Μια Φραγκοσυριανή στα Κελλιά !

Στην εποχή πριν το youtube και το facebook, τότε που καθόσουν το καλοκαίρι στην αυλή και προσπαθούσες να καταλάβεις σε ποιανού το σπίτι τραγουδούσαν ή σε ποιανής το παραθύρι έκαναν καντάδα, οι μερακλήδες του χωριού έπαιρναν γνωστές μελωδίες και τίς "έντυναν" με δικούς τους στίχους. 

Όταν ερχόταν λοιπόν, η ώρα να τραγουδήσουν, ας πούμε, την Φραγκοσυριανή, μόλις τελειώναν οι στίχοι του κανονικού τραγουδιού, πεταγόταν ένας Κελλιανός και συνέχιζε με τα στιχάκια που είχε σκαρώσει, στον ρυθμό πάντα της Φραγκοσυριανής:

Θα σε πάρω ν'ανεβούμε

Καύκαλο, Αγιά Πακλή,

Μπαγκαλάκια, Δυό Π'γαδάκια

Και ας μού 'ρθει συγκοπή,

Μπαγκαλάκια, Δυό Π'γαδάκια

Και ας μού 'ρθει συγκοπή.

 

Θα σε πάρω ν' ανεβούμε

Δυό Βουνά, Ψηλό Βουνί,

Μέσα Κάμπο και Πλακάκια

για να βγούμε Καρδιανή,

Μέσα Κάμπο και Πλακάκια

για να βγούμε Καρδιανή.

Αφήγηση: Γιακουμής Απέργης - 24/7/2014

Ο ΧΟΡΟΣ ΣΤΑ ΚΕΛΛΙΑ

Αγωνία...
Ή μάλλον, δύο αγωνίες...

Εκείνη της προετοιμασίας, που λες, "Δεν μπορεί, κάτι θα πάει στραβά και μετά θα είμαστε για τα πανηγύρια..."

...και μετά εκείνη που όλα είναι έτοιμα και λες, 
"Μπα, δε θάρθει κόσμος... Είχε χτες χορό στην Ξινάρα, έχει μεθαύριο στο Κάτω Κλείσμα, δεν έχει κι' ο κόσμος λεφτά, μόνοι μας θα τα χλαπακιάσουμε τα κοτόπουλα..." 

Και τελικά, φτάνει στο τέλος μια τρίτη αγωνία, που λές, "Θα φτάσουν τα φαγητά; Περιμέναμε καμμιά διακοσοπενηνταριά, ήρθαν διακόσιοι ογδόντα και διώξαμε και καμμιά εκατοστή γιατί δεν είχαν πού να κάτσουν..!"

Μετά, είναι που βλέπεις την πιό ωραία παρέα της βραδυάς να καταβροχθίζει το φαγητό σαν να τάχουν αφήσει νηστικά για καμμιά εβδομάδα και λες, "Χαλάλι το τρέξιμο..."

Μετά, κάνεις και μια αισιόδοξη σκέψη και λές, μέσα σου αυτή τη φορά, "Βρε, για κύττα που το θεατράκι των Κελλιών (στις αφίσσες ακόμη έγραφε Καλλονή...) πάει να καθιερωθεί στη συνείδηση του κόσμου... Λες, του χρόνου, αν είμαστε καλά και ο Σύλλογος αντέχει, τα Κελλιά να μπορέσουν να διεκδικήσουν ακόμη και κάποιο μεγάλο όνομα από το φεστιβάλ του Δήμου Τήνου..."

Μόνο, λέω εγώ τώρα, που θα πρέπει το "μεγάλο όνομα" να λέει και κανένα νησιώτικο, αλλιώς, βλέπω το νέο αίμα να αντιδρά, και μάλιστα, αν κρίνω από τη μαγκιά τους, θάχουμε τραβήγματα...

Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ. ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: Η ΜΟΥΣΙΚΗ

Σκέφτομαι καμμιά φορά πώς έχουμε δεχτεί να τοποθετήσουμε τους εαυτούς μας τόσο χαμηλά.
Πώς δεχόμαστε να γινόμαστε κοινωνοί της χειρότερης ποιότητας πραγμάτων από την παροχή υπηρεσιών, μέχρι την αντιμετώπισή μας από τους άλλους, μέχρι αυτά που απαιτούμε από το κράτος, μέχρι την μουσική, για να καταλήξω σ' αυτό που θέλω να πω. 

Πώς έχουμε καταντήσει να πιστεύουμε ότι, το ποιοτικό, το καλό, το διαφορετικό, το ξεχωριστό, δεν είναι για εμάς. Πώς έχει καταφέρει όλο το σύστημα να μας κρατήσει μακρυά από πράγματα που θα μας έκαναν καλύτερους.

ΜΥΘΟΣ ΠΡΩΤΟΣ: 
"Ο Έλληνας θέλει γλεντοτράγουδα, ν ανέβει στο τραπέζι, να τα σπάσει! "
Και αυτό προβάλλουν διαρκώς τα κανάλια. 
Αυτό παίζουν αδιάκοπα τα ραδιόφωνα. 
Τραγούδια με δίμηνη ημερομηνία λήξης, με «καλλιτέχνες» που θα ξεχαστούν σε ένα-δύο χρόνια το πολύ. 
Στο μεταξύ, όλοι και όλα θα μας σπρώχνουν να καταναλώσουμε αυτή τη μουσική, να αφεθούμε να πιστέψουμε πως αυτή είναι η σύγχρονη ελληνική παραγωγή. 

Δεν υπάρχει γάμος, χαρά, γιορτή, πανηγύρι, τελετή αποφοίτησης, παιδικό πάρτυ που να μην καταλήξει σε τσιφτετέλια και σκυλάδικα της χαμηλότερης κατηγορίας. 

Σαν να μας λένε, εντάξει, άκουσες ό,τι άκουσες τώρα πάρε και 'κείνο για το οποίο προοριζόσουνα από την αρχή. Σαν να πρέπει να μην ξεχάσουμε πως ναι, είναι δυνατόν να διασκεδάσουμε και χωρίς σκουπιδοτράγουδα.

Πάρτε το πιό κοντινό παράδειγμα μέσα από το νησί. 

Δεν θα πάω στα πανηγύρια, όπου τα τελευταία χρόνια κυριαρχούν κάτι απίστευτες μπάντες με "βιολί" που ακούγεται σαν δισκοπρίονο, με φωνές περιφερόμενου δυσλεκτικού πραματευτή και συρτοτσιφτετέλια από Βαζαίο και κάτω, με στίχους επιπέδου μπάμιας. Το αφήνω αυτό το χάλι. 

Θα παω σε κάτι άλλο, καθημερινό, που περνάει εντελώς απαρατήρητο και θα σας ρωτήσω: 
Υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα να κάνετε μια βόλτα στην Χώρα και να ακούσετε έστω και σε ένα μόνο μαγαζί να παίζονται νησιώτικα τραγούδια; 

Υπάρχει πιθανότητα να ακούσετε τον δεντρολίβανο ή την περβολαριά ή τον Ικαριώτικο ή έναν Μπάλλο; (πατήστε στον σύνδεσμο για να ακούσετε έναν μπάλλο)

Λες και είναι ντροπή να αφήσουμε να φανεί πως έχουμε σχέση με αυτά τα τραγούδια! 

Λες και είναι ντροπή να ακουστούν παραδοσιακά νησιώτικα από τα ηχεία μας! 
Λες και θέλουμε να κρύψουμε την ταυτότητά μας! 
Λες και θέλουμε διακαώς να μοιάσουμε στην Ίμπιζα, να δείξουμε πως και μεις είμαστε ικανοί να καταναλώσουμε σκουπίδια να είμαστε όμοιοι με όλους τους άλλους, πως δεν χρειαζόμαστε ταυτότητα, μας αρκεί να μοιάζουμε σε άλλους, να χρησιμοποιούμε τα δικά τους χαρακτηριστικά. 

Ισοπέδωση. 
Αυτό λέγεται ισοπέδωση. 
Ακριβώς όπως συνέβη με τα ταχυφαγεία, την άλλη αμερικανιά που σπεύσαμε να κάνουμε δική μας, που ισοπέδωσαν το φαγητό σε όλη την Ελλάδα! 

Καβάλα, Ξάνθη, Γιάννενα, Κρήτη, Κως, Τρίπολη, Σπάρτη, Λάρισα, Σκόπελος; 
Το ίδιο σάντουιτς, η ίδια τυρόπιτα, το ίδιο καλαμάκι, το ίδιο μπιφτέκι, το ίδιο ψωμί. 
Με την πρόφαση της ελεγχόμενης υγιεινής, της μοντέρνας διατροφής, των «προτάσεων» από διάφορους τηλεοπτικούς σεφ, φτάσαμε να ανακαλύπτουμε το ελαιόλαδο στην διατροφή όταν η αλυσσίδα των ταχυφαγείων μας το πλασαρε σαν νεωτερισμό!!!

Κάπως έτσι και με την μουσική. 
Μόλις την ανακάλυψαν οι τσιφτετελάκηδες και της άλλαξαν τον αδόξαστο και μας την πλάσαραν σαν το νέο μοντέρνο νησιώτικο, σπεύσαμε να την παίξουμε στα πανηγύρια, στους σταθμους, στα μαγαζιά μας!

Θα πει κάποιος, "έλα ρε φίλε, με τη μουσική τά 'βαλες..; Αφού αυτή αρέσει στον κόσμο!" 

Και εδώ ακριβώς είναι η απάτη και το μεγάλο ερώτημα: 
Έδωσες στον κόσμο επιλογή και διάλεξε αυτή τη μουσική; 
Γιατί, δεν μπορείς να προβάλλεις μόνο το ένα είδος και να έχεις απαίτηση να προτιμήσει ο κόσμος κάτι άλλο. Δεν μπορείς να τον φλομώνεις στο σκουπίδι και μετά να τον κατηγορείς ότι δεν στρέφεται σε κάτι πιό ποιοτικό.

Και θα πεις, είναι η μουσική τόσο σημαντική; 
Είναι. 

Είναι η τραγουδιστή φωνή των παππούδων μας που κουβαλάει μέσα της τον πόνο τους, 

τον ξενητεμό τους, το ήθος τους, τον τρόπο τους. 
Είναι ο ίδιος αέρας, η ίδια θάλασσα, η ίδια γή, που εκείνοι έκαναν βήματα ενός χορού, καθημερινό τραγούδι, στίχους ενός τραγουδιού με ψυχή. 
Η μουσική είναι το όσο φτάνει το χεράκι μας να αγγίξει την παμπάλαια ιστορία του τόπου, το πίσω από εμάς και το εμπρός που ακολουθάει. 

Το παραδοσιακό τραγούδι είναι καθαρό, γιατί δεν φτιάχτηκε για να πουληθεί, μα για να τραγουδιέται και να χορεύεται. 

Είναι αγνό, αλλιώς δεν θα κατάφερνε να επιζήσει τόσες δεκαετίες ανάμεσα από άλλα, παρόμοια σκουπίδια που σύρθηκαν πλάι του στο παρελθόν. 
Είναι ο αιώνιος στεναγμός για τη ζωή που φεύγει, η τεράστια αγάπη για την ζωή την ίδια πέρα από χρήμα και υλικά αγαθά, ο νταλκάς για το ανεκπλήρωτο. 

Γιατί άλλο πράγμα είναι ο νταλκάς του παραδοσιακού και άλλο η καψούρα του σύγχρονου! 

Γιατί ο νταλκάς είναι της ψυχής, ενώ η καψούρα είναι του μυαλού...

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ SALENTO

Λοιπόν, ταξιδευτής λαός οι Έλληνες, τί στην ευχή τούς έπιανε και τρώγονταν με τα ρούχα τους, δεν άντεχαν ο ένας τον άλλον, έβλεπαν τη θάλασσα και τους έπιανε λύσσα, δεν τους έφτανε ο ορίζοντας και θέλαν να πάνε ως την άκρη του, δεν ξέρω τί ήταν αυτό που τους έσπρωχνε να αφήσουν τα χώματά τους και να πάνε πέρα, όσο να βρουν μιάν άλλη στεριά να τηνε κάνουν δική τους, μα η αλήθεια είναι πως έσπειραν όπου βρήκαν ήλιο, ή μάλλον Ήλιο, και Φώς.

Εδώ παραδίπλα λοιπόν, στην χερσόνησο που ονομαζόταν Μεσσαπία (με πορτοκαλί στον χάρτη), οι Έλληνες έφτασαν τον 8ο αιώνα π.Χ.και άρχισαν να χτίζουν τις αποικίες τους.

Λέγεται ότι, μια από τις μεγαλύτερες πόλεις, ο Τάραντας, χτίστηκε από Σπαρτιάτες φυγάδες.
Η χερσόνησος σήμερα ονομάζεται Salento και εκεί είναι, που ακόμη και σήμερα μιλιούνται τα Γραικάνικα, μια διάλεκτος της ελληνικής γλώσσας.
Απ' το Salento λοιπόν, είναι και η μουσική των ALLABUA...

...ενός συγκροτήματος που δεν έχει κανέναν ηλεκτρικό ήχο και βασίζεται αποκλειστικά σε παραδοσιακά, και όχι μόνον, όργανα.
Όποιος θέλει λοιπόν, ας πατήσει παρακάτω να ακούσει ένα από τα ωραιότερα κομμάτια τους, το LUCERNARU, λέξη που μάλλον ερμηνεύεται σαν "Αυτός που κουβαλάει την λάμπα"

Οι ALLABUA είναι μάλλον περήφανοι για τις ελληνικές τους ρίζες, όπως φαίνεται και στο εξώφυλλο ενός δίσκου τους.

Σε όποιον άρεσε το πρώτο τραγούδι, μπορεί να πατήσει εδώ και ν' ακούσει άλλο ένα χαρακτηριστικό, τον "Θόρυβο τής θάλασσας", που αφηγείται τον έρωτα ενός στρατιώτη για την κόρη του βασιλιά. Στενάχωρο τραγούδι, αλλά, πανέμορφο.

 

Λοιπόν, για φανταστείτε, να είναι καλοκαίρι και να είσαι στα Λουτρά ή στο θεατράκι στα Κελλιά ή στη Βωλάξ, και να γίνει ένας χορός, μα τί χορός..!

Δε ρίχνει κανείς την ιδέα στους υπευθύνους του Δήμου Τήνου..;