ΑΓΙΟΣ ΜΙΚΑΕΛ

Πάνω απ΄τα Κελλιά, σε χαρακτηριστική, δεσπόζουσα θέση, βρίσκεται το εξωκκλήσι του Αγίου Μικαέλ, που σε αντίθεση με τα άλλα εξωκκλήσια της περιοχής, έχει δύσκολη σχετικά πρόσβαση, αφού πρέπει να βγει κανείς από το δύσβατο μονοπάτι και να περπατήσει για εκατό περίπου μέτρα μέχρι να φτάσει εκεί.


Οι διάσπαρτες , δυστυχώς, βλήστρες βοηθούν ιδιαίτερα, ευτυχώς, στο τελικό στάδιο της πεζοπορίας...

 

 

Το εκκλησάκι είναι εμφανώς παραμελημένο. 

Εξωτερικά έχει μείνει άβαφο εδώ και αρκετά χρόνια, ενώ στο εσωτερικό η απουσία παραθύρου για αερισμό κάνει την ατμόσφαιρα αποπνικτική και ιδανική για ανάπτυξη μουχλών. 

Απόδειξη το ότι, και οι δύο εικόνες που βρίσκονται στο εξωκκλήσι είναι γεμάτες μούχλα. 

Επιπλέον, η εικόνα τού Αγίου Μικαέλ, που είναι προστατευμένη σε ξύλινο κουτί με γυάλινο κάλυμμα, θα πρέπει σύντομα να ελεγχθεί για την κατάστασή της. 

Περιττό να αναφέρω πως, οι εικόνες δεν έχουν καμμία άλλην αξία πέραν της συναισθηματικής και τής, σε στενά, τοπικά πλαίσια, ιστορικής. Δεν αναγράφεται δημιουργός, ούτε χρονολογία, η τεχνοτροπία είναι ασαφής ή μικτή και μάλλον πρόκειται για προϊόντα τοπικών καλλιτεχνών, πιθανότατα χωριανών με κλίση ή στοιχειώδες ταλέντο στην ζωγραφική. 

Γενικώτερα, όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση στο νησί τα τελευταία χρόνια, νομίζω πως θα πρέπει να εξεταστεί σοβαρά το ενδεχόμενο της συλλογής των εικόνων από τα εξωκκλήσια σε κεντρικό εκθετήριο, πιθανόν στην εκκλησία του Αγίου Ζαχαρία, για να εξασφαλιστεί όχι μόνον η ακεραιότητά τους, αλλά και αυτή η ίδια η ύπαρξή τους.

Επίσης, καλό θα είναι, εάν και εφ’όσον οι εικόνες συλλεγούν από τα εξωκκλήσια, να μπουν αντίγραφα στην θέση τους, γιατί είναι απρέπεια το να μην υπάρχει εικόνα του τιμώμενου αγίου στο εξωκκλήσι, όπως για παράδειγμα συμβαίνει στο εξωκκλήσι του Αγίου Νικολάου, πάλι στα Κελλιά.

Ο κλήρος μάλλον πέφτει στον μάχιμο εφημέριο των Κελλιών, πατέρα Αντώνη Φόνσο, που επανήλθε στον χώρο του μετά την αντικατάστασή του από τον ανεπαρκέστατο προηγούμενο εφημέριο, του οποίου το όνομα μού διαφεύγει αυτήν την στιγμή... 

Αλλά, ποτέ δεν φταίει ένας μόνον, όπως και ένας μόνος του δεν μπορεί να τα κάνει όλα...

Όπως και νάχει το πράγμα, το άρθρο αυτό δεν έχει σκοπό ούτε να κουνήσει επιτιμητικά το δάχυλο, ούτε και να κανακέψει κανέναν. Απλώς, ο τόπος είναι αυτός με όσα κουσούρια μπορούμε να τού προσάψουμε, η κληρονομιά είναι αυτή όσο κι’ αν επιθυμούμε να μας διαφεύγει η σημασία και η σημαντικότητά της, οι άνθρωποι είναι δεδομένοι σαν συμπεριφορές και στάσεις και δεν αλλάζουν τίποτε από αυτά, εάν δεν αντιληφθούν κάποιο όφελος για τους εαυτούς τους. 

Επείγει, λοιπόν, να προσπαθήσουμε να συναρμολογήσουμε τον μύθο (για να χρησιμοποιήσω την ακριβή λέξη ενός Περαστριανού φίλου) εννοουμένου σαν πορεία τής περιοχής μας στον χρόνο και να ζήσουμε σαν συνέχειά του και όχι σαν απάτριδες ή επήλυδες.