ΤΣΑΓΚΑΡΗΣ...

Τσαγκάρης...

 Αυτός που πιάνει το δέρμα και τους σπάγκους και την μπάλα το κερί, 

τις κόλλες και τα λάστιχα, 

τις ξυλόπροκες και τα καρφιά και τα δένει όλα μαζί σε ένα ζευγάρι παπούτσια. 

 Για καθημερινή ή για σχόλη, για δουλειά ή για γιορτή.

  

Μετράει...

 ...γιατί οποιαδήποτε σπατάλη υλικών είναι σπατάλη ανθώπινου μόχθου, κόβει και ράβει με στόχο την διάρκεια, γιατί η συνείδησή του τού λέει πως τα λεφτά είναι λίγα και το πράμα πρέπει νάναι καλό και να βαστάει, μπαλώνει και διορθώνει...

  ...γιατί είναι ένας από ‘κείνους που μοχθούν και κοπιάζουν και συμμετέχει με την εργασία του στη δουλειά και στην χαρά των άλλων,

των γειτόνων, των φίλων, των συχωριανών και μή, αυτωνών που το βράδυ θα κάτσουν μαζί στον καφενέ να πιούν ένα ρακί, αυτωνών που θα περάσουν να κάτσουν σαν παρέα στο τσαγκαριό όσο εκείνοι δουλεύουν τα περίπλοκα εργαλεία.

 

Πέντε δάχτυλα στην απαλάμη όλο το χωριό μαζί, δίπλα τόνα στ΄άλλο και κανένα μοναχό του να μην μπορεί να κάμει τίποτε. 

Και το δέρμα αγκαλιάζει το καλαπόδι....

...άγρια και απότομα στην αρχή, μαλακώνοντας μετά το αγκάλιασμά του, ακολουθώντας πάνω στο αμόνι

τις καμπύλες τού σκαλισμένου ξύλου, ομορφαίνοντας, κρύβοντάς το σιγά-σιγά, μέχρις νάρθει ο γάντζος...

,

 ...να λευτερώσει το καλαπόδι, την ανάστροφη μήτρα, και να αφήσει τη φόρμα μόνη της, να δει αν στέκεται, αν απαντάει το ερώτημα που κάνει ο ίδιος ο τεχνίτης στον εαυτό του:

"Είμαι καλός μάστορας..;"

Ο κύριος Νικόλας Ζαρμπάνης από το χωριό Κελλιά της Τήνου είναι μάλλον, ο τελευταίος εν ζωή τσαγκάρης ατο νησί.


Ο Δήμος Εξωμβούργου τον τίμησε με μία αναμνηστική πλακέτα, που αναφέρει τα παρακάτω...

...και που είναι πολύ λίγα για να περιγράψουν το μέγεθος που εμπεριέχει η απώλεια μιάς αρχαίας τέχνης.


Παρ΄όλ΄ αυτά, ο Νικόλας, μακρινός μου θείος, δεν κομπιάζει όταν αφηγείται, δεν βουρκώνει, δεν νοσταλγεί.
Απλώς, συνεχίζει να πορεύεται με τιμή....

 ...γιατί έτσι είναι η ζωή.