Ενδεικτικό ενός Κελλιανού, 1929.

Τo 1929, την χρονιά τής μεγάλης παγκόσμιας κρίσης (γιατί ως γνωστόν, η ζωή μας κύκλους κάνει) ένας Κελλιανός προβιβάζεται από την Πέμπτη στην  Έκτη τάξη του Δημοτικού Σχολείου. 

Ο βαθμός του είναι Λίαν Καλώς (5) και η διαγωγή του κοσμιωτάτη.


Η ηλικία του; Δεκατεσσάρων ετών... 

Σε φυσιολογικές συνθήκες το παιδί αυτό θα έπρεπε να τελείωνε την Δευτέρα Γυμνασίου. 
Τί έγινε λοιπόν, πώς καθυστέρησε το παιδί να περάσει την τάξη ή μάλλον, ΤΙΣ τάξεις; 

Με τα σημερινά μάτια και την κατανόηση των πραγμάτων που διαθέτουμε από την ζεστασιά του καναπέ μας...


...και την άνεση των τριγύρω απλωμένων τηλεκοντρόλ, 


...θα συμπεραίναμε πως το παιδί «δεν τάπαιρνε τα γράμματα», ήταν «στουρνάρι», όπως ευγενικά συνηθίζουμε να χαρακτηρίζουμε όσα παιδιά δεν προσαρμόζονται στο ανίκανο εκπαιδευτικό μας σύστημα. 


Έλα μου ντε, που όσο προχωράμε στον χρόνο αφήνουμε πίσω τόσο μπουχό, που γίνεται δυσδιάκριτη ακόμη και η κοντινή μας πραγματικότητα, πόσο μάλλον εκείνη του 1929...



Ένα παιδί, λοιπόν, γεννημένο στην Τήνο το 1915 (την ίδια χρονιά με τον Τσιτσάνη και τον Μπελογιάννη), μπαίνει στην Ελλάδα την χρονιά που οι Βρετανοί πιέζουν την χώρα να μπει στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. 
Είναι επίσης, η χρονιά που οι Τούρκοι, ασκώντας τις συνήθεις προσφιλείς τους μεθόδους, σφαγιάζουν ενάμιση εκατομμύριο Αρμενίους...

Το παιδί εκεί γύρω στο 1921 φτάνει στα έξι του, πράγμα που σημαίνει ότι, έχει ήδη μεγαλώσει και μπορεί να βοηθάει στις αγροτικές εργασίες. 

Την ίδια χρονιά όμως, ξεκινάει και το σχολείο. 
Ο γονιός, έχοντας ανάγκη για χέρια που θα δουλέψουν τα χωράφια, δεν καταλαβαίνει την ανάγκη να πρέπει να μάθει το μικρό γράμματα. 

Εξ’ άλλου, κι’ ο ίδιος που δεν ήξερε τί έχασε... 

Και στο κάτω-κάτω πρόκειται το παιδί να γίνει ο,τιδήποτε άλλο εκτός από γεωργός; 
Αφού χωράφια έχουν, στα χωράφια θα δουλεύει, τί τα θέλει τα γράμματα, χάσιμο χρόνου στο κάτω-κάτω της γραφής...

Και ο μικρός, όποτε προλαβαίνει να πάει στης Μαριάς το Λαγκάδι, στην Μπασσάρα ή ακόμη και στις Χαλακιές για να βρει και να ποτίσει τα κατσίκια ή να αρμέξει τις αγελάδες και να γυρίσει φορτωμένο με ένα-δυό καρίκια γάλα, πηγαίνει και στο σχολείο... 

Χάνονται μέρες, μήνες, χρονιές ολόκληρες και το παιδί, όποτε προλαβαίνει, πηγαίνει σε τούτην την αγγαρεία που λέγεται Σχολείο, πιότερο για να ξεκουραστεί λιγουλάκι από τις δουλειές και μαθαίνει και δυό κολυβογράμματα, ίσα να μπορεί να βάζει την υπογραφή του ή να συντάσσει πέντε δέκα ανορθόγραφες αράδες όπου του χρειαστεί, να γράψει ένα στιχάκι στην αγαπημένη του, ας πούμε, 


...ή να σημειώσει ένα τραγούδι που άκουσε στ’ Μάρκ’ τον καφενέ μιας και το youtube δεν έχει εφευρεθεί ακόμη...

Νομίζω πως τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και πολύ από τότε. 
Η παιδεία στην Ελλάδα, δεν κατάφερε ποτέ να πείσει για την σημασία της, παρά αντιμετωπίστηκε πάντα σαν κάτι δυσάρεστα αναγκαίο που αποσκοπούσε στο βόλεμα των υπηκόων ενός Κράτους και όχι στην δημιουργία μιας κοινωνίας των πολιτών.

Κατά τα άλλα, το 1929 ο κόσμος, που αγοράζοντας όλο και περισσότερα καταναλωτικά αγαθά έχει προσπαθήσει να χορτάσει όσα αγαθά στερήθηκε από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πέφτει στην πρώτη παγκόσμια κρίση. 

Πριν από αυτό έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον η τραπεζική πίστωση, με την οποία οι τράπεζες προκαταβάλλουν στους αγοραστές τα αναγκαία για τις αγορές τους χρήματα, με τον όρο να τα επιστρέψουν αργότερα με τόκο και ολόκληρη η οικονομία καταλήγει να στηρίζεται σε αυτές τις τραπεζικές πιστώσεις.  


Η κοινωνία θα βγει από την κρίση πολλά χρόνια μετά αλλαγμένη, με τον φασισμό θεριεμένο, με στρατιωτικοποιημένες οικονομίες, με ισχυροποιημένη την αστική τάξη, με τα μεγάλα βιομηχανικά συγκροτήματα να εξαγοράζουν τις μικρότερες επιχειρήσεις που χρεοκόπησαν ή που δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στην κρίση.

Μα, σε καλό μου! Κάτι μου θυμίζει όλο αυτό..! 
Λες νάχω ζήσει στο ’29 και να μην το θυμάμαι; 
Λες οι μόνοι σωστά διδαγμένοι από εκείνη την κρίση να είναι οι τράπεζες, την στιγμή που εμείς οι υπόλοιποι, ο λαός ντε, για πολλοστή φορά είδαμε το τυράκι, αλλά, δεν είδαμε την φάκα και αφήσαμε να πιαστούμε κορόϊδα πάλι; 

Κύττα τώρα να δεις! 

Ξεκινάει κανείς  από το ενδεικτικό ενός Κελλιανού και φτάνει ως ένα απαράλλακτο Σήμερα μέσα σε πέντε παραγράφους!

Πώς τόκανα αυτό..;

Πώς το κάναμε όλοι μας..;





Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΕΝΑ ΝΗΣΙ ΓΕΜΑΤΟ ΒΛΑΚΕΣ...

ΚΟΥΚΛΑ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ...

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕ ΤΟ ΔΟΛΛΑΡΙΟ !