Το "ΡΕ!!!" ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ

Δε θα μιλήσω για τους άλλους, θα πω για μένα.

Ξέρω τον λόγο που δεν έχω κατέβει στον δρόμο ακόμη, να αντιδράσω με τα όσα συμβαίνουν. 

Δεν κατέβηκα γιατί δεν μ΄αρέσει να συμμετέχω σε κινήσεις από τα πριν υπολογισμένες και αναμενόμενες, προγραμματισμένες και εξυπηρετικές του συστήματος. 

Δεν πήγα λοιπόν, στο Σύνταγμα, δεν συμμετείχα στους αγανακτισμένους, δεν θέλησα να περάσω μέσα από αυτήν την βαλβίδα εκτόνωσης, να τους κάνω την χάρη να γελάνε δίχως να τρέμουν έστω και λίγο πίσω από τα κλειστά παράθυρα της Βουλής.

Η μόνη ελπίδα είναι η μή βία, η μόνη ελπίδα είναι η δημοκρατία και η ιερή Ψήφος με το δικαίωμα της συμμετοχής και όχι με την ξετσιπωσιά τής εκπροσώπευσης. 

Αυτά πιστεύω και καμμιά δίκαια υψωμένη γροθιά δεν αμφισβητώ.

ΑΛΛΑ, προτιμάω την ουσία από τον τύπο, το είναι από το φαίνεσθε.

Και αυτό, ΔΕΝ είναι υλοποιήσιμο τώρα.

Εννοώ ότι, εάν αύριο γίνονταν εκλογές όπου θα έπρεπε να αποκρυσταλλωθεί το άγος των δύο τελευταίων χρόνων, ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑ ΤΙ ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ....

ΘΑ ΕΙΧΑ ΌΜΩΣ, απέναντί μου δεκάδες ειρωνικά χαμόγελα, δάσος σμιγμένα φρύδια και σωρό τα λόγια σαν φοιτητικής συνέλευσης του ’83 να με νουθετούν, κουνώντας παράλληλα το κεφάλι γεμάτο απαξίωση για όλα όσα έχουν πει και δεν τους άκουσα, για το πόσο στενόμυαλος είμαι και δεν δέχτηκα να αιτηθώ την ιθαγένεια κάποιου κρατιδίου της ελληνικής αριστεράς, κατά προτίμηση του δικού τους, μοναδικού, αποκλειστικού, σωστού ανάμεσα στους άλλους προδότες των μεγάλων ηγετών.

ΛΟΙΠΟΝ, ΑΚΟΥΣΤΕ ΜΕ ΛΙΓΑΚΙ:

Θέλω να φύγει αυτή η παρέα από τα έδρανα του ιερότερου κτιρίου της Πατρίδας μου (ναι, της Πατρίδας μου, όχι της χώρας μου) και να μείνει απ’ έξω για όσο γίνεται περισσότερο.

Θέλω να πάω να ψηφίσω με Τιμή και με το κεφάλι ψηλά, ασκώντας το ιερότερο καθήκον και την σοβαρότερη υποχρέωσή μου με επίγνωση του βάρους που φέρει επάνω του το Ψηφοδέλτιό μου, που κανονικά, θα έπρεπε να το νιώθω να στάζει το αίμα όλων όσων έπεσαν γι’ αυτήν την διαδικασία.

Θέλω, να ΘΕΛΩ αυτό που ψηφίζω και να μην είναι η επιλογή μου αυτή της λιγότερο μυρωδάτης κουράδας.

Θέλω να μην ξαναδώ σημαιάκια έξω από τα άντρα των κομμάτων να πανηγυρίζουν επειδή κάποιοι άλλοι θα τα φάνε χοντρά με τις δικές μου πλάτες, βάζοντάς με συνυπεύθυνο μετά, όταν θα αποκαλυφθεί το αίσχος τους.

Θέλω να θέλω να κατέβω στο Σύνταγμα, στην Ομόνοια, στην πλατεία της γειτονιάς μου και να γιορτάσω μιάν αλλαγή δική μου, καταδική μου και κανενός λογολάγνου υποκριτή, μιαν αλλαγή για εμάς όλους, που δουλεύουμε ή που θέλουμε να δουλέψουμε και να είμαστε περήφανοι για την δουλειά που προσφέρουμε.

Θέλω να ψηφίσω ένα όνομα που δεν τόχω ξανακούσει και δεν θα μου θυμίζει μιαν ατέλειωτη σειρά Ριχάρδων ή Ερρίκων των Α’, Β’, Γ’, Δ’...

Θέλω αυτός που θα ψηφίσω, νάχει γράψει κάτι που θα έχω διαβάσει, νάχει ζωγραφίσει κάτι που θάχω δει, νάχει φωτογραφίσει την χώρα που ζω, νάχει γράψει κάτι πού ’χω τραγουδήσει, θέλω νάχει πονέσει τό ίδιο με μένα στις φάλαγγες των νοσοκομείων, στα φαράγγια της γραφειοκρατείας, στους νεκροθαλάμους των πανεπιστημίων.

Θέλω να κάθεται στο διπλανό τραπεζάκι στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς και να θέλω να τον χαιρετήσω επειδή είναι εκεί και επειδή κάνει κάτι για όλους και όχι μόνο για μένα.

Θέλω να φτιάχνει μόνος του αυγά τηγανητά στις τρεις η ώρα τη νύχτα όταν θα ξενυχτάει για να μελετήσει τί πρέπει να γίνει στον τόπο μας.

Θέλω να μπαίνει στο λεωφορείο και να μυρίζει τον ιδρώτα των άλλων, να σπρώχνεται στις ώρες αιχμής, να βλαστημάει όταν αργεί να φτάσει στην δουλειά του.

Θέλω να είμαι φτωχός, αν δεν γίνεται αλλιώς, αλλά να τόχω αποφασίσει εγώ κι’ όχι τα ανέραστα, δυσλεκτικά σπασικλάκια της κοινότητας (άλλη μία ιερή λέξη, ξετσιπωμένη όσο γίνεται περισσότερο) και να είμαι γι' αυτήν μου την επιλογή αξιοπρεπής, που δεν είμαι σήμερα.

Θέλω να μην ξέρω πλέον τους ηγήτορες και τους πνευματικούς ταγούς των παρατάξεών σας, δεν με νοιάζουν οι αγαλμάτινες, αποφασιστικές τους φάτσες.

Θέλω αυτός που θα ψηφίσω ή αυτός που θα κατέβω μαζί του στο πεζοδρόμιο να σιχαίνεται τις λέξεις «κόμμα» και «παράταξη».

Τέλος...