ΚΑΡΙΚΑΤΟΥΡΕΣ....

Εφκιάσαμε πρώτα-πρώτα μια μεγάλη καρικατούρα της Ευρώπης και αντίς για σύνορα εβάλαμε πήχες ξαπλωμένους κάτω, να περνάει ο κόσμος χωρίς να εμποδίζεται.

Μαζί με τους κόσμους που πάνε κι΄έρχουνται, ελευθερώθηκαν και οι μονέδες και πιά, ημπορούμε να στέλνουμε τις μονέδες μας σε μέρη, που θα αυγατίσουν περισσότερο, μιας και όλοι θέλουν νάχουν απ΄όλα και να πληρώνουν λιγότερο απ΄όσο πριν, ακόμη και αν την πατάτα την φύτευε πριν ο ξάδερφος και τώρα την φυτεύει αλλουνού τόπου ο ξωμάχος.

Αυτό που δεν πάει κι΄έρχεται, είναι τα χούγια του καθενού και αυτό, που πριν όλοι τόχαν για σέβας, του καθενού το ιδίωμα και τον χαραχτηριστικό τρόπο δηλαδής, τώρα που τους επιβλήθηκε, τόχουν μισήσει με το βάθος της ψυχής τους.
Και θέλουν ξανά το σύνορο.

Αυτοί που ΄ναι στη μέση της Καρικατούρας και ζωγράφισαν το σχέδιο κατά τις πανάρχαιες επιδιώξεις τους, δεν σκοτίζονται και πολύ για ΄κείνους που μένουν στις άκριες της καρικατούρας και σπάνε πάνω τους κύματα οι διωγμένοι και οι απόβλητοι από τριγύρω.
Οι καρικατούρες-διοικητές κυττάνε καρικατούρες-χαρτιά και λένε "δικό σας πρόβλημα, αφού θέλατε νάστε μέσα στην καρικατούρα".
"Μα δε τους φτωχύναμε εμείς, δεν τους ρουφήξαμε εμείς τον πλούτο, γιατί να πρέπει να τους θρέψουμε εμείς οι φτωχότεροι", λένε οι ακρίτες.
"Πάρε τόσα και σώπα" λένε οι καρικατούρες-διοικητές.
Σωπαίνει ο πιό φτωχός και παίρνει τα λεφτά για να τα βάλει αλλού, να βολέψει το χάλι του και τα δικά του χούγια και να αφήσει το ρημάδι να ρημάζει.
Φυλλοχαρτίζει και το καρικατούρα-νόμισμα, την μεγάλη κοροϊδία, που σφράγισε την μπέσα όλης της καρικατούρας και γελάει μέσ΄απ' τα κλάμματά του
Γιατί χαζός δεν είναι. Μόνο που του αρέσει να κάνει τον μεγάλο, πράμα αρκετά κακό άμα έχει και χώματα καλά, μα δεν έχει χέρια να τα δουλέψουν.

Έτσι, όλοι ξέραν από 'ξαρχής και κανείς δεν κοροιδεύτηκε ποτέ, πως ειδικά η καρικατούρα που λεγότανε ΕΥΡΩ, ήταν ένα αστείο, ένα εργαλείο που ποτέ δεν θάσπαγε, αλλά, που πολύ γρήγορα θα έμπαινε στο πάνω μέρος της ντουλάπας, αφού πρώτα θα είχε στραβοβιδώσει όλα τα έπιπλα και θα είχε κάνει αφόρητη την ζωή όλων στο μεγάλο σπίτι μέσα.

Πολλά χρόνια μετά, οι μελετητές της ιστορίας θα έβλεπαν την καρικατούρα και ανάμεσα σε γέλια και χυμένους καφέδες, θα απορούσαν πώς έγινε και δεν κανείς δεν παρατήρησε τον γυναικοντυμένο Χίτλερ που γέλαγε απ' το βάθος της εικόνας...

ΓΕΛΟΙΟΙ ΓΕΡΟΙ...

Ε, ναι, τώρα το καλοκαίρι θάρθει κόσμος στο νησί...

Θα ψωνίσουν από το γαλλικών συμφερόντων σουπερμάρκετ (που όμως μας κάνει την χάρη να απασχολεί ντόπιους) ντομάτες Ισραήλ, πορτοκάλια Αργεντινής, σταφύλια Τουρκίας και λοιπά όσα απαραίτητα για την επίτευξη της ευδαιμονίας και θα γλεντήσουμε με ποτά και καφέδες εισαγωγής την ανία μας σε εκμυκονισμένες παραλίες και πανηγύρεις δυτικότροπου στυλ.

"Εμείς τί θα κάνουμε τα ξενοίκιαστα δωμάτια" θα φωνάζουν οι νοικιάρηδες, "Έχει κόσμο, αλλά, δεν ψωνίζει" θα λένε οι μπιχλιμπιδάκηδες, "Κάθεται ο κόσμος, αλλά, δεν τρώει όπως παληά" θα λένε οι ταβερνόπουλοι, "Παίρνουν συγκοινωνία και πάνε στις κοντινές παραλίες" θα λένε οι αμαξομοικιάρηδες, "Δεν παίρνουν φραπέ και τόστ, τα κουβαλάνε απ΄το σπίτι" θα λένε οι φραπεδαραίοι και το νησί θα έχει κόσμο, που για μια φορά δεν θα πετάξει λεφτά και θα θυμηθεί τί ακριβώς περιγράφει ο καθόλου προσβλητικός, εν τέλι, όρος "οικονομία"...

Αν και δεν θα πρόκειται για οικονομία, αλλά, για σωστή διαχείριση των διαθεσίμων.

Αργήσαμε να καταλάβουμε τι φταίει...
Πετάξαμε στην άκρη τις συμβουλές των παλαιών και σπεύσαμε να βουτήξουμε σε ωκεανούς αφθονίας.

Δεν ήξεραν οι γέροι τί πα να πεί τηλεόραση πλάσμα και διακοπές σε σαλέ στην Δημητσάνα, ούτε είχαν μπει στον πειρασμό του σούσι και του μοχίτο, ούτε και προβληματίστηκαν ποτέ πάνω στα σαραντάευρα παραφρασμένου Μπέκετ και σε πενηντάευρα πειραματικής Ηλέκτρας...

Γελοίοι γέροι...
Κουνάνε σκωπτικά το κεφάλι τους και τους φαίνονται όλα σαν φυσικό επακόλουθο της ανερμάτιστης ζωής μας.

Και το χειρότερο....;

Δεν τρομάζουν με τίποτα...
Έχουν, λέει, περάσει πόλεμο και κατοχή και πείνες και τάχουν ξαναδεί...!!

Ακούς; Τάχουν ξαναδεί!!!

Δεν θάθελα με τίποτα να τα δούμε και ΄μεις...

οποία νήσος...???

Ά, το νησί.....

Υπέροχο τυρί εφάγαμε

και της ρακής η ευωδία μας εσυνάρπασε...!

Λέξεις δεν έχω δια τα σαλσισότα και τα σύγλινα,

όσο για ομελέτες, τηγανιές και καλαμάρια

δεν έχω ξαναφάει νοστιμότερα...!

Μα κι΄ο λευκός κι΄ο μπρούσκος οίνος του νησιού

μας εσυντρόφεψε έως πρωί

στας συζητήσεις τας δεόντως φιλοσοφικάς

και αγκινάρες σαν αυτές δεν έχω ξαναδεί σε τόσες μαγεριές...!

Τις πιό ωραίες γεύσεις

έζησα φέτος το καλοκαίρι,

Πλην όμως, ελησμόνησα το όνομα της νήσου...

ΤΙΜΟΚΑΤΑΛΟΓΟΣ

Κάποιοι φίλοι αγόρασαν ένα σπίτι στα Κελλιά, ξεκίνησαν να ξεμπαζώνουν το αιώνιο κατώι, που στο μεταξύ είχε γεμίσει από ένα σωρό πραμάτεια, τόσο εκείνων που έφυγαν, όσο και ΄κείνων που ακολούθησαν σαν περαστικοί και πρόσβαλλαν τον χώρο.

Πήγα με ντροπή, να δω τα σπλάχνα του παληού σπιτιού, το ισόγειο κατώι, τα υπολείμματα,
τα σκουπίδια, τα ίχνη της ζωής που έπαψε.

Με κυρίεψε η οσμή της κλεισούρας, η μυρωδιά του χρόνου του κλεισμένου σε κασέλλες, οι σκονισμένοι ιστοί αράχνης, η απουσία και το κενό, η έλλειψη συνέχειας και η παύση στις μνήμες.

Σκάλισα και βρήκα έναν  χειρόγραφο τιμοκατάλογο...

\

Πότε μια φανέλα έκανε "δρ. 1,20"...;

Πόσο λίγο ή πόσο πολύ απέχουμε από την εποχή της εμπιστοσύνης σε χειρόγραφους τιμοκαταλόγους πάνω σε μεσόφυλλα τετραδίων, από τα  βερεσέδια, από την στυλιστική αδιαφορία, από την προμήθεια κουμπιών για το τριμμένο σακκάκι του θείου Αντώνιου ή για το ζακετάκι της μικρής Ραμπέλας που έραβε η γιαγιά, από τα "υποκάμισα φανέλα" και μάλιστα , από τα  "πιό μικρά" αλλά και από την κατηγορία "τα λινά πουκάμισα", που θα στερηθούν δια παντός το ύψιλον των "υποκάμισων φανέλα."..

Τί χάσαμε που δεν μετρήσαμε τις δεκάρες για να φτιάξουμε καινούργιο ζευγάρι παπούτσια στον μπάρμπα-Καπέλλα και κυρίως, τί κερδίσαμε που μας περισσέψανε τόσα καλούδια , που καταλήξανε στα σκουπίδια...

Ο χρόνος ΔΕΝ θα δείξει , γιατί ο χρόνος δεν έχει συνέχεια πέρα από εκείνη που του προσαρτάμε εμείς με τις πράξεις μας...

ΙΧΝΗ ΣΤΟ ΝΕΡΟ...

Όσο απαλά κι΄αν πάτησες

ίχνος θα μείνει

έστω για λίγο

έστω στής άμμος της υγρής

το σώμα

στα τσακισμένα λουλούδια

στις μάντρες και στα τείχη

στην μνήμη  

και στην λήθη,

σε σώματα και ήθη,

σε ναι και όχι

στο μηδέν και στο πάντα.

Πλην όμως στο νερό

ίχνος δεν μένει,

ίχνος δεν χαράζει

κι΄η χρησιμότη του

είν΄ αυτή:

να μένει πάντα πάνω 

απ΄ό,τι αλλού 

μένει και θυμίζει.

ΠΑΙΔΕΙΑ Ή ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΙΝΑΙ...

Δεν φταίνε οι εξετάσεις...
Δεν φταίει ο τρόπος που διεξάγονται οι απανωτοί αυτοί γολγοθάδες...
Δεν φταίνε οι μαθητές που διαμελίζουν και καίνε τα βιβλία τους στο τέλος κάθε χρονιάς...

Αντί για μια υγιή διαδικασία, έναν στίβο αναμέτρησης και επιλογής ειδικοτήτων και κυρίως αρμοδιοτήτων στην κοινωνία, έχουμε καταφέρει να αποτύχουμε και σ΄αυτό...

Ή μάλλον, κατ΄αρχάς σ΄αυτό και κατ΄επέκταση και στα υπόλοιπα...

Παράγουμε παιδεία όπως παράγουμε και τουρισμό, οικοδομή και δημόσια έργα: πρόχειρα, αρπαχτά, στη ζούλα, χωρίς στόχο και σκοπό, χωρίς μέλλον, με κρυφές επιδιώξεις μέσα από λαβύρινθους κατασκότεινων μακιαβελλικών σκέψεων.

Ποιούς και πόσους θα βολέψω, πόσα φροντιστήρια που ταΐζουν τόσα τον χρόνο στο σάπιο στόμα των ταμείων μου και απασχολούν τόσους καθηγητές, που θα τους είχα μεσ΄τα πόδια μου να γκρινιάζουν για διορισμούς και πώς θα διακινήσω τα δοτά θέματα σε δικούς μου, και πόσο θα μου κοστίσει να φτιάξω την εκπαίδευση και από πού να ξεκινήσω και πώς να πείσω τόσους καθηγητές να αλλάξουν και να κάνουν την δουλειά τους σωστά γιατί δεν θα υπάρχουν πλέον τα εξτρά του φροντιστηρίου και των ιδιαίτερων, που θα πρέπει να ξεκολλήσουν  από ιδεολογικές αγκυλώσεις χρόνων και χρόνων και να μην φοβούνται να πουν λέξεις όπως "πατρίδα", "έθνος" και "Ελλάδα" με τον φόβο του κραξίματος στην επόμενη κατάληψη και άει στο διάολο τελικά που θα βάλω εγώ το χέρι μου στη φωτιά για να μαζέψω τον αμάζευτο, θα φωνάξω κάποιους ξένους μετά απο μερικά χρόνια να διαγνώσουν σοβαρή υστέρηση στα ελληνικά εκπαιδευτικά ιδρύματα σε σχέση με του εξωτερικού και τότε, θα περάσω όσα μέτρα θες...

Όπως έκανα και με την οικονομία και τους δημόσιους υπαλλήλους...

ΟΛΑ ΤΑ ΔΡΟΜΑΚΙΑ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ...

Όλα τα δρομάκια στα νησιά ίδια,

Το λεύκος και οι λείες σκιές,

Μάνταλα σε παληές πόρτες,

Αεράκι στις καμάρες από κάτω.

Βουνά απαρατήρητα

Με ξανθές κόμμες και μωβ ανταύγειες

Να μην αφήνουν να γυρίσεις.

Χωράφια ποτισμένα με αφρόν ανεπαίσθητο,

Σταχτιές συκιές στις μάντρες,

Δρόμοι με πλάκες στα πλευρά των βουνών,

Να μην θες να πας πουθενά

Να θες να ζεις τον δρόμο με τα μάτια.

Κόσμος να βγαίνει απ΄τα καράβια,

Να γνωρίζεις το πάνε-έλα και το κούτελο τού κάθε καραβιού,

Να χαιρετάς με μια φωνή σου τους γνωστούς,

Να βραδυάζει και να είσαι στην καρέκλα αφημένος

Μ΄ένα ρακί στο χέρι,

αφημένος...