ΣΥΡΤΟΣ, ΜΠΑΛΛΟΣ ή ΣΟΥΣΤΑ...
Ρωτάω ακόμη την μάνα μου σαν ακούσω κάποιο νησιώτικο που το νομίζω αλλοιώτικο.
Και πάντα ξέρει ποιός είναι ποιός, με μια σιγουριά που ποτέ δεν θ΄αποκτήσω, ίσως γιατί μ΄αρέσει ο ρυθμός και το τραγούδι, μα δεν έχει γίνει δυνατό να κυλίσει ακόμη στις φλέβες μου η ανάγκη του χορού...
Λυπάμαι αφάνταστα τον τρόπο του χορού που χάθηκε.
Λυπάμαι που αποχώρησαν από τα κοινά οι λίγοι που πρόλαβα να δω να χορεύουν πραγματικό συρτό.
Ο θείος μου ο Πασσάς και ο Βούρος ήταν οι δύο που πάντοτε ήθελα να βλέπω να χορεύουν.
Πόσο απαλά χόρευαν, πόσο χόρευαν και δεν χόρευαν...
Πόσο έμοιαζαν να περπατούν στο κύμα, πόσο δεν είχαν ανάγκη ούτε το χώμα που πατούσαν για να χορέψουν...
Πόσο δεν μπορεί να τους μοιάσει κανείς στην αξιοπρέπεια και το ήθος του χορού, αυτό που συνήθως απλοποιούμε λέγοντάς το λεβεντιά.
Δεν την έχουμε, και το χειρότερο, δεν ξέρουμε πού να την βρούμε...
Από την μιά, ο χορός χωρίς επιτήδευση, ο από μόνος του, και απ΄την άλλη τα βίαια χτυπήματα της ανασφάλειας.
Ισως έτσι να προστάζει η ψυχή σε σημερινούς καιρούς, ίσως πάλι να μην έχει καμμιά σημασία γιατί ο χορός δεν καλείται πλέον να εκφράσει αυτά που απαιτούσαν οι παληοί απ΄αυτόν...
Οι μεγαλύτεροι, λοιπόν, που σιγά-σιγά αποχωρούν, παίρνουν μαζί τους και τον τρόπο του χορού τους, κομμάτια ολόκληρα απ΄το νησί, που χάνεται και εκείνο με την σειρά του...
Σχόλια