χύθηκε ο καφές, ρεεεεέ.....

Και από πού να ξεκινήσεις...

Από την παιδεία...;

Και από πού ακριβώς...;  Απ΄τα πανεπιστήμια με τους προαλειφόμενους δικτατορίσκους συνδικαλιστάδες ή από τα πολυφυλετικά δημοτικά όπου δεν υπάρχει τρόπος μείωσης των απωλειών χρόνου εξ΄αιτίας της γλώσσας ούτε για τα ελληνάκια ούτε για τα ξενάκια...

Πιάσε καλύτερα την άμυνα, ειδικά τώρα που τα γειτονάκια αγριεύουν ξανά...Τώρα μόλις παραλάβαμε μέρος των πυρομαχικών για άρματα που υπηρετούν στον Ελληνικό στρατό εδώ και πέντε χρόνια. Ά, βάλε και τα διαβήματα, είναι σοβαρή άσκηση εξωτερικής πολιτικής...

Στον πολιτισμό πώς τα βλέπεις...;

Είναι κάτι μάρμαρα που μας ταϊζουν ακόμη και κάτι παλαβοί που στέκονται και κυττάνε μπογιατισμένους μουσαμάδες και στραβωμένες λαμαρίνες, αυτό δεν είναι...;

Και πώς αντέχουν εκείνες τις φωνάρες για τόσην ώρα και κείνο το τσίρι-τσίρι με τα βιολιά και περνάνε και καλά....

Για τον τουρισμό δεν έχεις να μου πεις τίποτα, όμως...

Έρχονται οι ξυνόγαλοι απ΄τους βορράδες και λιάζονται και μπανιαρίζονται στις θάλασσές μας, τους ψιλοκοροϊδεύουμε και με κάτι μουσακάδες με σάπιες μελιτζάνες, κάτι μπουζουκοκομπανίες του μπάρμπα μου του πικραμένου και με κάτι χαμόγελα και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη και όξω απ΄την πόρτα...

Λετσοτουρίστες και αλητοτουρίστες είναι οι δύο όροι που ευδοκιμούν μόνον στην Ελλαδασκάρη...Άσε που μετά οι ίδιοι, θα έφερναν και τις φαμίλιες που θα έκαναν, εμείς θέλουμε τα φράγκα και τα θέλουμε τώρα...!

Για τα τρενάκια δεν σ΄ακούω να μου λες τίποτε...Ούτε και για τα αστικά τα λεωφορειάκια που είναι κάργα στον επιβάτη με πληρότητες που ξεπερνάνε το 130% και παρ΄όλ΄αυτά πάνε για πάτο με το κεφάλι, δεδομένου ότι σε χίλιους τριακόσιους οδηγούς αντιστοιχούν οκτακόσιοι διοικητικοί...

Στα παποράκια..; έ;; εκεί κι΄αν γίνεται το μαλεβράσε....Για πετάξου μια Ικαρία να σε δώ...

Έχεις σόϊ και σπίτι στο Αιγαίο..; Μεγάλε, προνομιούχος !!! Και πάς δεκαπέντε μέρες τον χρόνο..; Μόνο..;;;  Πόσο έχει τετραμελής οικογένεια με αμάξι για το νησί..;; Και πόσο σου χρέωσε τον καφέ και την χωριάτικη στο νησί, που παλεύει να βγάλει δέκα μήνες απ΄τους δύο του καλοκαιριού, χωρίς αγροτική παραγωγή και με αγγουράκια Τουρκίας και λεμονάκια Αργεντινής στο ράφι του πολυεθνικού σουπερμερκάτου...;;;

Άκου τώρα να σου πω...

Σούχει χυθεί ποτέ καφές στο γραφείο...;;;

Δεν ξέρεις από πού ναξεκινήσεις... Να σταματήσεις τον καφένα μη χυθεί στην μοκέτα ή να σηκώσεις τα χαρτιά να μην βραχούν τελείως...Να κλείσεις τον υπολογιστή μή και βραχυκυκλώσει το πληκτρολόγιο ή να σπρώξεις την καρέκλα να μην τρέξει ο καφές επάνω...Να στεγνώσεις γρήγορα το παντελόνι μην κάνει λεκέ ή να δείς αν έτρεξε ο καφές και μέσα στα συρτάρια...

Έτσι περίπου πορεύεται και η Ελλαδιέρα Λεόνε.

Δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις....

Κι΄έχουνε χυθεί καφέδες και καφέδες κι΄όσην ώρα μιλάμε χύθηκαν κι΄άλλοι...

Βωλάξ

Η Διονυσία κύτταξε τον καφέ της.
Οι φουσκάλες έλαμπαν στον ήλιο με χρώματα που στριφογύριζαν επάνω τους, έσκαγαν χωρίς κρότο, το καϊμάκι αραίωνε.

Σιγή...ανάσα κρατημένη....Θα είναι καλός ο καφές...;

Έβαλε μια γουλιά στο στόμα της..."Έχει ζάχαρη" ψιθύρισε, γυρίζοντας στην καφετζού είπε φωναχτά "Το μπρίκι είχε ζάχαρη απ΄τον προηγούμενο καφέ, μου φτιάχνετε έναν άλλον, σας παρακαλώ..."

Στο διπλανό χωράφι ένας κάτσικας μασουλάει ξερά χόρτα, κυττάει χωρίς να μας βλέπει, η ζέστη σπρώχνεται παραπέρα από το αεράκι, μιλάμε λέγοντας ανοησίες για την ντόπια παραγωγή, κλέβοντας ματιές προς τους τουρίστες δίπλα μας που εντρυφούν σε μια χωριάτικη σαλάτα, οι μέρες δεν φτάνουν, οι ώρες ξεγλιστράνε από τις χαραμάδες της προσοχής μας.

Η Βωλάξ δεν μπορεί να είναι πιό όμορφη μέσ΄την απλότητά της, τυλίγεται τον εαυτό της σαν καλαθάκι απ΄αυτά που μπερδεύουν με τέχνη εδώ γύρω από το ανύπαρκτο κέντρο τους, καταλήγει ή ξεκινάει από μια πηγή στην ρίζα του χωριού, μένει γεμάτη χρώματα που αντανακλούν στους ανθρώπους που την επισκέφτονται.

Κανέλλα...Το ψητό κατσαρόλας έχει απειροελάχιστη κανέλλα κρυμμένη πίσω απ΄την κόκκινη σάλτσα, μάς σπάει την μύτη, θέλουμε να παραγγείλουμε μπύρες.

Μιά τελευταία ματιά προς τα πίσω απ΄το σκονισμένο παράθυρο, καβαλάμε στον δρόμο προς Κτικάδο, χάνεται...

Χρόνια μετά η Βωλάξ στέκει παρά τις προσπάθειες των αποίκων να την προσαρμόσουν στα χούγια τους, όμως, οι ντόπιοι που δεν έχουν χούγια αλλά μέτρο, αντιστέκονται.

Μέτρο και κλιτότητα...

οι διακοπές πεθαίνουν...

Φυσάει στο μπαλκόνι και θυμίζει νησί.
Τραβάω την καρέκλα στην γωνία, αράζω, κλείνω τα μάτια και νιώθω το αεράκι να ελαφρώνει την κούραση της μέρας.
Ανοίγω τα μάτια, περιμένω να δω τα φώτα του Κουμάρου, το περίγραμμα του Ξώμποργου, προσγειώνομαι, εδώ είναι πρωτεύουσα, δεν είναι παίξε-γέλασε.

Σεπτέμβρης κιόλας μεσ΄το μυαλό μου, οι διακοπές έχουν πάψει, ο θάνατος που κουβαλάνε πάνω τους είναι εδώ, αγκαλιάζονται τα ζευγάρια στο κατάστρωμα μόλις αρχίζει και φαίνεται το λιμάνι της επιστροφής, η πόλη χτυπάει τα πρώτα γκρίζα της χαστούκια στις μαλακωμένες απ΄ τον ήλιο και την θάλασσα ψυχές, η κούραση επιστρέφει σαν να μην έφυγε ποτέ.

Ο γιός μου μελαγχολεί από την επόμενη μέρα, ξεγελιέται με τα παιχνίδια που τού έλειψαν, με τις παραμορφωμένες παιδικές εκπομπές, με τους φίλους που βρίσκει στο πάρκο. Άνδρες γαρ, πόλις.

Είκοσι και μία του μηνός Ιουλίου του δισχιλιοστού και δεκάτου έτους από αυθαιρεσίας μηδενισμού του κοντέρ της ιστορίας.
Όλα μοιάζουν ξαναειπωμένα, ξαναδιαβασμένα, ηχώ αειπαλλόμενη στα τσιμέντα, ζωή και θάνατος καμωμένα ένα, καρέκλες καφενείου σωριασμένες πάνω στα τραπέζια για το σφουγγάρισμα.

Οι διακοπές πεθαίνουν την στιγμή που αρχίζουν, καλές διακοπές...

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ...

Σε λίγο καιρό θάρθουν όλοι, σχεδόν όλοι, μερικοί, κάποιοι απ΄όλους, αρκετοί, καμπόσοι, όσοι περιμέναμε, όσοι είχαμε ξεχάσει, όσοι θέλαν ή δεν θέλαν.

Το νησί θάχει κόσμο για δύο μήνες, θα προσποιηθεί πως είναι όπως παληά, μια υγιής, αυτάρκης οικονομία, μια απέριττη κοινωνία, μία ΝΗΣΟΣ στην μέση του αρχιπελάγους, φωτεινή, ιδιαίτερη, μοναδική.

Μετά, θα  γυρίσουν όλοι στα αφύσικα τσιμεντένια συρταράκια τους και το νησί θα κυτταχτεί και θα διαπιστώσει πως αυτοί που πέρασαν δεν πήραν τίποτε στην καρδιά τους, απλώς, πέρασαν άλλο ένα καλοκαίρι σε ένα από τα Κυκλαδονήσια.

Σωροί megabytes σε usb-sticks και SDcards, σε jpg, TIF, PNG, GIF και κάθε υπαρκτό format αποθήκευσης και ερμηνείας της πραγματικότητας, που θα πέσουν στην συνέχεια στα χέρια του PHOTOSHOP για να σουλουπωθούν κατά το δοκούν, αναλόγως των αναμνήσεων που επιθυμεί ο ιδιοκτήτης, έτσι ώστε χρόνια μετά, θάχει μείνει μόνον η περιγραφή του φίλτρου και του εφέ που χρησιμοποιήθηκε, ενώ το βίωμα θα είναι ασαφές, όλα τα νησιά θα έχουν γίνει ένα, το παληό και το νέο θα φτιάχνεται και θα χαλάει ανάλογα με τα κέφια μας.

Χιλιάδες φωτογραφίες για να ξορκίσουμε την αδυναμία να επικοινωνήσουμε με τους ντόπιους και να κοινωνήσουμε τον τόπο.

Ζωή μέσα από εικόνες, απουσία συνείδησης, ένα laptop στα γόνατα να μασκάρει τον χρόνο που περνάει και περιμένει να γελάσει σαρκαστικά στο τέλος του δρόμου.

Το υποβρύχιο

Στην επιφάνεια είναι τα κόμματα, τα κανάλια, οι πολιτικοί, τα γεγονότα μεταφρασμένα στην γλώσσα του τρόμου ή του καλοπιάσματος, του πρωινάδικου ή της καταστροφολαγνείας.

Σηκώνει κύμα καμμιά φορά, ταραχές, διαδηλώσεις, τρομοκρατία, αντιπαραθέσεις στην Βουλή, εκλογές, έκτροπα, απολύσεις, ξεπουλήματα.

Αυτά βλέπουμε και με αυτά πορευόμαστε.
Νομιζόμαστε ειδήμονες της καθημερινότητας, κατέχουμε αλήθειες που μόνον εμείς αντιληφθήκαμε, καταλήγουμε σε αναλύσεις μοναδικές, ιδανικές για να συνοδεύουμε τον φραπέ και το ουζάκι μας, ν΄ακούνε τα τριγύρω τραπέζια και να θαυμάζουν τον ρήτορα...

Κάτω, εκεί που τα κύματα δεν φτάνουν, από ΄κει που όλα τα παρατηρείς δίχως να σε βλέπουν και όποτε θες πατάς το κουμπί της τορπίλης, εκεί τριγυρνάει το υποβρύχιο...

Δεξιά κι΄αριστερά, αναρχικά και ακροδεξιά, φιλολαϊκά και καπιταλιστικά, τα χρώματα της επιφάνειας αντανακλούν επάνω του, μα δεν το βάφουν, μοιάζει πάντα με κάτι, αλλά, σε λίγο αλλάζει και μοιάζει με κάτι άλλο...

Το υποβρύχιο δεν έχει όνομα, αριθμό, χαρακτηριστικά.
Έχει μόνον πλήρωμα: πλουτοκράτες, κρατικούς λειτουργούς, διαπλεκόμενους, παρατρεχάμενους, συνδικαλιστές, τραπεζίτες, ενίοτε και κατευθυνόμενους τρομοκράτες.

Ρυθμίζει με την παρουσία του το κύμα στην επιφάνεια. Πότε θα ξεσπάσει, πόση δύναμη θάχει, πόσο θα κρατήσει, πόσους θα εξοντώσει. Η απόφαση παίρνεται με γνώμονα το συμφέρον του πληρώματος.

Κανείς δεν διαφεύγει από τα στεγανά του υποβρυχίου. Γεννούν τα παιδιά τους μέσα ΄κει και τα κάνουν ίδια μ΄αυτούς. Είναι η ράτσα τέτοια που δεν ανέχεται άλλο εξόν από την ανακύκλωση των ίδιων γονιδίων. Των γονιδίων του λαθρεπιβάτη της χώρας, του δοσίλογου, του πουλημένου τομαριού, του σφογγοκωλάριου...

Δεν έχει βρεθεί ακόμη τρόπος να βουλιάξει το υποβρύχιο, ίσως όμως κάποτε βρεθεί τρόπος να κοπεί η επικοινωνία με τους επάνω συνεργάτες...

SWEET MISERY....

Βλάκες όμως, δεν είναι...
Σε καμμία περίπτωση...

Ξέρουν πως στις επόμενες εκλογές θα φάνε μαύρο και πως όλα τα χρώματα, ξαφνικά θα πάρουν λίγο προς γκρί σκούρο, ομοιόμορφα και άτονα...

Και επειδής η εξουσία είναι το ζητούμενο, μιάς και οι εκπρόσωποί μας είναι εξ΄επαγγέλματος πολιτικοί ("τί δουλειά κάνεις;"..."εκπροσωπώ τον λαό" ή "διαχειρίζομαι το έθνος, άρα, είμαι το κράτος" και λοιπές φαιδρές και ανόητες απαντήσεις...), έχουν ήδη σχεδιάσει το πώς η εξουσια θα ξαναπεράσει στα χέρια τους.

Οι πρασινούληδες περιμένουν κίνηση από Βενιζέλο μεριά, ήδη ο Λοβέρδος δουλεύει για λογαριασμό του, λερώνοντας όσο μπορεί την κυβέρνηση του George.

Οι γαλανάκηδες έχουν τον επανακομματισθέντα Σαμαρά και περιμένουν ν΄ακούσουν το όνομα του κόμματος της Ντόρας της εξερευνήτριας.

Οι πολυχρωμάκηδες βλέπουν ήδη τον Κουβέλη να ετοιμάζεται να πάρει το αίμα του πίσω από τον ανερμάτιστο πρώην νεολαίο.

Όσο για το Κ.Κ.Ε. αυτό είναι προσυμφωνημένο στο 8%, με ελευθερία διαχείρισης των εσωτερικών της χώρας (όρα ΠΑΜΕ και λοιπούς δημοκράτες), τις πορείες, τα συλλαλητήρια, τις συναυλίες με τον Παπακωνσταντίνου και γενικώς, λειτουργεί σαν βαλβίδα ανακούφισης του λαού, που νομίζει πως κουνώντας την κόκκινη σημαία και δίνοντας 8% στο μουμιοποιημένο κόμμα του, κάνει αντίσταση.

Τέλος, ο Καρατζαφέρης κάθεται στην γωνία και περιμένει να κεράσει κουλούρι τους δυσαρεστημένους από τα άλλα κόμματα. Ο Άδωνις δεν προβλέπεται να προχωρήσει σε σχηματισμό κόμματος αν δεν τελειώσει η Μανωλίδου τις χορευτικές της υποχρεώσεις.

Άρα, και με σκοπό να μην χαθεί η εξουσία από τους υπάρχοντες σχηματισμούς, ή θα έχουμε κυβέρνηση συνασπισμού υπαρχόντων κομμάτων, πράγμα ελάχιστα πιθανό ή, το πιθανότερο, κάποια κομματική νεοπλασία να συμπράξει με ένα από τα εκτρώματα που θα προκύψουν και να τους φάμε στην μάπα ως διαχειριστές του αγροτεμαχίου της καρικατούρας-ενωμένης-ευρώπης που λέγεται Ελλάδα.

Θα δώσουν, βέβαια, παροχές μόλις βγουν, για να μας κάνουν να χαμογελάσουμε (γιατί λεφτά όντως υπάρχουν αλλά είναι έξω και δεν έρχονται μέσα για επενδύσεις αν προηγουμένως δεν λάβουν γή και ύδωρ και απόλυτη ελευθερία/ασυδοσία από τους γραφειοκράτες), θα την πατήσουμε όπως το '81 με τον ζιβαγκοφόρο και θα μας ξανααπαυτώσουνε για καμμιά δεκαπενταριά χρόνια.

Τα παιδιά μας θα διδάσκονται στην ιστορία το κατόρθωμα του τέταρτου (οικονομικού) Ράϊχ και δεν θα πιστεύουν πως κάποτε το ΕΥΡΩ εκτός από το νόμισμα για τα ταξίδια και τις εκδρομές, ήταν και το επίσημο νόμισμα όοοολης της Ευρώπης...

τότε που είχαμε πατρίδα...

Και τελικώς, φτάσαμε στην σύνταξη...

Το παιδί έχει πάρει τον δρόμο του, δεν είναι στο σπίτι από καιρό, άλλα πράγματα να με κρατάνε στην Αθήνα δεν έχουμε, άντε, πάμε για το νησί...

Α, το λογαριάζαμε από καιρό, μόλις ξεμπερδέψουμε να πάμε να ηρεμήσουμε, να ευχαριστηθούμε καθαρό αέρα, φύση, βόλτες, περίπατους, να ασχοληθούμε πάλι με όλα τα χόμπυ που παρατήσαμε εδώ και χρόνια, να βρούμε το νόημα μετά από το τόσο τσιμέντο και την τόση βρωμιά, την ζωή της πολυκατοικίας, τα Σαββατοκύριακα στην ίδια πλατεία, τον ίδιο αναγκαστικό περίπατο για τα ψώνια.

Βέβαια, τώρα έχει αρχίσει και τσιμπάει λίγο η μέση και ένα ψιλοπροβληματάκι με τα γόνατα της κυράς έχει γίνει λίγο πιό έντονο, αλλά, κατά τα άλλα, καλά.

Τρία χαπάκια την ημέρα είναι για τις αρρυθμίες, πρωί-μεσημέρι-βράδυ, δύο για το συκώτι και μόνον ένα για το ζάχαρο, παλεύεται η κατάσταση. Στο κάτω-κάτω γιατροί υπάρχουν στο νησί, έστω κάθε δεκαπέντε άμα έχει καράβι, αλλά, τί να κάνουμε, έτσι είναι οι προχωρημένες ηλικίες.

Θα πεις, δεν θα μπορείς να γυρίσεις όλα τα μέρη που έβλεπες σε φωτογραφίες, μονοπάτια, παραλίες, ξωκκλήσια στην κορφή του βουνού, ρεματιές με υπολλείματα από αρχαία δάση και όλα όσα ζήλεψες τόσα χρόνια που στα περιγράφανε. Έ, τί να κάνουμε, φτάσαμε ως εδώ έστω κι΄έτσι. Χάσαμε ένα κομμάτι, μεγάλο κομμάτι, αλλά, και τι μπορούσαμε να κάνουμε...

Έφτασα και διαβάζω στο ίντερνετ για το μέσο προσδόκιμο ζωής στην Ελλάδα και λέω, έχω πέντε χρονάκια ακόμη, αν δεν πέσω και σπάσω τίποτε και αν η κυρά δεχτεί να ακολουθήσει.

Ρωτάς τί θυμάμαι...

Θυμάμαι ένα διάστημα που ο θεός με είχε φωτίσει και δεν φεσώθηκα με κάρτες και δάνεια και όταν όλοι κατέρρεαν , εμείς δεν είχαμε την θηλιά στον λαιμό.

Θυμάμαι πόσο ντρεπόμουν για την κατάντια και την ξεφτίλα που δεν την δικαιούμασταν, τουλάχιστον εμείς του ιδιωτικού τομέα.

Θυμάμαι μαγαζιά κλειστά, το ένα πίσω από τ΄άλλο, ουρές στο ταμείο ανεργίας, μαγαζάτορες στις πόρτες με άδεια μάτια, φίλους να ζητιανεύουν τα δουλεμένα τους.

Θυμάμαι παιδιά να σταματάνε πρώτα τα αθλήματα, μετά τα αγγλικά και τέλος το φροντιστήριο.

Θυμάμαι φωνές στην τηλεόραση, σκάνδαλα που για να τα σκεπάσουν φτιάχναν επεισόδια, δημοσιογράφοι λυσσασμένοι να απαιτούν τηλεθέαση.

Θυμάμαι τους συνδικαλιστές με τους αδούλευτους μισθούς, που είχανε φορτώσει το χρέος στον ιδιωτικό τομέα να προκαλούν κι΄άλλο χάος και να στέκονται ανάλγητοι να κυττάνε το θαύμα της δημοκρατίας τους.

Θυμάμαι μετανάστες να μην έχουν από πού να φύγουν και πού να πάνε, τον κόσμο σαστισμένο να τους φορτώνει όλα τα κακά που τον βρήκαν, στο ένα φανάρι να τον διώχνει απ΄το παρμπρίζ και στο άλλο να βγάζει και να του δίνει το πρωινό του κουλούρι.

Θυμάμαι τη φτώχεια να ξανάρχεται και τις εκλογές να τις κάνουν μόνα τους τα κόμματα με τα τελευταία τσιράκια τους, όργια νοθείας και αταξίας.

Θυμάμαι το θράσος των γειτόνων να θεριεύει μέχρι που σε μια περίοδο δικής τους κρίσης εσωτερικής, έκαναν ένα έτσι και πήραν ένα κομμάτι πατρίδα, μικρό θα πεις, δεν παύει να είναι πατρίδα όμως...

Θυμάμαι τα διαβήματα, τους γραββατάκηδες του ΟΗΕ να έρχονται και να πηγαίνουν, να μας λένε ένα σωρό δικαιολογίες για την παγκοσμιοποίηση και τους γείτονες να γίνονται πιό θρασείς.

Τέλος, θυμάμαι τούτην εδώ την κυβέρνηση που έχουμε τώρα, φτιαγμένη από πολιτικούς των άλλων χωρών, ξένους σε ξένο τόπο, νέοι Όθωνες και Άρμανσμπεργκ, να μας την στέλνουν οι ξένοι για να μας βάλουν σε τάξη, να την υποδεχόμαστε σαν μεσσίες, να μας φέρονται σαν σκλάβους, να προσπαθούμε να εξεγερθούμε και να μην γίνεται τίποτε, να είναι όλα τα περάσματα πιασμένα...

Θυμάμαι τους υπουργούς να τα μαζεύουν και να φεύγουν για έξω, παρέα με τα κακοφορμισμένα παιδιά τους, και μετά να μας στέλνουν συμβουλές απ΄έξω για το πώς να φερθούμε και πώς να αντισταθούμε.

Θυμάμαι τότε που είχαμε πατρίδα και ντρεπόμασταν να την πούμε με τ΄όνομά της...