ΑΣΥΔΟΤΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ...

Και μέσα στην κρίση, όπως αυτήν τη νιώθει ο καθένας, μια νέα γενιά επιχειρηματιών ανδρώνεται, εκπαιδεύεται και ετοιμάζεται να πορευτεί αυτοαπασχολούμενη στον επαγγελματικό βίο.

Έλα μου όμως, που σε πολλές περιπτώσεις, το κακό διαιωνίζει τον εαυτό του...

Και οι νέοι που εισέρχονται στον χώρο, ξεκινάνε από νωρίς να μαθαίνουν τα κόλπα για να φοροδιαφεύγουν, να κλέβουν την εφορία, να εξαπατούν τους πελάτες τους, να στοχεύουν στην αρπαχτή με κάθε τρόπο, να καταπατούν και να καταστρατηγούν τους κανόνες και τα όρια που προβλέπονται.

Όπως ακριβώς και οι παληοί...

Φαγητά που δεν προβλέπεται να παρασκευάζονται καν, φτιαγμένα σε κακές συνθήκες υγιεινής, αποδείξεις που τις πήρε ο αέρας, διαφορετικές χρεώσεις ανά περίπτωση, ελεύθερα κάμπινγκ με μηδαμινές εγκαταστάσεις υγιεινής, περιστασιακά κολλητιλίκια με πελατάκια που τούς κάνουμε τη χάρη να τους κάνουμε και παρέα και πατάνε πάνω στην βασική ανάγκη του ανθρώπου για οικειότητα, αγοραίες συμπεριφορές με κανένα σεβασμό στο περιβάλλον που μας φιλοξενεί και του οποίου το φυσικό κάλλος εκμεταλλευόμαστε για να τα ‘κονομάμε, διεκδικητική συμπεριφορά που χειροτερεύει όσο δικτυωνόμαστε και αποκτάμε τα απαραίτητα «κονέ», στοιχειοθετούν το περιβάλλον του μέλλοντός μας.

Καμμία εφορία, κανένα σώμα δίωξης οικονομικού εγκλήματος, καμμία τρόικα δεν μπορεί να συνετίσει τους πρόωρα εκπαιδευόμενους στον επιχειρηματικό ανταρτοπόλεμο.

Και όταν μετά από μερικά χρόνια βρεθούμε σε παρόμοια κατάσταση και σε ίδιο οικονομικό χάλι, αυτοί οι ίδιοι, ώριμοι πιά, δεν θα φταίνε σε τίποτα, θα γκρινιάζουν για την έλλειψη μέτρων από τη μεριά του κράτους και τις δημόσιες σπατάλες, θα αφορίζουν πολιτικούς και τοπικούς παράγοντες και όταν τους ρωτάς πώς πάνε οι δουλειές, θα απαντάνε με ύφος πολύπειρου και πολύπαθου επιχειρηματία:

«Τίποτα... Δεν έχει τίποτα σε σχέση με παληά... Πάνε οι καιροί που ξέραμε...».

Και θα εννοούν πως, 

«Όσο έκλεψα, έκλεψα, όσο ‘κονόμησα, ‘κονόμησα. Τώρα όχι μόνον με καταλάβανε και δεν τους κοροϊδεύω πιά, αλλά, με αντιγράψανε και κάτι φρεσκαρούδια και μου φάγανε τη δουλειά...».

Αυτά.

Οι φωτογραφίες δεν έχουν καμμία σχέση με το θέμα, απλώς, επειδή δεν είχα να βάλω κάτι σχετικό, βάζω φωτογραφίες της αγαπημένης μου παραλίας, έτσι, για ομορφιά...

 Ή και γιατί παραδίπλα, στο λιβάδι, κάποιοι νεαροί σε ηλικία, παλεύουν με τη Γή, φυτεύουν, ποτίζουν, μαζεύουν, ξυπνάνε χαράματα για να πάνε στην πούληση, απογοητεύονται με τα τερτίπια του καιρού, θλίβονται όταν τους ψοφήσει κάποιο ζωντανό, κάνουν το σταυρό τους όταν όλα πάνε καλά.

ΑΓΙΟΣ ΜΙΚΑΕΛ

Πάνω απ΄τα Κελλιά, σε χαρακτηριστική, δεσπόζουσα θέση, βρίσκεται το εξωκκλήσι του Αγίου Μικαέλ, που σε αντίθεση με τα άλλα εξωκκλήσια της περιοχής, έχει δύσκολη σχετικά πρόσβαση, αφού πρέπει να βγει κανείς από το δύσβατο μονοπάτι και να περπατήσει για εκατό περίπου μέτρα μέχρι να φτάσει εκεί.


Οι διάσπαρτες , δυστυχώς, βλήστρες βοηθούν ιδιαίτερα, ευτυχώς, στο τελικό στάδιο της πεζοπορίας...

 

 

Το εκκλησάκι είναι εμφανώς παραμελημένο. 

Εξωτερικά έχει μείνει άβαφο εδώ και αρκετά χρόνια, ενώ στο εσωτερικό η απουσία παραθύρου για αερισμό κάνει την ατμόσφαιρα αποπνικτική και ιδανική για ανάπτυξη μουχλών. 

Απόδειξη το ότι, και οι δύο εικόνες που βρίσκονται στο εξωκκλήσι είναι γεμάτες μούχλα. 

Επιπλέον, η εικόνα τού Αγίου Μικαέλ, που είναι προστατευμένη σε ξύλινο κουτί με γυάλινο κάλυμμα, θα πρέπει σύντομα να ελεγχθεί για την κατάστασή της. 

Περιττό να αναφέρω πως, οι εικόνες δεν έχουν καμμία άλλην αξία πέραν της συναισθηματικής και τής, σε στενά, τοπικά πλαίσια, ιστορικής. Δεν αναγράφεται δημιουργός, ούτε χρονολογία, η τεχνοτροπία είναι ασαφής ή μικτή και μάλλον πρόκειται για προϊόντα τοπικών καλλιτεχνών, πιθανότατα χωριανών με κλίση ή στοιχειώδες ταλέντο στην ζωγραφική. 

Γενικώτερα, όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση στο νησί τα τελευταία χρόνια, νομίζω πως θα πρέπει να εξεταστεί σοβαρά το ενδεχόμενο της συλλογής των εικόνων από τα εξωκκλήσια σε κεντρικό εκθετήριο, πιθανόν στην εκκλησία του Αγίου Ζαχαρία, για να εξασφαλιστεί όχι μόνον η ακεραιότητά τους, αλλά και αυτή η ίδια η ύπαρξή τους.

Επίσης, καλό θα είναι, εάν και εφ’όσον οι εικόνες συλλεγούν από τα εξωκκλήσια, να μπουν αντίγραφα στην θέση τους, γιατί είναι απρέπεια το να μην υπάρχει εικόνα του τιμώμενου αγίου στο εξωκκλήσι, όπως για παράδειγμα συμβαίνει στο εξωκκλήσι του Αγίου Νικολάου, πάλι στα Κελλιά.

Ο κλήρος μάλλον πέφτει στον μάχιμο εφημέριο των Κελλιών, πατέρα Αντώνη Φόνσο, που επανήλθε στον χώρο του μετά την αντικατάστασή του από τον ανεπαρκέστατο προηγούμενο εφημέριο, του οποίου το όνομα μού διαφεύγει αυτήν την στιγμή... 

Αλλά, ποτέ δεν φταίει ένας μόνον, όπως και ένας μόνος του δεν μπορεί να τα κάνει όλα...

Όπως και νάχει το πράγμα, το άρθρο αυτό δεν έχει σκοπό ούτε να κουνήσει επιτιμητικά το δάχυλο, ούτε και να κανακέψει κανέναν. Απλώς, ο τόπος είναι αυτός με όσα κουσούρια μπορούμε να τού προσάψουμε, η κληρονομιά είναι αυτή όσο κι’ αν επιθυμούμε να μας διαφεύγει η σημασία και η σημαντικότητά της, οι άνθρωποι είναι δεδομένοι σαν συμπεριφορές και στάσεις και δεν αλλάζουν τίποτε από αυτά, εάν δεν αντιληφθούν κάποιο όφελος για τους εαυτούς τους. 

Επείγει, λοιπόν, να προσπαθήσουμε να συναρμολογήσουμε τον μύθο (για να χρησιμοποιήσω την ακριβή λέξη ενός Περαστριανού φίλου) εννοουμένου σαν πορεία τής περιοχής μας στον χρόνο και να ζήσουμε σαν συνέχειά του και όχι σαν απάτριδες ή επήλυδες.

ΤΣΑΓΚΑΡΗΣ...

Τσαγκάρης...

 Αυτός που πιάνει το δέρμα και τους σπάγκους και την μπάλα το κερί, 

τις κόλλες και τα λάστιχα, 

τις ξυλόπροκες και τα καρφιά και τα δένει όλα μαζί σε ένα ζευγάρι παπούτσια. 

 Για καθημερινή ή για σχόλη, για δουλειά ή για γιορτή.

  

Μετράει...

 ...γιατί οποιαδήποτε σπατάλη υλικών είναι σπατάλη ανθώπινου μόχθου, κόβει και ράβει με στόχο την διάρκεια, γιατί η συνείδησή του τού λέει πως τα λεφτά είναι λίγα και το πράμα πρέπει νάναι καλό και να βαστάει, μπαλώνει και διορθώνει...

  ...γιατί είναι ένας από ‘κείνους που μοχθούν και κοπιάζουν και συμμετέχει με την εργασία του στη δουλειά και στην χαρά των άλλων,

των γειτόνων, των φίλων, των συχωριανών και μή, αυτωνών που το βράδυ θα κάτσουν μαζί στον καφενέ να πιούν ένα ρακί, αυτωνών που θα περάσουν να κάτσουν σαν παρέα στο τσαγκαριό όσο εκείνοι δουλεύουν τα περίπλοκα εργαλεία.

 

Πέντε δάχτυλα στην απαλάμη όλο το χωριό μαζί, δίπλα τόνα στ΄άλλο και κανένα μοναχό του να μην μπορεί να κάμει τίποτε. 

Και το δέρμα αγκαλιάζει το καλαπόδι....

...άγρια και απότομα στην αρχή, μαλακώνοντας μετά το αγκάλιασμά του, ακολουθώντας πάνω στο αμόνι

τις καμπύλες τού σκαλισμένου ξύλου, ομορφαίνοντας, κρύβοντάς το σιγά-σιγά, μέχρις νάρθει ο γάντζος...

,

 ...να λευτερώσει το καλαπόδι, την ανάστροφη μήτρα, και να αφήσει τη φόρμα μόνη της, να δει αν στέκεται, αν απαντάει το ερώτημα που κάνει ο ίδιος ο τεχνίτης στον εαυτό του:

"Είμαι καλός μάστορας..;"

Ο κύριος Νικόλας Ζαρμπάνης από το χωριό Κελλιά της Τήνου είναι μάλλον, ο τελευταίος εν ζωή τσαγκάρης ατο νησί.


Ο Δήμος Εξωμβούργου τον τίμησε με μία αναμνηστική πλακέτα, που αναφέρει τα παρακάτω...

...και που είναι πολύ λίγα για να περιγράψουν το μέγεθος που εμπεριέχει η απώλεια μιάς αρχαίας τέχνης.


Παρ΄όλ΄ αυτά, ο Νικόλας, μακρινός μου θείος, δεν κομπιάζει όταν αφηγείται, δεν βουρκώνει, δεν νοσταλγεί.
Απλώς, συνεχίζει να πορεύεται με τιμή....

 ...γιατί έτσι είναι η ζωή.

...ανελέητο καλοκαίρι

Και ποιός θυμάται πώς ξεκίνησε όλο αυτό
μιαν τελευταία μέρα του Μαΐου
που οι φωνές ψιθύριζαν
"Αύριο μπαίνει Ιούνιος,
καλοκαίρι..."

Πέφτει στα γόνατα,
οδύρεται
στέκει μετά για μια στιγμή ολόρθο
στα πόδια
μη θυμούμενο
αν πάνω στην σκηνή έπρεπε νάναι
ή κάτω απ΄αυτήν.

Ανελέητο καλοκαίρι
κυλάει ανάμεσα στα καλάμια και τις λυγαριές
τρέχει μαζί με τον αέρα
στους χαμηλούς λόφους
σκάει με φόρα χίλιες φορές πάνω στη γή
μαζί με τις αχτίδες του Ήλιου
κομματιάζεται χίλια κομμάτια
κι΄ανασυντίθεται εμπρός
στα χαυνωμένα μάτια μας,

παίζει τον ρόλο του
με πείσμα
σα νέος ηθοποιός
παίζει και παίζεται
σαν ζάρι
σε γιγαντιαίο τάβλι
όπου αποφασίζεται το κόστος της γιορτής.

"Σιγά" λεν οι φωνές
"Μην το τρομάξεις
μικρό΄'ναι και μικρό θα σβήσει
ποτές να μην χορταίνουμε
όσο πρέπει
ποτές να μην αδειάσουμε
όσα πρέπει
απ' τη βοή και το πλατάγισμα
των ημερών που έρχονται."

Ι. Α. (26-8-77) 

Ντροπή...

Θα ντρεπόμουνα να είμαι ο Τζοχατζόπουλος και να πρέπει να κυκλοφορήσω στον δρόμο...

Θα ντρεπόμουνα να είμαι ο δικαστής που δέχτηκε τις πιέσεις και τον έβγαλε λάδι...

Θα ντρεπόμουνα να μένω στην ίδια πολυκατοικία και να πρέπει να τον χαιρετάω στους κοινόχρηστους χώρους...

Θα ντρεπόμουνα να είμαι ο περιπτεράς που τον καλημερίζει και του δίνει την εφημερίδα που μέσα λέει πως απαλλάσσεται...

Θα ντρεπόμουνα να είμαι ο μέτρ που θα πρέπει να τον υποδεχτεί και να τον τακτοποιήσει στο τραπέζι του...

Θα ντρεπόμουνα να είμαι η κόρη, ο γιός, η σύζυγος του εν λόγω ντενεκέ και να τον ακούω αύριο να παίρνει θέση σε οποιαδήποτε κατάσταση, πολιτική ή μη...

Αλλά, ο βλάκας, ξεχνάω πως το κράτος είναι αφεντικό που φέρεται σαν νταβατζής:

"Τρέχει τίποτα ρε;! Έτσι ' αρέσει εμένα! Έτσι γουστάρω κι' άμα δε σ' αρέσει να φύγεις! Και θα σε πλακώνω στα κλωτσίδια όποτε θέλω και θα πληρώνεις τα λάθη μου και δε θα μιλάς! Κατάλαβες ρε ηλίθιε ή θες να πω να σου ρίξιυν τίποτε μπουνίδια;;; Εεεε;;;"

ΥΜΝΟΣ -Οράσιο Καστίγιο

Το βρήκα όμορφο, με όλη την σημασία τής λέξης, και σας το δείχνω.

ΥΜΝΟΣ

Σε γνωρίζω από την κόψη του φωτός την τρομερή,

από το θαλασσινό ανέμισμα του δωρικού χιτώνα,

σε γνωρίζω από το γλυπτό του μοσχοφόρου,

κι από το γέρσιμο της Νίκης που πάει να λύσει το σανδάλι της,

σε γνωρίζω από τον φοίνικα της Δήλου κι από το όνομα της Ναυσικάς

από το ποτήρι που ο Εκτορας υψώνει για τη λευτεριά στη ραψωδία Η της

Ιλιάδας,

σε γνωρίζω από τα βιολετί μάτια και το μελί χαμόγελο,

σε γνωρίζω από τον βασιλικό στη γλάστρα του μεσημεριού,

από τη λέξη θάλασσα, από τη γεύση της ελιάς,

από τα σανδάλια του Μελισσινού στην οδό Πανδρόσου,

σε γνωρίζω από τον Μανώλη Γλέζο που σκαρφάλωσε στην Ακρόπολη

και κατέβασε τη σημαία με τη σβάστικα,

από τον Αμφίμαχο που πήγαινε στη μάχη χρυσοστόλιστος σαν κοπελίτσα,

από το ΟΧΙ που γέμισε δάφνες την Πίνδο,

από τον ξωμάχο που βρίσκει ένα μαρμάρινο κεφάλι και το βάζει στη

μασχάλη του σαν κολοκύθα,

σε γνωρίζω από τον καστανά και τον σφουγγαρά,

από τον Κλεόμβροτο που έπεσε από τα τείχη της Αμβρακίας, μόλις

διάβασε τον Φαίδωνα,

από την παρθένο που τραγούδησε σαν κουκουβάγια πάνω από τη στέγη,

από την οδό Λέπσιους 10 της Αλεξάνδρειας, όπου έζησε ο Καβάφης,

σε γνωρίζω από τη Γοργόνα που ρωτάει τον ναυτικό:  

Ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος;

από το φυτό εκείνο με τη μαύρη ρίζα και τα γαλακτόχροα άνθη που οι

θεοί αποκαλούνε μώλυ,

από τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο που έριξε κάτω το σκήπτρο και το στέμμα

και πέθανε σαν απλός στρατιώτης,

από το φως των Μυκηνών, από το μάτι του φυλαχτού,

από την ταβέρνα του Κώστα, όπου υπήρξα ευτυχής,

από τις Σουλιώτισσες που ρίχτηκαν η μια μετά την άλλη

στον γκρεμό,

από το Ζ που είναι χαραγμένο στους τοίχους του Αδη.