Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Δεκέμβριος, 2013

Η Καλή Βραδυά!

Εικόνα
Παραμονή Χριστουγέννων ήταν η Καλή Βραδυά επειδή γεννιόταν ο Χριστός. Κάναμε τηγανίτες, όχι λουκουμάδες, δεν είχαμε αλεύρι, δεν έφτανε, κατοχή ήταν, παίρναν οι Ιταλοί ό,τι αλεύρι βγάζαμε .  Σε μια τηγανίτα μέσα βάζαμε μια δραχμούλα, όπως βάζουμε τώρα την πρωτοχρονιά το φλουρί στην πίτα, μα τότε το κάναμε την Καλή Βραδυά.  Ε, για φαγητό κάναμε συλαδιά , διάφορα ψάρια μαζί με λίγο λάδι, σαν την κακαβιά δηλαδή, γιατί νηστεύαμε. Τα Χριστούγεννα στα Κελλιά γιορτάζονταν τρεις μέρες.  Το πρωί στις 24 γύρω στις δέκα ήταν η πρώτη λειτουργία κι΄έβγαζε ο παπάς τον Σαντίσσιμο που έμενε έξω για 40 ώρες.   Το απόγευμα πάλι στον εσπερινό φοράγαμε τα καλά μας και πηγαίναμε στον Άγιο Ζαχαρία.  Είχε τόσο πολύ κόσμο τότε το χωριό , που τα παιδιά δεν χωρούσανε στις πάγκες και καθόμαστε κάτω κάτω σε μικρά παγκάκια κοντά στην μεγάλη πόρτα της εκκλησίας. Παραμονή του Νέου Έτους, μάς έραβε η γιαγιά μου η Αντέλα ένα πουγγί, που το κρεμάγαμε μ' ένα σπαγγάκι στο λαιμό για να βάζουμε τα λε

Κάθε στιγμή ένας Χριστός γεννιέται...

...ΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ... "Δεν πίστευε πια ούτε η μάνα τού Φραγκίσκου πως θα παντρευόταν ο κανακάρης της, αφού όχι μόνον είχε καβατζάρει τα σαράντα, αλλά, είχε και τόνα χέρι ακουμπισμένο στα πενήντα. Και βρέθηκε η Μαρία, κοριτσόπουλο σαν πως ντροπαλό, σαν χαμηλοβλεπούτσικο, και τα ταίριαξαν. Ο Φραγκίσκος είχε ένα μικρό μαραγκούδικο σ’ ένα χωριό, που συγκοινωνία πήγαινε δυό φορές την εβδομάδα κι’ όσο για παιδιά, το χωριό είχε μόνον σε σχολική φωτογραφία τους τωρινούς του γερόντους, τί να κάνει η συγκοινωνία πάνω ’κει... Το καλύτερο κομμάτι του σαν μαραγκός, μιά πόρτα για τό κοτέτσι της τσατσα-Φιλίτσας τόσο όμορφη που κατέληξε τελικά να γίνει αυλόπορτα, ο Φραγκίσκος τόφκιασε τη μέρα που έμαθε πως η Μαρία, το Μαρουλί του, κράταγε παιδί στα σωθικά της. Δε μιλάγανε, μόνο καθόνταν κοντά-κοντά και κοιτάζανε παρέα την κοιλιά της Μαρίας και έτσι, πέρναγαν οι μέρες για να φτιάξουν τους εννιά μήνες. Και μέσα σ’ όλη την γαλήνη τους ήρθε, άλλο και τούτο, το κτηματολόγιο. Σπου

Σπεροκαθίζουμε;

Εικόνα
Τώρα που έβαλε κρύο, λοιπόν και κάθομαι εδώ μέσα σ’ ένα απ΄όλα αυτά τα τσιμεντένια συρτάρια της Μεγάλης Γκρίζας Πόλης, έρχεται στο μυαλό μου μια γραφή που είδα το καλοκαίρι στο Σχολείο Ιστερνίων:   Εκείνα «Τα Σαββατιάτικα απογεύματα» μού έφτιαξαν εικόνες.  Εικόνες από μια συντροφιά, μια γελαστή παρέα, που συναθροίζεται γύρω από μολύβια και χαρτιά , και με κόπο πολύ –παιδί της θέλησης αυτός-παλεύει να ερμηνέψει τον κόσμο.  Πρώτα ξεκινώντας από την απλή αποτύπωση αντικειμένων που σε μια στιγμή έγιναν μοντέλα.  Πώς να περιγράψεις με λόγια εκείνη την ολόφρεσκη αίσθηση όταν κυττάς κάτι ζωγραφισμένο από σένα..!  Δίχως καν να το έχεις καταλάβει, έχεις επικοινωνήσει με κάτι πολύ βαθύ, κρυμμένο κάπου, που μάλλον είναι η ψυχή ή ίσως και ο νούς ή ίσως και η ανάγκη η ίδια του ανθρώπου για να σπάσει κάποια αόρατα δεσμά που τον κρατούν ανίκανο να καταλάβει.  Γιατί μόνον όταν προσπαθείς να καταλάβεις, μπορείς και να δημιουργήσεις. Αυτά. Αφήνω το

Ο ΠΕΙΣΙΣΤΡΑΤΟΣ στο 2013

Εικόνα
Περπατάγανε χέρι-χέρι. Πρόσφατη γνωριμία, ακόμη δυό φιλιά πρέπει να είχαν προλάβει ν' αλλάξουν.  Σε μια στιγμή ο νεαρός σταματάει, τής λέει "Περίμενε μισό λεπτό..." , βάζει το χέρι στην εσωτερική τσέπη, βγάζει ένα αυτοκόλλητο, το κολλάει, το πατάει καλά με το χέρι, γυρίζει στην κοπέλα "Πάμε, εντάξει" και της πιάνει το χέρι τραβώντας την προς την κατέυθυνση που περπάταγαν.  Η κοπέλα αφήνει το χέρι του συνοδού της, πλησιάζει την κολώνα, βλέπει το αυτοκόλλητο και μένει άναυδη. Ο νεαρός έχει φορέσει ένα χαζοχαμόγελο και την παρακολουθεί.  Μια συζήτηση χαμηλόφωνη ακολουθεί, που δεν μπορώ ν' ακούσω.  Λέξεις μοναχά ξεφεύγουν, γιατί δε μου τόπες, τί να σου πώς δεν έχει σχέση με μάς αυτό, είσαι με τους φασίστες, δεν είναι πως είμαι με τους φασίστες, αλλά; αλλά δεν υπάρχει κανένας άλλος που να....  "Και στο παιδί σου τί θα πεις" , φωνάζει η κοπέλα και ακούγεται καθαρά πλέον, "όταν δεν το αφήνουν να διαβάζει ό,τι θέλει και να λέει την γνώμη του ελ

ΕΝΑΣ ΑΠΡΟΣΚΛΗΤΟΣ ΜΟΥΣΑΦΙΡΗΣ

Εικόνα
Είναι κάπως... Η αλήθεια είναι πως είναι κάπως παράξενο...   Να μην είσαι επαγγελματίας ηθοποιός, να θες να ξεσπιτώνεσαι δυό-τρεις φορές την εβδομάδα και να τρέχεις μαζί με άλλους αρκούντως παλαβούς που κουβαλάνε την ίδια τρέλλα, για να καταλήξεις τελικώς να βρεις στην πόρτα της έπαυλής σου ένα μωρό! Ένα έκθετο! Βέβαια, πριν από αυτό, για αυτές τις δυό τρεις φορές εβδομαδιαίως, σου έχουν προκύψει τρεις μαντράχαλοι που σε φωνάζουν "μπαμπά",    σού έχει μπαστακωθεί μια υστερική γεροντοκόρη αδερφή και επί πλέον, έχεις και υπηρετικό προσωπικό!    " Καλό αυτό ", θα πεις, " νάχω υπηρέτες! ". Ναι, μόνο που αυτοί οι υπηρέτες σε σερβίρουν σε άδεια ποτήρια και πιάτα, που έρχονται από ανύπαρκτες κουζίνες...     Άσε που άγονται και φέρονται από τις επιθυμίες των εκάστοτε αφεντικών... Σα να μη φτάνουν αυτά, οι σχέσεις σου με όλους αυτούς περιορίζονται σε αυστηρά προκαθορισμένες συζητήσεις , καθώς επίσης, δεν μπορείς να επιλέξεις

ΕΡΗΜΗ ΧΩΡΑ

Εικόνα
...έρημη χώρα,  ...απ΄τη στιγμή εκείνην την λίγη, την μικρότατη, οπού η πόρτα του καραβιού ακουμπάει στη στεριά... ...δίνοντας τέλος στην διπλή αναμονή,  ...έως τα ακατανόητα σύμβολά της,  ...έως τους ελάχιστους περαστικούς,  ...τις παράδοξα συγκλίνουσες ευθείες,  ...τα περαστικά σύννεφα που τραβούν γι άλλες πολιτείες,  ...τις αδιανόητες γωνίες... ...και τ' αστέρια που  παραδίπλα  στέκουν   σφαλιστά. Έρημη χώρα με μοναχικά κίτρινα που περιμένουν τον επόμενο κάβο... ..δίπλα σε πινακίδες που τώρα δεν αφορούν κανέναν, ...με κρυφές γωνιές όπου μια ολόκληρη γενιά αναγκαστικά ξαποσταίνει...  ...χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται ν ακούσει τις πολύτιμες, ετοιμοθάνατες ιστορίες τους, έρημη χώρα, δυστυχώς. Πιό μέσα, το έρημο νησί, με κοντινές εξοχές...  ...με παράδοξα οράματα,  ...πολύτιμους μικρόκοσμους,  ...παράδοξη ηχώ,  ...μονοπάτια όπου μένεις ακίνητος