Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα τοποθεσίες

Πείτε «γειά» στα Μοναστήρια...

Εικόνα
Κάθε φορά που βλέπω κάτι από το νησί να χάνεται σκέφτομαι εκείνη την φίλη στο πανηγύρι των Αγίων Αναργύρων που με ευγενική αγανάκτηση μού είχε κάνει παρατήρηση για τον υπότιτλο του μπλογκ: " περίπατοι στο νησί που χάνεται". "Δεν χάνεται το νησί" μου έλεγε, "εμείς που είμαστε εδώ το κρατάμε ζωντανό".  Κάναμε μια κουβέντα, προσπάθησα να της εξηγήσω, δεν ξαναβρεθήκαμε. Αυτή εδώ η ανάρτηση ας είναι η απάντηση που της οφείλω από τότε, πριν δέκα περίπου χρόνια. Αγαπητή μου φίλη, Πες "γεια" στα Μοναστήρια...  ...χαιρέτα τα πανέμορφα χαλάσματα,  ...τα ανάγλυφα χρώματα,  ...τους γυμνούς τοίχους,  ...τα αποκαλυμμένα μυστήρια της τέχνης των μαστόρων,  ...τις παράγωνες αυλές,  ...τους αέρινους βόλτους,  ...τα απάνεμα περπατιά,  ...τις γλυκές καμπύλες στον διάκοσμο. Χαιρέτα αυτούς που φύγανε τραβώντας πίσω τους μια πόρτα για τελευταία φορά,  ....αφήνοντας έρημα σπίτια, έρημο

Ο ΦΑΡΟΣ ΣΤΗ ΛΙΒΑΔΑ

Εικόνα
Καμιά φορά νιώθω άσχημα που ό,τι γράφω εδώ μέσα είναι γκρίνια. Ανησυχία, δηλαδή, αλλά μέσα σε όλα τα χαρούμενα που διαβάζω τριγύρω για το νησί, για άλλους τομείς, ακούγονται σαν γκρίνια. Ευτυχώς γκρινιάζουν κι' άλλοι.  Να, βρήκα πρόσφατα τον Μάρκο τον Αλβέρτη, άγνωστος εντελώς για μένα και θα παρέμενε άγνωστος αν δεν γκρίνιαζε για κάτι, νάναι καλά. Ο Μάρκος λοιπόν (και μαζί του και κάποιος Αργύρης Μωραΐτης , ούτε αυτόν τον γνωρίζω τον άνθρωπο) γκρινιάζει για τον Φάρο στη Λιβάδα, που όπου νάναι, θα τον βλέπουμε μόνον στις φωτογραφίες.  Γιατί;  Μα γιατί ο Φάρος στη Λιβάδα δεν είναι παραλία να πάς να ανοίξεις μπιτσόμπαρο να χώσεις και μια σαραντάδα ομπρέλες και να κονομάς.  Δεν είναι καν μεζεδοπωλείο ή παραδοσιακή ταβέρνα να στείλεις κόσμο να γνωρίσει την κουζίνα του νησιού. Φάρος είναι πανάθεμά τον και μάλιστα παλιός , κι ας είναι και δέκα μέτρα ψηλός, σαν δεύτερος όροφος αστικής πολυκατοικίας περίπου για να πάρετε τα ίσα.  Βρίσκεται απέναντι από τη Μύκονο (είπ

ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ..;

Εικόνα
« Βανδαλισμός είναι η σκόπιμη πρόκληση φθοράς καλλιτεχνικών δημιουργημάτων, αγαλμάτων, αρχιτεκτονημάτων». Αυτό για να μιλάμε σε ίδια βάση. Αφήστε το να κρέμεται πάνω από το κείμενο και πάμε παρακάτω. Αυτή είναι η πινακίδα που δείχνει κατά πού πέφτει το Ξώμποργο : Είναι προσεγμένη, όσο προσεγμένο είναι και το Ξώμποργο σαν σημαντικός ιστορικός χώρος του νησιού.  Ή μήπως το Ξώμποργο δεν είναι σημαντικός ιστορικός χώρος του νησιού; Στο έμπα του χώρου ο επισκέπτης (που δεν έχει ανέβει με το αυτοκίνητο παράνομα από τον αριστερό δρόμο απ’ όπου κανονικά είναι η κάθοδος/έξοδος, αλλά πάρκαρε παρακάτω και τόκοψε με τα πόδια) συναντάει αυτά τα απομεινάρια (δεν γράφω ερείπια γιατί τα ερείπια προϋποθέτουν μια στοιχειώδη μορφή από την οποία μπορεί κανείς να καταλάβει περί τίνος επρόκειτο): Αν έχει μια στοιχειώδη ευαισθησία, θαυμάζει το κτίσιμο του τοίχου, που από μόνο του είναι ένα έργο τέχνης,  ...παρατηρεί τους ακρογωνιαίους λίθους...  ...και