...ανελέητο καλοκαίρι

Και ποιός θυμάται πώς ξεκίνησε όλο αυτό
μιαν τελευταία μέρα του Μαΐου
που οι φωνές ψιθύριζαν
"Αύριο μπαίνει Ιούνιος,
καλοκαίρι..."

Πέφτει στα γόνατα,
οδύρεται
στέκει μετά για μια στιγμή ολόρθο
στα πόδια
μη θυμούμενο
αν πάνω στην σκηνή έπρεπε νάναι
ή κάτω απ΄αυτήν.

Ανελέητο καλοκαίρι
κυλάει ανάμεσα στα καλάμια και τις λυγαριές
τρέχει μαζί με τον αέρα
στους χαμηλούς λόφους
σκάει με φόρα χίλιες φορές πάνω στη γή
μαζί με τις αχτίδες του Ήλιου
κομματιάζεται χίλια κομμάτια
κι΄ανασυντίθεται εμπρός
στα χαυνωμένα μάτια μας,

παίζει τον ρόλο του
με πείσμα
σα νέος ηθοποιός
παίζει και παίζεται
σαν ζάρι
σε γιγαντιαίο τάβλι
όπου αποφασίζεται το κόστος της γιορτής.

"Σιγά" λεν οι φωνές
"Μην το τρομάξεις
μικρό΄'ναι και μικρό θα σβήσει
ποτές να μην χορταίνουμε
όσο πρέπει
ποτές να μην αδειάσουμε
όσα πρέπει
απ' τη βοή και το πλατάγισμα
των ημερών που έρχονται."

Ι. Α. (26-8-77)