Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Μάρτιος, 2012

ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΑΛΑΖΙΟΥ ΚΑΙ ΛΕΥΚΟΙ

Εικόνα
  Είμαστε γαλάζιοι και λευκοί, κρεμάμενοι  σε λευκή και γαλάζια κόγχη  αρχαίου ιστού. Κι' άτονοι παραμένουμε,  αξεδίπλωτοι όταν οι άλλοι περιμένουν από μας ν' ανεμίσουμε, να κυματίσουμε στην άκρη του σκοινιού, που μας κρατάει στον αιώνιο ιστό. ......μα, Αέρας πουθενά... ............................................. Χέρια μαθητικά δεν έρχονται να μας τραντάξουν,  να ξυπνήσουμε και μεις και όλοι. Σαν κουρελόπανο του άτιμου εαυτού μας κρεμόμαστε, πτώματα πριν καν πεθάνουμε, σα ζωντανοί στον θάνατό μας. Άλλες σημαίες περνούν βηματιστά  εμπρός από γραββάτες και κουστούμια, εμπρός από δοσίλογους κι' Εφιάλτες. Άλλες σημαίες, με μάτια κλειστά,  ντροπιασμένες, φτηνές φτιαγμένες, φοβισμένες. Κι΄εδώ, Αέρας καθόλου... Χέρια μαθητικά σταυρώνονται στο στήθος, ενώ ποθούμε  να μας ανεμίσουν να ξυπνήσουν και μας και όλους, που είμαστε γαλάζιοι και λευκοί...

ΟΧΙ ΠΑΛΙ ΧΟΥΝΤΑ, ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ...

Εικόνα
Ώστε πάμε για εκλογές, λοιπόν... Και μας κάνει εντύπωση, που φέρονται σαν να μην έχει γίνει τίποτε και σαν να πρόκειται για τους παραστρατημένους σωτήρες, που μόλις τώρα θυμήθηκαν τον λαό και τρέχουν να τον σώσουν... Και μας κρεμάει το σαγόνι και χάσκουμε σαν χάνοι με το απύθμενο θράσος τους, που μας λένε πως ξανακάνανε λάθος που, και αυτό, εμείς πρέπει να πληρώσουμε... Μα και παληά γίνονταν εκλογές και κάποιοι άλλοι ζητάγανε την ψήφο μας.  Και λέω την ψήφο "μας", γιατί ο λαός δεν αλλάζει. Εμείς είμασταν και τότε και τώρα ο λαός .   Και η ψήφος τών τότε επηρρεάζει τον λαό, δηλαδή εμάς , σήμερα, αλλά και η ψήφος του λαού, δηλαδή η δική μας , ορίζεται από τις επιλογές εκείνων, όπως οι δικές μας επιλογές θα ορίσουν τις μελλοντικές επιλογές αυτών που έρχονται και απέναντι στους οποίους έχουμε χρέος και ευθύνη. Άρα, ο λαός είναι κάτι διαρκές, πέρα από στενά χρονικά και ατομικά όρια και μόνον αν δεχτούμε να κυττάξουμε τους εαυτούς μας με αυτόν τον τρόπο θα πράξουμε το σωσ

ΑΦΗΓΗΣΗ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΖΑΡΜΠΑΝΗ (μέρος 2ο)

(Για όποιον θέλει το πρώτο μέρος της συζήτησης, μπορεί να το βρεί κάνοντας κλικ εδώ ).   "Ύστερα που και που ανοίξανε οι δ'λειές άμα σταματήσαν οι πολέμ'.  Κατ' αρχήν ήταν οι πολυκατοικίες, που παγαίναμε που φεύγαμε. Πλερώναμε άλλος πενήντα, άλλος εξήντα χιλιάδες, άλλος εβδομήντα, αναλόγως την πολυκατοικία.  Για να πάνε θυρωροί, μέσα για να τρώνε και να δ'λέβγουν.  Να γραφτεί ένας μέσα κι' ο άλλος να δουλεύει όξω.  Εκείνη την εποχή ήταν εξήντα χιλιάδες. Αν ήταν πολλά λεφτά;  Ε, αμή, και πούν 'τα τα λεφτά, δανειζόνταν για να βρουν τα λεφτά για να παν σε πολυκατοικια θυρωροί. Δίναν αναλόγως την πολυκατοικία, αναλόγως τα δωμάτια. Αμέ... Ύστερα αρχίσαν οι οικοδομές και φέυγαν ούλοι, απ' ούλα τα χωριά αδειάζαν, όταν βρήκαν δουλειές που χτίζαν, που κάναν σπίτια που κάναν πολυκατοικίες κι' ύστερα που χτίζαν, κι' 'ιβγαζιν το κράτος , ίβγαζιν ο μηχανικός, εκμεταλλευόταν και κάναν τη δουλειά τους αυτοί.  Ύστερα δουλεύαν όπως οι Αλβανοί. Πηγαίναν σ

'Εφυγε ένας Κελλιανός λεβέντης...

Εικόνα
Λίγα λόγια. Έφυγε ο Νίκος Ρουγγέρης, Κελλιανός. Μεγάλη καρδιά, μπεσαλής πέρα για πέρα, πραγματικός λεβέντης σε όλα του. Ο Νίκος είχε κουβαλήσει στα χέρια του τη μισή Τήνο κι' ολόκληρο το χωριό του,  βιοπαλαιστής από την παληά ράτσα, έπιανε την πέτρα και την έστιβε. Γλεντζές, γελαστός, ζωντανός, ένα κομμάτι χρώμα μέσα στα Κελλιά. Ανήκει σε 'κείνους που θα τους σκεφτόμαστε έπειτ' από λίγο και θα λέμε " Οι παλιοί ", εννοώντας μιάν άλλη πάστα, ένα άλλο ήθος στην απλή καθημερινότητα, έναν χωριανό που κουβάλαγε πάνω του όλα τα χαρακτηριστικά της ράτσας του βέρου Τηνιακού. Νικόλα, καλό δρόμο! Η φωνή σου θ' ακούγεται στ΄αυτιά μας όσα χρόνια κι' αν περάσουν.

ΚΑΘ' ΟΔΟΝ Ο ΗΡΟΣΤΡΑΤΟΣ

Του ΣΤΑΘΗ (από το enikos.gr) Η πατρίδα δεν είναι μόνον το παρελθόν, δεν είναι μόνον όσα ξέρεις για αυτήν, η πατρίδα είναι και το μέλλον. Και εις ό,τι αφορά το παρελθόν, ο γέγονεν γέγονεν, όμως εξ αυτού του γεγονότος, εξ αυτού του συντελεσθέντος πέπρωται nα συντελεσθεί και το μέλλον (καθώς επίσης μας διδάσκει η γλώσσα μας με την ποιητική του ανάλογου χρόνου για τα ρήματα, του «τετελεσμένου μέλλοντος»). Αλλά, αν εκ του παρελθόντος «ερρύει και τα φαύλα και τα κρείττω», αυτό που σήμερα δημιουργούμε εδώ στην Ελλάδα ως παρελθόν του αύριο είναι μόνον φαύλο. Σήμερα ένας νεαρός Ελληνας μπορεί να μπει στην αγορά εργασίας (αν ανήκει στο «τυχερό» 49% και όχι στο «άτυχο» 51%) με 427 Ευρώ μισθό αν είναι κάτω από 25 ετών και με 476 Ευρώ μισθό αν είναι μεγαλύτερος. Τι μέλλον - δηλαδή τι πατρίδα έχει μπροστά του αυτός ο νέος; Αν είναι πάλι «τυχερός» και συνεχίσει εργαζόμενος στην ίδια δουλειά, χωρίς να απολυθεί, χωρίς η επιχείρηση που τον απασχολεί να χρεωκοπήσει, χωρίς, χωρίς, χωρίς σε

Κυρ' βουλευτή μου !

Κυρ’ βουλευτή μου, εγώ είμαι!  Δε με θυμάσαι, έ; Τόξερα πως δεν θα με θυμόσουνα...  Μα δεν με θυμόσουνα ούτε τότε, όταν με χαιρέταγες στο χωριό με ‘κείνο το κόλπο, που ξαφνικά πλάταινε το χαμόγελό σου και μας έκανες να πιστεύουμε πως μας είχες έναν-έναν ξεχωριστά στο μυαλό σου και λέγαμε και 'μεις: " Τί ξεχωριστό χάρισμα είναι πού 'χει αυτός ο άνθρωπος! Σίγουρα τού πρέπει μια τιμή, να τονε βγάλουμε βουλευτή, να πάει ο τόπος μας έναν άξιο στην Βουλή" Θυμάσαι;  Πρώτα, πριν εκλεγείς, ερχόσουνα με ‘κείνο το τζην και το τζάκετ με τις βαρυφορτωμένες κλειδιά και τσιγάρα τσέπες, με ένα φτηνό νοικιάρικο Φιατάκι, με ξεκούμπωτο πουκάμισο και ένα πακέτο ΚΑΡΕΛΙΑ στην τσέπη του. Λέγαμε και μεις " Δικός μας είναι, του λαού, αυτόνα θέλουμε! " Μετά, έγιναν οι εκλογές και μας έβαζες και γυρνάγαμε από χωριό σε χωριό να κολλάμε αφίσσες και να μοιράζουμε ένα πρόγραμμα που ούτε εμείς καταλαβαίναμε τί έλεγε και σα μας ρωτάγανε, λέγαμε εκείνα που μας είχαν δασκαλέψει οι άνθρω