τότε που είχαμε πατρίδα...

Και τελικώς, φτάσαμε στην σύνταξη...

Το παιδί έχει πάρει τον δρόμο του, δεν είναι στο σπίτι από καιρό, άλλα πράγματα να με κρατάνε στην Αθήνα δεν έχουμε, άντε, πάμε για το νησί...

Α, το λογαριάζαμε από καιρό, μόλις ξεμπερδέψουμε να πάμε να ηρεμήσουμε, να ευχαριστηθούμε καθαρό αέρα, φύση, βόλτες, περίπατους, να ασχοληθούμε πάλι με όλα τα χόμπυ που παρατήσαμε εδώ και χρόνια, να βρούμε το νόημα μετά από το τόσο τσιμέντο και την τόση βρωμιά, την ζωή της πολυκατοικίας, τα Σαββατοκύριακα στην ίδια πλατεία, τον ίδιο αναγκαστικό περίπατο για τα ψώνια.

Βέβαια, τώρα έχει αρχίσει και τσιμπάει λίγο η μέση και ένα ψιλοπροβληματάκι με τα γόνατα της κυράς έχει γίνει λίγο πιό έντονο, αλλά, κατά τα άλλα, καλά.

Τρία χαπάκια την ημέρα είναι για τις αρρυθμίες, πρωί-μεσημέρι-βράδυ, δύο για το συκώτι και μόνον ένα για το ζάχαρο, παλεύεται η κατάσταση. Στο κάτω-κάτω γιατροί υπάρχουν στο νησί, έστω κάθε δεκαπέντε άμα έχει καράβι, αλλά, τί να κάνουμε, έτσι είναι οι προχωρημένες ηλικίες.

Θα πεις, δεν θα μπορείς να γυρίσεις όλα τα μέρη που έβλεπες σε φωτογραφίες, μονοπάτια, παραλίες, ξωκκλήσια στην κορφή του βουνού, ρεματιές με υπολλείματα από αρχαία δάση και όλα όσα ζήλεψες τόσα χρόνια που στα περιγράφανε. Έ, τί να κάνουμε, φτάσαμε ως εδώ έστω κι΄έτσι. Χάσαμε ένα κομμάτι, μεγάλο κομμάτι, αλλά, και τι μπορούσαμε να κάνουμε...

Έφτασα και διαβάζω στο ίντερνετ για το μέσο προσδόκιμο ζωής στην Ελλάδα και λέω, έχω πέντε χρονάκια ακόμη, αν δεν πέσω και σπάσω τίποτε και αν η κυρά δεχτεί να ακολουθήσει.

Ρωτάς τί θυμάμαι...

Θυμάμαι ένα διάστημα που ο θεός με είχε φωτίσει και δεν φεσώθηκα με κάρτες και δάνεια και όταν όλοι κατέρρεαν , εμείς δεν είχαμε την θηλιά στον λαιμό.

Θυμάμαι πόσο ντρεπόμουν για την κατάντια και την ξεφτίλα που δεν την δικαιούμασταν, τουλάχιστον εμείς του ιδιωτικού τομέα.

Θυμάμαι μαγαζιά κλειστά, το ένα πίσω από τ΄άλλο, ουρές στο ταμείο ανεργίας, μαγαζάτορες στις πόρτες με άδεια μάτια, φίλους να ζητιανεύουν τα δουλεμένα τους.

Θυμάμαι παιδιά να σταματάνε πρώτα τα αθλήματα, μετά τα αγγλικά και τέλος το φροντιστήριο.

Θυμάμαι φωνές στην τηλεόραση, σκάνδαλα που για να τα σκεπάσουν φτιάχναν επεισόδια, δημοσιογράφοι λυσσασμένοι να απαιτούν τηλεθέαση.

Θυμάμαι τους συνδικαλιστές με τους αδούλευτους μισθούς, που είχανε φορτώσει το χρέος στον ιδιωτικό τομέα να προκαλούν κι΄άλλο χάος και να στέκονται ανάλγητοι να κυττάνε το θαύμα της δημοκρατίας τους.

Θυμάμαι μετανάστες να μην έχουν από πού να φύγουν και πού να πάνε, τον κόσμο σαστισμένο να τους φορτώνει όλα τα κακά που τον βρήκαν, στο ένα φανάρι να τον διώχνει απ΄το παρμπρίζ και στο άλλο να βγάζει και να του δίνει το πρωινό του κουλούρι.

Θυμάμαι τη φτώχεια να ξανάρχεται και τις εκλογές να τις κάνουν μόνα τους τα κόμματα με τα τελευταία τσιράκια τους, όργια νοθείας και αταξίας.

Θυμάμαι το θράσος των γειτόνων να θεριεύει μέχρι που σε μια περίοδο δικής τους κρίσης εσωτερικής, έκαναν ένα έτσι και πήραν ένα κομμάτι πατρίδα, μικρό θα πεις, δεν παύει να είναι πατρίδα όμως...

Θυμάμαι τα διαβήματα, τους γραββατάκηδες του ΟΗΕ να έρχονται και να πηγαίνουν, να μας λένε ένα σωρό δικαιολογίες για την παγκοσμιοποίηση και τους γείτονες να γίνονται πιό θρασείς.

Τέλος, θυμάμαι τούτην εδώ την κυβέρνηση που έχουμε τώρα, φτιαγμένη από πολιτικούς των άλλων χωρών, ξένους σε ξένο τόπο, νέοι Όθωνες και Άρμανσμπεργκ, να μας την στέλνουν οι ξένοι για να μας βάλουν σε τάξη, να την υποδεχόμαστε σαν μεσσίες, να μας φέρονται σαν σκλάβους, να προσπαθούμε να εξεγερθούμε και να μην γίνεται τίποτε, να είναι όλα τα περάσματα πιασμένα...

Θυμάμαι τους υπουργούς να τα μαζεύουν και να φεύγουν για έξω, παρέα με τα κακοφορμισμένα παιδιά τους, και μετά να μας στέλνουν συμβουλές απ΄έξω για το πώς να φερθούμε και πώς να αντισταθούμε.

Θυμάμαι τότε που είχαμε πατρίδα και ντρεπόμασταν να την πούμε με τ΄όνομά της...

ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΗ....

Δύο μέρες στο νησί, προκαταβολή από τις καλοκαιρινές διακοπές...
Οι παραλίες πεντακάθαρες ακόμη, τεντωμένες απ΄άκρη σ΄άκρη και ξεκούραστες, άδειες από κόσμο...

Τα βουνά πράσινα ακόμη, μωβίζουν οι δράφες στα λαγκάδια όπως ποτέ πριν, έβρεξε και βρέχει ακόμη.
Πάνω απ΄την Αγία Υπακοή το χρώμα δεν περιγράφεται και αν αποτυπωθεί σε μουσαμά, θα δείχνει ψεύτικο...
Ο Νικόλας δεν μπορεί να βρεί το νερό, "έχει πολλές διακλαδώσεις" και τον μπερδεύει, τπ ραβδί της λυγαριάς γυρνάει ακατάπαυστα.στα χέρια του...
Γεμίσαν σπασμένα κιούπιακαι ντενεκέδες με γεράνια, φουντώνουν όσο περνάν οι μέρες...


Το παιδί δεν θέλει να γυρίσει στην Αθήνα, τού υπόσχομαι να ξανάρθουμε σε δυό εβδομάδες και αυτόματα περνάει απ΄το μυαλό μου το απίστευτο ποσό που χρειαζόμαστε για να μετακινηθούμε με καράβι προς το νησί, μελαγχολώ, λέω "δε βαριέσαι", μα η σκέψη της απομόνωσης απ΄τον τόπο με έχει καταβάλει, οι καραβοκύρηδες θέλουν τα περατίκια τους και είναι πολλά και γεννοβολάνε κάθε χρόνο...

Το φως που φέγγει όπως φεύγει πάνω απ΄τα βρεγμένα βότσαλα είναι το καλοκαίρι που ξεκινάει...

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ....;

Παραθέτω από την Καθημερινή  :

Πρώτο Διεθνές Λογοτεχνικό Φεστιβάλ Τήνου 

 

Το πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ Τήνου οργανώνεται από το μη κερδοσκοπικό πνευματικό, καλλιτεχνικό σωματείο, την ''Κοινωνία των (δε)κάτων'', και θα φέρει στην Τήνο το τριήμερο 29,30,31 Ιουλίου, 27 συγγραφείς και ποιητές από 18 χώρες.
Μια πολυεθνική και πολυπολιτιστική γιορτή όχι μόνο της λογοτεχνίας αλλά και του χορού, καθώς μουσικοί, χορευτές και ηθοποιοί από την Τήνο θα επανδρώσουν τη σημαντική πρωτοβουλία του σωματείου.

Στόχος της διοργάνωσης είναι να καταστεί η Τήνος σημείο αναφοράς και τόπος συνάντησης της σύγχρονης παγκόσμιας λογοτεχνίας, ένα νησί όπου η Δύση συναντά την Ανατολή, ο Βοράς το Νότο, το Αιγαίο τη Μεσόγειο.

Μέσω του λόγου, της γλώσσας, της έκφρασης, της επικοινωνίας, των αναγνώσεων, των απαγγελιών των παραστάσεων, του χορού, της μουσικής, γίνεται οικείος ο διαφορετικός, και σπάνε τα φράγματα της ξενοφοβίας.

Ο πλούτος των διαφορετικών γλωσσών και των σύγχρονων λογοτεχνικών τάσεων ανά τον κόσμο θα γίνουν κοινό κτήμα και οι συγγραφείς θα μοιραστούν την εμπειρία τους με το κοινό, έτσι ώστε το έργο του καθενός να αξιοποιηθεί για το κοινό καλό.

Κατά την εβδομάδα διεξαγωγής του Φεστιβάλ το λιμάνι της Τήνου θα είναι σημαιοστολισμένο με τις σημαίες των 27 χωρών μελών της Ε.Ε συν τις σημαίες των μη χωρών- μελών που συμμετέχουν.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ – ΜΠΕ

ΚΑΡΙΚΑΤΟΥΡΕΣ....

Εφκιάσαμε πρώτα-πρώτα μια μεγάλη καρικατούρα της Ευρώπης και αντίς για σύνορα εβάλαμε πήχες ξαπλωμένους κάτω, να περνάει ο κόσμος χωρίς να εμποδίζεται.

Μαζί με τους κόσμους που πάνε κι΄έρχουνται, ελευθερώθηκαν και οι μονέδες και πιά, ημπορούμε να στέλνουμε τις μονέδες μας σε μέρη, που θα αυγατίσουν περισσότερο, μιας και όλοι θέλουν νάχουν απ΄όλα και να πληρώνουν λιγότερο απ΄όσο πριν, ακόμη και αν την πατάτα την φύτευε πριν ο ξάδερφος και τώρα την φυτεύει αλλουνού τόπου ο ξωμάχος.

Αυτό που δεν πάει κι΄έρχεται, είναι τα χούγια του καθενού και αυτό, που πριν όλοι τόχαν για σέβας, του καθενού το ιδίωμα και τον χαραχτηριστικό τρόπο δηλαδής, τώρα που τους επιβλήθηκε, τόχουν μισήσει με το βάθος της ψυχής τους.
Και θέλουν ξανά το σύνορο.

Αυτοί που ΄ναι στη μέση της Καρικατούρας και ζωγράφισαν το σχέδιο κατά τις πανάρχαιες επιδιώξεις τους, δεν σκοτίζονται και πολύ για ΄κείνους που μένουν στις άκριες της καρικατούρας και σπάνε πάνω τους κύματα οι διωγμένοι και οι απόβλητοι από τριγύρω.
Οι καρικατούρες-διοικητές κυττάνε καρικατούρες-χαρτιά και λένε "δικό σας πρόβλημα, αφού θέλατε νάστε μέσα στην καρικατούρα".
"Μα δε τους φτωχύναμε εμείς, δεν τους ρουφήξαμε εμείς τον πλούτο, γιατί να πρέπει να τους θρέψουμε εμείς οι φτωχότεροι", λένε οι ακρίτες.
"Πάρε τόσα και σώπα" λένε οι καρικατούρες-διοικητές.
Σωπαίνει ο πιό φτωχός και παίρνει τα λεφτά για να τα βάλει αλλού, να βολέψει το χάλι του και τα δικά του χούγια και να αφήσει το ρημάδι να ρημάζει.
Φυλλοχαρτίζει και το καρικατούρα-νόμισμα, την μεγάλη κοροϊδία, που σφράγισε την μπέσα όλης της καρικατούρας και γελάει μέσ΄απ' τα κλάμματά του
Γιατί χαζός δεν είναι. Μόνο που του αρέσει να κάνει τον μεγάλο, πράμα αρκετά κακό άμα έχει και χώματα καλά, μα δεν έχει χέρια να τα δουλέψουν.

Έτσι, όλοι ξέραν από 'ξαρχής και κανείς δεν κοροιδεύτηκε ποτέ, πως ειδικά η καρικατούρα που λεγότανε ΕΥΡΩ, ήταν ένα αστείο, ένα εργαλείο που ποτέ δεν θάσπαγε, αλλά, που πολύ γρήγορα θα έμπαινε στο πάνω μέρος της ντουλάπας, αφού πρώτα θα είχε στραβοβιδώσει όλα τα έπιπλα και θα είχε κάνει αφόρητη την ζωή όλων στο μεγάλο σπίτι μέσα.

Πολλά χρόνια μετά, οι μελετητές της ιστορίας θα έβλεπαν την καρικατούρα και ανάμεσα σε γέλια και χυμένους καφέδες, θα απορούσαν πώς έγινε και δεν κανείς δεν παρατήρησε τον γυναικοντυμένο Χίτλερ που γέλαγε απ' το βάθος της εικόνας...

ΓΕΛΟΙΟΙ ΓΕΡΟΙ...

Ε, ναι, τώρα το καλοκαίρι θάρθει κόσμος στο νησί...

Θα ψωνίσουν από το γαλλικών συμφερόντων σουπερμάρκετ (που όμως μας κάνει την χάρη να απασχολεί ντόπιους) ντομάτες Ισραήλ, πορτοκάλια Αργεντινής, σταφύλια Τουρκίας και λοιπά όσα απαραίτητα για την επίτευξη της ευδαιμονίας και θα γλεντήσουμε με ποτά και καφέδες εισαγωγής την ανία μας σε εκμυκονισμένες παραλίες και πανηγύρεις δυτικότροπου στυλ.

"Εμείς τί θα κάνουμε τα ξενοίκιαστα δωμάτια" θα φωνάζουν οι νοικιάρηδες, "Έχει κόσμο, αλλά, δεν ψωνίζει" θα λένε οι μπιχλιμπιδάκηδες, "Κάθεται ο κόσμος, αλλά, δεν τρώει όπως παληά" θα λένε οι ταβερνόπουλοι, "Παίρνουν συγκοινωνία και πάνε στις κοντινές παραλίες" θα λένε οι αμαξομοικιάρηδες, "Δεν παίρνουν φραπέ και τόστ, τα κουβαλάνε απ΄το σπίτι" θα λένε οι φραπεδαραίοι και το νησί θα έχει κόσμο, που για μια φορά δεν θα πετάξει λεφτά και θα θυμηθεί τί ακριβώς περιγράφει ο καθόλου προσβλητικός, εν τέλι, όρος "οικονομία"...

Αν και δεν θα πρόκειται για οικονομία, αλλά, για σωστή διαχείριση των διαθεσίμων.

Αργήσαμε να καταλάβουμε τι φταίει...
Πετάξαμε στην άκρη τις συμβουλές των παλαιών και σπεύσαμε να βουτήξουμε σε ωκεανούς αφθονίας.

Δεν ήξεραν οι γέροι τί πα να πεί τηλεόραση πλάσμα και διακοπές σε σαλέ στην Δημητσάνα, ούτε είχαν μπει στον πειρασμό του σούσι και του μοχίτο, ούτε και προβληματίστηκαν ποτέ πάνω στα σαραντάευρα παραφρασμένου Μπέκετ και σε πενηντάευρα πειραματικής Ηλέκτρας...

Γελοίοι γέροι...
Κουνάνε σκωπτικά το κεφάλι τους και τους φαίνονται όλα σαν φυσικό επακόλουθο της ανερμάτιστης ζωής μας.

Και το χειρότερο....;

Δεν τρομάζουν με τίποτα...
Έχουν, λέει, περάσει πόλεμο και κατοχή και πείνες και τάχουν ξαναδεί...!!

Ακούς; Τάχουν ξαναδεί!!!

Δεν θάθελα με τίποτα να τα δούμε και ΄μεις...

οποία νήσος...???

Ά, το νησί.....

Υπέροχο τυρί εφάγαμε

και της ρακής η ευωδία μας εσυνάρπασε...!

Λέξεις δεν έχω δια τα σαλσισότα και τα σύγλινα,

όσο για ομελέτες, τηγανιές και καλαμάρια

δεν έχω ξαναφάει νοστιμότερα...!

Μα κι΄ο λευκός κι΄ο μπρούσκος οίνος του νησιού

μας εσυντρόφεψε έως πρωί

στας συζητήσεις τας δεόντως φιλοσοφικάς

και αγκινάρες σαν αυτές δεν έχω ξαναδεί σε τόσες μαγεριές...!

Τις πιό ωραίες γεύσεις

έζησα φέτος το καλοκαίρι,

Πλην όμως, ελησμόνησα το όνομα της νήσου...

ΤΙΜΟΚΑΤΑΛΟΓΟΣ

Κάποιοι φίλοι αγόρασαν ένα σπίτι στα Κελλιά, ξεκίνησαν να ξεμπαζώνουν το αιώνιο κατώι, που στο μεταξύ είχε γεμίσει από ένα σωρό πραμάτεια, τόσο εκείνων που έφυγαν, όσο και ΄κείνων που ακολούθησαν σαν περαστικοί και πρόσβαλλαν τον χώρο.

Πήγα με ντροπή, να δω τα σπλάχνα του παληού σπιτιού, το ισόγειο κατώι, τα υπολείμματα,
τα σκουπίδια, τα ίχνη της ζωής που έπαψε.

Με κυρίεψε η οσμή της κλεισούρας, η μυρωδιά του χρόνου του κλεισμένου σε κασέλλες, οι σκονισμένοι ιστοί αράχνης, η απουσία και το κενό, η έλλειψη συνέχειας και η παύση στις μνήμες.

Σκάλισα και βρήκα έναν  χειρόγραφο τιμοκατάλογο...

\

Πότε μια φανέλα έκανε "δρ. 1,20"...;

Πόσο λίγο ή πόσο πολύ απέχουμε από την εποχή της εμπιστοσύνης σε χειρόγραφους τιμοκαταλόγους πάνω σε μεσόφυλλα τετραδίων, από τα  βερεσέδια, από την στυλιστική αδιαφορία, από την προμήθεια κουμπιών για το τριμμένο σακκάκι του θείου Αντώνιου ή για το ζακετάκι της μικρής Ραμπέλας που έραβε η γιαγιά, από τα "υποκάμισα φανέλα" και μάλιστα , από τα  "πιό μικρά" αλλά και από την κατηγορία "τα λινά πουκάμισα", που θα στερηθούν δια παντός το ύψιλον των "υποκάμισων φανέλα."..

Τί χάσαμε που δεν μετρήσαμε τις δεκάρες για να φτιάξουμε καινούργιο ζευγάρι παπούτσια στον μπάρμπα-Καπέλλα και κυρίως, τί κερδίσαμε που μας περισσέψανε τόσα καλούδια , που καταλήξανε στα σκουπίδια...

Ο χρόνος ΔΕΝ θα δείξει , γιατί ο χρόνος δεν έχει συνέχεια πέρα από εκείνη που του προσαρτάμε εμείς με τις πράξεις μας...