ΑΔΕΙΑ ΚΟΛΥΜΠΗΘΡΑ
Περνάνε εικόνες μπροστά από τα μάτια μου. Η άδεια Κολυμπήθρα, σαν άλλη αυλή των θαυμάτων, ξεγυμνώνει τα κρυφά σημεία της, τα βγάζει ντροπαλά στον λιγοστό Απριλιάτικο Ήλιο μη ξέροντας πως εκεί τριγύρω στρέφει το πεινασμένο μάτι μιας φωτογραφικής μηχανής. Ησυχία. Μια μεγάλη απλωσιά χωρίς τίποτε, παρεκτός μερικά ξερά καλάμια μαζεμένα σε μια στίβα και δυό-τρία πλεούμενα. Βλέπεις τότε το ξύλινο γεφυράκι που, τραβώντας μιαν ανεξήγητη πινελιά, γεφυρώνει μιάν ανύπαρκτη κοίτη. Παίρνει το μάτι σου ένα πρόχειρο καθιστικό, φαντάζεσαι πως όταν πέφτει το σκοτάδι κάποια κουρασμένη απ΄το κολύμπι Νηρηίδα έρχεται και ξαπλώνεται ‘δω πέρα... ...και θρέφει με την ανάσα της το διπλανό λουλούδι. Σκύβεις κάτω από δυό καλάμια βαλμένα σαν καλύβι και αποζητάς τον Ήλιο που θάπρεπε να κρύβουν. Ανεβαίνεις στο σύδεντρο και βρίσκεις δυό ξεστρατισμένα πλεούμενα... ...αναρωτιέσαι ποιά κιβωτός να πήγε και να άραξε πάνω στα δέντρα της ακτής... ...απομονώνεις μια λέ