ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Αγαπητέ φίλε Γιάννη,

Το καλοκαίρι,  τελικώς, είναι ανελέητο. Κυρίως γιατί φεύγει απροειδοποίητα. Σκέφτηκα, λοιπόν, να σε προετοιμάσω. Να σου δώσω ορισμένες οδηγίες για να είσαι έτοιμος για το τέλος του καλοκαιριού. Πού να μην κυττάς, τι να μην σκέφτεσαι, πώς να ανασαίνεις με τις μεγάλες ζέστες ή στον πολύν αέρα, πώς να σωπαίνεις όταν οι άλλοι περιμένουν να λαλήσεις και τέλος, πώς να φεύγεις εσύ πριν φύγει εκείνο.

Το καλοκαίρι –αρχίζω- δεν είναι εκείνο που βλέπουμε στις καρτ ποστάλ. Εκείνο είναι ένας μεθυσμένος ξάδερφός του, που κάποιοι το επιλέγουν σαν το αυθεντικό καλοκαίρι, ακριβώς επειδή επιτηδευμένα αγνοεί τις πληγές, τις απώλειες, τις προσωρινές λύσεις, τις απέλπιδες παρατάσεις ζωής.

Το κανονικό καλοκαίρι θα το ξεχωρίσεις κυρίως από το λευκό χρώμα. 

Το λευκό τού κανονικού καλοκαιριού έχει μαλακούς γκρίζους ίσκιους, ντροπαλούς και σαφείς την ίδια στιγμή, χώνονται ο ένας μέσα στον άλλον, αλληλοδιαδέχονται ο ένας τον άλλον κι' ενώ θάπρεπε να βλέπεις δυό αποχρώσεις, φτάνεις να χάνεις το μέτρημα. Στο γκρί είναι το μυστικό, που είναι μαύρο κι΄άσπρο μαζί, ναι και όχι ταυτόχρονα, φώς και όχι φως την ίδια στιγμή, απτή χαρμολύπη σα να λέμε.

Θα το καταλάβεις από συνεσταλμένα παράθυρα που κρύβονται πίσω από φυλλώματα...

...κι’ από λουλούδια σε τενεκεδένιες γλάστρες, που θα μοιάζουν να ρουφούν το νερό κατ' ευθείαν από τη Γή. Δεν θα είναι κανένας τριγύρω να τις φροντίζει.

Κράτα τα μάτια σου κοντά και ψηλά. Μην κυττάς πέρα.
Κάποια στιγμή το πέρα γίνεται το εδώ και έχεις χάσει τα πάντα.
Τίποτε δεν είναι δεδομένο, ειδικά τώρα, που οι μορφές και οι σκοποί εμπεριέχουν ο ένας τον άλλον, μοιάζουν ακατανόητοι και ανόητοι και πρέπει να αλλάξεις σημείο θέασης για να καταλάβεις.

Κάνω μια ελάχιστη παρένθεση για να σου δείξω τα λουλούδια γύρω απ΄την βρύση που κατεβάζει το νερό απ΄την πηγή...

...το ξινάρι, που τό' γδυσαν και φάνηκε η ομορφιά του...

...τις δράφες ψηλά στο βουνό, που φέτος θεριέψαν απ΄τα πολλά νερά...

...μερικές μπάλες, όπως παληά, μόνο που αυτές είναι φερμένες από μακρυά μιας και κανείς δεν "αλωνέβγει" πιά στα μέρη μας, είναι όμως κι΄αυτές έτσι ξανθές κι' ανάερες και μυρωμένες, που λες κι΄είναι φτιαγμένες από Ήλιο δεμένο και ταγμένο σε ένα ταπεινό γεωμετρικό σχήμα μέσα.

Μιάς και ξέφυγα κι΄ήρθα ως εδώ, άσε να σου δείξω και μιάν εληά που δεν της είχα δώσει σημασία, μέχρι που μου' δειξε ο Νικόλας τη ρίζα της να αναβλύζει μέσα απ΄τον βράχο.

Κάποιος δάσκαλος της ασπρόμαυρης εποχής μπορεί νάβαζε έναν μαθητή να βγάλει το ηθικό δίδαγμα της εικόνας αυτής, κάτι για την θέληση και το πείσμα για το θάρρος, αλλά, ξέρουμε όλοι καλά πως η Γη δεν διαθέτει καμμιά από αυτές τις "ηθικές αρχές" και πως, το μόνο που ξέρει να κάνει καλά η Γη είναι, να φτιάχνει μιαν αγελάδα ίδιο χρώμα με την πέτρα του νησιού και μετά να τα βάζει και τα δυό δίπλα σ΄ένα αγκάθι, τα κυττάς εσύ και σταματάς πλέον να ψάχνεις θεούς και ουρανούς και κόλαση. 

Έχω και δυό φωτογραφίες με λάμπες. 
Σπάω εδώ και μέρες το κεφάλι μου να βρω μια καλή λεζάντα, ξέρεις, να ταιριάζει με την εποχή που διανύουμε, αλλά, δεν τα καταφέρνω. 
Πάρε, το λοιπόν, δυό λάμπες και κάμε τα κουμάντα σου, κράτα και τα συμπεράσματα για ελόγου σου γιατί έτσι και μου δώσεις ερμηνεία για τις λάμπες...

...θα πρέπει να μου πείς και τί στην ευχή κάνει μια καριόλα καβάλα σ΄έναν τοίχο...

...και τί περιμένει και δεν βγαίνει έξω ο Διογένης του χωριού μας.

Δεν απαντάς, ε; 
Τι να πεις κι΄εσύ...
Ακαταλαβίστικο το χωριό σου...
Μεταλλικά ντετζερέδια βρίσκουν ασφάλεια πίσω από ξύλινα κάγκελα...

...ΦΥΤΙΝΕΣ χαζογελάνε στους περαστικούς...

...της καμπάνας το όνομα είναι Ροζάρια...

...και υπάρχει και ένα όριο που δεν καταλαβαίνω τί αφορά:

Τελειώνω όπου νάναι, στερεύουν οι φωτογραφίες και 'γω δίχως φωτογραφίες δεν ξέρω να μιλάω.

Δες, λοιπόν, αυτό το ακροπύργιο και πες με ειλικρίνεια αν τόχες παρατηρήσει ποτέ, έτσι που καμπυλώνει κι΄ακολουθεί τον δρόμο.

 
Παρατήρησε ένα καλώδιο μπλεγμένο μέσα στο υπέρθυρο...

...δες στο χτίσιμο στον τοίχο, αυτό το "φάγωμα" που κάνανε στις απότομες και στενές στροφές για να προστατεύσουν σπίτια και χτ'νά και που κάπως θα λέγεται μα δεν το ξέρω...

 ...δες κι΄έναν κάπασο που μοιάζει με Σφίγγα της Αιγύπτου.

Ρίξε μια ματιά ψηλά και δες εκείνο το κιρκινέζι που ζυγιάζεται πάνω απ΄το χωριό...

...σε κούρασα, τελειώνω, δες και μια σκυταλοδρομία...

...δες και το φως να προβάλει μέσα απ΄το γκντού-γκντού, να είναι πανταχού παρόν, ντάλα μεσημέρι, κατακαλόκαιρο, ψυχή να μην τριγυρνάει στους δρόμους...

...και 'μένα μόλις να καταλαβαίνω πως, έφαγα όλον τον διαθέσιμο χρόνο και δεν πρόλαβα να σου δώσω τις οδηγίες που ήθελα για να περάσεις ανώδυνα το τέλος του καλοκαιριού.
 

Κάμε όπως σε φωτίσει ο θεός, καλή τύχη!

Άειντε μπαρμπα-γέρο πάμε σην κλεψιά...

"Άειντε μπάρμπα-γέρο πάμε στην  κλεψιά

πού 'χει φεγγαράκι και αστροφεγγιά

Δε μπορώ ο καϋμένος γιατί εγέρασα

τα ασημοκούμπαρά μου τα εκρέμασα..."

Έτσι πάει το τηνιακό τραγουδάκι που έλεγε η μάνα μου στον γιό μου όταν ήταν πιό μικρός. 

Θα πεις τί σχέση έχει το τραγουδάκι με το συγύρισμα στους Αγίους Αναργύρους..;

Έχει, πώς δεν έχει...

 Έχει, γιατί μετά από τόσους μήνες μέσα στο τσιμέντο ή για να το πω σωστά, 

μετά από τόσα χρόνια μέσα στο τσιμέντο νιώθω τόσο γέρος, όσο και εκείνος του τραγουδιού...

 Οπότε, από τη μιά τους βλέπω και ζηλεύω που δεν είμαι εκεί να χορτάσω Τήνο κι΄από την άλλη...

...λέω πως άμα ήμουνα δεν θ' άντεχα ούτε τη μισή από τη δουλειά που πατάνε...

Κι΄αν βάζω όλα αυτά εδώ μέσα δεν είναι για να κολακέψω κανέναν, 

ούτε να κάνω σε κάποιον τη χάρη να δει τον εαυτό του σε μια ανάρτηση ενός blog στα βάθη του ίντερνετ...

Στο κάτω-κάτω, δεν είμαι πολιτικός για να θέλω να κάνω τον καλό σε συντοπίτες... 

Επιπλέον, το Tinos On The Run δεν έχει διαφημίσεις, άρα, δεν βγάζει ούτε σέντς από τις επισκέψεις των φίλων και γνωστών. 

Βάζω τις φωτογραφίες αυτές όπως θα έβαζα και οποιαδήποτε φωτογραφία έπεφτε στα χέρια μου από τα χρονικά του χωριού, όπως κάθε κειμήλιο που πρέπει να διασωθεί.

Και πρέπει να διασωθεί όχι για να πέφτουμε σε νοσταλγία, να το βλέπουμε και να λέμε τί καλά που ήμασταν τότε καί πόσο χάλια είμαστε τώρα.

Πρέπει να διασωθεί γιατί αυτή είναι η τρέχουσα ιστορία του τόπου.

Αυτοί είναι οι άνθρωποί του, αυτή είναι η ομάδα, αυτό είναι το αύριο του τόπου...

...που δεν μου κακοφαίνεται καθόλου σε σχέση με όσα έχω δει στο πρόσφατο παρελθόν...

Και πάλι ένα μεγάλο μπράβο σε όλη την ομάδα!

"Το χωριό έχει λάθος χρώμα!"

Όλα τα πράγματα έχουν κόπο. 
Τουλάχιστον τα περισσότερα από όσα αξίζουν.
Αξίζει να ζεις στο χωριό. 
Όσοι πάμε για ελάχιστες μέρες τον χρόνο το καταλαβαίνουμε, τρώμε στη μάπα την τεράστια διαφορά στην ποιότητα στο περιβάλλον διαβίωσης, ξεμουδιάζουμε σα μόλις να βγήκαμε από κάποια στενάχωρη κοιλιά, κυττάμε γύρω σα χαζοί, ο τόπος είναι αδυσώπητος στο να θυμίζει διαρκώς τη λάθος επιλογή. 

Αλλά, η πιό ωραία φάση είναι όταν καθόμαστε με το φραπεδάκι ή με το ρακί στο χέρι και κάνουμε κριτική στους ντόπιους! 
Α, όλα κι΄όλα! 
Εμείς οι αθηναίοι τα ξέρουμε όλα! 
Πώς θα μπορούσαμε άλλωστε! 
Η μεγαλούπολη σε κάνει πάνσοφο! 
Έχει μια δύναμη το τσιμέντο που δεν την φαντάζεται κανείς!

Και δεν λέω για τα πολιτικά, τα χρηματιστηριακά και όλα όσα περιγράφονται με νούμερα.
Όοοοχι.... 
Μιλάω για τα θέματα του τόπου.
Αφού μιλήσουμε λίγο με τους συγχωριανούς και ανταλλάξουμε δυό κουβέντες, αποφασίζουμε να πάρουμε εκείνο το ύφος το περισπούδαστο, που συνοδεύεται από εκείνη την παύση (που είναι απαραίτητη για να σε πάρουν στα σοβαρά) και να εκφέρουμε βαρύγδουπα την γνώμη μας:

"Το χωριό έχει ανάγκη από αυτό με λιγάκι από εκείνο!" 
"Το χωριό έχει λάθος χρώμα!"
"Το χωριό είναι ακάθαρτο!"
"Πρέπει να κάνετε κάτι για να μη ρίχνει τόσα φύλλα ο πλάτανος!"
"Πρέπει να σταματήσετε να παρκάρετε στην πλατεία!"
"Η πηγή της Κόπαινας θέλει φροντίδα!"
"Το υπόστεγο στο πάνω τέρμα είναι χάλια!"
"Ο Άγιος Ζαχαρίας έχει υγρασία!" 

Στο τέλος, έχουμε βέβαια και έτοιμη τη λύση. 
Για όλα. 
Ακόμη και για εκείνα που δεν είναι προβλήματα. 
Και η λύση συνήθως είναι απλή, απλούστατη, μόνο που τούτοι 'δω δεν την είχαν σκεφτεί! Τί χαζοί!
Καλά που ήρθαμε για πέντε μέρες το Πάσχα κι΄άλλες δέκα το καλοκαίρι και τους φωτίσαμε με την τεράστια εμπειρία μας!

Δε λέω, καλές είναι και οι συζητήσεις και οι γνώμες.
Καλές είναι και οι διαφωνίες και οι φωνές ακόμα, αλλιώς, άμα συμφωνούμε σε όλα δεν γίνεται βήμα.

Αλλά, καλύτερο είναι να σηκώνεις τα μανίκια, να βάζεις τα γάντια, να αρπάς το κλαδευτήρι και την τσάπα και να συνεφέρνεις όλο τούτο ΄δω.

Γιατί τ΄αγριόχορτο θα σου πνίξει το δέντρο και το ακλάδευτο δέντρο θα πάρει πολύ χρόνο για να συνέρθει και μετά θα θες να περάσεις τα καλώδια για τον καλοκαιρινό χορό και δεν θα μπορείς και θάχεις τους αθηναίους στην πλάτη σου να γκρινιάζουν... "Ααααχ... Πάει... Δεν νοιάζονται οι νέοι πιά..."

Γιατί αν δε στηρίξεις το δέντρο θα το πάρει ο αέρας και θα το πλαγιάσει ή θα το σπάσει και θάχεις (πάλι...) τους αθηναίους να κουνάνε το κεφάλι με απαξίωση: 
"Τόσα λεφτά πεταμένα... Χάθηκε να κάνουν ένα έτσι και να το μαζέψουν... Τς, τς, τς..."

Γιατί αν δε μαζέψεις τα χαρτιά και τα πλαστικά που κουβάλησε ως εδώ ο αέρας θάχεις (πάλι...) τους αθηναίους στη ράχη σου να μουρμουράνε:  
"Μα δε μπορούν να το πιάσουν από κάτω και να το πετάξουν στο καλαθάκι..."

Γιατί άμα είσαι ασφαλής στα τσιμέντα της πόλης κι΄έχεις μάθει η μόνη σου φροντίδα για τον τόπο που ζεις να είναι, μήπως σου πάρει ο αέρας το πιάτο της δορυφορικής και σκοτώσει κανέναν περαστικό ή αν στάζουν τα βρακιά τής αποπάνως στα σεντόνια της αποκάτως, τότε όλα είναι εύκολα. 

Έκλεψα φωτογραφίες απ΄το διαδίκτυο και τις έβαλα εδώ μέσα, εξ΄άλλου η αφορμή για την ανάρτηση ήταν αυτές ακριβώς οι φωτογραφίες, με μόνο σκοπό να πω ένα ευχαριστώ σε όλους εκείνους που νιώθουν τα ίδια με εμένα για τον τόπο, μόνο που εκείνοι τα κάνουν πράξη.

Με πολλούς από αυτούς δεν έχουμε άλλο πέρα από μια καλημέρα και μια καλησπέρα.
Αυτό όμως, δεν λέει τίποτε, ούτε μια καλημέρα κάνει τον άνθρωπο ούτε και τον χαλάει.
Πέρα από συμπάθειες και αντιπάθειες, υπάρχει το χρέος για τον κοινό τόπο, το χωριό, που τόχουμε χάσει όσοι είμαστε μακρυά και κατά βάθος φοβόμαστε να ξεβολευτούμε τώρα πιά και να πάμε να ζήσουμε εκεί.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσοι βοήθησαν να συντηρηθεί το χωριό μου.