ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΣ ΜΗΔΕΝ...

Καθισμένος εδώ, μέσα στο κέντρο της παραγωγικότητας, σκέφτομαι. 

Σκέφτομαι τις πεταμένες μέρες μου. 

Εκείνες δηλαδή που καταναλώνω στο νησί. 

Που κάθομαι και δεν δουλεύω δηλαδή. 

Που παίρνω μια δυο μέρες άδεια και πετάγομαι τάχα για να δω αν  το σπίτι είναι καλά. 

Και μειώνω το εργατικό δυναμικό της χώρας κατά ένα άτομο τις μέρες εκείνες. 

Αντί να παράγω παίρνω τα βουνά. 

Αδιαφορώ ξαφνικά για το ποιος κρατάει το τιμόνι αυτής της χώρας, και κάθομαι και αναρωτιέμαι ποιος άραγε να κράταγε το τιμόνι αυτό εδώ 

...όταν φόρτωνε ξεφόρτωνε μετέφερε ξεμπάζωνε άλλαζε το νησί. 

Άχρηστες σκέψεις. Δεν ωφελούν σε τίποτε. 

Το νησί δεν με έχει ανάγκη, αυτό είναι το χειρότερο. 

Ή μάλλον, το χειρότερο είναι πως το έχω πλέον καταλάβει ότι το νησί μπορεί να κάνει και χωρίς εμένα.

Τι να κάνει το νησί άλλον έναν υπάλληλο γραφείου; 

Εδώ χρειάζονται χέρια και κότσια, μαζί πάνε αυτά ανέκαθεν, για να μπορείς να μπαίνεις εσύ και να βλέπεις αυτά...

...αραδιασμένα κάτω από το τζάμι της βιτρίνας. Να τα πηγαίνεις δώρο Δευτέρα πρωί σε συναδέλφους και Τρίτη πρωί να καμαρώνεις για τους επαίνους για το Τηνιακό τυράκι. 

Ρε δε με παρατάτε όλοι σας..!

Ας ήμουν στο νησί και ας μην το τρώγατε ποτέ ή, καλύτερα για εσάς, ας ερχόσασταν εκεί να το φάτε.

Γιατί έχει άλλη γεύση όταν προηγουμένως έχεις κάνει όλη την διαδρομή μέχρι να φτάσεις στο τυράκι, όταν έχεις δει τον κάβο στο Γαύριο αδέσποτο...

...και το λιμάνι να σε κοιτάει να φεύγεις, 

...όταν έχεις χαθεί σε αυτό το μπλε που αναδεύεται βίαια...

...ε, τότε λες, θέλω δυό ωρίτσες ακόμη, σαράντα λεπτά από την ώρα που θα δεις τα Ιστέρνια, για να πατήσεις εδώ, να περάσεις μια γρήγορη μέσα από την Χώρα

...και να κάνεις για τα Κάτω Μέρη, για το μεγάλο χωριό.

Καθόλου παραγωγικός δεν γίνομαι εκείνες τις μέρες, ομολογώ, καθόλου παραγωγικός. 

Χαζεύω δέντρα, κι όχι εκείνα τα περήφανα, τα ολόρθα που σημαδεύουν τον ουρανό. 

Κάτι άλλα, μη παραγωγικά, σκυμμένα ως το χώμα, πεισματικά ζωντανά.

Άδειους δρόμους, χωριά χωρίς τουρίστες, τραπεζάκια άδεια, καρέκλες αθόρυβες.

Κι’ αν είμαι τυχερός, ε, τότε ρίχνω την παραγωγικότητά μου κάτω από το μηδέν. Πετάγομαι μέχρι αυτήν εδώ την λίμνη...

...και χάνομαι. Εντελώς ασυνείδητος, προκλητικά απαθής στις ανάγκες της αγοράς που ζητάει καλύτερη αξιοποίηση του εργατικού δυναμικού, αράζω στο καφενεδάκι και σπαταλάω πολύτιμο χρόνο για το τίποτα. 

Φοβάμαι πως ένα κομμάτι του εαυτού μου χαίρεται εκείνες τις ώρες. Τρέμω, για να είμαι ειλικρινής, τρέμω στην ιδέα πως μπορεί να συνηθίσω να μην παράγω.

Προσπαθώ να καταλάβω ποιο στραβό κομμάτι μέσα μου εκστασιάζεται με εικόνες σαν αυτήν...

 ....και σαν αυτήν...

ή ακόμη και σαν αυτήν...

...και λέω πως δεν υπάρχει μέλλον για μένα, καμιά ελπίδα.

Μετά περνάει το Σαββατοκύριακο. 

Δευτέρα πρωί θα τρέχω να επανενταχτώ στον παραγωγικό ιστό της χώρας, σαν γατί που προσπαθεί να διασχίσει την εθνική οδό. 
Θα πέσω με τα μούτρα μέσα στον διαθέσιμο χρόνο και θα πασχίσω να σφηνώσω μέσα του και όλον τον χαμένο. 
Και κείνος θα περνάει στο μεταξύ.

Και θα τον αντιλαμβάνομαι μόνον όταν κάποια απογεύματα βλέπω αυτές τις δύο μπέμπες... 

...να πίνουν καφέ παρέα...

...και να λένε αυτά που λένε οι μπέμπες ανεξαρτήτως ηλικίας, και που δεν τα ξέρω και ούτε και θα τα καταλάβω και ποτέ,
ίσως κιόλας να με σχολιάζουν, να λένε πόσο βιαστικά πίνω τον καφέ μου ενώ δεν θάπρεπε, 

παρατάτε με, 

προσπαθώ να γυρίσω στην κανονικότητα της εργασίας και με κρατάτε απασχολημένο!

"Μετανάστες & Πρόσφυγες" έπεσε; Τόχω!

«Μετανάστες & Πρόσφυγες» έπεσε θέμα για έκθεση; 

Πολύ εύκολο! 

Τόχω!

Απορώ γιατί βάλανε κάτι τόσο εύκολο. Αφού κάθε μέρα πήζουμε στις ειδήσεις για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. 

Απλό: έρχονται επειδή τους βομβαρδίζουν, εμείς απορούμε γιατί φεύγουν και δεν κάθονται να πολεμήσουν. Μετά βγαίνουμε φωτογραφία μαζί τους όταν τους βάζουμε μια ελεημοσύνη στο χέρι. 

Οι Τούρκοι τους στέλνουν ανάλογα με το τι τρέχει εκείνη την στιγμή στις μεταξύ μας σχέσεις. Μέχρις εδώ καλά; 

Καλά. 

Τα όπλα τα πουλάνε εκείνοι που πάνε να τους σώσουν. Βάλτο κι’ αυτό να δείξεις ότι ξέρεις και από κρυπτο-πολιτική. 

Όταν έρθουν εδώ τους βάζουμε σε μέρη που μένουν μέχρι να φύγουν, να πάνε σε κάποια άλλη χώρα της Ευρώπης, που άμα θέλει να μας στριμώξει δεν τους δέχεται ή τους στέλνει πίσω. 

Αρκετές χώρες βάλανε συρματοπλέγματα με τσιμπίδια. 

Όμορφα μέχρις εδώ. Λίγα λόγια και σταράτα.

Υποχρέωση της Ευρώπης είναι να τους δεχτεί στην αγκαλιά της. Μελοδραματικό, το κρατάω. 

Να τους δώσει μια στέγη. Όπου νάναι, αρκεί να μην γκρινιάζουν. Να στείλει τα παιδιά τους σε σχολεία. Όποια νάναι, αρκεί να μην γκρινιάζουν οι ανθρωπιστικές οργανώσεις. 

Να τους βρει και μια δουλειά ό,τι νάναι. Με λίγα λεφτάκια να επιβιώνουν. Γιατί για παραπάνω δεν το συζητάμε, οι μεγάλοι μισθοί είναι για τους ευρωπαίους!

 
 Και μετά, να τους αφήσει έρμαιο στα χέρια των ακροδεξιών.

Που όταν θα τους κυνηγάει η ευρώπη τους ακροδεξιούς θα διαφημίζει το επίπεδο της δημοκρατίας της και της μηδενικής ανοχής στον φασισμό. 

Και να μην σκεφτεί ποτέ η Ευρώπη πως, αυτό που πρέπει να γίνει πραγματικά είναι, να γυρίσουν στην πατρίδα τους, και πως δεν πρέπει να αλλάξει η μοίρα τους επειδή εκείνοι που τους περιθάλπουν είναι εκείνοι που τους βομβαρδίζουν κιόλας. 

Πατρίδα. 

Δεν αντικαθίσταται, ούτε υποκαθίσταται. Όσο ωραία και αν τους φερθείς, η πατρίδα θα λείπει πάντα. 

Αυτό βέβαια, οι ευρωπαίοι δεν το καταλαβαίνουν μέσα στην αφασία τους και τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες.

Γιατί οι ευρωπαίοι μοιάζουν να αιωρούνται πλέον πάνω από την ευρώπη, δεν αναγνωρίζουν την πατρίδα τους, ούτε την πατρίδα των διπλανών τους, οι ευρωπαίοι έχουν πιά την ευρώπη για πατρίδα, πώς να αναγνωρίσουν στους πρόσφυγες την ανάγκη επιστροφής στην πατρίδα. 

Μα πού θα πάτε; Αφού σας βομβαρδίζουμε ακόμη! 

Καθήστε εδώ μέχρι να τελειώσουμε, να στείλουμε και τις εταιρείες μας να σας χτίσουν σπίτια και μετά να πάτε να σας πουλήσουμε πίσω την πατρίδα σας σε καλές τιμές, με δόσεις και ευκολίες. 

Άμα πληρώνεις μπορείς να έχεις όση πατρίδα θέλεις!

Εύκολο θέμα οι πρόσφυγες! Τόχω!

ΔΩΣΕ ΚΙ' ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΣΚ@Τ@ !

Έχετε πάει ποτέ για φαγητό και να μην σας νοιάζει η ποιότητα του φαγητού, αρκεί να είναι πολύ; 
Να καθίσετε δηλαδή στην ταβέρνα και να πείτε του σερβιτόρου:
«Δεν με νοιάζει τι θα φέρεις, αρκεί να είναι πολύ!» Τόχετε κάνει ποτέ;
Μάλλον όχι. Γιατί; 
Μα γιατί είναι απολύτως ανόητο, βλακώδες, ηλίθιο το να θες να φας απλώς πολύ και ας είναι και χάλια το φαγητό. 
Κοντολογίς, γιατί θα κάνεις κακό στον εαυτό σου κυρίως λόγω της κακής ποιότητας του φαγητού!

Πάμε από την άλλη τώρα: έχετε ακούσει ταβερνιάρη να σας λέει,
«Το φαγητό μου είναι χάλια και η κουζίνα μου μέσ’ τη βρωμιά και την δυσωδία, αλλά, αν δεν καθήσεις να φας σε μένα θα κλείσει το μαγαζί και θα μείνουν άνεργοι τόσοι άνθρωποι!» 
Μάλλον ούτε αυτό τόχετε ακούσει ποτέ.

Αυτά με το φαγητό. Συμφωνούμε. 

Με τα κανάλια όμως; Ναι, τα τηλεοπτικά κανάλια λέω. 
Που ξαφνικά μας έπιασε η φαγούρα και πέσαμε σε περισυλλογή για το πόσα πρέπει να υπάρχουν...

Δεν είδα καμμιά ευαισθησία παρόμοια με του φαγητού όταν για τόσα χρόνια μας ταΐζανε σκατά σε χρυσοποίκιλτα πιάτα. 
Ή έχετε διαφορετική άποψη για την ποιότητα που μας σερβίρανε;

Εκτός κι’ αν θεωρείτε πως τα πρωινάδικα με επιδείξεις μαγιό και εσωρρούχων με κοντινά πλάνα στους πισινούς και τα μπούστα των μοντέλων στις έντεκα το πρωί είναι πιάτο γκουρμέ...

Ή πως το σταύρωμα και το ξεσταύρωμα των ποδιών της Μενεγάκη και το πλούσιο, πλαστικό της μπούστο είναι απαραίτητη πληροφορία για να διάγουμε έναν ευαγή βίο.

Μήπως όμως, είναι οι εκπομπές εμπορίας κλάμματος και ανθρώπινου πόνου που θα μας λείψουν; Το να περιμένουμε μετά μανίας το λεπτό που η κάμερα θα κλείσει πάνω στα βουρκωμένα μάτια του οποιουδήποτε πονεμένου;

Ίσως οι τηλεπωλήσεις και οι αγγελίες με καυτά μοντέλα που περιμένουν με το χέρι στο ακουστικό;

Πιθανόν οι αναλύσεις των ενδυματολογικών προτιμήσεων που κάνει το ένα κανάλι στο προσωπικό του άλλου καναλιού να είναι το απαύγασμα της ποιότητας και να μην είμαι σε θέση να το καταλάβω.
Ή οι εκπομπές με μαγειρέματα, που στο κάτω κάτω είναι οι πιο αθώες…
Τα σίριαλ σκουπίδια;
Οι επαναλήψεις σειρών εικοσαετίας;
Τα τηλεπαιχνίδια;

Δεν μπορεί, κάτι απ΄όλα αυτά θα πρέπει να μας λείψει, αλλιώς δεν εξηγείται τέτοια καούρα για το πόσα κανάλια θα έχουμε!

Δεν λέω άλλα, τα ξέρουμε όλοι γιατί τα φάγαμε στην μάπα, απλώς, βάλτε το χέρι στην καρδιά και δώστε έναν βαθμό από το ένα ως το δέκα στην ποιότητα της ελληνικής τηλεόρασης.
Αν είπατε από μέσα σας οποιονδήποτε αριθμό πάνω από το τρία, ζείτε σε ένα παράλληλο σύμπαν που οι υπόλοιποι αδυνατούμε να βρούμε την πόρτα για να περάσουμε.

«Και γιατί θάπρεπε να μας νοιάζει η ποιότητα των καναλιών;» Λέει κάποιος.  «Οποιανού δεν του αρέσει, την κλείνει ή αλλάζει κανάλι.»

Εδώ όμως είναι η μεγάλη απάτη από τους απολογητές της σαβούρας και των μπάζων! 

Γιατί η τηλεόραση είναι μέσο διαμόρφωσης αντίληψης, άρα συνείδησης!

Δεν μπορείς να λες,
«Αυτά τα σκατά έχω αν δεν σ’ αρέσει πήγαινε σε άλλο μαγαζί!» 
την στιγμή που όλοι τριγύρω είναι συνεννοημένοι να πουλάνε τα ίδια σκατά και νηστικός δεν μπορείς να μείνεις!
Και κανείς δεν είναι αναγκασμένος να κλείσει την τηλεόραση. Απλώς, έχει δικαίωμα σε κάτι που δεν είναι σκουπίδι!

Το ότι τα κανάλια είναι υποχρεωμένα να έχουν εκπομπές πολιτισμού, παιδικές εκπομπές, ντοκιμαντέρ και ξέρω γω τι άλλο, το ξέρει κανείς; Όχι. Ασφαλώς και προβλέπεται από τον νόμο, αλλά, ποιος θα τους κυνηγήσει; Ο υπουργός που βγαίνει στα παράθυρα των ίδιων καναλιών;

Κάπως έτσι λοιπόν πέσαμε μέσα στον βόθρο και ξεχαστήκαμε. Συνηθίσαμε και την μυρωδιά, την γλίτσα, την βρώμα του καθενός σερβιτόρου και την ανηθικότητα του ταβερνιάρη, γίναμε ένα μ’ αυτούς, ξεχάσαμε πως έχουμε δικαιώματα και θα πρέπει να τα αναζητήσουμε.

Το ότι τα παραδοσιακά βιβλιοπωλεία κλείνουν το περνάμε στο ντούκου και προβάλλουμε τις διακοπές του τάδε αστέρα παρουσιαστή πρωινάδικου στο τάδε νησί σαν μεγάλο και σοβαρό γεγονός!

Αμ, τα βιβλιοπωλεία και τα ντοκιμαντέρ και οι εκπομπές πολιτισμού είναι που παράγουν σκεπτόμενους ανθρώπους. 

ΑΛΛΑ, δεν φέρνουν λεφτά, δεν τραβάνε διαφημίσεις γιατί δεν έχουν τηλεθέαση. 
Και οι δραγάτες των καναλιών δεν επενδύσανε γιατί είναι ιδεολόγοι-διαφωτιστές, επενδύσανε για να βγάλουν λεφτά με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, από τις διαφημίσεις ή από τις διασυνδέσεις, τα ρουσφετάκια και την διαστρέβλωση της πραγματικότητας.

Η ΕΡΤ; 
Ναι, υπάρχει και η ΕΡΤ. 
Και υπάρχει και το κρατικό ραδιόφωνο, του οποίου η απόσταση από τον επόμενο ποιοτικό ιδιωτικό σταθμό είναι μεγάλη, σχεδόν τεράστια...

Πείτε αλήθεια: όταν πέσετε πάνω σε μια ταινία άνω του μέσου όρου, σε μια εκπομπή όπου συζητιέται τέχνη και πολιτισμός, σε μια εκπομπή επιστημονικού χαρακτήρα, είστε ή δεν είστε σίγουροι πως βλέπετε κρατική τηλεόραση; 
Είναι απλό: ποιο κανάλι θα προτιμήσει έναν βραβευμένο Ιρανό σκηνοθέτη από μια ταινία με τον Σβαρτσενέγκερ και πολλή δράση; 
Κανένα. 
Πόσες διαφημίσεις θα τραβήξει η ταινία είναι το μοναδικό κριτήριο "ποιότητας"!

Που χωρίς διαφημίσεις η ΕΡΤ χρειάζεται να επιδοτείται από εμάς. Γιατί παίζει εκτός ανταγωνισμού ή μάλλον, κάνει αυτό που οφείλει: διαχειρίζεται την συχνότητα με σεβασμό. Δεν είναι όλες οι εκπομπές καλές, ούτε οι δημοσιογράφοι αστέρια, ούτε όλα γίνονται σωστά. 
Αλλά, για φανταστείτε να έπρεπε και τα άλλα κανάλια να είχαν παρόμοιες εκπομπές που δεν τραβάνε διαφημίσεις και θα σας έλεγα εγώ για διαφημίσεις και τηλεθέαση!

Δεν με νοιάζει, λοιπόν, το πόσα κανάλια θα μείνουν. 

Με νοιάζει το τι θα δείχνουν.

ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ ΕΜΠΡΗΣΤΗ

Αγαπητέ μου εμπρηστή,

όποιος κι΄αν είσαι και σε όποια κατηγορία κι’ αν ανήκεις, δηλαδή αν είσαι κάποιος ψυχασθενής ή άλλος ένας περιστασιακός, χρηματιζόμενος εμπρηστής («χρηματιζόμενος», για την περίπτωση που σε δυσκολεύει η λέξη, είναι αυτός που παίρνει χρήματα για να κάνει αυτά που κάνει). 

Είναι, βέβαια, πιθανόν και να μην υπάρχεις καν, να είσαι ένα πλάσμα της φαντασίας μου, κι' εγώ να μιλάω σε ένα φάντασμα. 
Ή σε έναν επίδοξο, μελλοντικό εμπρηστή.

Πώς πάει; Υποθέτω καλά, για φέτος. Πέντε, έξι ήταν οι φωτιές; 
Συν τις απόπειρες που απέτυχαν, καλά πήγε, υπήρξε μια κινητικότητα, βρε αδερφέ! 

Και μπήκαν και οι βάσεις για τα χρόνια που έρχονται. 
Έχεις δει πλέον και γνωρίζεις το δυναμικό, τους χρόνους αντίδρασης, τις δυνατότητες για την μετέπειτα διερεύνηση του συμβάντος, ξέρεις τέλος πάντων πού βαδίζεις και τι μπορεί να πετύχεις απέναντι στον εχθρό σου που λέγεται Τήνος.

Εσένα σκέφτηκα τη μέρα που ερχόμουν στην Τήνο. Ξέρεις, ακριβώς μετά το Στενό, 

 ...σ’ αυτό το σημείο περίπου, 

...σε θυμήθηκα. 

Σε φαντάστηκα να σκύβεις, να ανάβεις τον αναπτήρα, να βοηθάς τη φωτιά με κάτι εύφλεκτο και μετά να φεύγεις γρήγορα γρήγορα. 

Σε φαντάστηκα στις παρέες σου την επόμενη μέρα να ακούς μια είδηση που για σένα δεν ήταν κάτι καινούργιο (μιας και την ήξερες από την πλευρά του δημιουργού) να κάνεις τον έκπληκτο, ακόμη ίσως και να αναθεματίζεις τον εμπρηστή. 

Σε σκέφτηκα έτσι ακριβώς, λοιπόν, λίγο μετά το Στενό. 

Είναι εκεί που αρχίζει και μυρίζει Τήνος. 

Εκεί που ο αέρας φέρνει, εκτός απ’ τον αφρό των κυμάτων, και τη μυρωδιά του νησιού μου. 
Που μπορεί κάποτε να ήταν και δικό σου νησί, αλλά τώρα πιά δεν είναι.

Στην πραγματικότητα, δεν έχεις καν πατρίδα πλέον. 

Μυρίζουν, που λες, τα φρύγανα με μια γλυκειά μυρωδιά τόσο που η ανάσα δεν φτάνει να χωρέσει. 
Θα σου φανεί παράξενο, αλλά η ευωδιά ξεκινάει με το που πιάνεις Τήνο. 

Δεν υπάρχει κανένα υπερβατικό γεγονός, απλώς, θες το ανάγλυφο του νησιού, θες το καράβι που περνάει ξυστά απ’ τις ακτές, θες η θερμοκρασία που κάνει να αναβλύζουν τα αιθέρια έλαια των φυτών, το νησί μυρίζει χαρακτηριστικά φρύγανο. 

Λέει η μεγάλη ιντερνετική εγκυκλοπαίδεια:
Τα φρύγανα έχουν τα εξής χαρακτηριστικά:

1.Αναπτύσσονται σε φτωχά, άγονα και υποβαθμισμένα από πυρκαγιά ή υπερβόσκηση εδάφη.

2.Παρουσιάζουν εποχικό διμορφισμό, δηλαδή τα μεγάλα φύλλα του χειμώνα μετατρέπονται σε μικρά και χνουδωτά φύλλα το καλοκαίρι. Η ιδιότητα τους αυτή τα βοηθάει να εξοικονομήσουν νερό.

3.Προσαρμόζονται εύκολα σε ξηρό και θερμό περιβάλλον.

Τα παραπάνω χαρακτηριστικά αποτελούν τον ξηρανθεκτικό χαρακτήρα των φρυγάνων, ο οποίος τα καθιστά κατάλληλη άμυνα της φύσης για την αντιμετώπιση της ερημοποίησης. 

Αστοιβές, γαλατσίδες, κρίταμα, ρείκια, αστραγγούρια, φλόμοι, χινοπόδια, αλίφονες, ασμπαλήροι, θυμάρι, θρούμπι, φασκόμηλο, ρίγανη. Αυτά εννοούμε όταν λέμε φρύγανα. 
Αυτό που καις, δηλαδή, είναι πολλά φυτά μαζί. 

Εσύ βέβαια, τα καίς αδιακρίτως. 
Όπως οι τζιχαντιστές σκοτώνουν αδιακρίτως. 
Αν το καλοσκεφτείς, έχεις ανέβει κατηγορία με την πράξη σου αυτή. 
Έγινες ένας τζιχαντιστής του τόπου σου, με όχι πρωτότυπο τρόπο, αλλά, έγινες κάτι τέλος πάντων. Ποιός ξέρει τί ήσουνα πριν…

Μετά σε ξανασκέφτηκα κατεβαίνοντας απ΄το Ξώμποργο που είχα πάει για έναν περίπατο. 

Είδα στ’ αριστερά μου έναν βράχο, που στα δικά μου μάτια μοιάζει πανέμορφος, 

...κύτταξα το ρολόι, είδα πως προλάβαινα και είπα να ανέβω να ρίξω μια ματιά. 

Ανέβηκα που λες, από μια πλευρά που πριν καμμιά οκταετία είχε καεί (όχι, δεν πρέπει να ήσουν εσύ). 

Ούτε που το θυμόμουν πως είχε καεί η περιοχή, ένας φίλος μου το θύμισε, και δεν θα το καταλάβαινα κιόλας, και δεν θα ρώταγα, αν δεν έβλεπα ανάμεσα στα καταπράσινα φρύγανα (ναι, η Τήνος έχει νερά) τα αποκαΐδια. 

Δες κι εσύ (αν και θα σου είναι απογοητευτικό να βλέπεις νάχουν βλαστήσει αυτά που έκαψες πέρυσι):

Άκου, λοιπόν, το κόλπο: την πρώτη χρονιά αμέσως μετά τη φωτιά, μούπε ο φίλος, το φρύγανο μένει κοιμισμένο, κάνει τον ψόφιο κοριό. Χρησιμοποιεί όλο το διαθέσιμο νερό και τα θρεπτικά συστατικά για να δυναμώσει το ριζικό του σύστημα, να επεκταθεί, να πάει βαθύτερα, να σταθεροποιήσει το έδαφος και (άκου σοφία το φρύγανο) να αποφύγει την τροφοπενία που η στάχτη θα δημιουργήσει και θα το εξαντλήσει αν βλαστήσει αμέσως. 
Περιμένει λοιπόν έναν χρόνο να ξεπλυθεί το δηλητήριο, να ανοίξουν οι πόροι στο χώμα που έχουν φρακάρει απ΄ τη στάχτη και μετά, τσουπ, ξεπετιέται. 

Τσάμπα κόπος δηλαδή… 
Όχι και τελείως τσάμπα κόπος, θα πεις, μιας και φέτος έκαψες και δέντρα. 
Αυτά ήταν οι δικοί σου Δίδυμοι Πύργοι.
Με συνέπειες, δηλαδή, που δεν μπορείς να φανταστείς...

Τέλος, σε ξανασκέφτηκα όταν μ’ έφερε ο δρόμος εδώ, σ’ αυτά που έκαψες:

Κι’ αναρωτήθηκα αν είχες ποτέ το κουράγιο να περπατήσεις στα καμένα μετά τη φωτιά που έβαλες.

Εγώ, να σου πω την αλήθεια, περπάτησα αρκετά. 

Ξέρεις ποιά είναι η πρώτη μου εντύπωση; 

Το πόσο δύσκολα φεύγει από τις σόλες η μαυρίλα της καμένης Γής. 

Τρίβεις, τινάζεις, χτυπάς, τίποτα, η μαυρίλα εκεί, σε κάθε βήμα να αφήνει ίχνος πίσω σου στην άσφαλτο. 

Φαντάστηκα για μια στιγμή πως το ίδιο ίχνος μένει και μέσα σε σένα, μετά όμως θυμάμαι πως δύσκολα άνθρωποι σαν εσένα γυρίζουν να κοιτάξουν μέσα τους και απόρησα γιατί... 

Φόβος. 

Αυτό που σε σταματάει από το να κοιτάξεις μέσα σου λέγεται φόβος. 
Και δεν φοβάσαι το μέσα σου. 
Όχι, αυτό είναι ένα πολύ μικρό σκοταδάκι, το αντιμετωπίζεις εύκολα σχετικά. 
Σχετικά με το Μεγάλο Σκοτάδι εννοώ. 
Ξέρεις, εκείνο το τεράστιο σκοτάδι που μας περιμένει όλους στο τέλος της πορείας. 

Το αντιλαμβάνεσαι κάθε στιγμή που κοιτάς τριγύρω σου και συνειδητοποιείς πως όλα αυτά θα είναι εδώ όταν εσύ θάχεις φύγει.
Και πως τίποτε δεν θα αλλάξει στην πορεία των πραγμάτων απ΄το φευγιό σου.

Αυτό μάλιστα και είναι σκοτάδι πραγματικά μεγάλο και αβέβαιο. 
Κι΄ όσο το αποφεύγεις, τόσο δυναμώνει.

Σε καταλαβαίνω. 
Καταλαβαίνω τον φόβο σου και δεν σε κατηγορώ που δεν βρίσκεις άλλον τρόπο να τον κατευνάσεις από το να προξενείς κακό τριγύρω σου, γιατί μη μου πεις πως ενώ βάζεις φωτιές είσαι και ένας υπέροχος οικογενειάρχης και φίλος… 

Σε καταλαβαίνω γιατί το ίδιο σκοτάδι το αντιμετωπίζουν κι’ άλλοι, σχεδόν όλοι μας. 

Οι περισσότεροι το κρύβουν πίσω από εθισμούς και συνήθειες, αθώες φαινομενικά ρουτίνες που τις ρίχνουν σαν βαριές κουρτίνες για να κρύβουν το σκοτάδι. 

Υπάρχουν κι’ άλλοι όμως, που όσο το σκοτάδι τους φοβίζει, τόσο το κοιτάνε στο πιο βαθύ, στο πιο μελανό κέντρο του. 
Τους ερεθίζει το ότι δεν μπορούν να το κατανοήσουν, τους χαλάει να στο πω απλά, το να υπάρχει εκεί κάτι που τους φοβίζει τόσο και που δεν έχει εξήγηση.

Και ψάχνουν τρόπο να βγάλουν από μέσα τους τον φόβο τους αυτόν. 

Για την ακρίβεια, προσπαθούν να ερμηνέψουν αυτή την άγνοια, αυτό το κενό, το αδυσώπητο χάος, το μεγάλο ερώτημα "Γιατί να υπάρχει αυτό το κενό εκεί". 

Πιάνουν τότε καλέμια και σκαλίζουν μάρμαρα, ελευθερώνουν μορφές μέσα απ΄αυτό...

...μαλακώνουν τον πηλό...

...και πλάθουν ανθρώπους... 

...πιάνουν μολύβια...

...και μπογιές... 

...και απλώνουν τον κόσμο...

...όπως αυτοί τον βλέπουν πάνω στο χαρτί...

...άλλοι στήνουν ποιήματα, άλλοι γράφουν ιστορίες, άλλοι παίζουν μουσική, γράφουν νότες, άλλοι ερμηνεύουν ρόλους, άλλοι χτίζουν για να στεγάσουν το βιός τους, 

...όλοι κάτι κάνουν για να βάλουν ένα αντίβαρο στο κενό που καταποντίζει τη ζυγαριά μονόπατα.

Άκου κάτι, παλλήκαρε: η απάντηση στον φόβο είναι η Τέχνη.

Όλες οι Τέχνες έχουν σαν κίνητρο το να μπορέσεις κάποια στιγμή να σταθείς όρθιος απέναντι στο κενό, όλες αδιακρίτως. 

Όλες οι Τέχνες ζητάνε από σένα ένα πράγμα: 
να πεις την γνώμη σου στους άλλους για το κενό αυτό, 
να τους κάνεις να βρουν ένα νόημα, 
να βοηθήσεις όπως χρωστάς τους δίπλα σου να φοβούνται λιγότερο. 

Αυτός είναι και ο Λόγος που η Τέχνη εκτίθεται και δεν μένει στα συρτάρια και στα ντουλάπια. 

Όποιος ασχολείται μαζί της, χρωστάει να εκτίθεται στους τριγύρω του. 

Έχεις ιδέα πώς είναι να απλώνεις την ψυχή σου σε τοίχους και σε βάθρα, σε σελίδες βιβλίων, εμπρός από ανοιχτές αυλαίες, σε ασύμμετρους στίχους, σε χορδές και τύμπανα, και να στήνεσαι σε μια γωνιά να ακούσεις τις κριτικές των άλλων; 

Είναι μια ατέλειωτη αγωνία που δεν εξοφλείται ποτέ και με κανέναν τρόπο, όση δόξα κι΄αν μαζέψεις, ένα άγχος που σε τρώει και σε τρέφει ταυτόχρονα. 

Είναι, αγαπητέ μου εμπρηστή, το κενό το ίδιο που μπήκε μέσα σου χωρίς να το αντιληφθείς και σε βάζει, θες δε θες, σε αέναη κίνηση, για να μην καταρρεύσεις τώρα που το είδες καταπρόσωπα.

Απ’ ό,τι κατάλαβες, σε σκέφτηκα άλλη μια φορά στην έκθεση έργων των μαθητών της Σχολής Καλών Τεχνών Πανόρμου.

Ήταν αναπόφευκτη η αντιπαράθεση των δημιουργών με τον καταστροφέα.

Κι' ακόμη, η απλή, απλούστατη αντιπαράθεση των παληών, γεμάτων αξιοπρέπεια, ανθρώπων του νησιού...

...με σένα.

Κλείνοντας, να σου ζητήσω συγγνώμη για τις πολλές άγνωστες λέξεις του κειμένου που θα σε δυσκόλεψαν, και να διευκρινίσω ότι την προσφώνηση «Αγαπητέ» στην απευθύνω όπως ένας πολιτικός στους ψηφοφόρους του, χωρίς δηλαδή να το εννοώ, χάριν ευφωνίας και μόνον. 

Δεν είναι από μίσος, δεν είναι καν ειρωνεία. 
Απλώς, δεν σε καταλαβαίνω. 

Ακριβώς όπως ένας πολιτικός τους ψηφοφόρους του, αγαπητέ μου εμπρηστή.