Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Φεβρουάριος, 2012

Πίσω στα Κελλιά, μέσα απ' τα χαρτιά...

Εικόνα
[ Όποιος θέλει, πριν ξεκινήσει το διάβασμα, μπορεί να πατήσει εδώ   για να ακούει παράλληλα με το κείμενο και μουσική μιας άλλης εποχής.] Λοιπόν, τα Κελλιά υπήρξαν ...  Δεν ήταν χωριό-φάντασμα, δεν ήταν ο ήχος μιας πόρτας που έκλεισε απότομα, δεν ήταν το φως μιας λάμπας πετρελαίου που έσβησε ανεπιστρεπτί, το Χωρίον Κελλιά υπήρξε... Και ο Πρόεδρος της Κοινότητας Νικόλαος Σκλάβος στις 4 Απριλίου 1921 εκδίδει ένα πιστοποιητικό, όπου αφήνει δύο ίχνη της σφραγίδας της Κοινότητας... ...εκ των οποίων το επάνω δεξιά είναι καλλιτέχνημα. Οι κάτοικοι των Κελλιών ανέβαιναν μέχρι το υποθηκοφυλακείο της Ξινάρας για να διευθετήσουν τις υποθέσεις τους.  Το παρακάτω έγγραφο έχει συνταχθεί το 1876.  Προσέξτε το ανάγλυφο χαρτόσημο επάνω αριστερά και την σφραγίδα του Βασιλείου της Ελλάδος. Στο χωριό υπήρχε πάντα μαραγκός, που έδινε μάλιστα και αναλυτική περιγραφή του κόστους της δυλειάς του: Αλλά, αναλυτικός λογαριασμός υπήρχε και για την τελευταία κατοικία: Οι ταξιδιώτες όταν γύριζαν με

ΠΑΛΛΙΚΑΡΙ ΜΟΥ...

Παλλικάρι μου, Σήμερα, στα οκτώ σου, στην Δευτέρα τάξη του Δημοτικού σχολείου, με τα μισά βιβλία απ΄όσα δικαιούσαι και που θάπρεπε νάχεις πάρει, συνεχίζεις και πορεύεσαι στην ζωή σου, εδώ που σούλαχε να γεννηθείς.  Κάθε άνθρωπος οφείλει νάναι περήφανος για την πατρίδα του, για να μην χρειάζεται να προσβάλλει τις πατρίδες των άλλων για να νιώθει σπουδαίος. Νάσαι περήφανος για την πατρίδα σου, λοιπόν, γιατί η πατρίδα σου είσαι εσύ ο ίδιος και όση περηφάνεια έχεις μέσα σου, τόση θάχει και η πατρίδα σου. Να ξέρεις ότι, οι γονείς σου, όπως και χιλιάδες άλλοι γονείς, είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους απέναντι στους διαχειριστές της πατρίδας σου (που όλοι μαζί λέγονται Κράτος ) και έχουν ήδη πληρώσει, μέσα από περίπλοκες διαδικασίες, για τα βιβλία που σου λείπουν, αυτούς που θάπρεπε να έχουν φροντίσει να είσαι πάνοπλος. Έχουν όμως, όπως θα δεις, λόγο σοβαρό που δεν το κάνουν. Τα λεφτά για τα βιβλία σου, αυτήν την στιγμή, μάλλον, τα ροκανίζει ο πατέρας κάποιου άλλου παιδι

Το "ΡΕ!!!" ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ

Δε θα μιλήσω για τους άλλους, θα πω για μένα. Ξέρω τον λόγο που δεν έχω κατέβει στον δρόμο ακόμη, να αντιδράσω με τα όσα συμβαίνουν.  Δεν κατέβηκα γιατί δεν μ΄αρέσει να συμμετέχω σε κινήσεις από τα πριν υπολογισμένες και αναμενόμενες, προγραμματισμένες και εξυπηρετικές του συστήματος.  Δεν πήγα λοιπόν, στο Σύνταγμα, δεν συμμετείχα στους αγανακτισμένους, δεν θέλησα να περάσω μέσα από αυτήν την βαλβίδα εκτόνωσης, να τους κάνω την χάρη να γελάνε δίχως να τρέμουν έστω και λίγο πίσω από τα κλειστά παράθυρα της Βουλής. Η μόνη ελπίδα είναι η μή βία, η μόνη ελπίδα είναι η δημοκρατία και η ιερή Ψήφος με το δικαίωμα της συμμετοχής και όχι με την ξετσιπωσιά τής εκπροσώπευσης.  Αυτά πιστεύω και καμμιά δίκαια υψωμένη γροθιά δεν αμφισβητώ. ΑΛΛΑ, προτιμάω την ουσία από τον τύπο, το είναι από το φαίνεσθε. Και αυτό, ΔΕΝ είναι υλοποιήσιμο τώρα. Εννοώ ότι, εάν αύριο γίνονταν εκλογές όπου θα έπρεπε να αποκρυσταλλωθεί το άγος των δύο τελευταίων χρόνων, ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑ ΤΙ ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ....

ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΣΤΑ ΚΕΛΛΙΑ...

Εικόνα
Τα παληά σπίτια, όπως και οι παληοί άνθρωποι, έχουν κάτι διαφορετικό που τα κάνει αυτό που είναι. Ισως είναι οι ταλαιπωρίες, ίσως ο καιρός και οι κακουχίες, που αφήνουν τα σημάδια επάνω τους, ίσως πάλι να μην είναι μόνον αυτό, μα νάναι και η έγνοια πού’χαν οι κάτοικοι γι’αυτά και κάθε ρωγμή, κάθε πεσμένο σοβά, κάθε λεκέ απ΄τη βροχή, έσπευδαν με φροντίδα να το γειάνουν, να κλείσουν την πληγή, να περιποιηθούν την γρατζουνιά.  Και οι επάλληλες στρώσεις ασβέστη, καμμιά φορά με καμπόσο χώμα απ΄την λερωμένη βούρτσα, τα ξυσίματα στον σπασμένο σοβά και τα πασαλείμματα με άμμο, λίγο τσιμέντο και κανένα κεραμίδι κοπανισμένο, οι διαφορετικές επιχρώσεις σε ορισμένα σημεία, είναι αυτά που έδιναν στο σπίτι την όψη του ζωντανού.  Σα να λέμε, δεν υπάρχει photoshop και βλέπω όλες τις ρυτίδες του παππού, αλλά, τελικώς, αυτές είναι που τον κάνουν να δείχνει και σαν κανονικός παππούς, δίχως εγωπαθείς παραποιήσεις. Έτσι, ο χρόνος και η έγνοια κάνανε τα σπίτια τρισδιάστατα.  Εννοώ με αυτό πως, άλλο είν