Άντε τράβα ρε Μπάμπη, ευρωπαίε..!

Ποια ενωμένη Ευρώπη εννοούμε, ρε κολλητάρια, γιατί πάλι δεν έχω καταλάβει κάτι. 

Μου παράπεσε κάποια παράγραφος που λέει ότι οι λαοί της Ευρώπης έζησαν κάποτε μονιασμένα χωρίς ο ένας να θέλει τις θάλασσες του άλλου ή χωρίς να επιβουλεύεται τα βουνά του, τις λίμνες του, τα ποτάμια του, τους γείτονές του; 

Πότε ήταν ενωμένη η Ευρώπη για να είναι και τώρα ειδικά, που έχουμε ταυτίσει το Ευρώ με την Ευρώπη; 

Υπάρχει κάποια εξίσωση, κάποιος αλγόριθμος που δίνει τις παραμέτρους και τις συνθήκες που πρέπει να πληρούνται για να είμαστε ενωμένοι και αγαπημένοι και να μην θέλει ο καθένας να καβαλήσει τον άλλον; 

Αν υπάρχει το τεύχος ας μου το στείλει κάποιος γιατί τόχασα...

Αλλά δεν μου φαίνεται... 

Νομίζω μάλιστα, πως όταν δύο ή περισσότεροι ευρωπαίδες πιάνονταν στα χέρια έσπευδαν οι άλλοι να συνδράμουν τον ένα ή τον άλλον, αναλόγως του ποιανού η γκόμενα είχε τις ωραιότερες φίλες. Καταλαβαινόμαστε, νομίζω...

Άρα, τώρα γιατι απορούμε για το χάλι της αείποτε γηραιάς ηπείρου και εξιστάμεθα για την ανικανότητα των εθνών που συνθέτουν το κακόγουστο και παράγωνο αυτό πάζλ; 

Αφού οι μισές χώρες συντίθενται από πρώην ανεξάρτητα κρατίδια που σε όχι πολύ παλαιότερες εποχές έτρωγαν ο ένας το συκώτι του άλλου; 

Αφού οι κοινωνικές δομές μας απέχουν παρασάγγας. 

Η ερμηνεία της λέξης ευτυχία είναι διαφορετική στην Φινλανδία απ’ ό,τι είναι στην Πορτογαλία, η έννοια της φτώχειας έχει διαφορετική βαθμονόμηση στην Γερμανία απ΄ότι στην Ελβετία, πόσο μάλλον η έννοια της αξιοπρέπειας που είναι εντελώς ασυμβίβαστη μεταξύ των Ολλανδών (πώς μούρθε στο μυαλό το κόμμα παιδοφίλων...) και των Ιταλών, ας πούμε... 

Τέλος, η οικογένεια, ένα από τα σημαντικότερα για τους Έλληνες (αλλά και για τους Ιταλούς, τους Ισπανούς και τους Πορτογάλους, απ΄όσο γνωρίζω), είναι πέρα από μια συμβατική υποχρέωση ή μια ατυχή βραδυά, γιατι για μας, με δύο λόγια, είναι αυτή που κρατάει ενωμένη την κοινωνία. 

Άρα, πώς έχουν το ίδιο ζητούμενο ο γονιός που στα δέκατα όγδοα γενέθλια τού παιδιού του ψάχνει τρόπο να το ξεφορτωθεί, με τον γονιό που δεν χορταίνει να τόχει κοντά του και να του παραστέκεται μέχρι τα βαθειά γεράματα. 

Πώς διάολο, ρε καπεταναίοι, έχουμε ίσες αντιλήψεις για το παιδί μας όταν ο Έλληνας γονιός κάνει το σκατό του παξιμάδι για να πληρώσει φροντιστηρια για να το μάθει μια ξένη γλώσσα και να καλύψει τα κενά της κρατικής εκπαίδευσης ενώ ο Γάλλος το παρκάρει σ ένα άψογο σύστημα παιδείας και δεν ξαναασχολείται μαζί του; 

Και ναι, το δέχομαι πως είμαστε αν όχι λάθος, τουλάχιστον διαφορετικοί. 

Τότε γιατί ρε φιλαράκια μας θέλετε στην ίδια αίθουσα διδασκαλίας να κάνουμε μια ύλη ασύμβατη με τις ανάγκες μας; Να τρεχουμε σε υπερεντατικά αφού δεν ξέρουμε να συλλαβίζουμε; Ευρώπη είναι αυτή; 

Άρα; Τελικώς, ποιές αρχές μας κρατάνε δεμένους; 

Της ισοτιμίας και της ισονομίας; 

Πώς γίνεται αυτό; 

Αν κλείσουμε λόγω φτώχειας τα νοσοκομεία, στερησουμε τα φάρμακα από τους αναγκεμένους και εξοντώσουμε τους συνταξιούχους τότε θα είμαστε στα ίσα με τους εταίρους; Δηλαδή, έτσι φέρονται κι εκείνοι στους αδύναμους; 
 

Για να ξέρω, δηλαδή, γιατί αν πρόκειται για τέτοια Ευρώπη δεν την θέλω, ευχαριστώ δεν θα πάρω, δεν μπορώ να αντέξω τόσον ανθρωπισμό...

Αν πρόκειται η Ευρώπη να μας κουνάει το δάχτυλο γιατι δεν μπορούμε να θρέψουμε τα εννιά δικά μας εκατομμύρια συν τα δυόμιση εκατομμύρια από τις εξαθλιωμένες πρώην αποικίες τους που μας στέλνουνε πακέτο μέσω του αιώνιου δοσίλογου, της Τουρκίας, τότε τί στό διάολο την θέλω την Ευρώπη;

Η Ευρώπη θέλει εμάς για να στεκόμαστε σαν κυματοθραύστης στις ορδές των προσφύγων που δημιουργούν δεξιά αριστερά με πολέμους, εμπάργκο και κοινωνικές λεηλασίες και όχι εμείς την ευρώπη. 

Η Ευρώπη χρειάζεται εμάς, γιατι ποιός ιντελεκτουέλ φίλος της πολυφυλετικότητας (που μας την βαφτίσανε πολυπολιτισμικότητα για να μας μουγκώσουνε) θέλει σύνορα με τον Τούρκο;  

Ο Τούρκος είναι καλός, γραφικός και αξιοθαύμαστα περήφανος πατριώτης όταν ειναι μακρυά και το τσαρδί του αλλά και τα νιτερέσα του. 

Μείνε λοιπόν Ελληνάκο εσύ ‘κει κάτω να τρως στη μάπα τους λεονταρισμούς του και γω θα σου δίνω οδηγίες πώς να φέρεσαι! 

Όπως τ’ άκουσες. 

Πώς να φέρεσαι, όχι πώς να τον αντιμετωπίσεις. 

Γιατί όταν θα σκάσει ο πόλεμος στο Ιραν και φουντώσει και κόψουν κομμάτι και οι Κούρδοι από την Τουρκία, τότε Ελληνακο μου λυπάμαι, αλλά, τόσα νησάκια έχεις, έ, ένα-δυό θα το δώσουμε πεσκέσι στα μεμέτια για να ησυχάσουν. 

Στο κάτω κάτω, εσύ Ελληνάκο μου είσαι έτοιμος να μισθώσεις νησιά, δηλαδή να νοικιάσεις την πατρίδα σου, το χώμα σου, το αίμα σου, τα χωρικά σου ύδατα για να ξεπληρώσεις χρέη και θα μας κάνεις κήρυγμα; Δεν πάει...

Αυτή είναι η Ευρώπη σας, λεβεντάκια μου; Ακριβώς εδώ θέλετε να ανήκετε; 

Γιατί ξέχασα να σας πω πως, ναι, ο Μπετόβεν και ο Μότσαρτ και ο Γαλλικός διαφωτισμός και ο Θερβάντες και ο Δάντης είναι πανευρωπαϊκές αξίες, αλλά, δεν πουλάνε πιά... 
Και δεν μπορώ, λέει η κυρα-Αγγέλα, να κρατήσω προσωπικό σε ένα μαγαζί με φίρμες τελειωμένες... 

Προτιμάω να κάνω αλλαγή χρήσης και να βάλω μπλιμπλίκια! 

Να βάλω καμμιά εταιρεία να εξαγοράζει κυβερνήσεις, να βάλω καμμιά περιφερειακή σύρραξη μακρυά από τον κώλο μου για να πουλήσω οπλάκια, να βάλω καμμιά μαύρη εργασία για να μεγιστοποιήσω τα κέρδη των απάτριδων αφεντικών, τέτοια πράγματα, να αποδίδουν...

Κρατάω κατ’ επίφαση και τις ευρωπαικές αξίες για να κρατάω κι ένα ψεύτικο όραμα, πως δήθεν η επιχείρηση που λέγεται Ευρώπη έχει υψηλότερους στόχους κι’ άσε τους να σκουντουφλάνε ψάχνοντας το υψηλόν...

Και οι αξίες, ξανθογάλανα καμάρια μου, έχουν νόημα όταν αντανακλώνται στην καθημερινή ζωή όλων και όχι μιας αποστασιοποιημένης ελίτ, που νουθετεί τους υπολοίπους για το πώς μπορούν να παραμείνουν φτωχοί, αλλά πλήρεις Τέχνης και αξιών. Γκέκε;

Και ξέχασα επίσης, να σας πω πως αν και στην Ελλάδα γράφονται υπέροχα βιβλία και υπέροχη μουσική, αλλά εμείς επιλέγουμε Πέγκυ Ζήνα, Πάνο Κιάμο και το περιοδικό που λέει πόσα σπυράκια είχε στον πισινό της η τάδε παρουσιάστρια το καλοκαίρι στην Ψαρρού, το ίδιο συμβαίνει και στους ευρωπαίους εταίρους. 

Ή φαντάζεστε πως ξυπνάνε και παίρνουν πρωινό με την Ηρωική του Μπετόβεν διαβάζοντας τους στοχασμούς του Μάρκου Αυρηλίου, πάνε προς την δουλειά υπό τους ήχους του πέμπτου κουαρτετου εγχόρδων του Τέλεμαν και δουλεύουν σε ένα περιβάλλον γεμάτο από τις μελωδίες του Σούμπερτ; 

Λυπάμαι, αλλά όχι... 

Σκουπίδια υπάρχουν παντού και σκουπίδια ακούνε και διαβάζουν παντού. 

Εξάλλου, όλα τα σώου, τηλεπαιχνίδια, πρωινάδικα και οι ειδήσεις-τηλερεάλιτυ απ΄έξω μας ήρθαν, δεν τα βρήκαμε μόνοι μας!

 

Μην αυταπατάσθε λοιπόν για το φωτεινό μέλλον που μας αναμένει όλους όταν οι αξίες του ευρωπαικού πολιτισμού θα καταφέρουν να μας ενώσουν και όλοι θα καθόμαστε σε ηλιόλουστα καταπράσινα πάρκα με ένα βιβλίο με την ποίηση του Σίλερ στο χέρι ενώ η μπάντα θα παιανίζει την ωδή στην χαρά. 

Ξεχάστε το! 

Η Ευρώπη ήτανε πάντα ένα πολυκέφαλο τέρας που ξέσκιζε τις σάρκες των τριγύρω της και τώρα που μας τελειώσανε οι τριγύρω, τρώει τις δικές της.

Η Ευρώπη είναι και ήτανε πάντα μια επιχείρηση, ένα πολυκατάστημα και για αυτό πάντα υπήρχε κάποιος που ήθελε να γίνει διευθύνων σύμβουλός της, είτε αυτό έκανε εξαγωγές πολέμων, σφαγών, εξανδραποδισμών, δουλεμπορίου και εκμετάλλευσης, είτε το έπαιζε εικοσαήμερο προσφορών και δανείων.

Μα Γερμανός ήταν αυτός, μα Γάλλος, μα Άγγλος, μα Ολλανδός, στην καρέκλα του αφεντικού θέλαν όλοι να ξεκουράσουν τα πλαδαρά κωλομέρια τους κι’ άστε τους φτωχότερους λαούς να κουρεύονται. 

Κι άμα τελειώνανε τον καυγά, τραβάγανε και μιάν άφεση αμαρτιών στον Τούρκο που βάραγε σφαλιάρες σ’ όποιον έβρισκε μεσ’ στον καυγά σφυρίζοντας τάχαμου αδιάφορα και μη συμμετέχοντας στο μπαντιρντί και εννιά έχει ο μήνας.

Γιατί ο Τούρκος την Ευρώπη την έχει γκόμενα και μάλιστα νόμιμη, και την αυτώνει και της βάζει χέρι όποτε θέλει και μάλιστα, επειδή είναι και τσαμπουκάς, το πράττει μπροστά στα σεμνά μάτια της επίσημης συζύγου του, της μουσουλμανικής κοινότητας!!! 

Και ξέρει και πατάει έξυπνα πάνω στις σταυροφοριακές ενοχές της Ευρωπης και της φέρεται σαν σε ξεφτιλισμένη γκόμενα!

Άρα, ποιό είναι το πρόσωπο της Ευρώπης που έχουμε δει και πιό νομίζουμε ότι βλέπουμε; 

Νομίζουμε πως βλέπουμε μια αιθέρια, ευγενική ύπαρξη με καλή ανατροφή ενώ στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με την χοντρή του Θησαυρού! 

Κι΄εμείς είμαστε ο Ζαχαρίας που φταίει για όλα και πάει η σφαλιάρα, το μπινελίκι και ο εξευτελισμός σύννεφο, κατά προτίμηση, παρουσία όλης της πολυκατοικίας..! 

Έχετε τύχει σε καυγά σε πολυκατοικία; Έχετε παρατηρήσει με πόση χαιρεκακία παρακολουθούν οι γειτόνοι τον εξευτελισμό; Ξέρετε γιατί; 

Γιατί βλέπουν πως κι΄άλλοι είναι σαν κι΄αυτούς και πως οι ίδιοι, έχουν τον τρόπο τους να τα κρύβουν και να σπρώχνουν κάτω απ’ το χαλί τις βρωμιές τους..! 

Άμα θέλουμε να υιοθετήσουμε τις αξίες της Ευρώπης, να τις υιοθετήσουμε μόνοι μας και να πορευτούμε ανάλογα, γιατί οι αξίες δεν επιβάλλονται. Κατακτώνται, ωρε παλικαράδες Βρουξελλιώτες, με κόπο και αίμα μέσα από τους αιώνες. 

Και καμμία πολυφυλετικότητα (βαφτισμένη πολυπολιτισμικότητα) δεν είναι εφικτή γιατί απλά, ο καθένας έχει μάθει να ζει αλλιώς στο σπίτι του! 

Ο πολιτισμός αδέρφια είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι άμεσα συνυφασμένος με τον τόπο, την γη όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε και ωρίμασε. Κανένας πρόσφυγας δεν θα προτιμούσε να ζει εδώ άμα δεν είχατε κάνει κόλαση τον τόπο του, Ευρωπαράδες μου..! 

Είναι σαν να βλέπεις τις ομάδες ποδοσφαίρου με όλο αυτό το συνονθύλευμα παικτών/μισθοφόρων που έρχονται για έναν χρόνο και που βαθειά μέσα σου ξέρεις ότι ποτέ δεν θα πονέσουν την φανέλλα. Αύριο ο ξένος παίκτης θα είναι σε μιαν άλλη ομάδα και θα φοράει άλλη φανέλλα και η προηγούμενη ομάδα θα τρέχει να διορθώσει το σύστημα που είχε προσαρμόσει πάνω στον ξένο παίκτη. Πάει χαμένη η χρονιά...

Γιατί ξεχνάμε πως υπάρχει και ο κυρ Αμερικάνος με το βλέμμα Τζων Γουέην, το καρώ πουκάμισο και το τζην μέσα από τις μπότες, που τα κάνει μαντάρα με τον γείτονα και σε καθιστά συνυπεύθυνο επειδή εσύ του λές καλημέρα! 

Και σου λέει, εγώ θα πιέζω με διαρκείς επεμβάσεις, συρράξεις, πολέμους και στρατούς κατοχής τους μουσουλμάνους να φεύγουν απ τις χώρες τους για να στοιβάζονται στην Ευρώπη και θα βγάλω έναν νέο όρο που θα τον λέω πολυπολιτισμικότητα και με σοφιστείες θα στον φορέσω καπέλο να μην μπορείς να βγάλεις λέξη, να γίνεις τόσο βλάκας όσο κι΄εγώ και να αφεθείς να μείνεις ακυβέρνητος για νάρθω εγώ στον χώρο σας, όπως λένε και οι μασατζούδες και να προσφέρω τις υπηρεσίες μου! 

Και άμα τύχει και γίνει και καμμιά τρομοκρατική εις τας Ευρώπας, εεερε, ποιός τον πιάνει τον Αμερικανίσκο... 

Θα πατάει τα σάλια του και θα πέφτει στα σκατά του απ΄τη χαρά του...

Συμπτωματικά αυτό λεβεντάκια μου συμβαίνει αυτήν ακριβώς την στιγμή..! 
Και μάλιστα, η Ευρώπη συμπαραστέκεται και υποστηρίζει την άλωσή της! 
Βαράει άλλους λαούς χωρίς λόγο, αλλά μην ξεχνάμε πως μαθημένη ήταν να βαράει πάντα άλλους λαούς χωρίς προφανή λόγο. 

Ή μάλλον, στοχεύοντας πάντα στο ξεπουπούλιασμα των «άλλων» ανεξαρτήτως θρησκείας και χρώματος. Και τα φορτωνόμαστε στη ράχη όλοι μαζί, κυρίως δε, οι κρίκοι με τις πιό αδύναμες διοικητικές δομές.

Άρα, ποιά Ευρώπη; 

Άγιοι δεν είμασταν ποτέ και ούτε θα γίνουμε. 

Αλλά και να μας δίνει οδηγίες περί αγιοποιήσεως ο Μπάμπης ο Σουγιάς, ε, μπάστα! 

Γιατί, δεν με νοιάζει τί κουμάντο κάνει η Γερμανία στο σπίτι της κι΄άμα το κάνει καλώς, μπράβο της κι΄ένα λουκούμι κερασμένο από μένα. 

Αλλά, όταν ο μεγαλύτερος ευρωπαίος πολεμοχαρής απατεώνας, διαφθορέας και παρανοϊκός πατριδολάγνος μ’ εχει χρηματοδοτήσει, μ’ έχει σπρώξει και μ΄ έχει στηρίξει να γίνω όμοιός του για να λειτουργεί σαν κλεπταποδόχος μου, ε, όχι ρε φίλε..! 

Αλλά, «Από κοράκου στόμα Κρα θ’ ακούσεις». Ή όπως λένε επι το λαικότερον «Σκατά έφαγες, σκατά μαρτυράς!» 

‘Αειντε από ‘κει, λοιπόν, ρε συ Μπάμπη και πάρε και το σουγιαδάκι σου μαζί κι΄ άσε μας νάμαστε ένα τίποτε. Φτάνει το σώσιμο, δεν θελουμε άλλο!

Όσο για την Ευρώπη των λαών, άστο καλύτερα... 

Μάλλον για Ευρώπη των Τραπεζών μου μοιάζει...