Από καιρό έχει αποδεχθεί την θέση του, δεξιά στον δρόμο, ποτέ στην εθνική, πάντα με τα μάτια μπροστά με βλέμμα δαρμένου σκυλιού, να πατάει όσο μπορεί το λίγο γκάζι των εκατό-εκατόν πενήντα κυβικών του, να κινείται σε χώρο που οι άλλοι θεωρούν πως δεν του ανήκει, πως δεν τον δικαιούται...
Φορτωμένος, αν είναι τυχερός, με σίδερα, λαμαρίνες, θερμοσίφωνα και σαβούρες, που κουδουνάνε αδιάκοπα πίσω του, με το παιδί στην αγκαλιά της γυναίκας δίπλα του, δακτυλοδεικτούμενος και παράδειγμα προς αποφυγή για τα τέκνα των υπολοίπων μας, φόβητρο, αυτός ο πεινασμένος, για να αδειάσει όλο το πιάτο του βλασταριού μας...Ακόμη κι΄αν μένει σε πολυκατοικία δίπλα μας, σε "διαμέρισμα", δεν παύει να είναι αλλού, να μην τον θέλει κανείς παρά μόνον αν του λάχει να πρέπει να ξεμπαζώσει το σπίτι-κληρονομιά καποιανού θείου ή θείας που πέθανε και μας τ΄άφησε αμανάτι...
Μια μοίρα που δεν θ΄αλλάξει ποτέ, γιατί εκτός των άλλων είναι και το χρώμα του, που εσένα δεν σ΄αφήνει να ξεχάσεις και ΄κείνον δεν τον αφήνει να σηκώσει το κεφάλι και τα μάτια...
Να, πώς να σου δώσω να καταλάβεις....Κάπως σαν την πατρίδα σου, βρε Ελληνάκο...Το κατάλαβες τώρα...;
1 σχόλιο:
Τώρα, τώρα, θα του κατάσχουν το εργαλείο, θα το δώσουν σε κάποια πολυεθνική, και θα το επιδοτήσουν σαν πράσινη ανάπτυξη...
Ο πειναλέον του Μποστ ήταν αυτάρκης, περήφανος και είχε το κεφάλι ψηλά.
Δημοσίευση σχολίου