".....Τα συνεργεία του ΥΠΕΧΩΔΕ δεν είναι σε θέση να εντοπίσουν τον φθοροποιό παράγοντα, δεδομένης μάλιστα και της παντελούς έλλειψης σχετικής βιβλιογραφίας ή άλλων παρόμοιων περιστατικών, που έχει 'καταφάει' κυριολεκτικά τις πολυκατοικίες στο κέντρο της Αθήνας, δίνοντας τροφή για επιστημονικοφανή σχόλια που μιλάνε για τον 'Ιό του τσιμέντου'.
Πιό συγκεκριμένα, εκτεταμένες φθορές έχουν παρατηρηθεί στους σκελετούς εκατόν τριάντα πολυκατοικιών στο κέντρο της Αθήνας, οι οποίες έχουν αρχίσει να εκκενώνονται προληπτικά.
Κύκλοι του ΥΠΕΧΩΔΕ έχουν αφήσει να διαρρεύσει ότι, επίκεινται κατεδαφίσεις των εν λόγω κτιρίων, εφ' όσον οι βλάβες είναι μη αντιστρεπτές και μη επιδιορθώσιμες.
Ανησυχία εξ'άλλου προκαλεί το γεγονός ότι, δεν είναι δυνατόν να εντοπιστεί το αίτιο, ενώ παράλληλα ίχνη 'προσβολής' παρουσιάζονται και σε κτίρια σε άλλες περιοχές της Αθήνας. ΕΛΕΥΘΕΡΟΓΝΩΜΙΑ 12/8/2011".
Ο μηχανολόγος Δημήτρης Τσοπάνογλου, χαμογέλασε ελαφρά. Έκοψε προσεκτικά το φύλλο και το έβαλε στην τσάντα του με σκοπό να το δώσει αύριο να του το κορνιζάρουν.
"Η αρχή του τέλους..." σκέφτηκε, "Τόσα χρόνια, τόσοι συνεργάτες, τόσοι κόποι..."
Πλησίασε στο παράθυρο του λιτού γραφείου του και κύτταξε τον οχετό του τσιμέντου, που απλωνόταν μπροστά στα μάτια του.
Μ' έναν πρόχειρο υπολογισμό κατέληξε σέ ένα νούμερο που τον έκανε να χαμογελάσει: "Επτάμιση χρόνια το πολύ...! Σε επτάμιση χρόνια το αίσχος που πλαστοπροσωπούσε την Αθήνα, θα ήταν παρελθόν."
Θυμήθηκε τον φίλο του τον Παρασίδη, έναν από τους κορυφαίους βιολόγους στην Ευρώπη, όταν του είχε ζητήσει, πίσω στο 1998, να τροποποιήσει γενετικά κάποιο βακτήριο, έτσι ώστε να μπορεί να προσβάλλει το τσιμέντο.
Ενώ περίμενε ότι θα γελούσε εις βάρος του, ότι θα τον χλεύαζε σαν επιστήμονα, εκείνος είχε απλώς τραβήξει την καρέκλα του πίσω, είχε κατεβάσει τα γυαλιά στο στήθος του και σμίγοντας τα φρύδια του του είχε ζητήσει να το επαναλάβει.
Έκτοτε, δεκάδες φοιτητές του τμήματος της Εφαρμοσμένης Γενετικής του Παρασίδη είχαν κάνει ατελείωτα πειράματα, που κατά την γνώμη τους, δεν είχαν κανένα απολύτως νόημα.
Ο καθηγητής είχε μοιράσει έξυπνα τομείς του πειράματος σε τριάντα διαφορετικούς μεταπτυχιακούς φοιτητές, των οποίων την δουλειά θα μπορούσε έπειτα να συνδυάσει και να φτάσει στο ζητούμενο αποτέλεσμα, όπως και έγινε.
Χρεώθηκε, βέβαια, με τα μηδενικά αποτελέσματα των ερευνών του, τουλάχιστον όπως αυτές έβγαιναν προς τα έξω, και μάλιστα, με την ενεργοποίηση του νόμου περί αξιολόγησης των πανεπιστημίων τον Οκτώβριο του 2008, είχε κινδυνέψει να βρεθεί εκτός της επιστημονικής κοινότητας, αλλά, άξιζε τον κόπο.
Παιδιά και οι δυό τους ο Τσοπάνογλου με τον Παρασίδη, είχαν λατρέψει τις αλάνες, τις πλατείες, τα πάρκα και τους λόφους, τους ελεύθερους χώρους, την ανθρώπινη συναναστροφή και όλην αυτή την αγάπη τους, την είχαν μεταδώσει και στα παιδιά τους, που όμως πλέον είχαν αρχίσει να ασφυκτιούν στον κλοιό της πόλης και είχαν πάρει την απόφαση να μην γυρίσουν ποτέ πίσω μετά το Πανεπιστήμιο, παρά να μείνουν για πάντα στην δεύτερη πατρίδα τους, εκείνη των σπουδών τους.
Δεν θα ήταν υπερβολικό να έλεγε κανείς πως τα δάκρυα του Τσοπάνογλου όταν αντίκρυσε στην αποθήκη του υπογείου το παρατημένο ποδήλατο του γιού του, ήταν εκείνα που πυροδότησαν την ιδέα για τον ιό του τσιμέντου.
Το αστείο ήταν, πως οι δημοσιογράφοι, στην προσπάθειά τους να ονοματίσουν το φαινόμενο, είχαν πέσει διάνα στην περιγραφή του ώς ΙΟ ΤΟΥ ΤΣΙΜΕΝΤΟΥ, την ίδια στιγμή, που οι επιστημονικοί κύκλοι απέρριπταν με ανασηκωμένο υπεροπτικά το φρύδι αυτήν την θεωρία.
Ο Παρασίδης, αρεσκόταν να το λέει "Ο ΛΥΤΡΩΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ", σε συνδυασμό μάλιστα και με κάποιες πρώτες κινήσεις-προτάσεις που είχε κάνει σε φίλους του στο Υπουργείο Πολιτισμού, για διεξαγωγή ανασκαφών στα σημεία όπου απαλλοτριώνονταν τα κτίρια.
Και εν πάσει περιπτώσει, ήταν έτοιμες από καιρό και οι προτάσεις, που περιλάμβαναν όχι μόνον αποζημιώσεις των ενοίκων που είχαν χάσει τα σπίτια τους, αλλά και την παροχή πρώην εγκαταλελειμμένων, αλλά πρόσφατα ανακαινισμένων κατοικιών ανά την Ελλάδα σε περιοχές με μεγάλο δείκτη εγκατάλειψης.
Επτάμιση χρόνια ακόμη...
