TINOS on the run

Μια φορά κι΄έναν καιρό σ΄ένα χωριό είχε μαγαζί ένας μεγαλομπακάλης, ο κυρ-Θύμιος. Ό,τι χρειαζόνταν οι χωριάτες το προμηθεύονταν από τον κυρ-Θύμιο και όσο ο μπακάλης έφερνε πραμάτεια, τόσο οι χωριάτες δελεάζονταν και ψώνιζαν κι΄άλλα καλούδια. Χαίρονταν ο κόσμος, νάχει τέτοιο καλό στην πόρτα του και δεν άφηνε καμμία ευκαιρία για να φορτωθεί με όσο γινόταν περισσότερα καλούδια για να κρατάει ζωντανή την ευτυχία του... Σιγά-σιγά έφτασαν όλοι να χρωστούν στον κυρ-Θύμιο και μάλιστα, άρχισαν τα βερεσέδια.. Και τα βερεσέδια των περιττών πραγμάτων βάραιναν τα βερεσέδια των απαραίτητων πραγμάτων, μιάς και ο μπακάλης τάγραφε όλα μαζί σε μια λίστα και δεν ξεχώριζε χρήσιμα από άχρηστα, φαγώσιμα ή μπιχλιμπίδια. Με τον καιρό και αφού οι χωριάτες δεν άλλαζαν συμπεριφορά, αρκετοί απ΄αυτούς άρχισαν να δουλεύουν τον ελεύθερο χρόνο τους στο μπακάλικο του κυρ-Θύμιου για να ξοφλήσουν με δουλειά... ...τα μαζεμένα χρέη. Άλλοι του πήγαιναν για αντάλλαγμα τα πράγματα που έβγαζαν στα χωράφια τους, άλ

ΑΒ 137 Τζιτζίκι εμένα των Μουσών σ' αγκάθια μ' έχει ρίξει δεμέν' ο Πόθος, μ' άναψε και φλέγει με σιγά κι αυτή η ψυχή που κούρασαν το διάβασμα κι η θλίψη, τ' άλλ' αψηφά και τον τρελό θεό κακολογά. ( Μετάφραση: Σίμος Μενάρδος) Δεν άντεξα στο μέτρο, την απλότητα και το εύρος των αντιφατικών συναισθημάτων μέσα σε δυό στίχους και σας έβαλα άλλο ένα επίγραμμα του Ποσειδίππου...

ΑΒ 13 Μυστήρια πέτρα τούτη δω• σαν τη λιπάνεις, φέγγος ολόκληρη τη διατρέχει και τα χάνεις κι άμα στεγνώσει, πέρσικο [λιοντάρι] φανερώνεται, στην όμορφη λιακάδα να τεντώνεται. Το παραπάνω διαμάντι ανήκει στον ποιητή Ποσείδιππο, άγνωστο σε μένα έως και πριν από δέκα λεπτά. Δεδομένου του ψώνιου που έχω με τις πέτρες και τις πέτρινες κατασκευές, ειδικά του νησιού μου, σας το παραθέτω με όλον τον θαυμασμό μου για την δύναμη των λέξεων. Ειδικά, το χαρίζω σε όσους εκστασιάζονται με τα βοτσαλάκια της παραλίας και δεν τα κλέβουν για να τα θάψουν σε κάποιο διακοσμητικό γυάλινο σκεύος στο αθηναΐικο σπίτι τους, αλλά, τα αφήνουν εκεί που είναι, στο μεγαλείο τους, δίπλα στο θαλασσινό νερό, μία μέσα και μία έξω...

Είναι ανάγκη να είναι όλες οι γιορτές μια απλή αναφορά στις μέρες άδειας που δικαιούμαστε...; Είναι δυνατόν ναμετράμε την πορεία του έτους με το πότε καθόμαστε και δεν πάμε στην δουλειά...; Είναι δυνατόν τα Χριστούγεννα και η Λαμπρή να είναι «πέντε ή τέσσερεις μέρες καθησιό»...; Ευτελισμός της ίδιας μας της ζωής, ακύρωση της καθημερινότητάς μας, αποδοχή του βάλτου που μας έχουμε ρίξει.... Την Μεγάλη Πέμπτη ένα φεγγάρι μας περίμενε, έτσι, για να ξέρουμε πως όλα θα πάνε καλά... Όπως και νάχει, οι πέντε μέρες στα Κελλιά, στην Τήνο ήταν μοναδικές, όπως πάντα. Η παρακάτω ανάρτηση θα είναι απολύτως άναρχη, όπως μου φτάνουν στο μυαλό οι εικόνες... Νερά παντού...Στραγγίζουν μέχρι και οι βράχοι στην Κολυμπήθρα, περπατάς βράχο τον βράχο και βλέπεις νερό να βρέχει από κάτω κι΄από πάνω...Απλώνεις το χέρι και δοκιμάζεις....Γλυκό νερό, βρόχινο, φιλτραρισμένο στα αιώνια βράχια... Στο πίσω λαγκάδι έχουν γεμίσει οι γούρνες, πλησιάζεις και ακούς το νερό να κελαρύζει, ακολουθώ το ρέμα με τον γιό μο

Πάντοτε είχα την εντύπωση πως η Λαμπρή είναι κάτι διαφορετικό από το Πάσχα... Ίσως έχει να κάνει με την λέξη την ίδια, που περιγράφει απολύτως υπερρεαλιστικά το γεγονός στην ευρύτερη έννοιά του. Η ατέλειωτη αναμονή μέχρι την βραδυνή λειτουργία / θάναι καλός ο καιρός να πάμε στην περιφορά../ πρόσεχε το κερί σου μην κάψεις κανέναν /  τα ντρομπόνια που σείουν τον Άγιο Ζαχαρία / η φωνή της Άννης πάνω απ΄όλες / η εύθραυστη φλόγα μέχρι την σιγουριά του σπιτιού / τα θρυμματσιμένα κόκκινα αυγά αφάγωτα, τριγύρω στα πιάτα πάνω στο τραπέζι / το κερί σ΄ένα ποτήρι με νερό / ο ύπνος και η αίσθηση της τελικής ευθείας... Λαμπρή... Πόσο έχει ξεθωριάσει η αναμονή για το βίωμα και πόσο προσπαθώ να το κρατήσω ζωντανό για χατήρι του γιού μου... Πόσο έχει μακρύνει  το δέος και η προσμονή.... Πόσο το ταξίδι για πέντε μέρες στο χωριό δείχνει ασύμμετρα κουραστικό... Πόσο δεν φτάνει αυτή η προκαταβολή από την αίσθηση των διακοπών, ειδικά αν ο καιρός είναι καλός.... .....και πόσα πρέπει να χωρέσου

Είμαστε εμείς που μας στείλανε βασιλιά για να σταματήσουμε να τρωγόμαστε... Εμείς οι ίδιοι που στη συνέχεια μας συμφωνήσανε τα σύνορα και μας σύρανε στον δεύτερο βαλκανικό πόλεμο, η ΑΝΤΑΝΤ στην Θεσσαλονίκη και εμείς υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε... Μετά, είμασταν εμείς που μας δίνανε τα δάνεια με προκαταβολή των φόρων για να σταθούμε στο ιερό και καταραμένο σταυροδρόμι που μας  έρριξε η μοίρα... Είμαστε εμείς που μας λιανίσανε στον δεύτερο παγκόσμιο και ποτέ δεν βρήκαμε το κουράγιο να ζητήσουμε την τιμή μας πίσω, έστω σαν αποζημίωση για τα θανατικά της πείνας και τους εκτελεσμένους πατριώτες, εμείς που τους αφήσαμε να φύγουν όταν κατέρρεαν και σεβαστήκαμε την τιμή της υποχώρησης και το δικαίωμα του νικημένου και δεν αγγίξαμε τρίχα τους όσο μας αδειάζανε την γωνιά... Είμαστε εμείς που μετά ζητήσαμε από του ευνοημένους του κεφαλαίου, να μας στηρίξουν να κλείσουμε τις πληγές του εμφυλίου, που αφέθηκε να τρέχει όσο καιρό οι άλλοι νικημένοι στηλώνονταν στα πόδια τους και ΄κείνοι δώσανε

Απόκριες, τελευταίο Σάββατο, πέσαν κι΄ενωρίς φέτος, είπαμε να βγούμε. Ψυρρή.... Απερίγραπτες τρύπες με πορτιέρη που σου κάνει το ρουσφετάκι να αφήσει έξι άτομα να κάτσουν σε τραπεζάκι των  δύο. Λέμε όχι και μετά ξαναλέμε όχι σε άλλον πορτιέρη που μας προτείνει ένα τραπεζάκι για όρθιους, με τα παλτά και τα μπουφάν στο χέρι. Γυρνάμε σ΄ένα μαγαζί που τόχε πάρει το μάτι και το αυτί μας εκεί κοντά στον Άγιο Φίλιππο. "Περάστε πάνω, έχει τραπέζια", και σκεφτόμαστε πως για νάχει τραπέζια, μάλλον μούφα θάναι. Μια κιθάρα κι΄ένα τρίχορδο, μαγαζί φτιαγμένο με τη μια τσόντα πάνω στην άλλη, πολύπριζα κρέμονται στο πουθενά, η διακόσμηση είναι τουριστικού τύπου,  ζητάμε να κάτσουμε κοντά στην κομπανία. Ο ένας με μια περούκα τεραστίων διαστάσεων, ο άλλος με ναυτικό κασκέτο κι΄ένα ψεύτικο μουστάκι που όλο του πέφτει. Και παίζουν...   Περνάνε όλο το ρεμπέτικο και πιάνουν Άκη Πάνου, Μπιθικώτση, μπουρνοβαλιά και ό,τι βάλει ο νους σου από ρεμπέτικο. Κυττάμς αριστερά

Καλύτερα σκοτάδι. Έχω διαλέξει μιαν ίσια περίπου γραμμή, να μην πηγαίνει πολύ πάνω πολύ κάτω, να ξέρω πού περίπου θα την βρω σαν τη ζητήσω. Δεν θέλω των γιορτινών στιγμών  την ταραχή, ταλαιπωρία οι συγκινήσεις, το πλήθος και τα πρόσωπα. Ήρεμα, πάντα στον ίδιο τόνο οι ημέρες. Γιατί τρομοκρατούμαι  σαν αντιλαμβάνομαι  το πλήθος παρελθόντων ημερών, την ανημπόρια του παρόντος  και του φωτός την αποκαλυπτική  λευκότη.

Και τώρα που, τελικά, είμαι νεκρός, δεν βλέπω μεγάλη διαφορά. Με νοιάζει μόνο η σκόνη, που όλο και πιό ξεκάθαρα την βλέπω να αιωρείται γύρω μου, και σαν κινώ τα χέρια μου κινείται πίσω τους σαν ουρά κομήτη, σαν παιδί που κοροϊδεύει τον τρελλό του χωριού, σαν υπενθύμιση της γήινης ζωής μου. Το φως το νιώθω μόνον, δεν το βλέπω και μάλιστα, δεν ξεύρω αν είναι αίσθημα ή μνήμη του πώς είναι το φως. Λυπούμαι που δεν πρόλαβα να πω πόσο λυπούμαι για τ΄απογεύματα που σπατάλησα στον ύπνο, τις Κυριακές, που δεν κυβέρνησα τον χρόνο μου. Τώρα φωνή και ανυπαρξία δεν ταιριάζουν και δε μιλώ. Μονάχα σκέφτομαι έντονα και λέω σαν κάποιος σκεφτεί το ίδιο, πως εγώ τόκαμα. Πού θα τελειώσει όλη αυτή η ανυπαρξία, ξέρει κανείς...;

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα της παληάς ζωής και η πρώτη μέρα της νέας. Σήμερα πέθανε ο τελευταίος παλαιός κι΄έτσι, γεννήθηκε ο τελευταίος νέος. Τώρα κυττάω στο βάθος του πηγαδιού και βλέπω μόνο φως, καθόλου νερό και το φως είναι σαν από οθόνη τηλεόρασης, τρεμοσβήνει και πάντα εκεί είναι, δεν αφήνει να κοιμηθείς, να ξεξουράσεις το μυαλό και να καθαρίσεις τα μέσα μάτια.... Ώρα πέρασε... Μετά, όλοι σταθήκανε πάνω απ΄το ρέμα που πέρναγε παληά πίσω απ΄το χωριό και άρχισαν να ρίχνουν χώμα, χούφτες χώμα, σαν σε νεκρό που δεν λέει να σκεπαστεί και να μας επιτρέψει να τον ξεχάσουμε. Τα κοράκια του νησιού είχαν ως δια μαγείας χαθεί και έτσι στερούμασταν τον απαραίτητο πένθιμο τόνο ανάλογων περιστάσεων. Μια - δύο προσπάθειες για δάκρυα κατέληξαν σε ζαρωμένα μάγουλα και ηλίθια συνοφρυωμένα μάτια και μετά έπαψαν εντελώς. Στο βουνό ανέμιζε μια ακαθόριστη σημαία και τα παιδιά κατέβαιναν τρέχοντας την κατηφόρα, όπως πάντα, σαν απλά παιδιά, σαν από πάντα ξεχασμένα από μας, σαν από γεννημέν

1. Φροντίζετε να δείχνετε ανήσυχοι, αλλά, όχι πανικόβλητοι 2. Φορτώστε τα λάθη στους προηγούμενους, αλλά, προσοχή!!!     Φορτώστε τα στους αμέσως προηγούμενους και όχι γενικά στους προηγούμενους γιατί μόλις πριν     από δύο εκλογικές αναμετρήσεις εσείς είσασταν  οι προηγούμενοι... 3. Πάρτε μέτρα, αλλά, πολλά έτσι ώστε,     στην περίπτωση που χρειαστεί να αποσύρετε κάποια από αυτά,     να απομείνουν αρκετά για να κάνετε       την δουλειά σας. 4. Ανακοινώστε περικοπές στα έξοδα του κράτους τις οποίες δεν θα κάνετε ποτέ,     έτσι κι΄αλλιώς κανείς δεν μπορεί να σας ελέγξει. 5. Ποτό, τσιγάρο και αυτοκίνητο είναι λαϊκές κατακτήσεις, των οποίων το αυθύπαρκτο κανείς δεν θα     αμφισβητήσει ποτέ. Φορολογήστε άφοβα. Η αύξηση της κατανάλωσης των συγκεκριμένων αγαθών θα     θεωρηθεί πράξη αντίστασης στα φορομπηχτικά μέτρα των ξένων κέντρων λήψης αποφάσεων. 6. Πάρτε γρήγορα πίσω τα μέτρα που προκαλούν άμεσες αντιδράσεις. Όποιος πλήρωσε, πλήρωσε, του     χρόνου θα σκεφτείτε άλλον τρ

Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να γράψω... Απλώς ότι, ανέκαθεν φοβόμουν τα μόνιμα πράγματα, αυτά που δεν αλλάζουν ή αλλάζουν με πολύ κόπο. Ένιωθα πάντα μια ασφάλεια με τα μη-μόνιμα, με κατασκευές και αντικείμενα που κουβαλιούνται εύκολα, που αλλάζουν θέση, που κινούνται σαν ζωντανά στον χώρο. Και που όταν έρθει η ώρα να φύγουν, λόγω υπερβολικής χρήσης και φυσιολογικής φθοράς, να φεύγουν χωρίς πάταγο, να φεύγουν διακριτικά και να γυρίζουν στα αρχικά τους συστατικά ήρεμα και απλά. Βλέπω τα κατοικιά στην Τήνο, τις μάντρες, τα καταστέγια, τα πατητήρια, τα αλώνια. Δεν κρίνω εδώ την τέχνη τους ή την μαστοριά και την απόλυτη ένταξη στον φυσικό χώρο και στο τοπίο. Προσπαθώ να τα παρατηρώ όπως αποχωρούν σιγά-σιγά, χρόνο με το χρόνο και γίνονται ξανά πέτρες, χώμα, λάσπη. Χωρίς καμμιά προσβολή του χώρου, εν δυνάμει έτοιμα για περαιτέρω χρήση εάν απαιτηθεί, χωρίς ίχνος, χωρίς αυτό που θεωρώ πραγματική κόλαση, την ύβρι προς τον τόπο. Το τσιμέντο δεν είναι έν

Άκου να σου πω...Θέλω εξοχικό. Δεν το θέλω στην Λούτσα ή στο Λαγονήσι, το θέλω σε νησί. Να πρέπει να μπεις σε καράβι για να πας, να φορτώνεις το SUV και να σε κυττάνε με ζήλεια, να ταξιδεύεις πρώτη θέση και να αγνοείς τη σαββούρα που ταξιδεύουν ο ένας πάνω στον άλλον. Να βάζεις την γραμματέα να βρίσκει εισιτήρια και να νιώθεις εκείνη την ιδιαίτερη ηδονή όταν είναι όλα κλεισμένα και δυσκολεύεται, να νιώθεις πως πας κάπου που όλοι θέλουν αλλά δεν μπορούν. Να είναι κοντά γιατί στην ουσία το σιχαίνομαι το καράβι. Ναι, οι Κυκλάδες είναι καλά...έχουν και καλή συγκοινωνία... Όχι όμως στις τρελλές τιμές που ζητάνε Παροναξία ή Μύκονο. Έχεις κάτι σε πιό βολικό....; Να μπορούμε να πάρουμε για εκατό και να χτίσουμε διακόσια....; Να είναι όλοι στα πόδια μας για ό,τι ζητήσουμε...; Να υπάρχει μια τοπική αυτοδιοίκηση σχετικά ελαστική και να μην πολυσκοτίζονται για διατηρητέα και παραδοσιακά...; Να μπορούμε να βρούμε κάτι φτηνό κι΄αν χρειαστεί να ανοίξουμε κι΄έναν δρόμο, χωρίς όμως να μας σ

Είναι εκεί...; Είναι το νησί ακόμη στην θέση του...; Υπάρχουν τα σκαλιά και τα χωράφια, το λιβάδι και το Δρακονήσι, η Πασάρα και η Χαλακιά...; Εδώ στην πόλη όλα είναι στην θέση τους. Ευτυχώς... Τουλάχιστον, δείχνουν όλα καλά. Ακόμη και αν αλλάζει το περιεχόμενο των μπουκαλόσπιτων, των περικυκλωμένων από καθημερινό θάνατο και τετελεσμένη ανίατη ανία, απ΄έξω δείχνουν εντάξει, δεν ανησυχώ, δεν φοβούμαι. Είναι, ενίοτε, ουσιώδους σημασίας να μην φοβάσαι. Μην οι γιορτές μάς θέτουν προ ανομολογήτων φόβων και ενδόμυχων συνειδητοποιήσεων του επαναλαμβανόμενου, καθημερινού μας θανάτου...; Θα πρέπει, ίσως, να καταργηθούν, εάν επιθυμούμε την επανάσταση...