ΦΟΡΟΙ, ΛΟΙΠΟΝ...

Εξ' απ' ανέκαθεν πάντα και πάλαι ποτέ, που λέει και ένας φίλος, ΦΟΡΟΙ...

Κατ' αρχάς, λοιπόν, το κράτος  σε απογράφει, να ξέρει ποιός είσαι, πού μένεις, πού τέλος πάντων μπορεί να σε βρίσκει άμα έχει τις ανάγκες του, που απ' ό,τι φαίνεται, είναι πολλές..:

Και μετά, το κράτος  αρχίζει να βάζει το χέρι στην πανταλόνα. 
Την δικιά μας.
"ΔΙΠΛΟΤΥΠΟΝ ΕΙΣΠΡΑΞΕΩΣ", για "διατροφήν ζώων" με "προσαύξησιν" και "τόκους υπερημερίας". Έτος 1952.

Αν τύχει και σ' αφήσει καμμιά θειά ένα τοσοδά χωραφάκι, τότε...   "ΔΙΠΛΟΤΥΠΟΝ ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟΝ ΕΙΣΠΡΑΞΕΩΣ". Έτος 1926.

Και μήπως η αφαίμαξη σταμάταγε στη μέση του πολέμου; Αντιθέτως. Και η γλώσσα των δημοσίων εγγράφων πάντα επιτακτική, στα όρια του προσβλητικού, σα να σου γίνεται μεγάλη χάρη που σου κατενεμήθει φόρος... Έτος 1942.

Πάμε και στα αγρέλια; Τρύγησες ελίτσες; Έβγαλες λαδάκι; 
Ε, τότε σου χρειάζεται ένα "ΔΙΠΛΟΤΥΠΟΝ ΕΙΣΠΡΑΞΕΩΣ ΦΟΡΟΥ ΓΕΩΡΓΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ"! Έτος 192_

Αλλά, επειδή αυτό δεν είναι αρκετό για να θρέψουμε τόσους και τόσους κοπρίτες, πάρε κι' ένα διπλότυπο ακόμα! Έτος 1932.

Και τί λέει τούτο 'δω;
"ΧΟΡΗΓΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΥΣ". Έτος 1953.

Και τελικώς και γενικώς και ειδικώς και επειδή δεν μπορεί ο πάσα ένας να φοροδιαφεύγει κι' επειδής δεν μπορούμε  να σκεφτούμε πώς αλλιώς να σας τα πάρουμε, ορίστε κι΄ένας "Φόρος Προϊόντων Γής"! 

Που πα να πει, πλήρωσες τα σύκα και τις εληές και όλα τ΄άλλα, αλλά πού ξέρω εγώ πως δεν έβγαλες και τίποτε ραδίκια, ζοχούς ή βρούβες  αφορολόγητες;! Έτος 1951.

Ε, μετά πώς ν' αντέξει και τούτη 'δω η δύστυχη; 
Έτος 1917...

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑΣ; ΟΕΟ;;;

"Η μελέτη που ανατέθηκε από το ΥΠΠΟΑ -παρουσιάστηκε από τη Γ.Γ. Πολιτισμού κα Μενδώνη, στο σεμινάριο για το ΕΣΠΑ, στις 28 Αυγούστου- και αφορά στην οικονομική διάσταση του Πολιτισμού στην τοπική και περιφερειακή ανάπτυξη, απέδειξε ότι:
Α. Ο πολιτιστικός τομέας σε επίπεδο Ε.Ε. συνέβαλε κατά 4,5% στο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της.
Β. Ένα ευρώ επένδυση σε έργα Πολιτισμού σημαίνει 3,44 ευρώ στην πραγματική οικονομία.

Επομένως, οι επενδύσεις στον πολιτισμό συνιστούν κινητήρια δύναμη της οικονομίας, δημιουργώντας θέσεις εργασίας και ενθαρρύνοντας ιδιωτικές επενδύσεις."

Γιατί το βάζω αυτό σε ένα άρθρο για ένα πρόβλημα;;

 Γιατί ο τόπος και η ιστορία του είναι ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ!

Που είναι σε όλες τις λεπτομέρειες τριγύρω μας και που δυσκολευόμαστε να εξηγήσουμε αυτό το απλό πράγμα, δυσκολευόμαστε να το συνειδητοποιήσουμε.

Η κάθε πέτρα, το κάθε καταστέγι, το κάθε δρομαράκι είναι η ιστορία του τόπου. 
Δεν φτάνω μέχρι τους περιστεριώνες και το Ξώμποργο και τα χωριά αυτά καθ΄εαυτά γιατί αυτά ακόμη και ο πιό ηλίθιος καταλαβαίνει πως έχουν σημασία.

Πάω στα μικρά, τα απαρατήρητα που ολοκληρώνουν την εικόνα. 
Φανταστείτε την Τήνο χωρίς πεζούλες. 
Φανταστείτε την χωρίς μονοπάτια, μάντρες, καταστέγια. 
Το νησί είναι λειψό χωρίς αυτά.

Και φανταστείτε τώρα πως μπαίνετε σε ένα εξωκκλήσι, ας πούμε στον Άγιο Παντελεήμονα στον Λιντάδο και αντί για την εικόνα του τιμώμενου Αγίου δεν βρίσκετε τίποτε.

Ακριβέστερα, έρχεστε αντιμέτωποι με μιαν εικόνα προφανώς φρεσκοαγορασμένη, σε μια φτηνή κορνίζα, από εκείνες του σωρού. 

Το εξωκκλήσι προφανώς τάχει τα χρονάκια του και αυτά τα χρονάκια είναι και ο λόγος εξάλλου που θα έκανε κάποιος τον κόπο να πάει ως εκεί.  
Ενώ η εικόνα του τιμώμενου αγίου, είναι μια φτηνή εκτύπωση, που μάλλον δεν ταιριάζει με το "σκηνικό". 

Τί τρέχει; 
Μήπως κάποιος ανέλαβε να διασώσει τις εικόνες των εξωκκλησιών, να τις μαζέψει και να τις ασφαλίσει στην κεντρική εκκλησία της κοινότητας ή, ακόμη καλύτερα, να τις τοποθετήσει σε κάποιο εκθετήριο σαν κειμήλια της ιστορίας του νησιού;

Μπααααα....

Απλώς, ένα κομμάτι της ιστορίας έχει χαθεί και έχει διαστρεβλωθεί.

Η εικόνα ήταν εκεί έως το καλοκαίρι του 2009, όπως φαίνεται και στις ημερομηνίες των φωτογραφιών (που τότε έκανα το «λάθος» και άφηνα να τυπώνονται οι ημερομηνίες) και μετά έπαψε να είναι.

Κάποιος αφαίρεσε την εικόνα και δεν την ξαναείδαμε έκτοτε...

Το καλοκαίρι του 2009, την ημέρα που τραβήχτηκε η φωτογραφία, ο παπάς που ιερουργούσε δεν ήταν ο πατέρας-Αντώνης, απ΄όσο η ασθενής μου μνήμη ανακαλεί.

Το ερώτημα που προκύπτει, λοιπόν, είναι αυτό του τίτλου: 

«ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑΣ;;;»

Εύχομαι σύντομα να λάβω μιαν απάντηση που να με κάνει να ανακαλέσω, να κλείσω την ανάρτηση με μια ενημέρωση που θα ενημερώνει όλους όσους την διάβασαν ότι η εικόνα είναι στην τάδε θέση, ότι γνωρίζουμε τέλος πάντων πως είναι ασφαλής.

Μέχρι τότε, θα συνεχίσω να φωνάζω το αυτονόητο, ότι δηλαδή, οι καιροί που τα εξωκκλήσια μπορούσαν να μένουν αφύλακτα έχουν παρέλθει και δεν πρόκειται να ξανάρθουν.  
Έστω και αν οι εικόνες δεν έχουν άλλη αξία εκτός από την ιστορική, με την πολύ στενή έννοια του όρου, και την συναισθηματική, ΕΠΕΙΓΕΙ να γίνει μια καταγραφή των εικόνων των εξωκκλησιών, να γίνουν πρόχειρα αρχικώς αντίγραφα και να αντικαταστήσουν τις εικόνες που θα συγκεντρωθούν στην έδρα της κοινότητας για να τοποθετηθούν σε ένα εκθετήριο, ασφαλείς όχι μόνον από κλοπή αλλά και από τις καρικές συνθήκες.

5 ΙΟΥΝΙΟΥ 1715: η πτώση της Τήνου

"Το πρωί της 5ης Ιουνίου του 1715 αιφνίδια ήρθε ο Τζανούμ Χότζας με ένα στρατό αποτελούμενο από 45 πολεμικά και μεταγωγικά πλοία και αποβιβάζει 25.000 άνδρες. 
Αν και οι απώλειες για το στρατό του ήταν μεγάλες οι Έλληνες γρήγορα αποσύρθηκαν στο κάστρο.
Βλέποντας το βαρύ πυροβολικό και το μέγεθος των Τούρκων να πλησιάζει ο διοικητής υψώνει λευκή σημαία παρά τις αντιδράσεις των κατοίκων. "
...............................................................................
"Αμέσως μετά την κατάληψη οι Τούρκοι γκρεμίζουν συθέμελα το φρούριο και υποχρεώνουν 200 από τις ευγενείς οικογένειες να εγκαταλείψουν τη νήσο και να εγκατασταθούν στην Αφρική."
...........................................................
"Ο Βενετός διοικητής της Τήνου Βερνάρδος Βάλης, προδίδει, παραδίδοντάς την στον τούρκικο στόλο τού Τζανούμ Χότζα. Ο καπουδάν πασάς Τζανούμ Χότζα, υπέταξε σε μία μέρα την Τήνο, τερματίζοντας μία περίοδο τριών αιώνων βενετικής κυριαρχίας στο νησί, και συνέχισε την πορεία του προς την Πελοπόννησο. Την ίδια ώρα, χερσαίες δυνάμεις εκατό χιλιάδων ανδρών, υπό την αρχηγία του μεγάλου βεζίρη Αλή Κιουμουρτζή, κινήθηκαν από την Θεσσαλονίκη και την Λάρισα και πέρασαν ανεμπόδιστα από τον Ισθμό της Κορίνθου."

................................................................................."Στην Τήνο υπήρξε ασήμαντος αριθμός βενετών στρατιωτών (περίπου 12) και για τη φρούρηση ήταν υπεύθυνοι χωρικοί οι οποίοι ονομάζονταν Roccari. Οι Roccari έπρεπε όταν έβλεπαν ύποπτο πλοίο να το αναφέρουν. Τέλος οι Centurioni 5 άνδρες , εξελέγοντο με την εντολή να οργανώσουν σώμα 100 ανδρών ο καθένας ,στο οποίο επιλέγονταν οι ικανότεροι πολεμιστές.
Για κάθε νεκρό πειρατή που θα σκότωναν, οι Τήνιοι έπαιρναν από τον διοικητή 1-2 τσεκίνια καθώς και τα όπλα του."
..............................................................................
"Το 1570 ο πειρατής Φραγκίσκος Κορονέλλος πληροφορήθηκε ότι υπήρχε έλλειψη τροφής και επιχειρεί να την καταλάβει ανεπιτυχώς. Μέτα από αυτή του την ήττα πήγε στο σουλτάνο και φέρεται να του είπε ότι "Αυτός ο κήπος είναι οι Κυκλάδες και σας ανήκουν όλες , έκτος από αυτό εδώ το νησί που λέγεται Τήνος".
Τότε ο σουλτάνος διατάζει τον Πιαλή Πασά να την κυριέψει. Ο τελευταίος αποβιβάζεται με 8.000 άνδρες και λεηλατεί τα ωραιότερα χωριά αλλά αποτυγχάνει στην αποστολή του.
Την εποχή αυτή η Τήνος ηταν ενα ασφαλές καταφύγιο για τους Έλληνες. Το κάστρο της Αγίας Ελένης θεωρούνταν απόρθητο. Οι Τήνιοι ασκούν την πειρατεία συστηματικά."



Τα στοιχεία προέρχονται από τα παρακάτω site:
http://el.wikipedia.org/wiki/Ιστορία_Τήνου

http://eistorias.wordpress.com/2014/06/05/ελληνικο-ημερολογιο-05-ιουνιου/#more-18602

ΜΑΡΙΑ ΑΡΜΑΟΥ (Πασάδαινα):1912 - 2014

Η Πασάδαινα, όνομα και πράμα, την μέρα που αποφάσισε να μας αφήσει, λοιπόν, σηκώθηκε, ντύθηκε, πλύθηκε και κάθισε στον καναπέ να ζήσει την μόνη βέβαιη στιγμή στην ζωή ενός ανθρώπου: τον θάνατο. 

Το φευγιό από την Ζωή, που για τους τυχερούς έρχεται γλυκά,                   σαν χάδι Τηνιακού αέρα, 

σαν ένα γέλιο παιδιού που ακούγεται από τον δρόμο, 

σαν το αγκάλιασμα ενός φίλου, 

σαν ένα απ΄τα κεράσματα, που έτρεχε να μας τρατάρει κάθε που ανεβαίναμε στο σπίτι της. 

Δεν κλαίω την Πασάδαινα. 

Τα χρόνια της πολλά, αν και δεν πιστεύω πως υπάρχει κανείς που να είπε ποτέ «Φτάνει!» 

Κι΄όλο κι’ ακούω τον γέρο του Καζαντζάκη που οργιζόταν: «Παναθεμάτονε που θα πει πως χόρτασε!»

Κλαίω τον εαυτό μου που έχασε τόσα και τόσα, που δεν κάθησε να μιλήσει ποτέ, που δεν νοιάστηκε να ρωτήσει να μάθει, που άφησε να περάσει από δίπλα του κάτι από την ιστορία του τόπου και δεν της πήρε, δεν της δάγκασε ένα κομμάτι. 

Κλαίω για το είδος των ανθρώπων που φεύγουν, για τις δυνατές ψυχές τους, την έμφυτη δύναμη που κουβάλαγαν μέσα τους δεμένη με μιαν αξιοπρέπεια ασύγκριτη, τον πόθο τους για τον τόπο και τους ανθρώπους του, την ικανότητα να μπορούν να τοποθετούν τους στόχους τους και τον εαυτό τους πέρα από τα χρόνια. 

Και το χωριό όλο, νομίζω πως σε κάθε γειτονιά του έχει την αύρα των ανθρώπων που ζουν εκεί ακριβώς: τήν φωνή τους, τις χειρονομίες τους, την περπατησιά τους, την παρουσία τους.

Και όταν φεύγει ένας από αυτούς τους παληούς ανθρώπους, ξάφνου ξεκολλάει και φεύγει κι΄ ένα κομμάτι τού χωριού τού ίδιου.

Οι φωτογραφίες είναι από τα γενέθλιά της, λίγες μέρες πριν. 

Εγγόνια, δισέγγονα, τρισέγγονα! 

Τί να πει κανείς για τους ανθρώπους που ζήσαν τον Θεό τον ίδιο από όλες του τις όψεις. 

Από τη μια να χάνεις το παιδί σου κι΄από την άλλη να βλέπεις τη ρίζα σου να προχωράει βαθειά, μακρυά ως πέρα.

Καλό δρόμο νάχεις, κυρά...

Ενδεικτικό ενός Κελλιανού, 1929.

Τo 1929, την χρονιά τής μεγάλης παγκόσμιας κρίσης (γιατί ως γνωστόν, η ζωή μας κύκλους κάνει) ένας Κελλιανός προβιβάζεται από την Πέμπτη στην  Έκτη τάξη του Δημοτικού Σχολείου. 

Ο βαθμός του είναι Λίαν Καλώς (5) και η διαγωγή του κοσμιωτάτη.

Η ηλικία του; Δεκατεσσάρων ετών... 

Σε φυσιολογικές συνθήκες το παιδί αυτό θα έπρεπε να τελείωνε την Δευτέρα Γυμνασίου. Τί έγινε λοιπόν, πώς καθυστέρησε το παιδί να περάσει την τάξη ή μάλλον, ΤΙΣ τάξεις; 

Με τα σημερινά μάτια και την κατανόηση των πραγμάτων που διαθέτουμε από την ζεστασιά του καναπέ μας...

...και την άνεση των τριγύρω απλωμένων τηλεκοντρόλ, 

...θα συμπεραίναμε πως το παιδί «δεν τάπαιρνε τα γράμματα», ήταν «στουρνάρι», όπως ευγενικά συνηθίζουμε να χαρακτηρίζουμε όσα παιδιά δεν προσαρμόζονται στο ανίκανο εκπαιδευτικό μας σύστημα. 

Έλα μου ντε, που όσο προχωράμε στον χρόνο αφήνουμε πίσω τόσο μπουχό, που γίνεται δυσδιάκριτη ακόμη και η κοντινή μας πραγματικότητα, πόσο μάλλον εκείνη του 1929...

Ένα παιδί, λοιπόν, γεννημένο στην Τήνο το 1915 (την ίδια χρονιά με τον Τσιτσάνη και τον Μπελογιάννη), μπαίνει στην Ελλάδα την χρονιά που οι Βρετανοί πιέζουν την χώρα να μπει στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. 
Είναι επίσης, η χρονιά που οι Τούρκοι, ασκώντας τις συνήθεις προσφιλείς τους μεθόδους, σφαγιάζουν ενάμιση εκατομμύριο Αρμενίους...

Το παιδί εκεί γύρω στο 1921 φτάνει στα έξι του, πράγμα που σημαίνει ότι, έχει ήδη μεγαλώσει και μπορεί να βοηθάει στις αγροτικές εργασίες. 

Την ίδια χρονιά όμως, ξεκινάει και το σχολείο. 
Ο γονιός, έχοντας ανάγκη για χέρια που θα δουλέψουν τα χωράφια, δεν καταλαβαίνει την ανάγκη να πρέπει να μάθει το μικρό γράμματα. 

Εξ’ άλλου, κι’ ο ίδιος που δεν ήξερε τί έχασε... 
Και στο κάτω-κάτω πρόκειται το παιδί να γίνει ο,τιδήποτε άλλο εκτός από γεωργός; 

Αφού χωράφια έχουν, στα χωράφια θα δουλεύει, τί τα θέλει τα γράμματα, χάσιμο χρόνου στο κάτω-κάτω της γραφής...

Και ο μικρός, όποτε προλαβαίνει να πάει στης Μαριάς το Λαγκάδι, στην Μπασσάρα ή ακόμη και στις Χαλακιές για να βρει και να ποτίσει τα κατσίκια ή να αρμέξει τις αγελάδες και να γυρίσει φορτωμένο με ένα-δυό καρίκια γάλα, πηγαίνει και στο σχολείο... 

Χάνονται μέρες, μήνες, χρονιές ολόκληρες και το παιδί, όποτε προλαβαίνει, πηγαίνει σε τούτην την αγγαρεία που λέγεται Σχολείο, πιότερο για να ξεκουραστεί λιγουλάκι από τις δουλειές και μαθαίνει και δυό κολυβογράμματα, ίσα να μπορεί να βάζει την υπογραφή του ή να συντάσσει πέντε δέκα ανορθόγραφες αράδες όπου του χρειαστεί, να γράψει ένα στιχάκι στην αγαπημένη του, ας πούμε, 

...ή να σημειώσει ένα τραγούδι που άκουσε στ’ Μάρκ’ τον καφενέ μιας και το youtube δεν έχει εφευρεθεί ακόμη...

Νομίζω πως τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και πολύ από τότε. 
Η παιδεία στην Ελλάδα, δεν κατάφερε ποτέ να πείσει για την σημασία της, παρά αντιμετωπίστηκε πάντα σαν κάτι δυσάρεστα αναγκαίο που αποσκοπούσε στο βόλεμα των υπηκόων ενός Κράτους και όχι στην δημιουργία μιας κοινωνίας των πολιτών.

Κατά τα άλλα, το 1929 ο κόσμος, που αγοράζοντας όλο και περισσότερα καταναλωτικά αγαθά έχει προσπαθήσει να χορτάσει όσα αγαθά στερήθηκε από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πέφτει στην πρώτη παγκόσμια κρίση. 

Πριν από αυτό έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον η τραπεζική πίστωση, με την οποία οι τράπεζες προκαταβάλλουν στους αγοραστές τα αναγκαία για τις αγορές τους χρήματα, με τον όρο να τα επιστρέψουν αργότερα με τόκο και ολόκληρη η οικονομία καταλήγει να στηρίζεται σε αυτές τις τραπεζικές πιστώσεις.  

Η κοινωνία θα βγει από την κρίση πολλά χρόνια μετά αλλαγμένη, με τον φασισμό θεριεμένο, με στρατιωτικοποιημένες οικονομίες, με ισχυροποιημένη την αστική τάξη, με τα μεγάλα βιομηχανικά συγκροτήματα να εξαγοράζουν τις μικρότερες επιχειρήσεις που χρεοκόπησαν ή που δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στην κρίση.

Μα, σε καλό μου! Κάτι μου θυμίζει όλο αυτό..! 
Λες νάχω ζήσει στο ’29 και να μην το θυμάμαι; 
Λες οι μόνοι σωστά διδαγμένοι από εκείνη την κρίση να είναι οι τράπεζες, την στιγμή που εμείς οι υπόλοιποι, ο λαός ντε, για πολλοστή φορά είδαμε το τυράκι, αλλά, δεν είδαμε την φάκα και αφήσαμε να πιαστούμε κορόϊδα πάλι; 

Κύττα τώρα να δεις! 

Ξεκινάει κανείς  από το ενδεικτικό ενός Κελλιανού και φτάνει ως ένα απαράλλακτο Σήμερα μέσα σε πέντε παραγράφους!

Πώς τόκανα αυτό..;

Πώς το κάναμε όλοι μας..;

Η δική μας 28η Οκτωβρίου

Μόνον λεπτομέρειες φέτος για την μεγάλη και τρομακτικά επίκαιρη επέτειό μας.

Λεπτομέρεια 1η-Στρατηγός Κατσιμήτρος:
Μερικές εβδομάδες πριν την ιταλική επίθεση ο Στρατηγός Κατσιμήτρος, παρά την "παρότρυνση" που του γίνεται από το επιτελείο να συμπτυχθεί και να αμυνθεί βαθύτερα στο ελληνικό έδαφος, αποφασίζει να μην λάβει υπ' όψιν του τις οδηγίες και εκδίδει την παρακάτω διαταγή προς τον ηρωικότερο σχηματισμό τουΕλληνικού Στρατού, την Ογδόη Μεραρχία.

ΥΠ' ΑΡΙΘΜ. 1320 ΜΟΝΑΣ
ΕΠΙΤΕΛ. ΓΡΑΦΕΙΟΝ ΙΙΙ
ΓΡΑΦ. ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ
Αριθ. Πρωτ. 30904
ΓΕΝΙΚΗ ΔΙΑΤΑΓΗ 
"Λήξαντος του προκαλυπτικού αγώνος, από σήμερον η Μεραρχία κατέχει την ωργανωμενην τοποθεσίαν δι' όλων των δυνάμεών της. Επί της τοποθεσίας ταύτης θα δοθή ο αποφασιστικός αγών προς τον εχθρόν. Ο αγών θα διεξαχθή μετά πείσματος και επιμονής ακαταβλήτου. Άμυνα καρτερά επί των θέσεών μας μέχρις εσχάτων.
Ουδεμία ιδέα εις ουδένα να υπάρχη περί υποχωρήσεως. Μέχρι τούδε τα προκαλυπτικά τμήματα συνεπτύσσοντο συμφώνως τω σχεδίω Υποχωρητικού Ελιγμού. Ήδη πάντες, από του Στρατηγού Διοικητού της Μεραρχίας μέχρι και του τελευταίου στρατιώτου, θα αγωνισθώμεν επί των θέσεών μας. Και εν ανάγκη θα πέσωμεν όλοι υπερασπιζόμενοι αυτά...
Ημερήσια Διαταγή του Διοικητή της VIIIης Μεραρχίας Χρ. Κατσιμήτρου στις 30/10/1940".
Αυτό είναι το ξεκίνημα του μεγάλου Έπους του 1940, που ορίστηκε από την "ανυπακοή" ενός στρατηγού.

Λεπτομέρεια 2η-Λοχίας Δημήτρης Ίντζος:
«Οι μαχητές των Οχυρών δεν παρεδίδοντο και μόνο όταν έλαβαν διαταγή της Στρατιάς παρεδόθησαν. 

Στο σκυρόδετο πολυβολείο Π9 η αντίσταση κράτησε ως τις εφτάμιση το βράδι. Τα 33.000 φυσίγγια και οι χειροβομβίδες του προσωπικού εξαντλήθηκαν. 

Ο Γερμανός διοικητής του τμήματος που έκανε την επίθεση, βλέπον­τας τις πολλές απώλειες του, είχε οργιστεί. 

Όταν τέλος το πολυβολείο υπέ­κυψε, ο Γερμανός συνεχάρη τον αρχηγό του λοχία Δημήτρη Ίντζο κι’ έπειτα έβαλε και τον τουφέκισαν. 

Λεπτομέρεια 3η-ένα ποίημα...

...γραμμένο από τον Αντώνιο Αρμάο, Κελλιανό, που μετά βίας είχε τελειώσει μερικές τάξεις του εξαταξίου Δημοτικού Σχολείου των Κελλιών.

Σε μια προσπάθεια να μιλήσει το χαρτί το ίδιο σαν εικόνα και σαν κείμενο μαζί, το αφήνω αυτούσιο όπως σώζεται μέχρι σήμερα.

Θα ήταν ωραίο να μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως, σήμερα, ανάμεσά μας υπάρχουν άτομα με παρόμοιο Δέος για τον θεσμό που φροντίσαμε να εξευτελίσουμε με κάθε δυνατό τρόπο, την Πατρίδα, την Γη που πατάμε και που θα μας κλείσει μέσα της. 
Η Πατρίδα θα είναι πάντα πάνω από κόμματα και κυρίως, πάνω από υποκειμενικές ερμηνείες.

ΕΝΑΣ ΚΕΛΛΙΑΝΟΣ ΣΤΟΝ ΧΗΜΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟ 1941..!

Και όμως... 

Ο Ελληνικός Στρατός το 1941 είχε χημικά όπλα.
Όπλα που δεν χρησιμοποίησε ποτέ, προς τιμήν του.
Ναι, πιστεύω πως παρά τα πρόσφατα υπαρξιακά μας, πρέπει να αποδίδουμε την αξία σε κάθε τί που μας έχει κουβαλήσει στην ράχη του μέχρις εδώ σήμερα.

Χημικά όπλα, λοιπόν, που η χρήση τους ξεκίνησε τυπικά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αρχικώς, δακρυγόνες ουσίες που σε μεγάλες δόσεις γίνονταν ασφυξιογόνες και μετά εξειδικευμένα χημικά που μπορούσαν να τυφλώσουν, να κάψουν, να σκοτώσουν τους αμυνόμενους σωρηδόν , κατά χιλιάδες... 

Στην πραγματικότητα όμως, χημικά όπλα χρησιμοποιούσαν όλοι οι αρχαίοι στρατοί...

Τοξικές ουσίες όπως ο μανδραγόρας, δηλητήρια διαφόρων φιδιών, κινναβαρίτης και ό,τι άλλο βάλει το μυαλό του ανθρώπου, χρησιμοποιήθηκαν για να καταστείλουν την άμυνα των παγιωμένων αντιπάλων.

Η ίδια η λέξη μάλιστα,τοξικός, προέρχεται από την εμβάπτιση των αιχμών των βελών που εκτοξεύονταν με τόξα σε δηλητήρια για να προκαλέσουν το θάνατο των εχθρών! Το βεληνεκές, μάλιστα, των ελληνικών τόξων με τα δηλητηριασμένα βέλη έφτανε τα 300μ.

Ο παππούς μου, λοιπόν, Ιωάννης (Ζάννες) Αρμάος, κλάσεως 1929, στις 23 Ιανουαρίου του 1941 παίρνει δελτίο στρατιωτικής ταυτότητας και κατατάσσεται στο Κέντρο Χημικού Πολέμου.

Όπως φαίνεται από την σφραγίδα του Α/νχη Γ. Αναγνωστόπουλου, Διοικητού, το Κέντρο υπάγεται στο Όπλο του Πυροβολικού. 

Πιθανολογώ ότι, η μόνη εκπαίδευση που θα είχαν οι στρατιώτες, μάλλον, θα αφορούσε τον χειρισμό των ειδικών βλημάτων ή κυλίνδρων, που περιείχαν τα χημικά όπλα.

Δεν πρόλαβαν όμως, να καταταγούν και τα γεγονότα τους πρόλαβαν.
Στις 6 Απριλίου 1941 η Γερμανία επιτίθεται, στις 9 Απριλίου παραδίδονται τα Ελληνικά στρατεύματα στην Ανατολική Μακεδονία και την Θράκη, στις 20 Απριλίου ο Τσολάκογλου συνθηκολογεί και στις 20 Μαΐου ξεκινάει η Μάχη της Κρήτης, το μεγάλο καρφί στις ρόδες του Άξονα που έμελλε να αποδειχτεί μοιραίο.

Ας τα θυμηθούμε όλα αυτά σε καμμιά εβδομάδα απο τώρα, που θα "εορτάζουμε" την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. 

Καμμιά ομιλία, κανένα διάγγελμα, καμμιά μπουρδολογία ή τηλεοπτικό ρεπορτάζ με "αγράμματους" μαθητές που "δεν ξέρουν τί γιορτάζουμε" δεν θα πρέπει να κρύψει από το νού μας την πραγματικότητα όσων συνέβησαν:

Μια φασιστική χώρα κουβαλήθηκε ως εδώ για να φέρει τον πολιτισμό της σε εμάς, τους ιθαγενείς, σίγουρη πως οι Μότσαρτ, οι Μπετόβεν, οι Γκαίτε και οι Κάντ αποτελούσαν μέρος τής ιδεολογίας τους. 

Ακριβώς όπως τα δικά μας φασιστανάλογα θεωρούν πως ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας είχαν κάτι σαν κι΄αυτούς στο μυαλό τους όταν μίλαγαν ή έγραφαν για την Πολιτεία και πως ο Θεμιστοκλής, ο Μιλτιάδης και ο Κίμωνας πολέμησαν μόνο και μόνο για να φτάσει η πατρίδα αλώβητη και αμόλυντη έως τα δικά τους χέρια..!

Και κάτι τελευταίο προς όλους τους αδαείς: 

Η 28η Οκτωβρίου ΔΕΝ εορτάζεται...

Η 28η Οκτωβρίου ΤΙΜΑΤΑΙ!

ΑΝΩΓΙΑ, ΡΟΧΗ, ΤΑΡΑΜΠΑΔΟΣ

Αυτή η ανάρτηση έπρεπε νάχει τίτλο "Αλλού εμείς κινήσαμε κι΄αλλού η Τήνος μας πάει", δεδομένου ότι, για αλλού κίνησα και αλλού βρέθηκα. Τέλος πάντων...

Έσωναν οι μέρες όταν αποφάσισα να κάνω τον δρόμο που βγαίνει από Αγία Μαρίνα στο Σμαρδάκιτο, εκείνον που περνάει όλες εκείνες τις πανέμορφες πλαγιές πάνω απ΄τις Κολώνες και τις Αγιές, απέναντι από τον δρόμο Αγίας Μαρίνας-Κελλιών. 
Έλα όμως, που ξεστράτισα εντελώς, γιατί με το που βγήκα απ΄τον χωματόδρομο για να μπω στο μονοπάτι, άρχισαν να αποκαλύπτονται όλες εκείνες οι λεπτομέρειες που δεν αντέχεις να μην σκαλίσεις από πιό κοντά.

Είναι τόσα να δει κανείς στο Τηνιακό τοπίο, που δύσκολα θα μείνει πιστός στον αρχικό προορισμό του. 
Σε όσους αποφασίζουν πεζοπορίες διάρκειας ας πούμε τριών-τεσσάρων ωρών στην Τήνο προτείνω ένα μπόσικο/αβάντζο τουλάχιστον δύο ωρών παραπάνω από τον υπολογισμένο χρόνο. Ειδάλλως, θα μείνετε πάντα με πολλές απορίες και χωρίς ολοκληρωμένη εικόνα της διαδρομής.

Πρώτη στάση, λοιπόν, ένα ξωκκλήσι, μια από εκείνες τις άσπρες κηλίδες που στέκουν καταμεσίς στα χωραφάκια, στις κορφές και στις παραγγεριές, 

και που όλο θες να πας κοντά να σπρώξεις την πόρτα να δεις ποιός άγιος περιμένει υπομονετικά μέσα ‘κει, πώς είναι φτιαγμένο το σπιτάκι του, να μαντέψεις πόσο καιρό έχει που έτριξε τελευταία φορά η πόρτα του. 

Και πάντα περιμένεις μια έκπληξη. 

Μα είτε αυτό είναι μια εικόνα λίγο διαφορετική, 

είτε ένα βήμα κάπως αλλιώς χτισμένο 

ή δεν ξέρω τί άλλο. 

Ε, σε τούτο ‘δω το ξωκκλήσι οι εκπλήξεις ήταν πολύ περισσότερες απ΄όσες περίμενα.

Τα λόγια δεν έχουν θέση, σας  αφήνω μόνον τις φωτογραφίες ενός από τα ομορφότερα ξωκκλήσια που έχω δει.

Και επειδή ευτυχούμε στα Κελλιά να έχουμε Κινητή Εγκυκλοπαίδεια Νήσου Τήνου, που ακούει στο όνομα Πατέρας Αντώνης Φόνσος, μπορώ με σιγουριά να σας πληροφορήσω ότι, το ξωκκλήσι είναι αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο.

Φεύγοντας από εκεί πήρε το μάτι μου ακριβώς από επάνω, ψηλά στο βουνό ένα κτίσμα που ξεχώριζε από την χαρακτηριστική καμπυλότητα του χτισίματός του. 

 Άντε μετά να κρατήσεις πορεία προς Σμαρδάκιτο... 
Λέω, "πετάξου να δεις τί είναι και ξαναγυρνάς." 
Και πετάχτηκα. Αλλά, δεν ξαναγύρισα...

Το κτίσμα έχει μετατραπεί σε μαντρί, όπως εξάλλου και πολλά άλλα κτίσματα τα οποία σε παληότερους χρόνους πιθανότατα είχαν άλλους ρόλους (π.χ. πύργος Σαμάντλας). 

Η θέση του συγκεκριμένου κτίσματος που εκμεταλλεύεται έναν φυσικό βραχώδη σχηματισμό, μια καυκάλα δηλαδή, είναι δεσπόζουσα. 

Εποπτεύει μια ευρύτατη περιοχή, όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες.

Αφήστε τώρα την φαντασία σας να καλύψει το ιστορικό κενό, να φτιάξει πύργους και κάστρα και σκοπούς που βλέπουν καράβια και πειρατές να πλησιάζουν... 

...άλογα που φεύγουν για το Ξώμποργο, φωτιές που ανάβουν για να ενημερώσουν τον πληθυσμό, χαθείτε σε όσα μυθολογικά, αληθινά και μη έχετε διαβάσει ποτέ για το νησί. 

Αυτό εξάλλου είναι και το μόνο που μας μένει να κάνουμε, εφ’ όσον δεν μπορούμε να αντλήσουμε καμμία άλλη πληροφορία από τις έγκυρες πηγές.

Προσέξτε τον μοναδικό σχηματισμό του βράχου που έχει πέσει και από τον οποίο έχει αποκολληθεί μια «φέτα» και έχει πέσει ακριβώς εμπρός του.

Και, αφού ο Ήλιος ήταν ακόμη ψηλά, είπα να πάω και μέχρι το άλλο εκκλησάκι που φαινόταν στο βάθος...

...και που θα ήταν αρκετά εύκολο, αφού ήταν στην ισοϋψή όπου βρισκόμουν.
Στο δρόμο για το εκκλησάκι παρατήρησα ότι, το μονοπάτι είχε εκείνο το είδος των σπάρτων που βγαίνουν εκεί όπου υπάρχει νερό και ότι, το έδαφος ήταν πλούσιο σε χονδρόκοκκο χώμα, πλούσιο σε άμμο...

...διαφορετικό από το λεπτόκοκκο των χωραφιών, που και αυτό είναι ένδειξη παρουσίας νερού. 
'Μετά αυτό', σκέφτηκα, και το Σμαρδάκιτο είχε χαθεί οριστικά σαν προορισμός...

Ωραίος ο Άη-Λευτέρης (πατέρας Αντώνης Φόνσος και πάλι...) και περιποιημένος. 

Μπράβο σ' αυτούς που τον έχουνε! 

Η εικόνα, εκτός από τον Άγιο, δείχνει τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και τον Άγιο Φραγκίσκο.

 Βγαίνοντας από τον Άη Λευτέρη, γύρισα προς τα μονοπάτι που είχα αφήσει και στην επόμενη στροφή μια τεχνητή γούρνα...

...τειχισμένη με μεγάλες πλάκες και συντηρημένη για να μπορεί να κάνει την δουλειά της ακόμη και σήμερα. Στην άλλη άκρη και κάτω ακριβώς από το μονοπάτι υπάρχει άλλη μια γούρνα, παληότερη, μικρότερων διαστάσεων. 

Η βρύση είναι εντοιχισμένη στον τοίχο του χωραφιού. Προσέξτε τις πέτρες της βάσης του τοίχου, που είναι βαλμένες άτακτα. 

Μάλλον, οι κτίστες δεν μπόρεσαν να κάνουν την δουλειά τους όπως έπρεπε εξαιτίας του νερού, που τότε θα ήταν ακόμη περισσότερο.

Η Τήνος, λοιπόν, ακόμη και στην κορφή του βουνού, ακόμη και σήμερα, έχει νερά, που επιτηδευμένα έχουν αφεθεί να περιμένουν τους κατάλληλους επενδυτές, και τότε θα δείτε φράγματα στα λαγκάδια και δεξαμενές συλλογής και δίκτυα διάθεσης, αλλά και εταιρεία εμφιάλωσης Τηνιακού νερού, όλα μέσα σε μια νύχτα και με εργάτες, σαφώς εκ της αλλοδαπής...

Ας φυλάει ο Άη Λευτέρης να μη γίνει ποτέ κάτι τέτοιο. 
Ή, για να είμαστε ρεαλιστές, ας δώσει ο Άη Λευτέρης, όταν πάει να γίνει κάτι τέτοιο να ενωθούμε και να μην αφήσουμε να γίνει ακόμη κι΄αν μας υποσχεθούν δεκάδες θέσεις εργασίας...

Ο μονόλιθος που, με αρκετή φαντασία και αφού τον ψάξει κανείς γύρω-γύρω, μπορεί να μοιάσει με ένα θυμωμένο πρόσωπο με το βλέμμα στραμμένο στο λιβάδι, μάλλον το βλέπει νάρχεται...

Πάνω, όμως, απ΄τον Άη-Λευτέρη έστεκε εκείνη η κορφή κι' εκείνος εκεί ο βράχος ...

...που ομολογουμένως έδειχνε ενδιαφέρων. Για άλλη μια φορά εκτός πορείας...

Να πώ ότι, ο αέρας ήταν δυνατός, γύρω στα επτά μποφώρ. Με αυτές τις συνθήκες, χωρίς χοντρό καλάμι και μάλιστα, γύρω στο ενάμιση μέτρο μακρύ, το περπάτημα στο βουνό δεν είναι ασφαλές.

Η θέα από τον βράχο όμως...

...είναι μοναδική...

...και το μάτι φτάνει μέχρι απέναντι, στο Τρικόκαστρο.

Και εδώ, υπάρχουν ερείπια παληών, μάλλον πολύ παληών κτισμάτων. 

Σε αρκετές πέτρες φαίνονται σημάδια λάξευσης.

Να σημειώσουμε εδώ ότι, όσο παλαιότερο το κτίσμα, 

...τόσο μεγαλύτερα είναι τα δομικά του στοιχεία (απουσία ειδικών εργαλείων τεμαχισμού και λάξευσης, χρήση παρακείμενων υλικών). 

Οι πέτρες, λοιπόν, σε ένα σημείο κοντά στον βράχο είναι ογκώδεις και σχηματίζουν δύο διακριτούς χώρους μικρών όμως διαστάσεων, πράγμα που σημαίνει ότι, αυτοί που χρησιμοποιούσαν τα κτίσματα ήταν λίγοι ή εναλλάσσονταν σε μικρά χρονικά διαστήματα και δεν είχαν μεγάλες απαιτήσεις χώρου. 

Οι κίτρινες γραμμές δίνουν το σχήμα που δεν γίνεται αντιληπτό στην εικόνα.
Θα μπορούσαν ασφαλώς να υπήρχαν και άλλα κτίσματα, προσπαθώντας όμως να μείνω όσο γίνεται στη σφαίρα του πραγματικού, κρίνω μόνον από όσα είδα.

Από εδώ, λοιπόν, κυττάζοντας βορειοανατολικά βλέπουμε αυτή την εικόνα:

Πείτε μου εσείς τώρα: πάτε ως εκεί ή δεν πάτε, να δείτε αν υπάρχει εκτός από τον βράχο και κάποιο κτίσμα, από εκείνα που παραδόξως έστηναν οι Τηνιακοί στις κορφές, στο μάτι του Βοριά..;

Η διαδρομή είναι πανεύκολη. Μια βλήστρα με τεράστιες πλάκες...

...ορισμένοι απόγονοι πανάρχαιων κατοίκων του νησιού...

...και μετά ο χαρακτηριστικός σχηματισμός που φαίνεται από μακρυά. 

Και όπως ήταν αναμενόμενο, πίσω μου ακριβώς υπήρχαν τα ερείπια μιάς κατάρρευσης. Οι γαλάζιες γραμμές δίνουν μια αντίληψη της χωροταξίας του κτίσματος.

Το καλάμι που έβαλα για να υπάρχει μια αντίληψη του μεγέθους είναι ακριβώς 155 εκατοστά και στην φωτογραφία φαίνεται η λάξευση στην πέτρα, που σχημάτιζε, μάλλον, μια θυρίδα στον ένα τοίχο. 

Το κτίσμα είναι εκτεθειμένο στα καιρικά φαινόμενα και η ηλικία του μπορεί να είναι πολύ μικρότερη απ΄όσο φαίνεται. Το τί να ήταν θα μπορούσε ίσως να μας το πει κάποιος από τους ντόπιους, αλλά και αυτοί μας εγκαταλείπουν σιγά-σιγά...

Μετά, μια μάντρα από εκείνες που μπορώ να κάθομαι και να θαυμάζω για ώρες...

...το φεγγάρι που γέμιζε...

...και τέλος, ένας χωματόδρομος που τον ακολούθησα γιατί στέρευε το φώς. 

Με περίμενε το απόλυτο ξενέρωμα... 

Μάλλον, για να μπορέσω άμεσα να συγκρίνω την Τήνο του χτες, με την Τήνο τής ρεαλιστικής μας εξέλιξης. 

Μπάζα, ατείχιστες καγκελόπορτες στη μέση του πουθενά, μερικές πλαγιές καμμένες, άλλα μπάζα στο τέλος ενός χωματόδρομου, κάποια εγκατάσταση με ηλεκτρικά γράμματα που σχημάτιζαν μια ευχή σε μια πλαγιά, κι΄ άλλα μπάζα, σωληνάρια από αφρό στεγανοποίησης, φιάλες από φλόγιστρα υδραυλικού... 

Νάναι καλά αυτοί που φρόντισαν να υπάρχουν όλα αυτά... 

Σε κάποιο απώτατο μέλλον, οι περιπατητές θα μπορούν εύκολα να διαγνώσουν με πόση χυδαιότητα φερθήκαμε στον τόπο μας.

Ο Ήλιος έφυγε από την Ξινάρα στις οκτώ παρά πέντε και από το Ξώμπουργο στις οκτώ και πέντε. Κάπου στο βάθος μου φάνηκε πως είδα τον Σεπτέμβρη να έρχεται με το πάσο του. Καλό φθινόπωρο.

Σημείωση: οι φωτογραφίες είναι σε μεγάλη ανάλυση, αξίζει τον κόπο να τις ανοίξετε και να τις δείτε με προσοχή.