Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Σεπτέμβριος, 2012

Η ταινία για τον Μωάμεθ και οι Δίδυμοι Πύργοι

Μη μου πείτε τώρα ότι είστε τόσο αφελείς που δεν βλέπετε τί ακριβώς συμβαίνει με την μερίδα των κατοίκων του πλανήτη που λέγονται μουσουλμάνοι.  Μη μου πείτε πως δεν καταλαβαίνετε αυτά που βλέπετε και ακούτε.  Εννοώ την αφόρητη πίεση, τον στραγγαλισμό, την θηλιά στον λαιμό, τον καταναγκασμό που υφίστανται για να αρχίσουν να βαράνε δεξιά κι’ αριστερά αδιακρίτως. Τα πράγματα είναι απλά-απλά-απλούστατα, σαν την αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων.  Πιέζω εδώ και περιμένω να βγεί αλλού.  Το πού ακριβώς θα βγεί, το ελέγχω με τις βαλβίδες που κλείνω και με ‘κείνες που αφήνω ανοικτές. Ανοικτή βαλβίδα είναι αυτή τη στιγμή η Ευρώπη.  Η πάντα ενοχική Ευρώπη, που προσπαθεί να αποδεικνύει σχεδόν πάντα με έναν απολύτως Ζαν-Νταρκικό τρόπο ότι, αυτή φταίει για τα δεινά του κόσμου όλου,  η δημοκρατική Ευρώπη, γιατί όπως και να το κάνουμε, δεν είναι ιδιαίτερα δημοκρατικά τα καθεστώτα των χωρών που πιέζονται να ξεσπάσουν και να τα κάνουν μαλλιά-κουβάρια,  η ανοικτή σε επιρροές Ευρώ

Στου Καβάση, στα Μπουρμπουνάδικα

Εικόνα
Να ξεκαθαρίσω κάτι: απ’ όλα όσα διασχίζουμε στην περιπέτεια της ζωής μας, άλλα μας αγγίζουν και άλλα όχι. Άλλος γοητεύεται με την τζαζ κι΄άλλος δεν τη καταλαβαίνει. Ένας ανατριχιάζει στον ήχο του κλαρίνου κι’ άλλος το αποστρέφεται. Άλλος τέρπεται στην θέα των κατάφυτων ψηλών βουνών ενώ άλλος δεν μπορεί να είναι μακρυά από θάλασσα.  Άλλος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς βιβλία και άλλος δεν γυρίζει σελίδα. Εκεί που κάποιος σιχαίνεται την βροχή, άλλος την νιώθει να του δροσίζει την ψυχή. Κανείς δεν έχει την υποχρέωση να του αρέσει κάτι που δεν μιλάει στην ψυχή του, εκτός κι΄αν νιώθει την ανάγκη να παίζει έναν ρόλο σ’ όλη του την ζωή, αυτόν του «δήθεν». Γιατί ο πρόλογος; Γιατί πάλι θα γράψω για έναν περίπατο στο νησί. Πάλι η ανάβαση ξεκινάει από γνωστό σημείο, αλλά καταλήγει αλλού. Δεν μπορώ να σας μεταδώσω το δέος που νιώθω πάνω σ’ αυτό το νησί και πιθανόν, να σας φαίνονται επαναλαμβανόμενα πολλά σημεία της ανάρτησης. Απλώς όμως, περιγράφω μια διαδρομή

Μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου...

Εικόνα
Κι’ ύστερα θα πούμε, «Ψύχρανε απότομα ο καιρός, βάλε ένα ελαφρύ κουβερτάκι απόψε...» Κατόπιν θα ξυνίσουμε τα μούτρα μας, «Το Σαββατοκύριακο πρέπει να κατεβάσω τα χειμωνιάτικα απ' το πατάρι...» Μετα θα αναρωτηθούμε αν όταν κατεβάζαμε τα χειμωνιάτικα, βάλαμε και το χριστουγεννιάτικο δέντρο κάπως πιο έξω για να τόχουμε εύκολο και θα βάλουμε στο καλάθι κι’ ένα αφρώδες κρασί, μιά «σαμπάνια», για το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι, έτσι, για το καλό... Μέχρι να το καταλάβουμε, θα βρεθούμε αμήχανοι ν’ ακούμε τα κάλαντα των Φώτων, και να απορούμε πότε πέρασαν κι’ αυτές οι γιορτές... Κατόπιν, κάποιο Σαββατόβραδο θα καταλήξουμε με μια μουτσούνα στο πρόσωπο και σερπαντίνες στο χέρι, με μια χαιρέκακη, κρυφή σκέψη , πως καλά είναι που κάνουν άλλοι το πάρτυ γιατί, ποιος θα μάζευε στη συνέχεια τόσο χαρτοπόλεμο απ’ τα χαλιά... Ύστερα, θα μας κάψει λίγο το χέρι η καλούμπα, θα αναρωτηθούμε αν έπρεπε νάχαμε πάρει δυό καρούλια σπάγγο ακόμη και θα υποσχεθούμε πως δεν θα

Άντε τράβα ρε Μπάμπη, ευρωπαίε..!

Εικόνα
Ποια ενωμένη Ευρώπη εννοούμε , ρε κολλητάρια, γιατί πάλι δεν έχω καταλάβει κάτι.  Μου παράπεσε κάποια παράγραφος που λέει ότι οι λαοί της Ευρώπης έζησαν κάποτε μονιασμένα χωρίς ο ένας να θέλει τις θάλασσες του άλλου ή χωρίς να επιβουλεύεται τα βουνά του, τις λίμνες του, τα ποτάμια του, τους γείτονές του;  Πότε ήταν ενωμένη η Ευρώπη για να είναι και τώρα ειδικά, που έχουμε ταυτίσει το Ευρώ με την Ευρώπη;  Υπάρχει κάποια εξίσωση, κάποιος αλγόριθμος που δίνει τις παραμέτρους και τις συνθήκες που πρέπει να πληρούνται για να είμαστε ενωμένοι και αγαπημένοι και να μην θέλει ο καθένας να καβαλήσει τον άλλον;  Αν υπάρχει το τεύχος ας μου το στείλει κάποιος γιατί τόχασα... Αλλά δεν μου φαίνεται...  Νομίζω μάλιστα, πως όταν δύο ή περισσότεροι ευρωπαίδες πιάνονταν στα χέρια έσπευδαν οι άλλοι να συνδράμουν τον ένα ή τον άλλον, αναλόγως του ποιανού η γκόμενα είχε τις ωραιότερες φίλες. Καταλαβαινόμαστε, νομίζω... Άρα, τώρα γιατι απορούμε για το χάλι της αείποτε γηραιάς ηπ

ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΣΤΑ ΚΕΛΛΙΑ

Εικόνα
Τα Κελλιά είναι ένα από τα πολύ παλιά χωριά της Τήνου.  Διοικητικά ανήκε στον Δήμο Περαίας και τοπογραφικά εντοπίζεται στα Κάτω Μέρη.  Στους σύγχρονους χάρτες της Τήνου θα το βρείτε σαν «Καλλονή».  Αγνοήστε τα αχρείαστα κοπλιμέντα και πείτε τό χωριό με το κανονικό όνομά του:  ΚΕΛΛΙΑ. Μεγάλο χωριό με πληθυσμό κυμαινόμενο κοντά στις 300-360 ψυχές. Αυτό βέβαια, στις περιόδους ακμής που πέρασε, όπως και όλη η ελληνική επαρχία εξ’ άλλου. Σήμερα, αριθμεί πολύ λιγώτερους κατοίκους .  Αυτοί που έμειναν όμως, εξακολουθούν να αγαπάνε το χωριό τους, να το προσέχουν, να το φροντίζουν.  Βλέπετε, τα Κελλιά ειναι ένα χωριό γεμάτο μαστόρους και τεχνίτες, που συνεχίζουν μια παράδοση που είναι στο αίμα τους. Παράλληλα, δεν ξέχασαν ποτέ τους την παραδοσιακή ασχολία των παππούδων τους και εξακολουθούν να καλλιεργούν τη Γη τους.  Κι΄έτσι, το μεράκι, το δέσιμο με την Γη, μαζί και η έμφυτη καλαισθησία των Τηνιακών, γεμίζουν το χωριό με  λουλούδια. Τα Κελλιά είναι γεμάτα λουλ