ΒΑΘΕΙΑ ΤΑ ΝΕΡΑ, ΠΑΠΑ ΜΟΥ...

Πάτερ, σου γράφω με καθυστέρηση. 

Προτίμησα να καταλαγιάσει ο αχός της είδησης της χειροτονίας σου και μετά να σου πω τις σκέψεις μου ανοιχτά, από τον δικό μου μικρό, διαδικτυακό άμβωνα. 

Διάβασα βέβαια όλες τις αναφορές στην είδησή σου και χάρηκα που είσαι απ το χωριό μου. Ο γιός μου μάλιστα, κάνει παρέα με τον μικρότερο αδερφό σου.

Ασφαλώς και δεν είχα προσευχηθεί για σένα ούτε και για κανέναν άλλον για να αποκτήσει την θέληση να γίνει παπάς, ούτε και πρόκειται να το κάνω ποτέ στην ζωή μου.

Λέω πως οποιαδήποτε προσευχή στρέφεται στο να στρεβλώσει την άποψη και στο να επηρεάσει την ελεύθερη βούληση κάποιου άλλου έξω από εμάς τους ίδιους, σίγουρα, δεν είναι του θεού. 

Να σου πω κάτι, πάτερ, με κάθε ειλικρίνεια; 

Θαυμάζω την τόλμη σου στους καιρούς που ζούμε να διαλέξεις αυτό το μονοπάτι. Εύκολο ή δύσκολο δεν το ξέρω, βλέπω όμως την ευθύνη σου τεράστια σαν του γιατρού. 

Μην σκεφτείς εκείνο το "γιατρός των ψυχών", που λέγαμε παλιά για τους παπάδες, μην πέσεις στην παγίδα αυτής της απλουστευτικής και υπερφίαλης σκέψης. 

Είσαι η γέφυρα ενός άλλου τρόπου, που πρέπει να κάνει τα πάντα για να αντέξει ό,τι κι’ αν φέρει το σήμερα, γιατί το αύριο δεν τόχουμε σίγουρο ποτέ.

Σήμερα, λοιπόν, είναι τα νερά πολύ βαθειά , παπά μου. 

Και κρύα…

Κανένας δεν έχει βέβαια την απαίτηση να κολυμπήσεις πρώτος, αλλά τουλάχιστον θα πρέπει να ακολουθάς. 

Θα έλεγα πως είμαι ο πλέον ακατάλληλος για να εκφέρω γνώμη περί της εικόνας του ιδανικού εφημερίου. Δεν πάω στην εκκλησία μιας και δεν περιμένω κάτι απ΄αυτήν, δεν διαβάζω τις γραφές μιας και δεν βρίσκω κάτι ενδιαφέρον εκεί μέσα, δεν μ΄αρέσουν τα δόγματα μιας και τα βλέπω σαν μουμιοποιημένες σκέψεις.

Μπορώ να σου πω όμως, γιατί νομίζω πως αποτυγχάνουν οι περισσότεροι παπάδες λέγοντάς σου τι κατά την γνώμη μου ΔΕΝ χρειάζεται ένας ενορίτης σήμερα:

Δεν χρειάζεται έναν παπά που θα έρχεται στο χωριό για να κάνει μια λειτουργία, να πεί δυό πατερημά και ένα Αβε Μαρία, να κάνει μια βάφτιση ή μια εξόδιο ακολουθία και να φεύγει. Παπά-τουρίστα είχαμε στο παρελθόν και απλώς κάνουμε πως δεν τον θυμόμαστε, τέτοια ήταν η επιτυχία του.

Δεν χρειάζεται παπά-δασκαλάκο να του κουνάει το δάχτυλο σαν να μαλώνει μαθητές ή να του απαγγέλει εδάφια από τις γραφές. Καλώς ή κακώς, τα γραφόμενα του προφήτη Ιεζεκιήλ για τον λαό του Ισραήλ χιλιετίες πριν, λίγο νοιάζουν τον Έλληνα του 2015. Κι΄αν πεις για τον συμβολισμό (αν υπάρχει...), όλη η ζωή μας ένας συμβολισμός είναι.

Δεν χρειάζεται παπά-κατήγορο της ζωής του, που θα αποδίδει τα πάντα στο θέλημα του θεού και θα παραμένει αποστασιοποιημένος από την ουσία των προβλημάτων. 
Με αυτόν τον τρόπο, αυτό που λέμε θεό το κάνουμε να φαίνεται ακαταλαβίστικο, ανάλγητο, ανώριμο. Είναι καλύτερα να σκεφτόμαστε παρέα, να διερευνάμε απαντήσεις μαζί και μέσα σ΄αυτήν την διαδικασία να αναγνωρίζουμε την ουσία του θεού.

Δεν χρειάζεται παπά-τροχονόμο, που σε κάθε στιγμή και για κάθε πρόβλημα θα εκτρέπει την «κυκλοφορία» προς τον λόγο του θεού και την μια και μοναδική αλήθεια.
Έχει το διαδίκτυο "αλήθειες" να φαν κι' οι κότες...

Δεν χρειάζεται παπά-ερημίτη-αναχωρητή, που ο τρόπος ζωής του τον απομακρύνει από τους ενορίτες. 

Βλέπεις, πάτερ, πρέπει να διαβάσεις πίσω από τα γράμματα, πίσω απ΄ την πληροφορία και να πάρεις την κατανόηση να την κάνεις μια καλή κουβέντα, μια καλημέρα, έναν διάλογο που μέσα του θα τραβήξεις και τους ενορίτες. 
Ένα μεγάλο κομμάτι του καθημερινού θεού είναι η επικοινωνία, έτσι μου φαίνεται. 

Πηδάω από το ένα θέμα στο άλλο, μα είσαι νομίζω τυχερός εκεί που σου έλαχε να ασκείς τα καθήκοντά σου. 

Αρκεί να σηκώσεις τα μάτια σου στις πλαγιές, στα λαγκάδια, στη θάλασσα, στα έργα των ανθρώπων του τόπου, στις ξερολιθιές και τα καταστέγια, στο γαλάζιο και στα σύννεφα και ‘κει εύκολα να βρεις τον θεό για να τον δείξεις στους ενορίτες. 
Αν ο θεός έβαλε το χέρι του στα πάντα, τότες εκεί είναι, τριγύρω. 

Σκέφτομαι, παπά μου, πως από χίλιες προσευχές κι΄ άλλες τόσες ευχές, μεγαλύτερη αξία έχει το χέρι που τσαπίζει το χωράφι, που κλαδεύει και μπολιάζει το δέντρο, που σπέρνει τον σπόρο και μαζεύει τον καρπό και το γάλα, που φορτώνεται το καρίκι ή το καλάθι του ανήμπορου γείτονα και το ανεβάζει εκεί που πρέπει. 
Αυτός είναι για μένα ο καθημερινός θεός, που δεν έχει ανάγκη από γονυκλισίες και προσκυνήματα, από μεγάλες κουβέντες και κεφαλαίο γράμμα στην αρχή του ονόματός του. 

Συμμετοχή. Αυτό είναι το άλλο μεγάλο κομμάτι του καθημερινού θεού. Ο παπάς πρέπει να συμμετέχει. Να είναι πολιτικός χωρίς να είναι κομματικός, να είναι φίλαθλος χωρίς να είναι οπαδός, να είναι σκεπτόμενος χωρίς να είναι δογματικός. 

Ο παπάς οφείλει πρώτος να αμφισβητεί, λοιπόν. Να αμφισβητεί τα δεδομένα της πέτρινης καθημερινότητας όπως τά έχουμε αφήσει κι΄ έχουν συρθεί κάτω, να ρωτήσει και να ακούσει πρώτα και μετά να μιλήσει. 
Όλο αυτό φτιάχνει την κοινωνία, που αυτή η ίδια είναι η πρώτη εκκλησία (εκ+καλώ=έκκλητος, εκκλησία). 

Έξω, λοιπόν, από την κοινωνία ή χωρίς αυτήν, εκκλησία δεν υπάρχει. Φρόντισε, λοιπόν, πρώτα να σταθεί καλά η κοινωνία στα πόδια της, αυτή η μικρή, υπερπολύτιμη, τοπική κοινωνία και μετά από αυτήν θα ξεκινήσουν και η δημοκρατία και η παιδεία. 

Μιας και είπα παιδεία, μην κάνεις το λάθος να ανακατέψεις το νερό με το οινόπνευμα. Ούτε να ξεδιψάσεις θα μπορείς, ούτε φωτιά ν΄ανάψεις. 
Η θρησκεία με την παιδεία μάλλον στραβοκυττάζονται και δεν περπατάνε με ίδιο βήμα, μιας και η παιδεία και τα δόγματα απευθύνονται σε διαφορετικά μέρη της συνείδησης (ή της ψυχής, όπως θες πές το, μιας και δεν καταλαβαίνω πώς η ψυχή είναι διαφορετική από την συνείδηση).

Μην πάρεις όλα αυτά που σου γράφω σαν διδαχές. Δεν σου κουνάω το δάχτυλο.
Έχω όμως εδώ που μένω έναν παπά σε μια ενορία που ΔΕΝ παρακολουθώ και που καμμιά φορά βρισκόμαστε και μιλάμε  (Τηνιακός κι΄αυτός, σύμπτωση) και που όσην ώρα σου μιλάω αυτόν σου περιγράφω.

Αυτόν, που καταφέρνει και μαζεύει γύρω του όλους όσους χρειάζεται για να μπορεί να βοηθάει, να συνδράμει, να αλαφρώνει τους αναγκεμένους. Ξέρεις, ακόμη και οι μουσουλμάνοι της περιοχής μου συμμετέχουν στις εκκλήσεις του, μιας και  η βοήθεια του παπά αυτού θα φτάσει και σε άλλους μουσουλμάνους που τον έχουν ανάγκη και που ποτέ δεν τους ρώτησε αν είναι χριστιανοί ή όχι πριν τους βοηθήσει.

Τελευταίο, μα σημαντικό: ο παπάς που σου λέω, έχει απίστευτο χιούμορ, τρελλαίνεται για ανέκδοτα και για πλάκες και τον λατρεύουν τα παιδιά.

Καλό δρόμο.