Το πόσο προσωπικό ζήτημα είναι το θέμα της πίστης δεν το αμφισβητεί κανείς. Το τί πιστεύει κάποιος, ο τρόπος που ερμηνεύει το αντικείμενο της πίστης ή και την πίστη την ίδια ως αντικείμενο, το πώς προεκτείνει στην καθημερινή του ζωή αυτά που το δόγμα του πρεσβεύει, ακόμη και το αν στις ενδόμυχες σκέψεις του συμμετέχουν τα θρησκευτικά του πιστεύω, είναι κάτι απολύτως προσωπικό.
Το πώς όμως ένα τόσο προσωπικό ζήτημα γίνεται κοινωνική σύμβαση μέσα από ορισμένες διαδικασίες, είναι αξιοσημείωτο.
Η εκκλησία, στον ενοριακό της ρόλο, ήταν ανέκαθεν σημαντική. Ήταν ο χώρος συνεύρεσης όλων των κατοίκων, το μέρος που αρκετές και σημαντικές αποφάσεις που αφορούσαν το χωριό λαμβάνονταν μετά την Κυριακάτικη λειτουργία, όπου ήταν εξασφαλισμένη και η μεγαλύτερη συμμετοχή, με λίγα λόγια η εκκλησία συμμετείχε στην διαμόρφωση της ζωής του χωριού.
Οι κάτοικοι μειώθηκαν, οι παλιές γενιές μάς αφήνουν σιγά σιγά, το θέμα της πίστης είναι πλέον αγαπημένο αμφισβητούμενο στις παρέες, ο αναλλοίωτος ανά τους αιώνες "Λόγος Του Κυρίου" ακούγεται επίκαιρος μεν, αλλά γενικόλογος και απλουστευτικός, και όλα δείχνουν ότι η εκκλησία (στον ενοριακό της ρόλο πάντα) έχει χάσει ένα μέρος, μάλλον μεγάλο, από την επιρροή της.
Αυτά όμως δεν εμποδίζουν ανθρώπους με διαφορετικά πιστεύω και πεποιθήσεις να πεταχτούν, ας πούμε, ως το Βρυσί για να ακούσουν το νέο απόκτημα της εκεί εκκλησίας να ηχεί:
Ο κύριος Βασίλης Ρούβαλης, που με επιλογή του χρίσθηκε Τηνιακός εδώ και μια τριετία, δώρισε στην Παναγία την Βρυσιώτισσα ένα νέο αρμόνιο και ο φίλος Γιάννης Αρμακόλλας ανέλαβε να το κάνει να ηχήσει για πρώτη φορά.
Μια απλή βραδιά, με λίγο κόσμο, με μια πραγματικά όμορφη φάτνη...
...είχαμε την τύχη να ακούσουμε το αρμόνιο για πρώτη φορά.
Νομίζω πως θέλει μεγάλη αγάπη για το αντικείμενο, όχι μόνον για την μουσική αυτή καθ' εαυτή, αλλά και για την σύνδεση της μουσικής με τον εκκλησιαστικό ύμνο, για να μπορέσει κάποιος αυτοδίδακτος άνθρωπος να βγάλει ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Είναι το να θες να ανοίξεις μια πόρτα με κάθε τρόπο και να επικοινωνήσεις με κάτι που μπορεί να είναι ή να μην είναι εκεί.
Ομολογώ ότι ένα μέρος της λειτουργίας το πέρασα έξω, στον περιβάλλοντα χώρο της εκκλησίας. Είναι αυτές οι συνηθισμένες, "καρτποσταλικές" εικόνες που ποτέ δεν χορταίνει κανείς...
...και κάποιες άλλες που ο φωτισμός τις κάνει να φαίνονται απόκοσμες.
Τέλος, στους παριστάμενους να συνυπολογίσουμε και μια μάνα με την κόρη της, διαχυτικότατες και οι δύο και ιδιαιτέρως κοινωνικές.
Για την ιστορία του θέματος δανείζομαι από την wikipedia:
"Τον 17ο-18ο αιώνα το εκκλησιαστικό όργανο είναι αναπόσπαστο μέρος της εκκλησίας και κερδίζει την εύνοια μεγάλων συνθετών της εποχής όπως του Μπαχ, ο οποίος συνέθεσε πολλά έργα για το όργανο αυτό, ίσως το πιο γνωστό η διάσημη Τοκκάτα και Φούγκα σε ρε ελάσσονα. Αργότερα ακολουθούν οι Χαίντελ, Πουλένκ, Σαιν-Σανς, Μεσιάν κ.ά."
Όλο το άρθρο εδώ: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%8C%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%BF
Σχόλια