Ο ΦΑΡΟΣ ΣΤΗ ΛΙΒΑΔΑ

Καμιά φορά νιώθω άσχημα που ό,τι γράφω εδώ μέσα είναι γκρίνια.

Ανησυχία, δηλαδή, αλλά μέσα σε όλα τα χαρούμενα που διαβάζω τριγύρω για το νησί, για άλλους τομείς, ακούγονται σαν γκρίνια.

Ευτυχώς γκρινιάζουν κι' άλλοι. 

Να, βρήκα πρόσφατα τον Μάρκο τον Αλβέρτη, άγνωστος εντελώς για μένα και θα παρέμενε άγνωστος αν δεν γκρίνιαζε για κάτι, νάναι καλά.

Ο Μάρκος λοιπόν (και μαζί του και κάποιος Αργύρης Μωραΐτης, ούτε αυτόν τον γνωρίζω τον άνθρωπο) γκρινιάζει για τον Φάρο στη Λιβάδα, που όπου νάναι, θα τον βλέπουμε μόνον στις φωτογραφίες. 

Γιατί; 

Μα γιατί ο Φάρος στη Λιβάδα δεν είναι παραλία να πάς να ανοίξεις μπιτσόμπαρο να χώσεις και μια σαραντάδα ομπρέλες και να κονομάς. Δεν είναι καν μεζεδοπωλείο ή παραδοσιακή ταβέρνα να στείλεις κόσμο να γνωρίσει την κουζίνα του νησιού.

Φάρος είναι πανάθεμά τον και μάλιστα παλιός, κι ας είναι και δέκα μέτρα ψηλός, σαν δεύτερος όροφος αστικής πολυκατοικίας περίπου για να πάρετε τα ίσα. 

Βρίσκεται απέναντι από τη Μύκονο (είπα Μύκονος και σας τράβηξα την προσοχή), στο ακρωτήριο Παπάργυρος και είναι ο μόνος φάρος στην Τήνο που είναι προσβάσιμος από την ξηρά. 

Χτίστηκε το 1910, εφτά χρόνια μετά το αδερφάκι του στο Δύσβατο (στενό Άνδρου-Τήνου), που το αδερφάκι του όμως είναι πιό τυχερό γιατί ανακαινίστηκε πρόσφατα. Ο Φάρος είναι διώροφος και μέχρι το 1972 είχε φαροφύλακα. Ποιός νάταν, ποιό το όνομά του, αγνοώ. Σήμερα λειτουργεί με φωτοσυλλέκτες. Ναι, λειτουργεί, άμα δεν ήταν λειτουργικός θα τρέχαμε να τον επισκευάσουμε. 

Τώρα όμως είναι απλώς ετοιμόρροπος. 

Να θυμηθούμε όταν με το καλό πέσει να πάμε να κλάψουμε πάνω από την τοπική ιστορία που χάνεται. 
Δεν ειρωνεύομαι καθόλου, απλώς προτείνω να κάνουμε το ίδιο που κάναμε και με τους περιστεριώνες, τους πύργους, τα σπίτια, και τα ολόκληρα χωριά. 

Α! ξέχασα! μπορούμε όταν με το καλό πέσει ο Φάρος να πάμε να κάνουμε μια συναυλία ή μια εικαστική παρέμβαση! 
Αυτό να κάνουμε! Και αυτό τόχουμε κάνει. 
Θέλω να πω, έχουμε την εμπειρία του πώς αφήνουμε κάτι να παρακμάσει, να καταστραφεί και μετά να του αποδώσουμε φόρο τιμής.   

 Από δώ και κάτω ξέρω πως έχω ήδη χάσει τους μισούς αναγνώστες της ανάρτησης.

Αντί να γράψω για υπέροχες παραλίες, συγκλονιστικούς μεζέδες, μοναδικά ηλιοβασιλέματα και παραδοσιακά στενοσόκακα που ενδιαφέρουν τους τουρίστες, πάω και γράφω για Φάρους στην άκρη του κόσμου. 

Συνεχίζω όμως, απαριθμώντας μερικές από τις ζημιές που αν θέλουμε να μην έχουμε πού να κάνουμε εικαστική παρέμβαση ή συναυλία μνήμης, θα κάνουμε την βλακεία να μαζέψουμε λεφτά και να πάμε να τις επισκευάσουμε (οι φωτογραφίες είναι σε τυχαία σειρά):

1. έχουν πέσει τα επιχρίσματα των οροφών και των πλευρικών τοίχων του φάρου, οι σοβάδες δηλαδή.

2. έχουν καταρρεύσει τμήματα της λιθοδομής στις όψεις του φάρου και πάνω από το πρέκι της εισόδου.

3. υπάρχει ρωγμή πλάτους ενός εκατοστού, που διατρέχει αρκετά μέτρα στην επιφάνεια του κτιρίου.

4. όλα τα ξύλινα πρέκια των κουφωμάτων έχουν σαπίσει και έχουν πάθει ζημιές τα υπέρθυρα.

5. το δώμα του φαρόσπιτου έχει ρήγματα και σε μερικά σημεία έχει καθήσει.

6. η οροφή του παράσπιτου έχει καταρρεύσει.

7. η περίφραξη έχει και αυτή καταρρεύσει.

8. ο φάρος δεν έχει τζάμια γιατί έχουν σπάσει.

9. το κιγκλίδωμα του κλωβού του φάρου έχει καταστραφεί από την σκουριά.

Σπεύδω να καταδικάσω τους παλαιούς του νησιού που δεν έκαναν καθόλου καλή δουλειά με αποτέλεσμα να πρέπει εμείς σήμερα να τρέχουμε να διορθώνουμε τις τσαπατσουλιές τους για να μην πέσει ο Φάρος στην Λιβάδα. 

Που για να λέμε την αλήθεια τί μας κόφτει εμάς αν πέσει, οι περισσότεροι δεν έχουμε πάει ποτέ μέχρις εκεί και θα μας δοθεί μια καλή ευκαιρία άν πέσει και κάνουμε καμιά εκδήλωση με κανέναν καλλιτέγνη.

Αφήνω τον Μάρκο Αλβέρτη και τον Αργύρη Μωραΐτη στην προσπάθειά τους να μας καταστρέψουν την προοπτική μιας τέτοιας διασκέδασης με την σελίδα τους στο facebook:

και με την προσπάθεια που κάνουν να μαζέψουν κανένα φραγκάκι με συναυλίες και άλλες εκδηλώσεις.

Τέλος πλάκας. 
Αν δεν νιώσατε ντροπή με τις φωτογραφίες που είδατε, τότε ετοιμάστε τα καλά σας για συναυλία και εικαστική παρέμβαση.

ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ ΕΜΠΡΗΣΤΗ

Αγαπητέ μου εμπρηστή,

όποιος κι΄αν είσαι και σε όποια κατηγορία κι’ αν ανήκεις, δηλαδή αν είσαι κάποιος ψυχασθενής ή άλλος ένας περιστασιακός, χρηματιζόμενος εμπρηστής («χρηματιζόμενος», για την περίπτωση που σε δυσκολεύει η λέξη, είναι αυτός που παίρνει χρήματα για να κάνει αυτά που κάνει). 

Είναι, βέβαια, πιθανόν και να μην υπάρχεις καν, να είσαι ένα πλάσμα της φαντασίας μου, κι' εγώ να μιλάω σε ένα φάντασμα. 
Ή σε έναν επίδοξο, μελλοντικό εμπρηστή.

Πώς πάει; Υποθέτω καλά, για φέτος. Πέντε, έξι ήταν οι φωτιές; 
Συν τις απόπειρες που απέτυχαν, καλά πήγε, υπήρξε μια κινητικότητα, βρε αδερφέ! 

Και μπήκαν και οι βάσεις για τα χρόνια που έρχονται. 
Έχεις δει πλέον και γνωρίζεις το δυναμικό, τους χρόνους αντίδρασης, τις δυνατότητες για την μετέπειτα διερεύνηση του συμβάντος, ξέρεις τέλος πάντων πού βαδίζεις και τι μπορεί να πετύχεις απέναντι στον εχθρό σου που λέγεται Τήνος.

Εσένα σκέφτηκα τη μέρα που ερχόμουν στην Τήνο. Ξέρεις, ακριβώς μετά το Στενό, 

 ...σ’ αυτό το σημείο περίπου, 

...σε θυμήθηκα. 

Σε φαντάστηκα να σκύβεις, να ανάβεις τον αναπτήρα, να βοηθάς τη φωτιά με κάτι εύφλεκτο και μετά να φεύγεις γρήγορα γρήγορα. 

Σε φαντάστηκα στις παρέες σου την επόμενη μέρα να ακούς μια είδηση που για σένα δεν ήταν κάτι καινούργιο (μιας και την ήξερες από την πλευρά του δημιουργού) να κάνεις τον έκπληκτο, ακόμη ίσως και να αναθεματίζεις τον εμπρηστή. 

Σε σκέφτηκα έτσι ακριβώς, λοιπόν, λίγο μετά το Στενό. 

Είναι εκεί που αρχίζει και μυρίζει Τήνος. 

Εκεί που ο αέρας φέρνει, εκτός απ’ τον αφρό των κυμάτων, και τη μυρωδιά του νησιού μου. 
Που μπορεί κάποτε να ήταν και δικό σου νησί, αλλά τώρα πιά δεν είναι.

Στην πραγματικότητα, δεν έχεις καν πατρίδα πλέον. 

Μυρίζουν, που λες, τα φρύγανα με μια γλυκειά μυρωδιά τόσο που η ανάσα δεν φτάνει να χωρέσει. 
Θα σου φανεί παράξενο, αλλά η ευωδιά ξεκινάει με το που πιάνεις Τήνο. 

Δεν υπάρχει κανένα υπερβατικό γεγονός, απλώς, θες το ανάγλυφο του νησιού, θες το καράβι που περνάει ξυστά απ’ τις ακτές, θες η θερμοκρασία που κάνει να αναβλύζουν τα αιθέρια έλαια των φυτών, το νησί μυρίζει χαρακτηριστικά φρύγανο. 

Λέει η μεγάλη ιντερνετική εγκυκλοπαίδεια:
Τα φρύγανα έχουν τα εξής χαρακτηριστικά:

1.Αναπτύσσονται σε φτωχά, άγονα και υποβαθμισμένα από πυρκαγιά ή υπερβόσκηση εδάφη.

2.Παρουσιάζουν εποχικό διμορφισμό, δηλαδή τα μεγάλα φύλλα του χειμώνα μετατρέπονται σε μικρά και χνουδωτά φύλλα το καλοκαίρι. Η ιδιότητα τους αυτή τα βοηθάει να εξοικονομήσουν νερό.

3.Προσαρμόζονται εύκολα σε ξηρό και θερμό περιβάλλον.

Τα παραπάνω χαρακτηριστικά αποτελούν τον ξηρανθεκτικό χαρακτήρα των φρυγάνων, ο οποίος τα καθιστά κατάλληλη άμυνα της φύσης για την αντιμετώπιση της ερημοποίησης. 

Αστοιβές, γαλατσίδες, κρίταμα, ρείκια, αστραγγούρια, φλόμοι, χινοπόδια, αλίφονες, ασμπαλήροι, θυμάρι, θρούμπι, φασκόμηλο, ρίγανη. Αυτά εννοούμε όταν λέμε φρύγανα. 
Αυτό που καις, δηλαδή, είναι πολλά φυτά μαζί. 

Εσύ βέβαια, τα καίς αδιακρίτως. 
Όπως οι τζιχαντιστές σκοτώνουν αδιακρίτως. 
Αν το καλοσκεφτείς, έχεις ανέβει κατηγορία με την πράξη σου αυτή. 
Έγινες ένας τζιχαντιστής του τόπου σου, με όχι πρωτότυπο τρόπο, αλλά, έγινες κάτι τέλος πάντων. Ποιός ξέρει τί ήσουνα πριν…

Μετά σε ξανασκέφτηκα κατεβαίνοντας απ΄το Ξώμποργο που είχα πάει για έναν περίπατο. 

Είδα στ’ αριστερά μου έναν βράχο, που στα δικά μου μάτια μοιάζει πανέμορφος, 

...κύτταξα το ρολόι, είδα πως προλάβαινα και είπα να ανέβω να ρίξω μια ματιά. 

Ανέβηκα που λες, από μια πλευρά που πριν καμμιά οκταετία είχε καεί (όχι, δεν πρέπει να ήσουν εσύ). 

Ούτε που το θυμόμουν πως είχε καεί η περιοχή, ένας φίλος μου το θύμισε, και δεν θα το καταλάβαινα κιόλας, και δεν θα ρώταγα, αν δεν έβλεπα ανάμεσα στα καταπράσινα φρύγανα (ναι, η Τήνος έχει νερά) τα αποκαΐδια. 

Δες κι εσύ (αν και θα σου είναι απογοητευτικό να βλέπεις νάχουν βλαστήσει αυτά που έκαψες πέρυσι):

Άκου, λοιπόν, το κόλπο: την πρώτη χρονιά αμέσως μετά τη φωτιά, μούπε ο φίλος, το φρύγανο μένει κοιμισμένο, κάνει τον ψόφιο κοριό. Χρησιμοποιεί όλο το διαθέσιμο νερό και τα θρεπτικά συστατικά για να δυναμώσει το ριζικό του σύστημα, να επεκταθεί, να πάει βαθύτερα, να σταθεροποιήσει το έδαφος και (άκου σοφία το φρύγανο) να αποφύγει την τροφοπενία που η στάχτη θα δημιουργήσει και θα το εξαντλήσει αν βλαστήσει αμέσως. 
Περιμένει λοιπόν έναν χρόνο να ξεπλυθεί το δηλητήριο, να ανοίξουν οι πόροι στο χώμα που έχουν φρακάρει απ΄ τη στάχτη και μετά, τσουπ, ξεπετιέται. 

Τσάμπα κόπος δηλαδή… 
Όχι και τελείως τσάμπα κόπος, θα πεις, μιας και φέτος έκαψες και δέντρα. 
Αυτά ήταν οι δικοί σου Δίδυμοι Πύργοι.
Με συνέπειες, δηλαδή, που δεν μπορείς να φανταστείς...

Τέλος, σε ξανασκέφτηκα όταν μ’ έφερε ο δρόμος εδώ, σ’ αυτά που έκαψες:

Κι’ αναρωτήθηκα αν είχες ποτέ το κουράγιο να περπατήσεις στα καμένα μετά τη φωτιά που έβαλες.

Εγώ, να σου πω την αλήθεια, περπάτησα αρκετά. 

Ξέρεις ποιά είναι η πρώτη μου εντύπωση; 

Το πόσο δύσκολα φεύγει από τις σόλες η μαυρίλα της καμένης Γής. 

Τρίβεις, τινάζεις, χτυπάς, τίποτα, η μαυρίλα εκεί, σε κάθε βήμα να αφήνει ίχνος πίσω σου στην άσφαλτο. 

Φαντάστηκα για μια στιγμή πως το ίδιο ίχνος μένει και μέσα σε σένα, μετά όμως θυμάμαι πως δύσκολα άνθρωποι σαν εσένα γυρίζουν να κοιτάξουν μέσα τους και απόρησα γιατί... 

Φόβος. 

Αυτό που σε σταματάει από το να κοιτάξεις μέσα σου λέγεται φόβος. 
Και δεν φοβάσαι το μέσα σου. 
Όχι, αυτό είναι ένα πολύ μικρό σκοταδάκι, το αντιμετωπίζεις εύκολα σχετικά. 
Σχετικά με το Μεγάλο Σκοτάδι εννοώ. 
Ξέρεις, εκείνο το τεράστιο σκοτάδι που μας περιμένει όλους στο τέλος της πορείας. 

Το αντιλαμβάνεσαι κάθε στιγμή που κοιτάς τριγύρω σου και συνειδητοποιείς πως όλα αυτά θα είναι εδώ όταν εσύ θάχεις φύγει.
Και πως τίποτε δεν θα αλλάξει στην πορεία των πραγμάτων απ΄το φευγιό σου.

Αυτό μάλιστα και είναι σκοτάδι πραγματικά μεγάλο και αβέβαιο. 
Κι΄ όσο το αποφεύγεις, τόσο δυναμώνει.

Σε καταλαβαίνω. 
Καταλαβαίνω τον φόβο σου και δεν σε κατηγορώ που δεν βρίσκεις άλλον τρόπο να τον κατευνάσεις από το να προξενείς κακό τριγύρω σου, γιατί μη μου πεις πως ενώ βάζεις φωτιές είσαι και ένας υπέροχος οικογενειάρχης και φίλος… 

Σε καταλαβαίνω γιατί το ίδιο σκοτάδι το αντιμετωπίζουν κι’ άλλοι, σχεδόν όλοι μας. 

Οι περισσότεροι το κρύβουν πίσω από εθισμούς και συνήθειες, αθώες φαινομενικά ρουτίνες που τις ρίχνουν σαν βαριές κουρτίνες για να κρύβουν το σκοτάδι. 

Υπάρχουν κι’ άλλοι όμως, που όσο το σκοτάδι τους φοβίζει, τόσο το κοιτάνε στο πιο βαθύ, στο πιο μελανό κέντρο του. 
Τους ερεθίζει το ότι δεν μπορούν να το κατανοήσουν, τους χαλάει να στο πω απλά, το να υπάρχει εκεί κάτι που τους φοβίζει τόσο και που δεν έχει εξήγηση.

Και ψάχνουν τρόπο να βγάλουν από μέσα τους τον φόβο τους αυτόν. 

Για την ακρίβεια, προσπαθούν να ερμηνέψουν αυτή την άγνοια, αυτό το κενό, το αδυσώπητο χάος, το μεγάλο ερώτημα "Γιατί να υπάρχει αυτό το κενό εκεί". 

Πιάνουν τότε καλέμια και σκαλίζουν μάρμαρα, ελευθερώνουν μορφές μέσα απ΄αυτό...

...μαλακώνουν τον πηλό...

...και πλάθουν ανθρώπους... 

...πιάνουν μολύβια...

...και μπογιές... 

...και απλώνουν τον κόσμο...

...όπως αυτοί τον βλέπουν πάνω στο χαρτί...

...άλλοι στήνουν ποιήματα, άλλοι γράφουν ιστορίες, άλλοι παίζουν μουσική, γράφουν νότες, άλλοι ερμηνεύουν ρόλους, άλλοι χτίζουν για να στεγάσουν το βιός τους, 

...όλοι κάτι κάνουν για να βάλουν ένα αντίβαρο στο κενό που καταποντίζει τη ζυγαριά μονόπατα.

Άκου κάτι, παλλήκαρε: η απάντηση στον φόβο είναι η Τέχνη.

Όλες οι Τέχνες έχουν σαν κίνητρο το να μπορέσεις κάποια στιγμή να σταθείς όρθιος απέναντι στο κενό, όλες αδιακρίτως. 

Όλες οι Τέχνες ζητάνε από σένα ένα πράγμα: 
να πεις την γνώμη σου στους άλλους για το κενό αυτό, 
να τους κάνεις να βρουν ένα νόημα, 
να βοηθήσεις όπως χρωστάς τους δίπλα σου να φοβούνται λιγότερο. 

Αυτός είναι και ο Λόγος που η Τέχνη εκτίθεται και δεν μένει στα συρτάρια και στα ντουλάπια. 

Όποιος ασχολείται μαζί της, χρωστάει να εκτίθεται στους τριγύρω του. 

Έχεις ιδέα πώς είναι να απλώνεις την ψυχή σου σε τοίχους και σε βάθρα, σε σελίδες βιβλίων, εμπρός από ανοιχτές αυλαίες, σε ασύμμετρους στίχους, σε χορδές και τύμπανα, και να στήνεσαι σε μια γωνιά να ακούσεις τις κριτικές των άλλων; 

Είναι μια ατέλειωτη αγωνία που δεν εξοφλείται ποτέ και με κανέναν τρόπο, όση δόξα κι΄αν μαζέψεις, ένα άγχος που σε τρώει και σε τρέφει ταυτόχρονα. 

Είναι, αγαπητέ μου εμπρηστή, το κενό το ίδιο που μπήκε μέσα σου χωρίς να το αντιληφθείς και σε βάζει, θες δε θες, σε αέναη κίνηση, για να μην καταρρεύσεις τώρα που το είδες καταπρόσωπα.

Απ’ ό,τι κατάλαβες, σε σκέφτηκα άλλη μια φορά στην έκθεση έργων των μαθητών της Σχολής Καλών Τεχνών Πανόρμου.

Ήταν αναπόφευκτη η αντιπαράθεση των δημιουργών με τον καταστροφέα.

Κι' ακόμη, η απλή, απλούστατη αντιπαράθεση των παληών, γεμάτων αξιοπρέπεια, ανθρώπων του νησιού...

...με σένα.

Κλείνοντας, να σου ζητήσω συγγνώμη για τις πολλές άγνωστες λέξεις του κειμένου που θα σε δυσκόλεψαν, και να διευκρινίσω ότι την προσφώνηση «Αγαπητέ» στην απευθύνω όπως ένας πολιτικός στους ψηφοφόρους του, χωρίς δηλαδή να το εννοώ, χάριν ευφωνίας και μόνον. 

Δεν είναι από μίσος, δεν είναι καν ειρωνεία. 
Απλώς, δεν σε καταλαβαίνω. 

Ακριβώς όπως ένας πολιτικός τους ψηφοφόρους του, αγαπητέ μου εμπρηστή.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ;;;

Ας πούμε πως θέλουμε να βάλουμε ένα χεράκι να φυλάξουμε το νησί από τις επιβουλές των τρελών. 

Γιατί ούτως ή άλλως περί τρελών πρόκειται. 

Ο μεν ένας από τον Θεό, ο δε άλλος από την μανία για χρήμα και εξουσία. Φιλοσοφικό το θέμα, το σταματάω εδώ.

Ό,τι είναι να γίνει, πρέπει να γίνει σε συνεργασία πάντα με τις αρμόδιες υπηρεσίες. 

Στην παρούσα φάση δεν γίνεται να συσταθεί σώμα εθελοντών πυροσβεστών, δεν υπάρχει ο απαιτούμενος χρόνος. 

Η εισβολή έγινε και πρέπει να τρέξουμε με ό,τι διαθέτει και μπορεί ο καθένας.

Άρα, το μόνο που μένει είναι να βαδίσουμε στα χνάρια των προγόνων, των προ-προ-προ-παππούδων μας που ήρθαν στο νησί πριν από πάρα πολλά χρόνια. Εκείνοι, βέβαια, είχαν να προστατέψουν το νησί από ξένους εισβολείς, τώρα που εξελιχθήκαμε δεν έχουμε ανάγκη βαρβάρων, παίζουμε εμείς τον ρόλο τους.

Τι έκαναν οι πρόγονοι λοιπόν; 

Απλώς είχαν τα μάτια τους και τα αυτιά τους ανοικτά εκεί και όπου έπρεπε. 

Έστηναν φυλάκια και καραούλια, είχαν πεζοπόρα τμήματα περιπολιών και δεν άφηναν τίποτε να περάσει απαρατήρητο. 

Βλέπετε, το διακύβευμα τότε ήταν οι ζωές τους και η ελευθερία τους, οπότε δεν έμεναν απλοί παρατηρητές, βρίσκονταν σε εγρήγορση κάθε στιγμή.

Κοστίζει σε προσωπικό και διαθέσιμο χρόνο, κοστίζει σε κούραση, κοστίζει σε βενζίνες και μεταφορικά μέσα το να τρέχει κανείς μέσα στην νύχτα να κάνει βόλτες όπου λάχει. 

Γιατί περί αυτού πρόκειται. Αποδείχτηκε ότι χτυπάνε από παραγγεριές μέχρι χωριά. 

Άρα, καβαλάω την μηχανή ή το αυτοκίνητο ή την γουρούνα και πάω όπου καταλαβαίνω; 

Σε συνεννόηση πάντα με κάποια διοικούσα αρχή, ειδάλλως θα συναντιέμαι με άλλους εθελοντές που θα έπρεπε να είναι κάπου αλλού μοιρασμένοι.

Κάπου διάβασα ότι σε καμμιά δεκαριά εθελοντές που εκδήλωσαν ενδιαφέρον αμέσως αποδόθηκαν ιδιοτελείς σκοποί. 

Ένα μεγάλο μπράβο στους επικριτές που συνεχίζουν την μακρά παράδοση που μας θέλει σε δύσκολους καιρούς να φοράμε τα κομματικά γυαλιά μας και πίσω από αυτά να κοιτάμε και να ερμηνεύουμε τον κόσμο.

Αν δεν γίνεται κάτι με τους εθελοντές, τότε το μόνο που μένει είναι ο καθένας να πάρει ένα ζευγάρι κυάλια και να ρίχνει καμμιά ματιά τριγύρω. 

Και όσοι κυκλοφορούν στο νησί να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά και ό,τι επικίνδυνο δουν να το αναφέρουν αμέσως. Περάστε αυτά τα τηλέφωνα στα κινητά σας για κάθε ενδεχόμενο. Σε αυτήν την φάση είναι το πρώτο και καλύτερο βήμα που μπορεί κανείς να κάνει.

ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ: 22830-22100,22830-22255

ΛΙΜΕΝΑΡΧΕΙΟ THNOY: 22830-22348, 22830-22220

ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ: 22830-23199

ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΠΥΡΓΟΥ: 22830-31371

Θυμηθείτε ότι, οι μέρες με αέρα είναι εκείνες κατά τις οποίες θα εκδηλωθούν οι επόμενες φωτιές.

Εκείνες τις μέρες ειδικά τα μάτια σας τέσσερα.

Λυπάμαι που δεν είμαι στο νησί για να μπορέσω να κάνω έστω τις βόλτες και τους περιπάτους μου πιό χρήσιμους.

ΦΤΙΑΧΝΟΥΜΕ ΕΛΗΕΣ..;

Απ΄ότι βλέπω το ελαιοτριβείο πάει καλά, πράγμα που με χαροποιεί ιδιαίτερα, να μην πηγαίνει δηλαδή χαμένος κόπος και τόπος. 
Εληές δεν περισσέψανε καθόλου; Εσείς που μαζέψατε εληές τις πήγατε όλες για λάδι; Γιατί έλεγα πως αν σας είχαν περισσέψει εληές να τις φτιάχνατε επιτραπέζιες. Ξέρετε, από ‘κείνες που συνοδεύουν το κρασί και το ρακί με τον καλύτερο τρόπο. Άντε, κόψτε και μια φέτα τυράκι κι’ άλλη μια φέτα λούζα για να συμπληρώσετε, εληά όμως δεν μπορεί να λείπει. 
Για εμάς που μένουμε στην τσιμεντούπολη υπάρχει η λαϊκή αγορά όπου οι τιμές των «άφτιαχτων» εληών δεν περνάνε τα 2 € το κιλό. 

Προτιμήστε εληές Αμφίσσης ή Καλαμών. Θα χρειαστείτε και καμπόσο χοντρό αλάτι και λίγο λάδι για το τέλος.

Πάμε λοιπόν. πρώτα ξεπλένουμε τις εληές καλά, να φύγουν χώματα, φύλλα και άλλα υπολείμματα.

Στην συνέχεια τις βάζουμε σε μια μεγάλη λεκάνη και τις αλατίζουμε καλά-καλά με χοντρό αλάτι. 

Ο σκοπός είναι να πάει παντού το αλάτι και να τραβήξει τα υγρά από τις εληές μαζί με όλες τις ουσίες που πικρίζουν την εληά. Ουσιαστικά αυτό που λέμε ότι το αλάτι τις «ψήνει» είναι σωστό, μιάς και το αλάτι αφυδατώνει την εληά όπως συμβαίνει όταν ψήνουμε ένα τρόφιμο. 

Αφού λοιπόν σιγουρευτούμε ότι αλατιστήκανε καλά, τις κλείνουμε σε μια πλαστική σακκούλα (εδώ λαμβάνει χώρα και μια μικρή ζύμωση) και τις πετρώνουμε με μια μεγάλη πέτρα ή με κάτι τόσο βαρύ, ώστε να πιέσει τις εληές να βγάλουν τα υγρά τους.

Αφήνουμε τις εληές να συνέλθουν απ΄την ταλαιπωρία για πέντε με έξη μέρες, μετά τις ξεπετρώνουμε, τις τινάζουμε καλά-καλά να φύγει το πολύ αλάτι και τις λαδώνουμε, δεν είναι ανάγκη να είναι πλημμυρισμένες στο λάδι.

Έτοιμες.

Η διαδικασία μπορεί να γίνει και με άλλα είδη εληών, αλλά, αν η εληά έχει σκληρή σάρκα θα χρειαστεί χαράκωμα. 
Διόλου δύσκολη διαδικασία, λίγο βαρετή, θα μαυρίσουν και λίγο τα δάχτυλα κι’ αυτό είναι όλο.

Ξέχασα τη ρίγανη, μπόλικη, μπόλικη με όλες τις ευεργετικές της ιδιότητες που έχει ωμή.