ΦΟΡΟΙ, ΛΟΙΠΟΝ...

Εξ' απ' ανέκαθεν πάντα και πάλαι ποτέ, που λέει και ένας φίλος, ΦΟΡΟΙ...

Κατ' αρχάς, λοιπόν, το κράτος  σε απογράφει, να ξέρει ποιός είσαι, πού μένεις, πού τέλος πάντων μπορεί να σε βρίσκει άμα έχει τις ανάγκες του, που απ' ό,τι φαίνεται, είναι πολλές..:

Και μετά, το κράτος  αρχίζει να βάζει το χέρι στην πανταλόνα. 
Την δικιά μας.
"ΔΙΠΛΟΤΥΠΟΝ ΕΙΣΠΡΑΞΕΩΣ", για "διατροφήν ζώων" με "προσαύξησιν" και "τόκους υπερημερίας". Έτος 1952.

Αν τύχει και σ' αφήσει καμμιά θειά ένα τοσοδά χωραφάκι, τότε...   "ΔΙΠΛΟΤΥΠΟΝ ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟΝ ΕΙΣΠΡΑΞΕΩΣ". Έτος 1926.

Και μήπως η αφαίμαξη σταμάταγε στη μέση του πολέμου; Αντιθέτως. Και η γλώσσα των δημοσίων εγγράφων πάντα επιτακτική, στα όρια του προσβλητικού, σα να σου γίνεται μεγάλη χάρη που σου κατενεμήθει φόρος... Έτος 1942.

Πάμε και στα αγρέλια; Τρύγησες ελίτσες; Έβγαλες λαδάκι; 
Ε, τότε σου χρειάζεται ένα "ΔΙΠΛΟΤΥΠΟΝ ΕΙΣΠΡΑΞΕΩΣ ΦΟΡΟΥ ΓΕΩΡΓΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ"! Έτος 192_

Αλλά, επειδή αυτό δεν είναι αρκετό για να θρέψουμε τόσους και τόσους κοπρίτες, πάρε κι' ένα διπλότυπο ακόμα! Έτος 1932.

Και τί λέει τούτο 'δω;
"ΧΟΡΗΓΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΥΣ". Έτος 1953.

Και τελικώς και γενικώς και ειδικώς και επειδή δεν μπορεί ο πάσα ένας να φοροδιαφεύγει κι' επειδής δεν μπορούμε  να σκεφτούμε πώς αλλιώς να σας τα πάρουμε, ορίστε κι΄ένας "Φόρος Προϊόντων Γής"! 

Που πα να πει, πλήρωσες τα σύκα και τις εληές και όλα τ΄άλλα, αλλά πού ξέρω εγώ πως δεν έβγαλες και τίποτε ραδίκια, ζοχούς ή βρούβες  αφορολόγητες;! Έτος 1951.

Ε, μετά πώς ν' αντέξει και τούτη 'δω η δύστυχη; 
Έτος 1917...

Ενδεικτικό ενός Κελλιανού, 1929.

Τo 1929, την χρονιά τής μεγάλης παγκόσμιας κρίσης (γιατί ως γνωστόν, η ζωή μας κύκλους κάνει) ένας Κελλιανός προβιβάζεται από την Πέμπτη στην  Έκτη τάξη του Δημοτικού Σχολείου. 

Ο βαθμός του είναι Λίαν Καλώς (5) και η διαγωγή του κοσμιωτάτη.

Η ηλικία του; Δεκατεσσάρων ετών... 

Σε φυσιολογικές συνθήκες το παιδί αυτό θα έπρεπε να τελείωνε την Δευτέρα Γυμνασίου. Τί έγινε λοιπόν, πώς καθυστέρησε το παιδί να περάσει την τάξη ή μάλλον, ΤΙΣ τάξεις; 

Με τα σημερινά μάτια και την κατανόηση των πραγμάτων που διαθέτουμε από την ζεστασιά του καναπέ μας...

...και την άνεση των τριγύρω απλωμένων τηλεκοντρόλ, 

...θα συμπεραίναμε πως το παιδί «δεν τάπαιρνε τα γράμματα», ήταν «στουρνάρι», όπως ευγενικά συνηθίζουμε να χαρακτηρίζουμε όσα παιδιά δεν προσαρμόζονται στο ανίκανο εκπαιδευτικό μας σύστημα. 

Έλα μου ντε, που όσο προχωράμε στον χρόνο αφήνουμε πίσω τόσο μπουχό, που γίνεται δυσδιάκριτη ακόμη και η κοντινή μας πραγματικότητα, πόσο μάλλον εκείνη του 1929...

Ένα παιδί, λοιπόν, γεννημένο στην Τήνο το 1915 (την ίδια χρονιά με τον Τσιτσάνη και τον Μπελογιάννη), μπαίνει στην Ελλάδα την χρονιά που οι Βρετανοί πιέζουν την χώρα να μπει στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. 
Είναι επίσης, η χρονιά που οι Τούρκοι, ασκώντας τις συνήθεις προσφιλείς τους μεθόδους, σφαγιάζουν ενάμιση εκατομμύριο Αρμενίους...

Το παιδί εκεί γύρω στο 1921 φτάνει στα έξι του, πράγμα που σημαίνει ότι, έχει ήδη μεγαλώσει και μπορεί να βοηθάει στις αγροτικές εργασίες. 

Την ίδια χρονιά όμως, ξεκινάει και το σχολείο. 
Ο γονιός, έχοντας ανάγκη για χέρια που θα δουλέψουν τα χωράφια, δεν καταλαβαίνει την ανάγκη να πρέπει να μάθει το μικρό γράμματα. 

Εξ’ άλλου, κι’ ο ίδιος που δεν ήξερε τί έχασε... 
Και στο κάτω-κάτω πρόκειται το παιδί να γίνει ο,τιδήποτε άλλο εκτός από γεωργός; 

Αφού χωράφια έχουν, στα χωράφια θα δουλεύει, τί τα θέλει τα γράμματα, χάσιμο χρόνου στο κάτω-κάτω της γραφής...

Και ο μικρός, όποτε προλαβαίνει να πάει στης Μαριάς το Λαγκάδι, στην Μπασσάρα ή ακόμη και στις Χαλακιές για να βρει και να ποτίσει τα κατσίκια ή να αρμέξει τις αγελάδες και να γυρίσει φορτωμένο με ένα-δυό καρίκια γάλα, πηγαίνει και στο σχολείο... 

Χάνονται μέρες, μήνες, χρονιές ολόκληρες και το παιδί, όποτε προλαβαίνει, πηγαίνει σε τούτην την αγγαρεία που λέγεται Σχολείο, πιότερο για να ξεκουραστεί λιγουλάκι από τις δουλειές και μαθαίνει και δυό κολυβογράμματα, ίσα να μπορεί να βάζει την υπογραφή του ή να συντάσσει πέντε δέκα ανορθόγραφες αράδες όπου του χρειαστεί, να γράψει ένα στιχάκι στην αγαπημένη του, ας πούμε, 

...ή να σημειώσει ένα τραγούδι που άκουσε στ’ Μάρκ’ τον καφενέ μιας και το youtube δεν έχει εφευρεθεί ακόμη...

Νομίζω πως τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και πολύ από τότε. 
Η παιδεία στην Ελλάδα, δεν κατάφερε ποτέ να πείσει για την σημασία της, παρά αντιμετωπίστηκε πάντα σαν κάτι δυσάρεστα αναγκαίο που αποσκοπούσε στο βόλεμα των υπηκόων ενός Κράτους και όχι στην δημιουργία μιας κοινωνίας των πολιτών.

Κατά τα άλλα, το 1929 ο κόσμος, που αγοράζοντας όλο και περισσότερα καταναλωτικά αγαθά έχει προσπαθήσει να χορτάσει όσα αγαθά στερήθηκε από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πέφτει στην πρώτη παγκόσμια κρίση. 

Πριν από αυτό έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον η τραπεζική πίστωση, με την οποία οι τράπεζες προκαταβάλλουν στους αγοραστές τα αναγκαία για τις αγορές τους χρήματα, με τον όρο να τα επιστρέψουν αργότερα με τόκο και ολόκληρη η οικονομία καταλήγει να στηρίζεται σε αυτές τις τραπεζικές πιστώσεις.  

Η κοινωνία θα βγει από την κρίση πολλά χρόνια μετά αλλαγμένη, με τον φασισμό θεριεμένο, με στρατιωτικοποιημένες οικονομίες, με ισχυροποιημένη την αστική τάξη, με τα μεγάλα βιομηχανικά συγκροτήματα να εξαγοράζουν τις μικρότερες επιχειρήσεις που χρεοκόπησαν ή που δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στην κρίση.

Μα, σε καλό μου! Κάτι μου θυμίζει όλο αυτό..! 
Λες νάχω ζήσει στο ’29 και να μην το θυμάμαι; 
Λες οι μόνοι σωστά διδαγμένοι από εκείνη την κρίση να είναι οι τράπεζες, την στιγμή που εμείς οι υπόλοιποι, ο λαός ντε, για πολλοστή φορά είδαμε το τυράκι, αλλά, δεν είδαμε την φάκα και αφήσαμε να πιαστούμε κορόϊδα πάλι; 

Κύττα τώρα να δεις! 

Ξεκινάει κανείς  από το ενδεικτικό ενός Κελλιανού και φτάνει ως ένα απαράλλακτο Σήμερα μέσα σε πέντε παραγράφους!

Πώς τόκανα αυτό..;

Πώς το κάναμε όλοι μας..;

ΕΝΑΣ ΚΕΛΛΙΑΝΟΣ ΣΤΟΝ ΧΗΜΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟ 1941..!

Και όμως... 

Ο Ελληνικός Στρατός το 1941 είχε χημικά όπλα.
Όπλα που δεν χρησιμοποίησε ποτέ, προς τιμήν του.
Ναι, πιστεύω πως παρά τα πρόσφατα υπαρξιακά μας, πρέπει να αποδίδουμε την αξία σε κάθε τί που μας έχει κουβαλήσει στην ράχη του μέχρις εδώ σήμερα.

Χημικά όπλα, λοιπόν, που η χρήση τους ξεκίνησε τυπικά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αρχικώς, δακρυγόνες ουσίες που σε μεγάλες δόσεις γίνονταν ασφυξιογόνες και μετά εξειδικευμένα χημικά που μπορούσαν να τυφλώσουν, να κάψουν, να σκοτώσουν τους αμυνόμενους σωρηδόν , κατά χιλιάδες... 

Στην πραγματικότητα όμως, χημικά όπλα χρησιμοποιούσαν όλοι οι αρχαίοι στρατοί...

Τοξικές ουσίες όπως ο μανδραγόρας, δηλητήρια διαφόρων φιδιών, κινναβαρίτης και ό,τι άλλο βάλει το μυαλό του ανθρώπου, χρησιμοποιήθηκαν για να καταστείλουν την άμυνα των παγιωμένων αντιπάλων.

Η ίδια η λέξη μάλιστα,τοξικός, προέρχεται από την εμβάπτιση των αιχμών των βελών που εκτοξεύονταν με τόξα σε δηλητήρια για να προκαλέσουν το θάνατο των εχθρών! Το βεληνεκές, μάλιστα, των ελληνικών τόξων με τα δηλητηριασμένα βέλη έφτανε τα 300μ.

Ο παππούς μου, λοιπόν, Ιωάννης (Ζάννες) Αρμάος, κλάσεως 1929, στις 23 Ιανουαρίου του 1941 παίρνει δελτίο στρατιωτικής ταυτότητας και κατατάσσεται στο Κέντρο Χημικού Πολέμου.

Όπως φαίνεται από την σφραγίδα του Α/νχη Γ. Αναγνωστόπουλου, Διοικητού, το Κέντρο υπάγεται στο Όπλο του Πυροβολικού. 

Πιθανολογώ ότι, η μόνη εκπαίδευση που θα είχαν οι στρατιώτες, μάλλον, θα αφορούσε τον χειρισμό των ειδικών βλημάτων ή κυλίνδρων, που περιείχαν τα χημικά όπλα.

Δεν πρόλαβαν όμως, να καταταγούν και τα γεγονότα τους πρόλαβαν.
Στις 6 Απριλίου 1941 η Γερμανία επιτίθεται, στις 9 Απριλίου παραδίδονται τα Ελληνικά στρατεύματα στην Ανατολική Μακεδονία και την Θράκη, στις 20 Απριλίου ο Τσολάκογλου συνθηκολογεί και στις 20 Μαΐου ξεκινάει η Μάχη της Κρήτης, το μεγάλο καρφί στις ρόδες του Άξονα που έμελλε να αποδειχτεί μοιραίο.

Ας τα θυμηθούμε όλα αυτά σε καμμιά εβδομάδα απο τώρα, που θα "εορτάζουμε" την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. 

Καμμιά ομιλία, κανένα διάγγελμα, καμμιά μπουρδολογία ή τηλεοπτικό ρεπορτάζ με "αγράμματους" μαθητές που "δεν ξέρουν τί γιορτάζουμε" δεν θα πρέπει να κρύψει από το νού μας την πραγματικότητα όσων συνέβησαν:

Μια φασιστική χώρα κουβαλήθηκε ως εδώ για να φέρει τον πολιτισμό της σε εμάς, τους ιθαγενείς, σίγουρη πως οι Μότσαρτ, οι Μπετόβεν, οι Γκαίτε και οι Κάντ αποτελούσαν μέρος τής ιδεολογίας τους. 

Ακριβώς όπως τα δικά μας φασιστανάλογα θεωρούν πως ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας είχαν κάτι σαν κι΄αυτούς στο μυαλό τους όταν μίλαγαν ή έγραφαν για την Πολιτεία και πως ο Θεμιστοκλής, ο Μιλτιάδης και ο Κίμωνας πολέμησαν μόνο και μόνο για να φτάσει η πατρίδα αλώβητη και αμόλυντη έως τα δικά τους χέρια..!

Και κάτι τελευταίο προς όλους τους αδαείς: 

Η 28η Οκτωβρίου ΔΕΝ εορτάζεται...

Η 28η Οκτωβρίου ΤΙΜΑΤΑΙ!

ΕΝΑ ΠΡΟΙΚΟΣΥΜΦΩΝΟ ΤΟΥ 1859...

Προίκα, λέει... Πφφφ..... 

Σήμερα, λέει, έχει καταργηθεί ο θεσμός της προίκας, λέει... Παληά η γυναίκα αν δεν είχε προίκα, κλάφτηνα, λέει... 

Ενώ τώρα μπορείς να αφήσεις το συναίσθημα να σε κυριεύσει, λέει... 

Μάλιστα...
Τρίβω τα χέρια μου και ξεκινώ κάνοντας μιάν υπόθεση, που οδηγεί σε μιαν ερώτηση, που καλύτερα είναι να μείνει αναπάντητη...

Ας πούμε, ωρέ παλλικάρι, πως έχεις μια σχέση. 
Κι’ ας πούμε τώρα πως μετά από κανένα πεντάμηνο, εννιάμηνο, χρόνο, δίχρονο, κι΄αφού περάσουν τα μέλια και η σχέση φτάσει να γίνει συνήθεια, καταλαβαίνεις πως με την κοπελιά με την οποία είσαι μαζί δεν πολυταιριάζεις. Γιατί, τελικώς, μόλις έφυγε το πολύ το πάθος δεν έμειναν και πολλά κοινά σημεία...

Και ετοιμάζεσαι να πεις, «Δεν πάει άλλο ρε συ Μαρία, Ελένη, Δήμητρα, Γεωργία μου! Κουραστήκαμε πιά, καλό είναι να σταματήσουμε εδώ πριν σοβαρέψουν τα πράγματα». 
Και σε ερωτώ: με την ίδια ευκολία θα πεις «τέλος» αν η κοπέλλα έχει ένα δισέλιδο 'Εψιλον Εννέα, ή αν η κοπέλλα δεν έχει τίποτε δικό της;  
Μην απαντάς. 
Άκου τί απάντησε ο μέσα εαυτός σου στο βάθος του μυαλού σου και μην πεις σε κανέναν αυτό που άκουσες...

Αλλά, όταν διαβάσεις το παρακάτω προικοσύμφωνο, μάλλον δεν θα είναι και πολύ σωστό να χλευάσεις τους παληότερους που τηρούσαν τον θεσμό της προίκας.

Πανάρχαιος θεσμός, που αποσκοπούσε στο να εξισορροπήσει την αποχή της γυναίκας από τον εργασιακό στίβο, αφού οι πρόσοδοι του σπιτιού έρχονταν μόνον από την εργασία του άντρα. Στα αγγλικά λέγεται DOWRY και αν ψάξετε θα διαβάσετε απίστευτες ιστορίες. 

Δυστυχώς, πολλές φορές η προίκα από μόνη της αποτελούσε αιτία γάμου και οι οικογένειες ελάχιστα νοιάζονταν για αισθήματα, επιθυμίες, ηλικιακές διαφορές κ.λπ. 
Το παιδί-αγόρι έπρεπε να διαιωνίσει το όνομα της οικογένειας, συνήθως με περισσότερα από ένα παιδιά, και γι΄αυτό έπρεπε να πάρει νύφη με περιουσία, για να μπορούν να εξασφαλιστούν τόσα στόματα. Το παιδί-κορίτσι, απλώς, έπρεπε να φύγει από το σπίτι το ταχύτερο, γιατί, εκτός των άλλων, μια γεροντοκόρη μέσα στο σπίτι αποτελούσε αντικείμενο χλεύης για την οικογένεια.

Το συγκεκριμένο προικοσύμφωνο είναι του 1859 και αφορά κατοίκους των Κάτω Μερών. 

Ενδιαφέρον έχει το ότι, τα χωράφια που δίδονται σαν προίκα προσδιορίζονται από τα ονόματα των ιδιοκτητών των γειτονικών χωραφιών.  
Χαρακτηριστικά, η λέξη που χρησιμοποιεί ο συμβολαιογράφος είναι πλησιασταί, αυτοί δηλαδή, που είναι πλησίον του χωραφιού, που γειτονεύουν με το χωράφι.
Παρατηρείστε επίσης ότι, σε κάποιο σημείο του κειμένου απαριθμούνται σαν προίκα ορισμένα ετερόκλητα αντικείμενα, τα οποία στο τέλος αθροιζόμενα ως αξίες, κάνουν στρογγυλές εκατό δραχμές. Αυτό συμβαίνει και από την πλευρά της νύφης αλλά και από την πλευρά του γαμπρού.
Ενδιαφέρων είναι επίσης, ο τρόπος με τον οποίο ο συμβολαιογράφος μεταφέρει την λέξεις κουρτίνες και την τοποθεσία Κουναριά σαν κορτίνες και Κοναριά αντίστοιχα, "ευπρεπίζει" δηλαδή, λέξεις που ηχούν πολύ κοντά στο γλωσσικό ιδίωμα των χωρικών. 

Η χήρα μητέρα της κοπέλας είναι "άνευ έργου", δεν εργάζεται δηλαδή, ενώ ο έτερος υπογράφων από την πλευρά της κοπέλας είναι "ιδιώτης". 
Παρ' όλ' αυτά, η μητέρα αναφέρεται πρώτη στο προικοσύμφωνο. 


Ο συμβολαιογράφος αναφερόμενος στον εαυτό του χρησιμοποιεί κεφαλαίο Σίγμα στην αρχή της λέξης, ενώ οι μάρτυρες που "ομολόγησαν άγνοιαν γραμμάτων" γράφονται με μικρό μ.

Αναλυτικά το κείμενο έχει ως εξής: 

Σήμερον την δεκάτην εννάτην του μηνός Ιανουαρίου του χιλιοστού οκτακοσιοστού πεντηκοστού εννάτου έτους, ημέραν της εβδομάδος Δευτέραν μετά μεσημβρίαν εν Τήνω και το εν τη πόλει του Δήμου Τήνου απέναντι της μητροπόλεως κείμενου γραφείου μου ενώπιον εμού του Συμβολαιογράφου Τήνου Νικολάου Α. Βιτάλη καθεδρεύοντος εν τη πόλει του Δήμου Τήνου παρόντων και των μαρτύρων Κυρίων Νικολάου Γκίζη σκυτοτόμου κατοίκου του χωρίου Κουμάρου του Δήμου Σωσθενείου και Νικολάου Σεργίου, υπαλλήλου, κατοίκου της πόλεως Τήνου γνωστών μου και μη εξαιρετέων ενεφανίσθη αφ’ ενός η Μαριέτα Μ. Πε.........., χήρα, άνευ έργου, κάτοικος του χωρίου Κελλιά του Δήμου Περαίας και ο Μάρκος Πε...........ς κάτοικος του αυτού χωρίου και Δήμου, ιδιώτης, και εξ’ άλλου ο κύριος Αλέξανδρος Κ...........ς, γεωργός, και η σύζυγός του Ελένη, άνευ έργου, κάτοικοι αμφότεροι του χωρίου Αετοφωλεάς του Δήμου Περαίας γνωστοί και άσχετοί μου συγγενείας, και ομολόγησαν η πρώτη, ήτοι η Κα Μαρία Μ. Πε............., χήρα, ότι έχει θυγατέραν ενήλικον ονόματι Μαρούλαν και θέλουσαν να συζεύξη αυτήν εις γάμου κοινωνίαν εξελέξατο νυμφίον και νόμιμον σύζυγον αυτής τον Νικόλαον Κ............ν. αφού δεν πρώτον εύχεται τής θυγατρός της η Μήτηρ της Μαριέτα Μ. Πε..........., της δίδη προίκα τα ακόλουθα._ Εν χωράφιον επτά σκάλαις εις θέσιν αυτάς με αμπέλια, πλησιασταί Λαρέζος Φώσκολος και Μάρκος Αρμάος , αξιάς ως έγγιξα δραχμς πεντήκοντα αριθ. 50. Έν κηπάριον εις θέσιν Πηγαδάκια με νερόν δύο φοράς την εβδομάδα, Τετάρτην και Παρασκευήν, πλησιασταί Γιαννούλης Σκλάβος, και Μάρκος Στεφάνου, αξίας δραχ-

μών εικοσιπέντε Αριθ. 25. Της δίδη προς τούτοις εν κρεββατοστρώσι, δύω ζεύγη σενδόνια, έξ πετσέτες, εν τραπεζομάνδηλον, μίαν δωδεκάδαν μαχαιροπήρουνα και κουτάλια έν κιβώτιον με τα ρούχα της, εν ζεύγος σκουλαρίκια και έν χρυσούν δακτυλίδιον εξ φλυτζάνια με τα πιατάκια τους δύο καθήκλας εν τηγάνιον, εν ζεύγος κορτίνες τλουπανεραίς και εν δαμάλιον αξίας δραχμών εκατόν. αριθ. 100. Εξ άλλου δε μέρους δίδη προς αυτήν ο πάππος της ιδίας Μαρούλας, Μάρκος Πε...........ς τα ακόλουθα. μίαν σκάλαν χωράφιον εις θέσιν κανειός τής κάτω. πλησιασταί Γιαννακός Αρμάος και Μαριαίτα Περπινιά αξίας δραχμών εξήκοντα αριθ. 60. της δίδη προς τούτοις μίαν κάμαραν εντός του χωρίου Κελλιά, ανώγαιον ως κατώγαιον ως ευρίσκεται. πλησιασταί ο Άγιος Ιωάννης και ο δρόμος. αξίας δραχμών εκατόν. αριθ. 100. Τας οποίας κάμαρας οπόταν θέλη να τας πωλήση να έχουν την προθεσμίαν τα αδέρφια της, έτι της δίδη έναν τεντζερέ δραχμών τεσσάρων, αριθ 4. δίδη δε και ο Αλέξανδρος Κ...........ς εις τον υιόν του Νικόλαον Κ...........ν την ευχήν του ομού με την σύζυγόν του Ελένην, ακολούθως δε δίδουσιν εις αυτόν ως ακολουθεί. εκ του εις θέσιν αλωνάκι χωραφίου , να λαμβάνη το ήμισυ απ΄όποιον μέρος θέλει περιέχον αμπέλια. πλησιασταί Νικόλαος Μουστάκας και Αικατερίνη Φιλιππίνα. του διδούσιν ομού εκ του παραγγερίδιου ήμισυ εκ του πλησίον αυτού. πλησιασταί ο κοινός δρόμος. αξίας δραχμών εξήκοντα. αριθ 60. Εν έτερον

 χωράφιον εις θέσιν κάμπο κάτω Κλείσμα. Πλησιασταί Φραγκίσκος Στεριώτης και Ιωάννης Καταζάς , αξίας δραχμών εβδομήντα . αριθ. 70. έτερον χωράφιον εις θέσιν Σγαρδελά πλομάρι με συκάς , πλησιασταί Φραγκίσκος Φώσκολος και Ματθαίος Καταζάς αξίας δραχμών πεντήκοντα. αριθ. 50. έτερον ήμισυ κήπου εις θέσιν κάτω κλείσμα , πλησιασταί Ιωάννης Καταζάς και Δαλισμάς Βιδάλης με το νερόν του πάσαν Δευτέραν αξίας δραχμών δεκαπέντε. αριθ 15. Το εις θέσιν κοναριά χωράφιον τρία σκαλάκια, πλησιασταί Αλέξανδρος Απέργης και ο δρόμος. αξίας δραχμών τριάκοντα, αριθ 30. του δίδουν προσέτιν μίαν δάμαλιν , εν τόπιον αμερικάνικου πανίου, και δύο καθήκλες αξίας δραχμών εκατόν, αριθ. 100. υπόσχεται προσέτι ο Νικόλαος Κ...........ς να έχη αναμεταξύ με την σύζυγόν του κατά την συνήθειαν όλα τα αναθήματα . πρός τούτοις ό,τι θέλει συζευχθεί κατά τον ερχόμενον μήνα , προηγουμένης μεταγραφής δυνάμει του Νόμου ._ Διό γέγονε το παρόν , και αναγνωσθέν υπεγράφη παρά του Μάρκου Πε............ , των μαρτύρων και εμού του Συμβολαιογράφου , εκτός των λοιπών συμβαλλομένων , ομολογησάντων αγνοίαν γραμμάτων .

Διάσωση και διατήρηση εγγράφου: Ιωάννης Παπαδόπουλος, καλοκαίρι 2013

ΟΧΙ ΠΑΛΙ ΧΟΥΝΤΑ, ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ...

Ώστε πάμε για εκλογές, λοιπόν...

Και μας κάνει εντύπωση, που φέρονται σαν να μην έχει γίνει τίποτε και σαν να πρόκειται για τους παραστρατημένους σωτήρες, που μόλις τώρα θυμήθηκαν τον λαό και τρέχουν να τον σώσουν...

Και μας κρεμάει το σαγόνι και χάσκουμε σαν χάνοι με το απύθμενο θράσος τους, που μας λένε πως ξανακάνανε λάθος που, και αυτό, εμείς πρέπει να πληρώσουμε...

Μα και παληά γίνονταν εκλογές και κάποιοι άλλοι ζητάγανε την ψήφο μας. 


Και λέω την ψήφο "μας", γιατί ο λαός δεν αλλάζει. Εμείς είμασταν και τότε και τώρα ο λαός.  
Και η ψήφος τών τότε επηρρεάζει τον λαό, δηλαδή εμάς, σήμερα, αλλά και η ψήφος του λαού, δηλαδή η δική μας, ορίζεται από τις επιλογές εκείνων, όπως οι δικές μας επιλογές θα ορίσουν τις μελλοντικές επιλογές αυτών που έρχονται και απέναντι στους οποίους έχουμε χρέος και ευθύνη.

Άρα, ο λαός είναι κάτι διαρκές, πέρα από στενά χρονικά και ατομικά όρια και μόνον αν δεχτούμε να κυττάξουμε τους εαυτούς μας με αυτόν τον τρόπο θα πράξουμε το σωστό.

Και τότε, υπήρχε Κράτος που κάποιοι το έκλεβαν ή το εξαπατούσαν και τότε, η μπάλα έπαιρνε και  'κείνους που δεν έφταιγαν και έπρεπε να δηλώνουν γραπτώς ότι, ναι, ήταν ζωντανοί και ναι, έμεναν εκεί και ότι, ναι, αν τύχαινε και άλλαζε κατιτίς τόσο δα, θα έσπευδαν αν το κοινοποιήσουν στο Κράτος...

Και τότε, συνέτασσαν υπεύθυνες δηλώσεις, σχετικά με το πόσοι και ποιοί διέμεναν σε ποιό σπίτι και μάλιστα, και ποιά ήταν η ηλικία τους...

Και τότε, το Κράτος απευθυνόταν στον πολίτη του σαν να πρόκειται για εγκληματία του κοινού ποινικού δικαίου και ακόμη και για μία απλή κλήση, χρησιμοποιούσε λέξεις και εκφράσεις τρομακτικές, απειλητικές, εχθρικές, πλήρεις από την αλαζονεία των κρατούντων...
 
(κάντε κλικ και διαβάστε)

 ...και πόσο μάλλον, όταν θίγονταν τα συμφέροντά του, οπότε και απειλούσε με"κατάσχεση, μήνυση, προσωποκράτηση" αλλά και με "σημαντικά έξοδα".

Την επόμενη ακριβώς στιγμή όμως, βάραγε τις καμπάνες, σήμαινε συναγερμό, έσειε σημαίες (τις ίδιες που με περισσό θράσος έσειε και στις προεκλογικές του συγκεντρώσεις, προσπαθώντας να καμουφλάρει έτσι τον βρωμερό του χαρακτήρα) και καλούσε τους Έλληνες να σώσουν την πατρίδα...

Και πώς έστελνε το μήνυμα αυτό; 
Με σφραγίδα επάνω σε λογοκριθείσα επιστολή...

Λες και οι Έλληνες δεν είχαν αρκετή Ελλάδα μέσα τους για να θελήσουν να την σώσουν και περίμεναν την σφραγιδούλα στο πίσω μέρος μιάς επιστολής, για να κάνουν αυτό, που το αίμα τους από μόνο του τους έστελνε να κάνουν...

 

Και έσπευδε ο πρόεδρος της Κοινότητος Κελλίων να πιστοποιήσει ότι, υπήρχαν και μερικοί που δεν μπορούσαν να στρατευτούν γιατί η κλάση τους είχε ήδη κληθεί σε προηγούμενο ταβατούρι...

Μα πότε οι πολιτικοί και τα κομματόσκυλα είχαν αντίληψη του πώς ένιωθε ο λαός...

Απλώς, έκαναν πάντοτε άκαιρες κινήσεις, υπογραμμίζοντας άθελά τους την απόστασή τους από το εκλεκτορικό σώμα...

Κι΄ όταν τελικώς οι νυν και αεί βάρβαροι πέρναγαν τις Θερμοπύλες του λαού μέσα από την Κερκόπορτα των πολιτικών, το Κράτος έσπευδε να φροντίσει τους πολίτες του με δελτία τροφίμων, σαν κι' αυτά, με τα οποία πρόσφατα μας απείλησε ο δοτός πρωθυπουργός της πιό εξευτελισμένης δημοκρατίας της Ευρώπης...

..καλώντας μας κι' αυτός με την σειρά του σε μια συστράτευση ενάντια, μάλλον, στον αξιοπρεπή εαυτό μας...

Και τότε ο λαός τάφερνε δύσκολα βόλτα και κράταγε πρόχειρες σημειώσεις για τα χρέη και τα κουμάντα του, θυμίζοντας στον εαυτό του πόσα επήρε, πόσα έδωσε για λίπασμα και πόσα χρωστάει...

Και τότε ο κόσμος δανειζόταν και αργούσε να τα επιστρέψει και ερχόταν στα λόγια και προσπαθούσε να βρει λύση ο ένας με τον άλλον, όσο αυτό ήταν δυνατόν...

...υπενθυμίζοντας τα 

"6 χρόνια που πέρασαν που σου έδωσα μετρητά δρχ 50 και έκτοτε μου τα καθυστερείτε" 

κάνοντας ένα απλό μάθημα πληθωρισμού  

"τότε που σας τα έδωσα ήτο το νόμισμα διαφορετικό από σήμερα και με ζημιώνεται" 

και κλείνοντας απευθυνόμενοι στο αίσθημα δικαίου του συντοπίτη: "να φροντίσετε διότι είναι κρίμα"...

Και τότε, οι άνθρωποι είχαν την ανάγκη να στρέφονται σε κάτι αγνότερο και υπήρχαν "αποκλειστικοί αντιπρόσωποι" του Θεού επί της Γης, διεκδικώντας μερίδιο από τις προσευχές των πιστών με το "ΟΡΓΑΝΟΝ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ", που όποιος κατάλαβε τί σημαίνει ο τίτλος, ας μου το εξηγήσει και μένα του φτωχού...

Και τότε, μετά από τόσους κόπους και αίμα και θυσίες, βρέθηκαν τελικώς κάποιοι "σωτήρες" για να μας βάλουν σε μια τάξη, στολίζοντας το έργο τους με βαρύγδουπες ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ, που κάποιοι και τότε, είχαν καλωσορίσει σαν την μόνη λύση στο χάος που είχε δημιουργηθεί...

Και τότε, όπως και τώρα, υπήρχαν μερικοί που τά 'χαν ψυλλιαστεί τα σκούρα που έρχονταν και αναφωνούσαν με απογοήτευση:
 

ΟΧΙ ΠΑΛΙ ΧΟΥΝΤΑ, ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ..!

Πίσω στα Κελλιά, μέσα απ' τα χαρτιά...

[Όποιος θέλει, πριν ξεκινήσει το διάβασμα, μπορεί να πατήσει εδώ  για να ακούει παράλληλα με το κείμενο και μουσική μιας άλλης εποχής.]

Λοιπόν, τα Κελλιά υπήρξαν... 
Δεν ήταν χωριό-φάντασμα, δεν ήταν ο ήχος μιας πόρτας που έκλεισε απότομα, δεν ήταν το φως μιας λάμπας πετρελαίου που έσβησε ανεπιστρεπτί, το Χωρίον Κελλιά υπήρξε...

Και ο Πρόεδρος της Κοινότητας Νικόλαος Σκλάβος στις 4 Απριλίου 1921 εκδίδει ένα πιστοποιητικό, όπου αφήνει δύο ίχνη της σφραγίδας της Κοινότητας...

...εκ των οποίων το επάνω δεξιά είναι καλλιτέχνημα.

Οι κάτοικοι των Κελλιών ανέβαιναν μέχρι το υποθηκοφυλακείο της Ξινάρας για να διευθετήσουν τις υποθέσεις τους. 
Το παρακάτω έγγραφο έχει συνταχθεί το 1876. 
Προσέξτε το ανάγλυφο χαρτόσημο επάνω αριστερά και την σφραγίδα του Βασιλείου της Ελλάδος.

Στο χωριό υπήρχε πάντα μαραγκός, που έδινε μάλιστα και αναλυτική περιγραφή του κόστους της δυλειάς του:

Αλλά, αναλυτικός λογαριασμός υπήρχε και για την τελευταία κατοικία:

Οι ταξιδιώτες όταν γύριζαν με το "Δεσποινάκι" ή με τον "Παντελή" έκαναν μιά στάση στου Πεφάνη στην Ακτή Μιαούλη για τα βαμβακερά τους:

Εκεί κοντά στο '40, η αλληλογραφία των κατοίκων κουβάλαγε πάνω της κι' άλλα μηνύματα, πέραν των εσωκλειομένων...

"Θα ΝΙΚΗΣΩΜΕΝ, αλλά δια τους Έλληνας υπέρ την νίκην είναι η ΔΟΞΑ.   Ι. Μεταξάς"

"Η ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΡΕΤΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΣΠΙΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"

Και εδώ πλέον, το χωριό έχει εξωραϊστεί κι΄ έχει γίνει μια "Καλλονή" χωρίς μάνα, αλλά, με πατέρα...



Και βέβαια, οι αγρότες των Κελλιών δεν ξέφευγαν από το μακρύ χέρι του νόμου ούτε όταν προσπαθούσαν να "ασκήσουν το επάγγελμα του πλανοδίου οπωροπώλου" και μάλιστα "εν Κελλίοις" χωρίς άδεια...

Όλως παραδόξως, δεν τους ξεχνά η πολιτεία ούτε όταν ζητάει από αυτούς να "Εκφράσουν ελευθέρως την γνώμην τους", δεδομένου ότι και αυτοί ανήκουν στον λαό και ο λαός "ΣΥΝΤΑΣΣΕΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ"...

...και μάλιστα, οι κάτοικοι δύνανται να αποστείλλουν την γνώμη τους ΑΤΕΛΩΣ στην ΕΠΙΤΡΟΠΗΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ, που εδρεύει στην οδό ΖΑΛΟΚΩΣΤΑ 3:

Οι κάτοικοι των Κελλιών ξενητεύονται και πάνε στην Πόλη για να στείλουν στο νησί χρήματα. Κι' όταν θελήσουν να δουν για λίγο τα Κελλιά ξαπλωμένα στα ρηχά της Καστέλλας, πρέπει να πάνε στην Βασιλική Ελληνική Πρεσβεία εν Κωνσταντινουπόλει και να βγάλουν "Διαβατήριον δι' εργάτας και χειρώνακτας" που "Ισχύει δια μήνας εξ". Το παρακάτω διαβατήριο έχει εκδοθεί το 1906:

Τέλος, οι κάτοικοι των Κελλιών, δεν χάνουν ποτέ το χιούμορ τους και συντάσσουν ανεξήγητα σημειώματα όπως το παρακάτω, που υπενθυμίζει ή προστάζει κάποιους να "λάβουν την κλείδα της αλευρελαιοδερματοζαχαραποθήκης"...