Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Αύγουστος, 2011

...ανελέητο καλοκαίρι

Και ποιός θυμάται πώς ξεκίνησε όλο αυτό μιαν τελευταία μέρα του Μαΐου που οι φωνές ψιθύριζαν "Αύριο μπαίνει Ιούνιος, καλοκαίρι..." Πέφτει στα γόνατα, οδύρεται στέκει μετά για μια στιγμή ολόρθο στα πόδια μη θυμούμενο αν πάνω στην σκηνή έπρεπε νάναι ή κάτω απ΄αυτήν. Ανελέητο καλοκαίρι κυλάει ανάμεσα στα καλάμια και τις λυγαριές τρέχει μαζί με τον αέρα στους χαμηλούς λόφους σκάει με φόρα χίλιες φορές πάνω στη γή μαζί με τις αχτίδες του Ήλιου κομματιάζεται χίλια κομμάτια κι΄ανασυντίθεται εμπρός στα χαυνωμένα μάτια μας, παίζει τον ρόλο του με πείσμα σα νέος ηθοποιός παίζει και παίζεται σαν ζάρι σε γιγαντιαίο τάβλι όπου αποφασίζεται το κόστος της γιορτής. "Σιγά" λεν οι φωνές "Μην το τρομάξεις μικρό΄'ναι και μικρό θα σβήσει ποτές να μην χορταίνουμε όσο πρέπει ποτές να μην αδειάσουμε όσα πρέπει απ' τη βοή και το πλατάγισμα των ημερών που έρχονται." Ι. Α. (26-8-77) 

Ντροπή...

Θα ντρεπόμουνα να είμαι ο Τζοχατζόπουλος και να πρέπει να κυκλοφορήσω στον δρόμο... Θα ντρεπόμουνα να είμαι ο δικαστής που δέχτηκε τις πιέσεις και τον έβγαλε λάδι... Θα ντρεπόμουνα να μένω στην ίδια πολυκατοικία και να πρέπει να τον χαιρετάω στους κοινόχρηστους χώρους... Θα ντρεπόμουνα να είμαι ο περιπτεράς που τον καλημερίζει και του δίνει την εφημερίδα που μέσα λέει πως απαλλάσσεται... Θα ντρεπόμουνα να είμαι ο μέτρ που θα πρέπει να τον υποδεχτεί και να τον τακτοποιήσει στο τραπέζι του... Θα ντρεπόμουνα να είμαι η κόρη, ο γιός, η σύζυγος του εν λόγω ντενεκέ και να τον ακούω αύριο να παίρνει θέση σε οποιαδήποτε κατάσταση, πολιτική ή μη... Αλλά, ο βλάκας, ξεχνάω πως το κράτος είναι αφεντικό που φέρεται σαν νταβατζής: "Τρέχει τίποτα ρε;! Έτσι ' αρέσει εμένα! Έτσι γουστάρω κι' άμα δε σ' αρέσει να φύγεις! Και θα σε πλακώνω στα κλωτσίδια όποτε θέλω και θα πληρώνεις τα λάθη μου και δε θα μιλάς! Κατάλαβες ρε ηλίθιε ή θες να πω να σου ρίξιυν τίποτε μπουνίδια;;;

ΥΜΝΟΣ -Οράσιο Καστίγιο

Το βρήκα όμορφο, με όλη την σημασία τής λέξης, και σας το δείχνω. ΥΜΝΟΣ Σε γνωρίζω α π ό την κόψη του φωτός την τρομερή , α π ό το θαλασσινό ανέμισμα του δωρικού χιτώνα , σε γνωρίζω α π ό το γλυ π τό του μοσχοφόρου , κι α π ό το γέρσιμο της Νίκης π ου π άει να λύσει το σανδάλι της , σε γνωρίζω α π ό τον φοίνικα της Δήλου κι α π ό το όνομα της Ναυσικάς α π ό το π οτήρι π ου ο Εκτορας υψώνει για τη λευτεριά στη ραψωδία Η της Ιλιάδας , σε γνωρίζω α π ό τα βιολετί μάτια και το μελί χαμόγελο , σε γνωρίζω α π ό τον βασιλικό στη γλάστρα του μεσημεριού , α π ό τη λέξη θάλασσα , α π ό τη γεύση της ελιάς , α π ό τα σανδάλια του Μελισσινού στην οδό Πανδρόσου , σε γνωρίζω α π ό τον Μανώλη Γλέζο π ου σκαρφάλωσε στην Ακρό π ολη και κατέβασε τη σημαία με τη σβάστικα , α π ό τον Αμφίμαχο π ου π ήγαινε στη μάχη χρυσοστόλιστος σαν

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΩΝ ΟΚΤΩ...

Εικόνα
Είμαι οκτώ, το πολύ εννιά χρονών. Είμαστε στην Τήνο από τότε που έκλεισαν τα σχολεία, ενώ ο πατέρας μου δουλεύει ακόμη στην Αθήνα, θάρθει αργότερα, να κάτσει και για το κυνήγι. Αυτοκίνητο δεν υπάρχει, έτσι κι΄αλλιώς το ’72 στα Κελλιά δεν υπήρχαν αυτοκίνητα εκτός απ΄το ταξί του Βάγου, καλή του ώρα.    Το λεωφορείο έρχεται τρεις φορές την ημέρα και φυσικά δεν γίνεται λόγος να περάσει απο Κολυμπήθρα. Ο δρόμος, που προορίζεται για φορτωμένα γαϊδούρια και μουλάρια, είναι χωμάτινος με αρκετά άσχημα σημεία και η παραλία εκτός από το καφενεδάκι του Μπαϊμπά και τις μικρές αποθήκες δεν έχει τίποτε άλλο.  Κάτω από το κτίριο των φρερ δεν υπάρχει πάρκινγκ, όπως και απέναντι, επάνω απ΄το καφενεδάκι ο χώρος είναι τουλάχιστον το ένα πέμπτο του σημερινού. Δεν θυμάμαι καθόλου να υπάρχει κάτι εκεί που σήμερα είναι το ξενοδοχείο και ο λόγος είναι απλός: δεν πηγαίναμε ποτέ στην Κωμ’τιανή παραλία, κάναμε μπάνιο στην Κελλιανή αφού εκεί μας έβγαζε ο δρόμος μέσα απ΄το λιβάδι. Όσον αφορά την Αγαπιανή άμμο, ε