οι διακοπές πεθαίνουν...

Φυσάει στο μπαλκόνι και θυμίζει νησί.
Τραβάω την καρέκλα στην γωνία, αράζω, κλείνω τα μάτια και νιώθω το αεράκι να ελαφρώνει την κούραση της μέρας.
Ανοίγω τα μάτια, περιμένω να δω τα φώτα του Κουμάρου, το περίγραμμα του Ξώμποργου, προσγειώνομαι, εδώ είναι πρωτεύουσα, δεν είναι παίξε-γέλασε.

Σεπτέμβρης κιόλας μεσ΄το μυαλό μου, οι διακοπές έχουν πάψει, ο θάνατος που κουβαλάνε πάνω τους είναι εδώ, αγκαλιάζονται τα ζευγάρια στο κατάστρωμα μόλις αρχίζει και φαίνεται το λιμάνι της επιστροφής, η πόλη χτυπάει τα πρώτα γκρίζα της χαστούκια στις μαλακωμένες απ΄ τον ήλιο και την θάλασσα ψυχές, η κούραση επιστρέφει σαν να μην έφυγε ποτέ.

Ο γιός μου μελαγχολεί από την επόμενη μέρα, ξεγελιέται με τα παιχνίδια που τού έλειψαν, με τις παραμορφωμένες παιδικές εκπομπές, με τους φίλους που βρίσκει στο πάρκο. Άνδρες γαρ, πόλις.

Είκοσι και μία του μηνός Ιουλίου του δισχιλιοστού και δεκάτου έτους από αυθαιρεσίας μηδενισμού του κοντέρ της ιστορίας.
Όλα μοιάζουν ξαναειπωμένα, ξαναδιαβασμένα, ηχώ αειπαλλόμενη στα τσιμέντα, ζωή και θάνατος καμωμένα ένα, καρέκλες καφενείου σωριασμένες πάνω στα τραπέζια για το σφουγγάρισμα.

Οι διακοπές πεθαίνουν την στιγμή που αρχίζουν, καλές διακοπές...

Σχόλια

Ο χρήστης aerial είπε…
Και γιατί η Τήνος να αποτελεί μόνο μέρος των διακοπών σας?
Επιστροφή δεν υφίσταται ποτέ?

Πόσα είναι αυτά που πρέπει να θυσιάζει κανείς στον βωμό της καλοπέρασης(υποτιθέμενης), ευκολιών, ευκαιριών???

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΕΝΑ ΝΗΣΙ ΓΕΜΑΤΟ ΒΛΑΚΕΣ...

ΚΟΥΚΛΑ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ...

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕ ΤΟ ΔΟΛΛΑΡΙΟ !