ΤΙΜΟΚΑΤΑΛΟΓΟΣ

Κάποιοι φίλοι αγόρασαν ένα σπίτι στα Κελλιά, ξεκίνησαν να ξεμπαζώνουν το αιώνιο κατώι, που στο μεταξύ είχε γεμίσει από ένα σωρό πραμάτεια, τόσο εκείνων που έφυγαν, όσο και ΄κείνων που ακολούθησαν σαν περαστικοί και πρόσβαλλαν τον χώρο.

Πήγα με ντροπή, να δω τα σπλάχνα του παληού σπιτιού, το ισόγειο κατώι, τα υπολείμματα,
τα σκουπίδια, τα ίχνη της ζωής που έπαψε.

Με κυρίεψε η οσμή της κλεισούρας, η μυρωδιά του χρόνου του κλεισμένου σε κασέλλες, οι σκονισμένοι ιστοί αράχνης, η απουσία και το κενό, η έλλειψη συνέχειας και η παύση στις μνήμες.

Σκάλισα και βρήκα έναν  χειρόγραφο τιμοκατάλογο...

\

Πότε μια φανέλα έκανε "δρ. 1,20"...;

Πόσο λίγο ή πόσο πολύ απέχουμε από την εποχή της εμπιστοσύνης σε χειρόγραφους τιμοκαταλόγους πάνω σε μεσόφυλλα τετραδίων, από τα  βερεσέδια, από την στυλιστική αδιαφορία, από την προμήθεια κουμπιών για το τριμμένο σακκάκι του θείου Αντώνιου ή για το ζακετάκι της μικρής Ραμπέλας που έραβε η γιαγιά, από τα "υποκάμισα φανέλα" και μάλιστα , από τα  "πιό μικρά" αλλά και από την κατηγορία "τα λινά πουκάμισα", που θα στερηθούν δια παντός το ύψιλον των "υποκάμισων φανέλα."..

Τί χάσαμε που δεν μετρήσαμε τις δεκάρες για να φτιάξουμε καινούργιο ζευγάρι παπούτσια στον μπάρμπα-Καπέλλα και κυρίως, τί κερδίσαμε που μας περισσέψανε τόσα καλούδια , που καταλήξανε στα σκουπίδια...

Ο χρόνος ΔΕΝ θα δείξει , γιατί ο χρόνος δεν έχει συνέχεια πέρα από εκείνη που του προσαρτάμε εμείς με τις πράξεις μας...

ΙΧΝΗ ΣΤΟ ΝΕΡΟ...

Όσο απαλά κι΄αν πάτησες

ίχνος θα μείνει

έστω για λίγο

έστω στής άμμος της υγρής

το σώμα

στα τσακισμένα λουλούδια

στις μάντρες και στα τείχη

στην μνήμη  

και στην λήθη,

σε σώματα και ήθη,

σε ναι και όχι

στο μηδέν και στο πάντα.

Πλην όμως στο νερό

ίχνος δεν μένει,

ίχνος δεν χαράζει

κι΄η χρησιμότη του

είν΄ αυτή:

να μένει πάντα πάνω 

απ΄ό,τι αλλού 

μένει και θυμίζει.

ΠΑΙΔΕΙΑ Ή ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΙΝΑΙ...

Δεν φταίνε οι εξετάσεις...
Δεν φταίει ο τρόπος που διεξάγονται οι απανωτοί αυτοί γολγοθάδες...
Δεν φταίνε οι μαθητές που διαμελίζουν και καίνε τα βιβλία τους στο τέλος κάθε χρονιάς...

Αντί για μια υγιή διαδικασία, έναν στίβο αναμέτρησης και επιλογής ειδικοτήτων και κυρίως αρμοδιοτήτων στην κοινωνία, έχουμε καταφέρει να αποτύχουμε και σ΄αυτό...

Ή μάλλον, κατ΄αρχάς σ΄αυτό και κατ΄επέκταση και στα υπόλοιπα...

Παράγουμε παιδεία όπως παράγουμε και τουρισμό, οικοδομή και δημόσια έργα: πρόχειρα, αρπαχτά, στη ζούλα, χωρίς στόχο και σκοπό, χωρίς μέλλον, με κρυφές επιδιώξεις μέσα από λαβύρινθους κατασκότεινων μακιαβελλικών σκέψεων.

Ποιούς και πόσους θα βολέψω, πόσα φροντιστήρια που ταΐζουν τόσα τον χρόνο στο σάπιο στόμα των ταμείων μου και απασχολούν τόσους καθηγητές, που θα τους είχα μεσ΄τα πόδια μου να γκρινιάζουν για διορισμούς και πώς θα διακινήσω τα δοτά θέματα σε δικούς μου, και πόσο θα μου κοστίσει να φτιάξω την εκπαίδευση και από πού να ξεκινήσω και πώς να πείσω τόσους καθηγητές να αλλάξουν και να κάνουν την δουλειά τους σωστά γιατί δεν θα υπάρχουν πλέον τα εξτρά του φροντιστηρίου και των ιδιαίτερων, που θα πρέπει να ξεκολλήσουν  από ιδεολογικές αγκυλώσεις χρόνων και χρόνων και να μην φοβούνται να πουν λέξεις όπως "πατρίδα", "έθνος" και "Ελλάδα" με τον φόβο του κραξίματος στην επόμενη κατάληψη και άει στο διάολο τελικά που θα βάλω εγώ το χέρι μου στη φωτιά για να μαζέψω τον αμάζευτο, θα φωνάξω κάποιους ξένους μετά απο μερικά χρόνια να διαγνώσουν σοβαρή υστέρηση στα ελληνικά εκπαιδευτικά ιδρύματα σε σχέση με του εξωτερικού και τότε, θα περάσω όσα μέτρα θες...

Όπως έκανα και με την οικονομία και τους δημόσιους υπαλλήλους...

ΟΛΑ ΤΑ ΔΡΟΜΑΚΙΑ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ...

Όλα τα δρομάκια στα νησιά ίδια,

Το λεύκος και οι λείες σκιές,

Μάνταλα σε παληές πόρτες,

Αεράκι στις καμάρες από κάτω.

Βουνά απαρατήρητα

Με ξανθές κόμμες και μωβ ανταύγειες

Να μην αφήνουν να γυρίσεις.

Χωράφια ποτισμένα με αφρόν ανεπαίσθητο,

Σταχτιές συκιές στις μάντρες,

Δρόμοι με πλάκες στα πλευρά των βουνών,

Να μην θες να πας πουθενά

Να θες να ζεις τον δρόμο με τα μάτια.

Κόσμος να βγαίνει απ΄τα καράβια,

Να γνωρίζεις το πάνε-έλα και το κούτελο τού κάθε καραβιού,

Να χαιρετάς με μια φωνή σου τους γνωστούς,

Να βραδυάζει και να είσαι στην καρέκλα αφημένος

Μ΄ένα ρακί στο χέρι,

αφημένος...

Ο ΤΣΙΓΓΑΝΑΚΟΣ...

Είχε πιάσει δεξιά στον δρόμο, προσπαθώντας να πιάνει όσο το δυνατόν λιγότερο χώρο, ν΄αποφύγει τον χλευασμό, τις χειρονομίες, τα σχόλια...

Από καιρό έχει αποδεχθεί την θέση του, δεξιά στον δρόμο, ποτέ στην εθνική, πάντα με τα μάτια μπροστά με βλέμμα δαρμένου σκυλιού, να πατάει όσο μπορεί το λίγο γκάζι των εκατό-εκατόν πενήντα κυβικών του, να κινείται σε χώρο που οι άλλοι θεωρούν πως δεν του ανήκει, πως δεν τον δικαιούται...

Φορτωμένος, αν είναι τυχερός, με σίδερα, λαμαρίνες, θερμοσίφωνα και σαβούρες, που κουδουνάνε αδιάκοπα πίσω του, με το παιδί στην αγκαλιά της γυναίκας δίπλα του, δακτυλοδεικτούμενος και παράδειγμα προς αποφυγή για τα τέκνα των υπολοίπων μας, φόβητρο, αυτός ο πεινασμένος, για να αδειάσει όλο το πιάτο του βλασταριού μας...

Ακόμη κι΄αν μένει σε πολυκατοικία δίπλα μας, σε "διαμέρισμα", δεν παύει να είναι αλλού, να μην τον θέλει κανείς παρά μόνον αν του λάχει να πρέπει να ξεμπαζώσει το σπίτι-κληρονομιά καποιανού θείου ή θείας που πέθανε και μας τ΄άφησε αμανάτι...

Μια μοίρα που δεν θ΄αλλάξει ποτέ, γιατί εκτός των άλλων είναι και το χρώμα του, που εσένα δεν σ΄αφήνει να ξεχάσεις και ΄κείνον δεν τον αφήνει να σηκώσει το κεφάλι και τα μάτια...

Να, πώς να σου δώσω να καταλάβεις....Κάπως σαν την πατρίδα σου, βρε Ελληνάκο...Το κατάλαβες τώρα...;

EVE OF DESTRUCTION...

Δυστυχώς, πάντα επίκαιρο....

BARRY McGUIRE:  EVE OF DESTRUCTION

The eastern world, it is exploding
Violence flarin', bullets loadin'
You're old enough to kill, but not for votin'
You don't believe in war, but what's that gun you're totin'
And even the Jordan River has bodies floatin'

But you tell me
Over and over and over again, my friend
Ah, you don't believe
We're on the eve
of destruction.

Don't you understand what I'm tryin' to say
Can't you feel the fears I'm feelin' today?
If the button is pushed, there's no runnin' away
There'll be no one to save, with the world in a grave
[Take a look around ya boy, it's bound to scare ya boy]

And you tell me
Over and over and over again, my friend
Ah, you don't believe
We're on the eve
of destruction.

Yeah, my blood's so mad feels like coagulatin'
I'm sitting here just contemplatin'
I can't twist  the truth, it knows no regulation.
Handful of senators don't pass legislation
And marches alone can't bring integration
When human respect is disintegratin'
This whole crazy world is just too frustratin'

And you tell me
Over and over and over again, my friend
Ah, you don't believe
We're on the eve
of destruction.

Think of all the hate there is in Red China
Then take a look around to Selma, Alabama
You may leave here for 4 days in space
But when you return, it's the same old place
The poundin' of the drums, the pride and disgrace
You can bury your dead, but don't leave a trace
Hate your next-door neighbor, but don't forget to say grace
And… tell me over and over and over and over again, my friend
You don't believe
We're on the eve
Of destruction
Mm, no no, you don't believe
We're on the eve
of destruction.

Η ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ...

Η χώρα δεν ήξερε!!!

Δεν ήξερε τίποτε για τα ψεύτικα λεφτά που γέμιζαν κόσμο τα υπερκαταστήματα και τα Mall !!!

Δεν ήξερε πως όλο αυτό ήταν ψεύτικο, καρικατούρα μιας χώρας που δεν υπάρχει στ΄αλήθεια !!!

Δεν ήξερε τίποτε για την επαρχία που ρήμαζε στηριζόμενη στα μαύρα (πραγματικά και μεταφορικά) χέρια που διασφάλιζαν την ροή των επιδοτήσεων προς τα άθλια αγροτικά προϊόντα !!!

Δεν ήξερε τίποτε για τα 6.000.000 πληθυσμού που συρρέουν  στο λεκανοπέδιο γιατί εδώ τα λεφτά είναι πιό εύκολα, παρά στα χωράφια του παππού που στέκουν μακριά απο τον Πλούταρχο, τον Ρέμο και την Βανδή !!!

Δεν ήξερε πως όλες αυτές οι καφετέριες με 4 και 5 ΕΥΡΩ τον καφέ ταΐζουν ολόκληρο κύκλωμα παρασίτων με Cayenne και σκάφη, με ARMANI και PRADA, με σερβιτόρες που υποδύονται τις πελάτισσες, με ελέγχους που παίρνουν τηλέφωνο πριν περάσουν για να παραλάβουν το 12χρονο Chivas για το σπίτι !!!



Δεν ήξερε πως μετά την Πλάκα, το Μοναστηράκι, του Ψυρρή και το γκάζι ήρθε η ώρα να στοχοποιηθεί σαν trendy περιοχή κάποιο άλλο παρακμάζων τεμάχιο της ρημάδας πόλης που αφέθηκε να κουραστεί για να πέσει ευκολώτερα στα χέρια του μεγαλοεργολάβου !!!

Δεν ήξερε για τις σχέσεις των μεγαλοεργολάβων με όλες τις κυβερνήσεις και συνέχισε να τις ψηφίζει !!!

Δεν ήξερε για την καταστρατήγηση της εργατικής νομοθεσίας και την καταπάτηση των δικαιωμάτων του εργαζομένου στα NOTOS, MALL, CARREFOUR, εταιρείες SECURITY, διανομείς DELIVERY και όπου αλλού κρύβαμε την υφέρπουσα ανεργία !!!

Δεν ήξερε πως τελικά, ναι, έχουμε εχθρούς τριγύρω, που θέλουν έξοδο στο Αιγαίο των πετρελαίων, πως ναι, οι Τούρκοι φροντίζουν κάθε τους κίνηση με λεπτομέρεια και εκπαιδεύουν τους πιλότους τους πάνω στους δικούς μας, πως , ναι, όσοι έπεσαν για την πατρίδα , έπεσαν σε ακήρυχτο πόλεμο !!!

Δεν ήξερε πως οι Ολυμπιακοί αγώνες ήταν το τελευταίο μεγάλο μπόνους στα φιλαράκια !!!

Δεν ήξερε πως αυτοί που καίνε την σημαία, τελικώς φταίνε, και δεν επείγει να τους λύσουμε τα ψυχολογικά προβλήματα πριν τους σταματήσουμε !!!

Δεν ήξερε πως ό,τι κι΄αν χάσουν τα δύο μεγάλα κόμματα, δεν μπορεί να το καρπωθεί η ασπόνδυλη αυτοευνουχισμένη αριστερά, που βρίσκει άλλοθι και αντικείμενο ασχολίας στον Καρατζαφέρη και τον Άδωνη Γεωργιάδη !!!

Δεν φταίει όμως....Δεν είπε τίποτε η τηλεόραση.....

ΣΗΜΑΙΕΣ....

Θυμάμαι, πρέπει να ήταν γύρω στο '96, γύρναγα από το νησί στην Αθήνα και χάζευα απ' το κατάστρωμα το αυλάκι των μηχανών να απλώνεται στο Αιγαίο.

Γύρισα και κύτταξα, δίπλα μου ανέμιζε η σημαία του καραβιού, σήκωσα αυθόρμητα τη μηχανή και τράβηξα το όμορφο πανί να κυματίζει κι΄αυτό πάνω απ΄τα κύματα.

Κατεβάζοντας την κάμερα αντιλήφθηκα πως οι μισοί τουλάχιστον συνεπιβάτες που ήταν στο κατάστρωμα εκείνη την στιγμή, με κύτταζαν σαν ένα απεχθές φαινόμενο.
Κάποιος γύρισε και είπε κάτι στον διπλανό του και μετά κούνησαν κι΄οι δύο μαζί απαξιωτικά τα κεφάλια τους.
Ντράπηκα...
Ένιωσα δακτυλοδεικτούμενος πατριδολάτρης ανάμεσα σε ειρηνικούς πολίτες του κόσμου (τότε η έκφραση αυτή γινόταν μόδα)...

Χρόνια μετά, συνεχίζω να βγάζω φωτογραφία την σημαία του καραβιού που ταξιδεύω, με λιγότερη ντροπή τώρα πιά...

Πώς έχουμε εδώ και καιρό καταντήσει, να ντρεπόμαστε για τον τόπο μας...;

Πώς έχουμε πιστέψει πως φταίμε, ακόμη και για τον συνωστισμό της Σμύρνης και για τους αγνοούμενους στην Κύπρο...;

Πώς έχουμε πιστέψει πως είναι καθήκον μας να σώσουμε όλους τους δυστυχισμένους πρόσφυγες των άλλων χωρών εις βάρος της δικής μας...;

Πόσο θα πρέπει να ντραπούμε τώρα για λογαριασμό των ξετσίπωτων πολιτικών μας, που μας έσυραν σκλάβους στα παζάρια των διεθνών χρηματαγορών...;

Πόσο δυνατά θα πρέπει να κουνήσουμε τα σημαιάκια μας στην επόμενη προεκλογική συγκέντρωση του κόμματος για να φτάσουμε να χαστουκίσουμε μ΄αυτά τον "Αρχηγό" στη μούρη...;

Πόσο μοιάζει, δυστυχώς, το πλαστικό σημαιάκι της προεκλογικής συγκέντρωσης με την σημαία του καραβιού και πόσο μακρυά κείται ο συμβολισμός τους....