Ο ΤΣΙΓΓΑΝΑΚΟΣ...

Είχε πιάσει δεξιά στον δρόμο, προσπαθώντας να πιάνει όσο το δυνατόν λιγότερο χώρο, ν΄αποφύγει τον χλευασμό, τις χειρονομίες, τα σχόλια...

Από καιρό έχει αποδεχθεί την θέση του, δεξιά στον δρόμο, ποτέ στην εθνική, πάντα με τα μάτια μπροστά με βλέμμα δαρμένου σκυλιού, να πατάει όσο μπορεί το λίγο γκάζι των εκατό-εκατόν πενήντα κυβικών του, να κινείται σε χώρο που οι άλλοι θεωρούν πως δεν του ανήκει, πως δεν τον δικαιούται...

Φορτωμένος, αν είναι τυχερός, με σίδερα, λαμαρίνες, θερμοσίφωνα και σαβούρες, που κουδουνάνε αδιάκοπα πίσω του, με το παιδί στην αγκαλιά της γυναίκας δίπλα του, δακτυλοδεικτούμενος και παράδειγμα προς αποφυγή για τα τέκνα των υπολοίπων μας, φόβητρο, αυτός ο πεινασμένος, για να αδειάσει όλο το πιάτο του βλασταριού μας...

Ακόμη κι΄αν μένει σε πολυκατοικία δίπλα μας, σε "διαμέρισμα", δεν παύει να είναι αλλού, να μην τον θέλει κανείς παρά μόνον αν του λάχει να πρέπει να ξεμπαζώσει το σπίτι-κληρονομιά καποιανού θείου ή θείας που πέθανε και μας τ΄άφησε αμανάτι...

Μια μοίρα που δεν θ΄αλλάξει ποτέ, γιατί εκτός των άλλων είναι και το χρώμα του, που εσένα δεν σ΄αφήνει να ξεχάσεις και ΄κείνον δεν τον αφήνει να σηκώσει το κεφάλι και τα μάτια...

Να, πώς να σου δώσω να καταλάβεις....Κάπως σαν την πατρίδα σου, βρε Ελληνάκο...Το κατάλαβες τώρα...;

EVE OF DESTRUCTION...

Δυστυχώς, πάντα επίκαιρο....

BARRY McGUIRE:  EVE OF DESTRUCTION

The eastern world, it is exploding
Violence flarin', bullets loadin'
You're old enough to kill, but not for votin'
You don't believe in war, but what's that gun you're totin'
And even the Jordan River has bodies floatin'

But you tell me
Over and over and over again, my friend
Ah, you don't believe
We're on the eve
of destruction.

Don't you understand what I'm tryin' to say
Can't you feel the fears I'm feelin' today?
If the button is pushed, there's no runnin' away
There'll be no one to save, with the world in a grave
[Take a look around ya boy, it's bound to scare ya boy]

And you tell me
Over and over and over again, my friend
Ah, you don't believe
We're on the eve
of destruction.

Yeah, my blood's so mad feels like coagulatin'
I'm sitting here just contemplatin'
I can't twist  the truth, it knows no regulation.
Handful of senators don't pass legislation
And marches alone can't bring integration
When human respect is disintegratin'
This whole crazy world is just too frustratin'

And you tell me
Over and over and over again, my friend
Ah, you don't believe
We're on the eve
of destruction.

Think of all the hate there is in Red China
Then take a look around to Selma, Alabama
You may leave here for 4 days in space
But when you return, it's the same old place
The poundin' of the drums, the pride and disgrace
You can bury your dead, but don't leave a trace
Hate your next-door neighbor, but don't forget to say grace
And… tell me over and over and over and over again, my friend
You don't believe
We're on the eve
Of destruction
Mm, no no, you don't believe
We're on the eve
of destruction.

Η ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ...

Η χώρα δεν ήξερε!!!

Δεν ήξερε τίποτε για τα ψεύτικα λεφτά που γέμιζαν κόσμο τα υπερκαταστήματα και τα Mall !!!

Δεν ήξερε πως όλο αυτό ήταν ψεύτικο, καρικατούρα μιας χώρας που δεν υπάρχει στ΄αλήθεια !!!

Δεν ήξερε τίποτε για την επαρχία που ρήμαζε στηριζόμενη στα μαύρα (πραγματικά και μεταφορικά) χέρια που διασφάλιζαν την ροή των επιδοτήσεων προς τα άθλια αγροτικά προϊόντα !!!

Δεν ήξερε τίποτε για τα 6.000.000 πληθυσμού που συρρέουν  στο λεκανοπέδιο γιατί εδώ τα λεφτά είναι πιό εύκολα, παρά στα χωράφια του παππού που στέκουν μακριά απο τον Πλούταρχο, τον Ρέμο και την Βανδή !!!

Δεν ήξερε πως όλες αυτές οι καφετέριες με 4 και 5 ΕΥΡΩ τον καφέ ταΐζουν ολόκληρο κύκλωμα παρασίτων με Cayenne και σκάφη, με ARMANI και PRADA, με σερβιτόρες που υποδύονται τις πελάτισσες, με ελέγχους που παίρνουν τηλέφωνο πριν περάσουν για να παραλάβουν το 12χρονο Chivas για το σπίτι !!!



Δεν ήξερε πως μετά την Πλάκα, το Μοναστηράκι, του Ψυρρή και το γκάζι ήρθε η ώρα να στοχοποιηθεί σαν trendy περιοχή κάποιο άλλο παρακμάζων τεμάχιο της ρημάδας πόλης που αφέθηκε να κουραστεί για να πέσει ευκολώτερα στα χέρια του μεγαλοεργολάβου !!!

Δεν ήξερε για τις σχέσεις των μεγαλοεργολάβων με όλες τις κυβερνήσεις και συνέχισε να τις ψηφίζει !!!

Δεν ήξερε για την καταστρατήγηση της εργατικής νομοθεσίας και την καταπάτηση των δικαιωμάτων του εργαζομένου στα NOTOS, MALL, CARREFOUR, εταιρείες SECURITY, διανομείς DELIVERY και όπου αλλού κρύβαμε την υφέρπουσα ανεργία !!!

Δεν ήξερε πως τελικά, ναι, έχουμε εχθρούς τριγύρω, που θέλουν έξοδο στο Αιγαίο των πετρελαίων, πως ναι, οι Τούρκοι φροντίζουν κάθε τους κίνηση με λεπτομέρεια και εκπαιδεύουν τους πιλότους τους πάνω στους δικούς μας, πως , ναι, όσοι έπεσαν για την πατρίδα , έπεσαν σε ακήρυχτο πόλεμο !!!

Δεν ήξερε πως οι Ολυμπιακοί αγώνες ήταν το τελευταίο μεγάλο μπόνους στα φιλαράκια !!!

Δεν ήξερε πως αυτοί που καίνε την σημαία, τελικώς φταίνε, και δεν επείγει να τους λύσουμε τα ψυχολογικά προβλήματα πριν τους σταματήσουμε !!!

Δεν ήξερε πως ό,τι κι΄αν χάσουν τα δύο μεγάλα κόμματα, δεν μπορεί να το καρπωθεί η ασπόνδυλη αυτοευνουχισμένη αριστερά, που βρίσκει άλλοθι και αντικείμενο ασχολίας στον Καρατζαφέρη και τον Άδωνη Γεωργιάδη !!!

Δεν φταίει όμως....Δεν είπε τίποτε η τηλεόραση.....

ΣΗΜΑΙΕΣ....

Θυμάμαι, πρέπει να ήταν γύρω στο '96, γύρναγα από το νησί στην Αθήνα και χάζευα απ' το κατάστρωμα το αυλάκι των μηχανών να απλώνεται στο Αιγαίο.

Γύρισα και κύτταξα, δίπλα μου ανέμιζε η σημαία του καραβιού, σήκωσα αυθόρμητα τη μηχανή και τράβηξα το όμορφο πανί να κυματίζει κι΄αυτό πάνω απ΄τα κύματα.

Κατεβάζοντας την κάμερα αντιλήφθηκα πως οι μισοί τουλάχιστον συνεπιβάτες που ήταν στο κατάστρωμα εκείνη την στιγμή, με κύτταζαν σαν ένα απεχθές φαινόμενο.
Κάποιος γύρισε και είπε κάτι στον διπλανό του και μετά κούνησαν κι΄οι δύο μαζί απαξιωτικά τα κεφάλια τους.
Ντράπηκα...
Ένιωσα δακτυλοδεικτούμενος πατριδολάτρης ανάμεσα σε ειρηνικούς πολίτες του κόσμου (τότε η έκφραση αυτή γινόταν μόδα)...

Χρόνια μετά, συνεχίζω να βγάζω φωτογραφία την σημαία του καραβιού που ταξιδεύω, με λιγότερη ντροπή τώρα πιά...

Πώς έχουμε εδώ και καιρό καταντήσει, να ντρεπόμαστε για τον τόπο μας...;

Πώς έχουμε πιστέψει πως φταίμε, ακόμη και για τον συνωστισμό της Σμύρνης και για τους αγνοούμενους στην Κύπρο...;

Πώς έχουμε πιστέψει πως είναι καθήκον μας να σώσουμε όλους τους δυστυχισμένους πρόσφυγες των άλλων χωρών εις βάρος της δικής μας...;

Πόσο θα πρέπει να ντραπούμε τώρα για λογαριασμό των ξετσίπωτων πολιτικών μας, που μας έσυραν σκλάβους στα παζάρια των διεθνών χρηματαγορών...;

Πόσο δυνατά θα πρέπει να κουνήσουμε τα σημαιάκια μας στην επόμενη προεκλογική συγκέντρωση του κόμματος για να φτάσουμε να χαστουκίσουμε μ΄αυτά τον "Αρχηγό" στη μούρη...;

Πόσο μοιάζει, δυστυχώς, το πλαστικό σημαιάκι της προεκλογικής συγκέντρωσης με την σημαία του καραβιού και πόσο μακρυά κείται ο συμβολισμός τους....

Ο κυρ-Θύμιος ο μπακάλης...

Μια φορά κι΄έναν καιρό σ΄ένα χωριό είχε μαγαζί ένας μεγαλομπακάλης, ο κυρ-Θύμιος.
Ό,τι χρειαζόνταν οι χωριάτες το προμηθεύονταν από τον κυρ-Θύμιο και όσο ο μπακάλης έφερνε πραμάτεια, τόσο οι χωριάτες δελεάζονταν και ψώνιζαν κι΄άλλα καλούδια.

Χαίρονταν ο κόσμος, νάχει τέτοιο καλό στην πόρτα του και δεν άφηνε καμμία ευκαιρία για να φορτωθεί με όσο γινόταν περισσότερα καλούδια για να κρατάει ζωντανή την ευτυχία του...

Σιγά-σιγά έφτασαν όλοι να χρωστούν στον κυρ-Θύμιο και μάλιστα, άρχισαν τα βερεσέδια..

Και τα βερεσέδια των περιττών πραγμάτων βάραιναν τα βερεσέδια των απαραίτητων πραγμάτων, μιάς και ο μπακάλης τάγραφε όλα μαζί σε μια λίστα και δεν ξεχώριζε χρήσιμα από άχρηστα, φαγώσιμα ή μπιχλιμπίδια.

Με τον καιρό και αφού οι χωριάτες δεν άλλαζαν συμπεριφορά, αρκετοί απ΄αυτούς άρχισαν να δουλεύουν τον ελεύθερο χρόνο τους στο μπακάλικο του κυρ-Θύμιου για να ξοφλήσουν με δουλειά...

...τα μαζεμένα χρέη. Άλλοι του πήγαιναν για αντάλλαγμα τα πράγματα που έβγαζαν στα χωράφια τους, άλλος ντομάτες, άλλος μήλα, άλλος γάλα, άλλος καμμιά κότα ή και κανένα σφαχτό.

Τα ίδια τα προϊόντα που του πηγαίναν του κυρ-Θύμιου για να ξοφλήσουν το χρέος, τους τα ξαναπούλαγε σε τιμές που τώρα κανόνιζε ο ίδιος και δώσ΄του τα βερεσέδια να μαζεύονται και να σκυθρωπιάζουν τα μούτρα των χωρικών, που πλέον δούλευαν για όφελος του μεγαλομπακάλη δίχως να μπορούν να κάνουν ο,τιδήποτε για να ξεφύγουν απ΄τον κύκλο αυτό που τυλίχτηκε γύρω τους χωρίς να το πάρουν χαμπάρι...

Και το μπακάλικο μεγάλωσε και θέριεψε και τάϊζε και τα τριγύρω χωριά, με άλλους όρους βέβαια...

Και όποιος δεν είχε να ξοφλήσει άλλα χρέη, δανειζόταν απ΄τον κυρ-Θύμιο καταπώς έκρινε ΄κείνος...
Κανα-δυό χωραφάκια στην αρχή και περισσότερα μετά, πέρασαν στα χέρια του μεγαλομπακάλη...

...που δεν παρέλειπε να τονίζει στους χωριάτες των άλλων χωριών πόσο αχάριστοι και αγνώμονες και τεμπέληδες ήταν οι ντόπιοι χωριάτες.

Έτσι, άμα λάχαινε να γρινιάξουν οι χωριάτες σε διπλανούς τους, κανείς δεν τους πίστευε...
Και στις κτηματικές τους διαφορές η γνώμη του βάραινε πάντα τη μεριά των άλλων...

Δεν έπαιρναν αέρα οι χωριανοί μ΄αυτόν τον τρόπο...

Και ο κυρ-Θύμιος τους κανόνιζε πλέον τί θα φυτέψουν και τί θα θρέψουν, τί δουλειές θα κάμουν τα παιδιά τους και σε ποιανού την δούλεψη θα μπεί η θυγατέρα του καθενού, ποιός θα φάει και ποιός θα πεινάσει...

Το κακό είναι ότι, μέχρι τώρα που μιλάμε, ο κυρ-Θύμιος συνεχίζει το έργο του και οι χωριάτες δεν έχουν καταφέρει να βρουν τρόπο να ξεφύγουν απ΄το μαγκάνι που μόνοι τους μπήκαν...

Άμα κάνει να φανεί λίγο φως στην σκοτεινιά τους, είτε γιατί μια ευκαιρία έξω απ΄το χωριό φάνηκε είτε γιατί κάποιος τους έκαμε καλύτερες προτάσεις, πετάγονται δυό-τρείς  βαλτοί του μπακάλη...

....και τους τρομάζουν με τρόπο, να μη μπορούν να σκεφτούν καθαρά και ν΄αποφασίσουν...

Υπάρχουν βέβαια και ΄κείνοι που ποτές δεν έπλεξαν με τον μπακάλη πέραν απ΄όσο έπρεπε, μα δεν έχουν δύναμη μέσα στην όλη στέρηση να αλλάξουν την κατάσταση και άμα περιορίζονται οι άλλοι, ζορίζονται κι΄αυτοί...

Τόσο, που είναι κοντά στο να αρχίσουν κι΄αυτοί νταραβέρια με τον μπακάλη...

ΠΟΣΕΙΔΙΠΠΟΥ ΣΥΝΕΧΕΙΑ....

ΑΒ 137

Τζιτζίκι εμένα των Μουσών σ' αγκάθια μ' έχει ρίξει

δεμέν' ο Πόθος, μ' άναψε και φλέγει με σιγά

κι αυτή η ψυχή που κούρασαν το διάβασμα κι η θλίψη,

τ' άλλ' αψηφά και τον τρελό θεό κακολογά.

( Μετάφραση: Σίμος Μενάρδος)

Δεν άντεξα στο μέτρο, την απλότητα και το εύρος των αντιφατικών συναισθημάτων μέσα σε δυό στίχους και σας έβαλα άλλο ένα επίγραμμα του Ποσειδίππου...

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ ΠΟΣΕΙΔΙΠΠΟΥ...

ΑΒ 13

Μυστήρια πέτρα τούτη δω• σαν τη λιπάνεις,
φέγγος ολόκληρη τη διατρέχει και τα χάνεις
κι άμα στεγνώσει, πέρσικο [λιοντάρι] φανερώνεται,
στην όμορφη λιακάδα να τεντώνεται.


Το παραπάνω διαμάντι ανήκει στον ποιητή Ποσείδιππο, άγνωστο σε μένα έως και πριν από δέκα λεπτά.
Δεδομένου του ψώνιου που έχω με τις πέτρες και τις πέτρινες κατασκευές, ειδικά του νησιού μου, σας το παραθέτω με όλον τον θαυμασμό μου για την δύναμη των λέξεων.

Ειδικά, το χαρίζω σε όσους εκστασιάζονται με τα βοτσαλάκια της παραλίας και δεν τα κλέβουν για να τα θάψουν σε κάποιο διακοσμητικό γυάλινο σκεύος στο αθηναΐικο σπίτι τους, αλλά, τα αφήνουν εκεί που είναι, στο μεγαλείο τους, δίπλα στο θαλασσινό νερό, μία μέσα και μία έξω...