Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Αύγουστος, 2015

ΒΑΘΕΙΑ ΤΑ ΝΕΡΑ, ΠΑΠΑ ΜΟΥ...

Εικόνα
Πάτερ, σου γράφω με καθυστέρηση.  Προτίμησα να καταλαγιάσει ο αχός της είδησης της χειροτονίας σου και μετά να σου πω τις σκέψεις μου ανοιχτά, από τον δικό μου μικρό, διαδικτυακό άμβωνα.  Διάβασα βέβαια όλες τις αναφορές στην είδησή σου και χάρηκα που είσαι απ το χωριό μου. Ο γιός μου μάλιστα, κάνει παρέα με τον μικρότερο αδερφό σου. Ασφαλώς και δεν είχα προσευχηθεί για σένα ούτε και για κανέναν άλλον για να αποκτήσει την θέληση να γίνει παπάς, ούτε και πρόκειται να το κάνω ποτέ στην ζωή μου. Λέω πως οποιαδήποτε προσευχή στρέφεται στο να στρεβλώσει την άποψη και στο να επηρεάσει την ελεύθερη βούληση κάποιου άλλου έξω από εμάς τους ίδιους, σίγουρα, δεν είναι του θεού .  Να σου πω κάτι, πάτερ, με κάθε ειλικρίνεια;  Θαυμάζω την τόλμη σου στους καιρούς που ζούμε να διαλέξεις αυτό το μονοπάτι. Εύκολο ή δύσκολο δεν το ξέρω, βλέπω όμως την ευθύνη σου τεράστια σαν του γιατρού.  Μην σκεφτείς εκείνο το " γιατρός των ψυχών" , που λέγαμε παλιά για τους παπά

ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Εικόνα
Αγαπητέ φίλε Γιάννη, Το καλοκαίρι,   τελικώς, είναι ανελέητο. Κυρίως γιατί φεύγει απροειδοποίητα. Σκέφτηκα, λοιπόν, να σε προετοιμάσω. Να σου δώσω ορισμένες οδηγίες για να είσαι έτοιμος για το τέλος του καλοκαιριού. Πού να μην κυττάς, τι να μην σκέφτεσαι, πώς να ανασαίνεις με τις μεγάλες ζέστες ή στον πολύν αέρα, πώς να σωπαίνεις όταν οι άλλοι περιμένουν να λαλήσεις και τέλος, πώς να φεύγεις εσύ πριν φύγει εκείνο. Το καλοκαίρι –αρχίζω- δεν είναι εκείνο που βλέπουμε στις καρτ ποστάλ. Εκείνο είναι ένας μεθυσμένος ξάδερφός του, που κάποιοι το επιλέγουν σαν το αυθεντικό καλοκαίρι, ακριβώς επειδή επιτηδευμένα αγνοεί τις πληγές, τις απώλειες, τις προσωρινές λύσεις, τις απέλπιδες παρατάσεις ζωής. Το κανονικό καλοκαίρι θα το ξεχωρίσεις κυρίως από το λευκό χρώμα.  Το λευκό τού κανονικού καλοκαιριού έχει μαλακούς γκρίζους ίσκιους, ντροπαλούς και σαφείς την ίδια στιγμή, χώνονται ο ένας μέσα στον άλλον, αλληλοδιαδέχονται ο ένας τον άλλον κι' ενώ θάπρεπε να βλέπεις δυό

ΤΑ ΚΑΦΕΝΕΙΑ ΣΤΑ ΚΕΛΛΙΑ

Εικόνα
Κι΄όπως το καλοκαιράκι είχε αρχίσει να κάνει τα χέρια χωνί και να ρωτάει από μακρυά « Πότε παίρνεις άδειαααααα ;» μια εικόνα ήρθε στο μυαλό μου από πολύ παλιά. Φτάνει το μεσημεριανό λεωφορείο στα Κελλιά, ναι, εκείνο με τη μηχανή δίπλα στον οδηγό που από τη μια μ΄άρεσε που μ΄έβαζε να καθομαι εκεί ο οδηγός κι΄από την άλλη άναβα ολόκληρος από τη ζέστη της μηχανής.  Φτάνει το λεωφορείο, λοιπόν, μέσα στη σκόνη του χωματόδρομου απ΄τον Καρκάδο μέχρι το κάτω τέρμα των Κελλιών και η γιαγιά μου η Κατερίνα με κατεβάζει στο πρώτο μαγαζί που συναντούσε όποιος έφτανε στα Κελλιά, στη Μπύρα .  Χοιρινό λεμονάτο με μια απίστευτη σάλτσα, με πατάτες στην κατσαρόλα κομμένες με εκείνο το πριονωτό μαχαίρι, που μέχρι σήμερα είμαι σίγουρος πως ήταν υπεύθυνο για την μοναδική τους νοστιμιά. Η Μπύρα , λοιπόν, του Μπέη με την κυρα-Αντώνια στην κουζίνα, που κάθε Κυριακή απόγευμα στις γιορτές είχε " παιχνίδια ". Τί ήταν τα παιχνίδια; Τα όργανα , η ορχήστρα που έπαιζε νησιώτι

ΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΡΑΒΙΑ;;;

Εικόνα
Είχαμε μόλις αφήσει πίσω μας την Σύρο και πηγαίναμε προς το τέλος των διακοπών μας.  Στ΄αριστερά μας ξεπρόβαλε ένα νησί, έσκυψα να δω καλύτερα, παραξενεύτηκε ένας επιβάτης, γύρισε, κύτταξε κι΄αυτός και με ρώτησε:  " Ποιό νησί είναι, πατριώτη; "  Εσείς γελάστε αν θέλετε με την προσφώνηση, εγώ όμως, κόλλησα. Ποιό νησί ήταν, άραγε, πατριώτη..; Μπουμπούνισα μια τρανταχτή κοτσάνα με θριαμβευτικό ύφος:  " Η Κύθνος! "  " Αααα ! Μάλιστα " έκανε ο άλλος κι΄έσκυψε στην συντροφιά του να τους μορφώσει κατά τα λεγόμενά μου. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από εκείνη του να κατέχεις κάτι που για τον άλλον είναι άγνωστο.  Μα έναν δρόμο, ένα όνομα, ένα μαγαζί, κάτι τέλος πάντων που να σε βάζει σε θέση ισχύος απέναντι στον άλλον, έστω και στιγμιαία. Γύρισα, ο περήφανος αιγαιοπελαγίτης, στο κάθισμά μου και αφού σκέφτηκα καμπόσο... ...σηκώθηκα και πήγα πίσω στον τόπο του εγκλήματος:  " Λάθος... Η Γυάρος είναι, αδερφέ..."