία κτήμα στο "Βορλοπό".

"Cuzzunara 7-8bre-1844", χορήγηση άδειας τέλεσης γάμου του Νικηφόρου Λ. Αρμάο από το Καρκάδο με Άννα Ι. Αρμάο από τα Κελλιά.

Κελλιά 2 Φεβρουαρίου 1845. Αιτηση τέλεσης γάμου με του Νικόλα Σκλάβο του Λορέντζου με τη Λουκία Φλιτζάνε (Fligiana) του Γεωργίου.

"Celia 15 Giunio 1845." Γάμος Ιωάννου Αρμάο του Μάρκου με την Ελένη Αρμάο του Ιακώβου.

5 Φεβρουαρίου 1847. Casus Summi Pontefici reservati in Bulla Caenae.

11 Αυγούστου 1847. Υπόθεση " χρυσού φορέματος (τούλι) διαφιλονικούμενου εκατέρωθεν από τα δυό χωριά" (Κελλιά και Κάτω Κλείσμα) 

14 Αυγούστου 1849. Διάφορες οδηγίες και αποφάσεις γραμμένες στα φραγκοχιώτικα από τον επίσκοπο Ζαλώνη

"Πολυτήριον, την 10 7βρίου 1849". "Στρομεντο του χωραφιού εις του Στεριότι από την Ανέζα ποτέ Ιακ. Αρμάου Αρφανού." Αγοραστής η εκκλησία των Κελλιών.

Κελλιά , 2 Ιανουαρίου 1853, αίτηση άδειας τέλεσης γάμου του Ιωάννη Κορίνθιο του Δανιήλ από το Κάτω Κλείσμα με την Κατερίνα Αρμάο του Νικολάου από τα Κελλιά.

Κελλιά, 1 Φεβρουαρίου 1853. Αίτηση για ευλογία γάμου του Ιωάννη Αρμάο του Γιαννούλη από το Κάτω Κλείσμα με την Ανέζα Στεριώτη του Γεωργίου απ΄τα Κελλιά.

Κελλιά, 6 Φεβρουαρίου 1853. Αίτηση άδειας τέλεσης γάμου του Γιαννουλάκη Αρμάο του Ζανή με την Ράμελλα Αρμάο του Στέφανου.

Οκτώβριος 1854. Κάβος Αγίων Αναργύρων.

Κελλιά, 1 9βρίου 1854 αίτηση άδειας τέλεσης γάμου του Γεωργίου Νικ. Σκλάβο από το Καρκάδο με την Μαρία Ι. Φώσκολο από τα Κελλιά.

1854. Κληρονομικά του Μάρκο Περπινιά.

7 Νοεμβριου 1855-10 Νοεμβρίου 1857. Προσφορές (έσοδα) και έξοδα για την εκκλησία των Κελλιών. Αγορά κτήματος στο Misonisi.

1856, 10 Αυγούστου, ημέρα Παρασκευή πμ Συμβολαιογράφος Αντώνιος Αρμάος, στη Κώμη. "δωροδηλόσεως" της Ανέζας "χήρα του ποτέ Γεωργίου Σκληρέ" κτήμα στο Καρκάδο προς την "θηγατέρα των Ερινούλα σύζιγος Δομένικο Αβραάμ".

"Αντιγραφο της Διαθίκις της Αγοστίνας απε Κελιά". 9 Ιουλίου 1859. Κόρη Στεφάνου Αρμάο. Κληρονομεί στην εκκλησία του Αγίου Ζαχαρία κτήμα με υποχρέωση μιας λειτουργίας.

12 Σεπτεμβρίου 1862. Αποτέλεσμα από την ποιμαντορική επίσκεψη.

ΒΑΘΕΙΑ ΤΑ ΝΕΡΑ, ΠΑΠΑ ΜΟΥ...

Πάτερ, σου γράφω με καθυστέρηση. 

Προτίμησα να καταλαγιάσει ο αχός της είδησης της χειροτονίας σου και μετά να σου πω τις σκέψεις μου ανοιχτά, από τον δικό μου μικρό, διαδικτυακό άμβωνα. 

Διάβασα βέβαια όλες τις αναφορές στην είδησή σου και χάρηκα που είσαι απ το χωριό μου. Ο γιός μου μάλιστα, κάνει παρέα με τον μικρότερο αδερφό σου.

Ασφαλώς και δεν είχα προσευχηθεί για σένα ούτε και για κανέναν άλλον για να αποκτήσει την θέληση να γίνει παπάς, ούτε και πρόκειται να το κάνω ποτέ στην ζωή μου.

Λέω πως οποιαδήποτε προσευχή στρέφεται στο να στρεβλώσει την άποψη και στο να επηρεάσει την ελεύθερη βούληση κάποιου άλλου έξω από εμάς τους ίδιους, σίγουρα, δεν είναι του θεού. 

Να σου πω κάτι, πάτερ, με κάθε ειλικρίνεια; 

Θαυμάζω την τόλμη σου στους καιρούς που ζούμε να διαλέξεις αυτό το μονοπάτι. Εύκολο ή δύσκολο δεν το ξέρω, βλέπω όμως την ευθύνη σου τεράστια σαν του γιατρού. 

Μην σκεφτείς εκείνο το "γιατρός των ψυχών", που λέγαμε παλιά για τους παπάδες, μην πέσεις στην παγίδα αυτής της απλουστευτικής και υπερφίαλης σκέψης. 

Είσαι η γέφυρα ενός άλλου τρόπου, που πρέπει να κάνει τα πάντα για να αντέξει ό,τι κι’ αν φέρει το σήμερα, γιατί το αύριο δεν τόχουμε σίγουρο ποτέ.

Σήμερα, λοιπόν, είναι τα νερά πολύ βαθειά , παπά μου. 

Και κρύα…

Κανένας δεν έχει βέβαια την απαίτηση να κολυμπήσεις πρώτος, αλλά τουλάχιστον θα πρέπει να ακολουθάς. 

Θα έλεγα πως είμαι ο πλέον ακατάλληλος για να εκφέρω γνώμη περί της εικόνας του ιδανικού εφημερίου. Δεν πάω στην εκκλησία μιας και δεν περιμένω κάτι απ΄αυτήν, δεν διαβάζω τις γραφές μιας και δεν βρίσκω κάτι ενδιαφέρον εκεί μέσα, δεν μ΄αρέσουν τα δόγματα μιας και τα βλέπω σαν μουμιοποιημένες σκέψεις.

Μπορώ να σου πω όμως, γιατί νομίζω πως αποτυγχάνουν οι περισσότεροι παπάδες λέγοντάς σου τι κατά την γνώμη μου ΔΕΝ χρειάζεται ένας ενορίτης σήμερα:

Δεν χρειάζεται έναν παπά που θα έρχεται στο χωριό για να κάνει μια λειτουργία, να πεί δυό πατερημά και ένα Αβε Μαρία, να κάνει μια βάφτιση ή μια εξόδιο ακολουθία και να φεύγει. Παπά-τουρίστα είχαμε στο παρελθόν και απλώς κάνουμε πως δεν τον θυμόμαστε, τέτοια ήταν η επιτυχία του.

Δεν χρειάζεται παπά-δασκαλάκο να του κουνάει το δάχτυλο σαν να μαλώνει μαθητές ή να του απαγγέλει εδάφια από τις γραφές. Καλώς ή κακώς, τα γραφόμενα του προφήτη Ιεζεκιήλ για τον λαό του Ισραήλ χιλιετίες πριν, λίγο νοιάζουν τον Έλληνα του 2015. Κι΄αν πεις για τον συμβολισμό (αν υπάρχει...), όλη η ζωή μας ένας συμβολισμός είναι.

Δεν χρειάζεται παπά-κατήγορο της ζωής του, που θα αποδίδει τα πάντα στο θέλημα του θεού και θα παραμένει αποστασιοποιημένος από την ουσία των προβλημάτων. 
Με αυτόν τον τρόπο, αυτό που λέμε θεό το κάνουμε να φαίνεται ακαταλαβίστικο, ανάλγητο, ανώριμο. Είναι καλύτερα να σκεφτόμαστε παρέα, να διερευνάμε απαντήσεις μαζί και μέσα σ΄αυτήν την διαδικασία να αναγνωρίζουμε την ουσία του θεού.

Δεν χρειάζεται παπά-τροχονόμο, που σε κάθε στιγμή και για κάθε πρόβλημα θα εκτρέπει την «κυκλοφορία» προς τον λόγο του θεού και την μια και μοναδική αλήθεια.
Έχει το διαδίκτυο "αλήθειες" να φαν κι' οι κότες...

Δεν χρειάζεται παπά-ερημίτη-αναχωρητή, που ο τρόπος ζωής του τον απομακρύνει από τους ενορίτες. 

Βλέπεις, πάτερ, πρέπει να διαβάσεις πίσω από τα γράμματα, πίσω απ΄ την πληροφορία και να πάρεις την κατανόηση να την κάνεις μια καλή κουβέντα, μια καλημέρα, έναν διάλογο που μέσα του θα τραβήξεις και τους ενορίτες. 
Ένα μεγάλο κομμάτι του καθημερινού θεού είναι η επικοινωνία, έτσι μου φαίνεται. 

Πηδάω από το ένα θέμα στο άλλο, μα είσαι νομίζω τυχερός εκεί που σου έλαχε να ασκείς τα καθήκοντά σου. 

Αρκεί να σηκώσεις τα μάτια σου στις πλαγιές, στα λαγκάδια, στη θάλασσα, στα έργα των ανθρώπων του τόπου, στις ξερολιθιές και τα καταστέγια, στο γαλάζιο και στα σύννεφα και ‘κει εύκολα να βρεις τον θεό για να τον δείξεις στους ενορίτες. 
Αν ο θεός έβαλε το χέρι του στα πάντα, τότες εκεί είναι, τριγύρω. 

Σκέφτομαι, παπά μου, πως από χίλιες προσευχές κι΄ άλλες τόσες ευχές, μεγαλύτερη αξία έχει το χέρι που τσαπίζει το χωράφι, που κλαδεύει και μπολιάζει το δέντρο, που σπέρνει τον σπόρο και μαζεύει τον καρπό και το γάλα, που φορτώνεται το καρίκι ή το καλάθι του ανήμπορου γείτονα και το ανεβάζει εκεί που πρέπει. 
Αυτός είναι για μένα ο καθημερινός θεός, που δεν έχει ανάγκη από γονυκλισίες και προσκυνήματα, από μεγάλες κουβέντες και κεφαλαίο γράμμα στην αρχή του ονόματός του. 

Συμμετοχή. Αυτό είναι το άλλο μεγάλο κομμάτι του καθημερινού θεού. Ο παπάς πρέπει να συμμετέχει. Να είναι πολιτικός χωρίς να είναι κομματικός, να είναι φίλαθλος χωρίς να είναι οπαδός, να είναι σκεπτόμενος χωρίς να είναι δογματικός. 

Ο παπάς οφείλει πρώτος να αμφισβητεί, λοιπόν. Να αμφισβητεί τα δεδομένα της πέτρινης καθημερινότητας όπως τά έχουμε αφήσει κι΄ έχουν συρθεί κάτω, να ρωτήσει και να ακούσει πρώτα και μετά να μιλήσει. 
Όλο αυτό φτιάχνει την κοινωνία, που αυτή η ίδια είναι η πρώτη εκκλησία (εκ+καλώ=έκκλητος, εκκλησία). 

Έξω, λοιπόν, από την κοινωνία ή χωρίς αυτήν, εκκλησία δεν υπάρχει. Φρόντισε, λοιπόν, πρώτα να σταθεί καλά η κοινωνία στα πόδια της, αυτή η μικρή, υπερπολύτιμη, τοπική κοινωνία και μετά από αυτήν θα ξεκινήσουν και η δημοκρατία και η παιδεία. 

Μιας και είπα παιδεία, μην κάνεις το λάθος να ανακατέψεις το νερό με το οινόπνευμα. Ούτε να ξεδιψάσεις θα μπορείς, ούτε φωτιά ν΄ανάψεις. 
Η θρησκεία με την παιδεία μάλλον στραβοκυττάζονται και δεν περπατάνε με ίδιο βήμα, μιας και η παιδεία και τα δόγματα απευθύνονται σε διαφορετικά μέρη της συνείδησης (ή της ψυχής, όπως θες πές το, μιας και δεν καταλαβαίνω πώς η ψυχή είναι διαφορετική από την συνείδηση).

Μην πάρεις όλα αυτά που σου γράφω σαν διδαχές. Δεν σου κουνάω το δάχτυλο.
Έχω όμως εδώ που μένω έναν παπά σε μια ενορία που ΔΕΝ παρακολουθώ και που καμμιά φορά βρισκόμαστε και μιλάμε  (Τηνιακός κι΄αυτός, σύμπτωση) και που όσην ώρα σου μιλάω αυτόν σου περιγράφω.

Αυτόν, που καταφέρνει και μαζεύει γύρω του όλους όσους χρειάζεται για να μπορεί να βοηθάει, να συνδράμει, να αλαφρώνει τους αναγκεμένους. Ξέρεις, ακόμη και οι μουσουλμάνοι της περιοχής μου συμμετέχουν στις εκκλήσεις του, μιας και  η βοήθεια του παπά αυτού θα φτάσει και σε άλλους μουσουλμάνους που τον έχουν ανάγκη και που ποτέ δεν τους ρώτησε αν είναι χριστιανοί ή όχι πριν τους βοηθήσει.

Τελευταίο, μα σημαντικό: ο παπάς που σου λέω, έχει απίστευτο χιούμορ, τρελλαίνεται για ανέκδοτα και για πλάκες και τον λατρεύουν τα παιδιά.

Καλό δρόμο.

ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Αγαπητέ φίλε Γιάννη,

Το καλοκαίρι,  τελικώς, είναι ανελέητο. Κυρίως γιατί φεύγει απροειδοποίητα. Σκέφτηκα, λοιπόν, να σε προετοιμάσω. Να σου δώσω ορισμένες οδηγίες για να είσαι έτοιμος για το τέλος του καλοκαιριού. Πού να μην κυττάς, τι να μην σκέφτεσαι, πώς να ανασαίνεις με τις μεγάλες ζέστες ή στον πολύν αέρα, πώς να σωπαίνεις όταν οι άλλοι περιμένουν να λαλήσεις και τέλος, πώς να φεύγεις εσύ πριν φύγει εκείνο.

Το καλοκαίρι –αρχίζω- δεν είναι εκείνο που βλέπουμε στις καρτ ποστάλ. Εκείνο είναι ένας μεθυσμένος ξάδερφός του, που κάποιοι το επιλέγουν σαν το αυθεντικό καλοκαίρι, ακριβώς επειδή επιτηδευμένα αγνοεί τις πληγές, τις απώλειες, τις προσωρινές λύσεις, τις απέλπιδες παρατάσεις ζωής.

Το κανονικό καλοκαίρι θα το ξεχωρίσεις κυρίως από το λευκό χρώμα. 

Το λευκό τού κανονικού καλοκαιριού έχει μαλακούς γκρίζους ίσκιους, ντροπαλούς και σαφείς την ίδια στιγμή, χώνονται ο ένας μέσα στον άλλον, αλληλοδιαδέχονται ο ένας τον άλλον κι' ενώ θάπρεπε να βλέπεις δυό αποχρώσεις, φτάνεις να χάνεις το μέτρημα. Στο γκρί είναι το μυστικό, που είναι μαύρο κι΄άσπρο μαζί, ναι και όχι ταυτόχρονα, φώς και όχι φως την ίδια στιγμή, απτή χαρμολύπη σα να λέμε.

Θα το καταλάβεις από συνεσταλμένα παράθυρα που κρύβονται πίσω από φυλλώματα...

...κι’ από λουλούδια σε τενεκεδένιες γλάστρες, που θα μοιάζουν να ρουφούν το νερό κατ' ευθείαν από τη Γή. Δεν θα είναι κανένας τριγύρω να τις φροντίζει.

Κράτα τα μάτια σου κοντά και ψηλά. Μην κυττάς πέρα.
Κάποια στιγμή το πέρα γίνεται το εδώ και έχεις χάσει τα πάντα.
Τίποτε δεν είναι δεδομένο, ειδικά τώρα, που οι μορφές και οι σκοποί εμπεριέχουν ο ένας τον άλλον, μοιάζουν ακατανόητοι και ανόητοι και πρέπει να αλλάξεις σημείο θέασης για να καταλάβεις.

Κάνω μια ελάχιστη παρένθεση για να σου δείξω τα λουλούδια γύρω απ΄την βρύση που κατεβάζει το νερό απ΄την πηγή...

...το ξινάρι, που τό' γδυσαν και φάνηκε η ομορφιά του...

...τις δράφες ψηλά στο βουνό, που φέτος θεριέψαν απ΄τα πολλά νερά...

...μερικές μπάλες, όπως παληά, μόνο που αυτές είναι φερμένες από μακρυά μιας και κανείς δεν "αλωνέβγει" πιά στα μέρη μας, είναι όμως κι΄αυτές έτσι ξανθές κι' ανάερες και μυρωμένες, που λες κι΄είναι φτιαγμένες από Ήλιο δεμένο και ταγμένο σε ένα ταπεινό γεωμετρικό σχήμα μέσα.

Μιάς και ξέφυγα κι΄ήρθα ως εδώ, άσε να σου δείξω και μιάν εληά που δεν της είχα δώσει σημασία, μέχρι που μου' δειξε ο Νικόλας τη ρίζα της να αναβλύζει μέσα απ΄τον βράχο.

Κάποιος δάσκαλος της ασπρόμαυρης εποχής μπορεί νάβαζε έναν μαθητή να βγάλει το ηθικό δίδαγμα της εικόνας αυτής, κάτι για την θέληση και το πείσμα για το θάρρος, αλλά, ξέρουμε όλοι καλά πως η Γη δεν διαθέτει καμμιά από αυτές τις "ηθικές αρχές" και πως, το μόνο που ξέρει να κάνει καλά η Γη είναι, να φτιάχνει μιαν αγελάδα ίδιο χρώμα με την πέτρα του νησιού και μετά να τα βάζει και τα δυό δίπλα σ΄ένα αγκάθι, τα κυττάς εσύ και σταματάς πλέον να ψάχνεις θεούς και ουρανούς και κόλαση. 

Έχω και δυό φωτογραφίες με λάμπες. 
Σπάω εδώ και μέρες το κεφάλι μου να βρω μια καλή λεζάντα, ξέρεις, να ταιριάζει με την εποχή που διανύουμε, αλλά, δεν τα καταφέρνω. 
Πάρε, το λοιπόν, δυό λάμπες και κάμε τα κουμάντα σου, κράτα και τα συμπεράσματα για ελόγου σου γιατί έτσι και μου δώσεις ερμηνεία για τις λάμπες...

...θα πρέπει να μου πείς και τί στην ευχή κάνει μια καριόλα καβάλα σ΄έναν τοίχο...

...και τί περιμένει και δεν βγαίνει έξω ο Διογένης του χωριού μας.

Δεν απαντάς, ε; 
Τι να πεις κι΄εσύ...
Ακαταλαβίστικο το χωριό σου...
Μεταλλικά ντετζερέδια βρίσκουν ασφάλεια πίσω από ξύλινα κάγκελα...

...ΦΥΤΙΝΕΣ χαζογελάνε στους περαστικούς...

...της καμπάνας το όνομα είναι Ροζάρια...

...και υπάρχει και ένα όριο που δεν καταλαβαίνω τί αφορά:

Τελειώνω όπου νάναι, στερεύουν οι φωτογραφίες και 'γω δίχως φωτογραφίες δεν ξέρω να μιλάω.

Δες, λοιπόν, αυτό το ακροπύργιο και πες με ειλικρίνεια αν τόχες παρατηρήσει ποτέ, έτσι που καμπυλώνει κι΄ακολουθεί τον δρόμο.

 
Παρατήρησε ένα καλώδιο μπλεγμένο μέσα στο υπέρθυρο...

...δες στο χτίσιμο στον τοίχο, αυτό το "φάγωμα" που κάνανε στις απότομες και στενές στροφές για να προστατεύσουν σπίτια και χτ'νά και που κάπως θα λέγεται μα δεν το ξέρω...

 ...δες κι΄έναν κάπασο που μοιάζει με Σφίγγα της Αιγύπτου.

Ρίξε μια ματιά ψηλά και δες εκείνο το κιρκινέζι που ζυγιάζεται πάνω απ΄το χωριό...

...σε κούρασα, τελειώνω, δες και μια σκυταλοδρομία...

...δες και το φως να προβάλει μέσα απ΄το γκντού-γκντού, να είναι πανταχού παρόν, ντάλα μεσημέρι, κατακαλόκαιρο, ψυχή να μην τριγυρνάει στους δρόμους...

...και 'μένα μόλις να καταλαβαίνω πως, έφαγα όλον τον διαθέσιμο χρόνο και δεν πρόλαβα να σου δώσω τις οδηγίες που ήθελα για να περάσεις ανώδυνα το τέλος του καλοκαιριού.
 

Κάμε όπως σε φωτίσει ο θεός, καλή τύχη!