Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Μάιος, 2010

ΤΙΜΟΚΑΤΑΛΟΓΟΣ

Εικόνα
Κάποιοι φίλοι αγόρασαν ένα σπίτι στα Κελλιά, ξεκίνησαν να ξεμπαζώνουν το αιώνιο κατώι, που στο μεταξύ είχε γεμίσει από ένα σωρό πραμάτεια, τόσο εκείνων που έφυγαν, όσο και ΄κείνων που ακολούθησαν σαν περαστικοί και πρόσβαλλαν τον χώρο. Πήγα με ντροπή, να δω τα σπλάχνα του παληού σπιτιού, το ισόγειο κατώι, τα υπολείμματα, τα σκουπίδια, τα ίχνη της ζωής που έπαψε. Με κυρίεψε η οσμή της κλεισούρας, η μυρωδιά του χρόνου του κλεισμένου σε κασέλλες, οι σκονισμένοι ιστοί αράχνης, η απουσία και το κενό, η έλλειψη συνέχειας και η παύση στις μνήμες. Σκάλισα και βρήκα έναν  χειρόγραφο τιμοκατάλογο... \ Πότε μια φανέλα έκανε " δρ. 1,20" ...; Πόσο λίγο ή πόσο πολύ απέχουμε από την εποχή της εμπιστοσύνης σε χειρόγραφους τιμοκαταλόγους πάνω σε μεσόφυλλα τετραδίων, από τα  βερεσέδια, από την στυλιστική αδιαφορία, από την προμήθεια κουμπιών για το τριμμένο σακκάκι του θείου Αντώνιου ή για το ζακετάκι της μικρής Ραμπέλας που έραβε η γιαγιά, από τα " υποκάμισα φανέλα" και μ

ΙΧΝΗ ΣΤΟ ΝΕΡΟ...

Εικόνα
Όσο απαλά κι΄αν πάτησες ίχνος θα μείνει έστω για λίγο έστω στής άμμος της υγρής το σώμα στα τσακισμένα λουλούδια στις μάντρες και στα τείχη στην μνήμη   και στην λήθη, σε σώματα και ήθη, σε ναι και όχι στο μηδέν και στο πάντα. Πλην όμως στο νερό ίχνος δεν μένει, ίχνος δεν χαράζει κι΄η χρησιμότη του είν΄ αυτή: να μένει πάντα πάνω  απ΄ό,τι αλλού  μένει και θυμίζει.

ΠΑΙΔΕΙΑ Ή ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΙΝΑΙ...

Εικόνα
Δεν φταίνε οι εξετάσεις... Δεν φταίει ο τρόπος που διεξάγονται οι απανωτοί αυτοί γολγοθάδες... Δεν φταίνε οι μαθητές που διαμελίζουν και καίνε τα βιβλία τους στο τέλος κάθε χρονιάς... Αντί για μια υγιή διαδικασία, έναν στίβο αναμέτρησης και επιλογής ειδικοτήτων και κυρίως αρμοδιοτήτων στην κοινωνία, έχουμε καταφέρει να αποτύχουμε και σ΄αυτό... Ή μάλλον, κατ΄αρχάς σ΄αυτό και κατ΄επέκταση και στα υπόλοιπα... Παράγουμε παιδεία όπως παράγουμε και τουρισμό, οικοδομή και δημόσια έργα: πρόχειρα, αρπαχτά, στη ζούλα, χωρίς στόχο και σκοπό, χωρίς μέλλον, με κρυφές επιδιώξεις μέσα από λαβύρινθους κατασκότεινων μακιαβελλικών σκέψεων. Ποιούς και πόσους θα βολέψω, πόσα φροντιστήρια που ταΐζουν τόσα τον χρόνο στο σάπιο στόμα των ταμείων μου και απασχολούν τόσους καθηγητές, που θα τους είχα μεσ΄τα πόδια μου να γκρινιάζουν για διορισμούς και πώς θα διακινήσω τα δοτά θέματα σε δικούς μου, και πόσο θα μου κοστίσει να φτιάξω την εκπαίδευση και από πού να ξεκινήσω και πώς να πείσω τόσους καθηγητέ

ΟΛΑ ΤΑ ΔΡΟΜΑΚΙΑ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ...

Εικόνα
Όλα τα δρομάκια στα νησιά ίδια, Το λεύκος και οι λείες σκιές, Μάνταλα σε παληές πόρτες, Αεράκι στις καμάρες από κάτω. Βουνά απαρατήρητα Μ ε ξανθές κόμμες και μωβ ανταύγειες Να μην αφήνουν να γυρίσεις. Χωράφια ποτισμένα με αφρό ν ανεπαίσθητο , Σταχτιές συκιές στις μάντρες, Δρόμοι με πλάκες στα πλευρά των βουνών, Να μην θες να πας πουθενά Να θες να ζεις τον δρό μο με τα μάτια . Κόσμος να βγαίνει απ΄τα καράβια, Να γ ν ωρίζει ς το πάνε-έλα και το κούτελο τού κάθε καραβιού, Να χαιρετάς με μια φωνή σου τους γνωστούς, Να βραδυάζει και να είσαι στην καρέκλα αφημένος Μ΄ένα ρακί στο χέρι, αφημένος. ..

Ο ΤΣΙΓΓΑΝΑΚΟΣ...

Εικόνα
Είχε πιάσει δεξιά στον δρόμο, προσπαθώντας να πιάνει όσο το δυνατόν λιγότερο χώρο, ν΄αποφύγει τον χλευασμό, τις χειρονομίες, τα σχόλια... Από καιρό έχει αποδεχθεί την θέση του, δεξιά στον δρόμο, ποτέ στην εθνική, πάντα με τα μάτια μπροστά με βλέμμα δαρμένου σκυλιού, να πατάει όσο μπορεί το λίγο γκάζι των εκατό-εκατόν πενήντα κυβικών του, να κινείται σε χώρο που οι άλλοι θεωρούν πως δεν του ανήκει, πως δεν τον δικαιούται... Φορτωμένος, αν είναι τυχερός, με σίδερα, λαμαρίνες, θερμοσίφωνα και σαβούρες, που κουδουνάνε αδιάκοπα πίσω του, με το παιδί στην αγκαλιά της γυναίκας δίπλα του, δακτυλοδεικτούμενος και παράδειγμα προς αποφυγή για τα τέκνα των υπολοίπων μας, φόβητρο, αυτός ο πεινασμένος, για να αδειάσει όλο το πιάτο του βλασταριού μας... Ακόμη κι΄αν μένει σε πολυκατοικία δίπλα μας, σε "διαμέρισμα", δεν παύει να είναι αλλού, να μην τον θέλει κανείς παρά μόνον αν του λάχει να πρέπει να ξεμπαζώσει το σπίτι-κληρονομιά καποιανού θείου ή θείας που πέθανε και μας τ΄άφησε αμαν

EVE OF DESTRUCTION...

Εικόνα
Δυστυχώς, πάντα επίκαιρο....   BARRY McGUIRE: EVE OF DESTRUCTION   The eastern world, it is exploding Violence flarin', bullets loadin' You're old enough to kill, but not for votin' You don't believe in war, but what's that gun you're totin' And even the Jordan River has bodies floatin' But you tell me Over and over and over again, my friend Ah, you don't believe We're on the eve of destruction. Don't you understand what I'm tryin' to say Can't you feel the fears I'm feelin' today? If the button is pushed, there's no runnin' away There'll be no one to save, with the world in a grave [Take a look around ya boy, it's bound to scare ya boy] And you tell me Over and over and over again, my friend Ah, you don't believe We're on the eve of destruction. Yeah, my blood's so mad feels like coagulatin' I'm sitting here just contemplatin' I can't twist the truth, it knows no regul

Η ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ...

Εικόνα
Η χώρα δεν ήξερε!!! Δεν ήξερε τίποτε για τα ψεύτικα λεφτά που γέμιζαν κόσμο τα υπερκαταστήματα και τα Mall !!! Δεν ήξερε πως όλο αυτό ήταν ψεύτικο, καρικατούρα μιας χώρας που δεν υπάρχει στ΄αλήθεια !!! Δεν ήξερε τίποτε για την επαρχία που ρήμαζε στηριζόμενη στα μαύρα (πραγματικά και μεταφορικά) χέρια που διασφάλιζαν την ροή των επιδοτήσεων προς τα άθλια αγροτικά προϊόντα !!! Δεν ήξερε τίποτε για τα 6.000.000 πληθυσμού που συρρέουν  στο λεκανοπέδιο γιατί εδώ τα λεφτά είναι πιό εύκολα, παρά στα χωράφια του παππού που στέκουν μακριά απο τον Πλούταρχο, τον Ρέμο και την Βανδή !!! Δεν ήξερε πως όλες αυτές οι καφετέριες με 4 και 5 ΕΥΡΩ τον καφέ ταΐζουν ολόκληρο κύκλωμα παρασίτων με Cayenne και σκάφη, με ARMANI και PRADA, με σερβιτόρες που υποδύονται τις πελάτισσες, με ελέγχους που παίρνουν τηλέφωνο πριν περάσουν για να παραλάβουν το 12χρονο Chivas για το σπίτι !!! Δεν ήξερε πως μετά την Πλάκα, το Μοναστηράκι, του Ψυρρή και το γκάζι ήρθε η ώρα να στοχοποιηθεί σαν trendy περιοχή κ

ΣΗΜΑΙΕΣ....

Εικόνα
Θυμάμαι, πρέπει να ήταν γύρω στο '96, γύρναγα από το νησί στην Αθήνα και χάζευα απ' το κατάστρωμα το αυλάκι των μηχανών να απλώνεται στο Αιγαίο. Γύρισα και κύτταξα, δίπλα μου ανέμιζε η σημαία του καραβιού, σήκωσα αυθόρμητα τη μηχανή και τράβηξα το όμορφο πανί να κυματίζει κι΄αυτό πάνω απ΄τα κύματα. Κατεβάζοντας την κάμερα αντιλήφθηκα πως οι μισοί τουλάχιστον συνεπιβάτες που ήταν στο κατάστρωμα εκείνη την στιγμή, με κύτταζαν σαν ένα απεχθές φαινόμενο. Κάποιος γύρισε και είπε κάτι στον διπλανό του και μετά κούνησαν κι΄οι δύο μαζί απαξιωτικά τα κεφάλια τους. Ντράπηκα... Ένιωσα δακτυλοδεικτούμενος πατριδολάτρης ανάμεσα σε ειρηνικούς πολίτες του κόσμου (τότε η έκφραση αυτή γινόταν μόδα)... Χρόνια μετά, συνεχίζω να βγάζω φωτογραφία την σημαία του καραβιού που ταξιδεύω, με λιγότερη ντροπή τώρα πιά... Πώς έχουμε εδώ και καιρό καταντήσει, να ντρεπόμαστε για τον τόπο μας...; Πώς έχουμε πιστέψει πως φταίμε, ακόμη και για τον συνωστισμό της Σμύρνης και για τους αγνοούμενους στ