TINOS on the run

Και μέσα στην κρίση, όπως αυτήν τη νιώθει ο καθένας, μια νέα γενιά επιχειρηματιών ανδρώνεται, εκπαιδεύεται και ετοιμάζεται να πορευτεί αυτοαπασχολούμενη στον επαγγελματικό βίο. Έλα μου όμως, που σε πολλές περιπτώσεις, το κακό διαιωνίζει τον εαυτό του... Και οι νέοι που εισέρχονται στον χώρο, ξεκινάνε από νωρίς να μαθαίνουν τα κόλπα για να φοροδιαφεύγουν, να κλέβουν την εφορία, να εξαπατούν τους πελάτες τους, να στοχεύουν στην αρπαχτή με κάθε τρόπο, να καταπατούν και να καταστρατηγούν τους κανόνες και τα όρια που προβλέπονται. Όπως ακριβώς και οι παληοί... Φαγητά που δεν προβλέπεται να παρασκευάζονται καν, φτιαγμένα σε κακές συνθήκες υγιεινής, αποδείξεις που τις πήρε ο αέρας, διαφορετικές χρεώσεις ανά περίπτωση, ελεύθερα κάμπινγκ με μηδαμινές εγκαταστάσεις υγιεινής, περιστασιακά κολλητιλίκια με πελατάκια που τούς κάνουμε τη χάρη να τους κάνουμε και παρέα και πατάνε πάνω στην βασική ανάγκη του ανθρώπου για οικειότητα, αγοραίες συμπεριφορές με κανένα σεβασμό στο περιβάλλον που μας φ

Πάνω απ΄τα Κελλιά, σε χαρακτηριστική, δεσπόζουσα θέση, βρίσκεται το εξωκκλήσι του Αγίου Μικαέλ, που σε αντίθεση με τα άλλα εξωκκλήσια της περιοχής, έχει δύσκολη σχετικά πρόσβαση, αφού πρέπει να βγει κανείς από το δύσβατο μονοπάτι και να περπατήσει για εκατό περίπου μέτρα μέχρι να φτάσει εκεί. Οι διάσπαρτες , δυστυχώς, βλήστρες βοηθούν ιδιαίτερα, ευτυχώς, στο τελικό στάδιο της πεζοπορίας...     Το εκκλησάκι είναι εμφανώς παραμελημένο.  Εξωτερικά έχει μείνει άβαφο εδώ και αρκετά χρόνια, ενώ στο εσωτερικό η απουσία παραθύρου για αερισμό κάνει την ατμόσφαιρα αποπνικτική και ιδανική για ανάπτυξη μουχλών.  Απόδειξη το ότι, και οι δύο εικόνες που βρίσκονται στο εξωκκλήσι είναι γεμάτες μούχλα.  Επιπλέον, η εικόνα τού Αγίου Μικαέλ, που είναι προστατευμένη σε ξύλινο κουτί με γυάλινο κάλυμμα, θα πρέπει σύντομα να ελεγχθεί για την κατάστασή της.  Περιττό να αναφέρω πως, οι εικόνες δεν έχουν καμμία άλλην αξία πέραν της συναισθηματικής και τής, σε στενά, τοπικά πλαίσια, ιστορικής

Τσαγκάρης...  Αυτός που πιάνει το δέρμα και τους σπάγκους και την μπάλα το κερί,  τις κόλλες και τα λάστιχα,  τις ξυλόπροκες και τα καρφιά και τα δένει όλα μαζί σε ένα ζευγάρι παπούτσια.    Για καθημερινή ή για σχόλη, για δουλειά ή για γιορτή.     Μετράει...  ...γιατί οποιαδήποτε σπατάλη υλικών είναι σπατάλη ανθώπινου μόχθου, κόβει και ράβει με στόχο την διάρκεια, γιατί η συνείδησή του τού λέει πως τα λεφτά είναι λίγα και το πράμα πρέπει νάναι καλό και να βαστάει, μπαλώνει και διορθώνει...   ...γιατί είναι ένας από ‘κείνους που μοχθούν και κοπιάζουν και συμμετέχει με την εργασία του στη δουλειά και στην χαρά των άλλων, των γειτόνων, των φίλων, των συχωριανών και μή, αυτωνών που το βράδυ θα κάτσουν μαζί στον καφενέ να πιούν ένα ρακί, αυτωνών που θα περάσουν να κάτσουν σαν παρέα στο τσαγκαριό όσο εκείνοι δουλεύουν τα περίπλοκα εργαλεία.   Πέντε δάχτυλα στην απαλάμη όλο το χωριό μαζί, δίπλα τόνα στ΄άλλο και κανένα μοναχό του να μην μπορεί να κάμει τίποτε.  Και το δέρμα αγκα

Και ποιός θυμάται πώς ξεκίνησε όλο αυτό μιαν τελευταία μέρα του Μαΐου που οι φωνές ψιθύριζαν "Αύριο μπαίνει Ιούνιος, καλοκαίρι..." Πέφτει στα γόνατα, οδύρεται στέκει μετά για μια στιγμή ολόρθο στα πόδια μη θυμούμενο αν πάνω στην σκηνή έπρεπε νάναι ή κάτω απ΄αυτήν. Ανελέητο καλοκαίρι κυλάει ανάμεσα στα καλάμια και τις λυγαριές τρέχει μαζί με τον αέρα στους χαμηλούς λόφους σκάει με φόρα χίλιες φορές πάνω στη γή μαζί με τις αχτίδες του Ήλιου κομματιάζεται χίλια κομμάτια κι΄ανασυντίθεται εμπρός στα χαυνωμένα μάτια μας, παίζει τον ρόλο του με πείσμα σα νέος ηθοποιός παίζει και παίζεται σαν ζάρι σε γιγαντιαίο τάβλι όπου αποφασίζεται το κόστος της γιορτής. "Σιγά" λεν οι φωνές "Μην το τρομάξεις μικρό΄'ναι και μικρό θα σβήσει ποτές να μην χορταίνουμε όσο πρέπει ποτές να μην αδειάσουμε όσα πρέπει απ' τη βοή και το πλατάγισμα των ημερών που έρχονται." Ι. Α. (26-8-77) 

Θα ντρεπόμουνα να είμαι ο Τζοχατζόπουλος και να πρέπει να κυκλοφορήσω στον δρόμο... Θα ντρεπόμουνα να είμαι ο δικαστής που δέχτηκε τις πιέσεις και τον έβγαλε λάδι... Θα ντρεπόμουνα να μένω στην ίδια πολυκατοικία και να πρέπει να τον χαιρετάω στους κοινόχρηστους χώρους... Θα ντρεπόμουνα να είμαι ο περιπτεράς που τον καλημερίζει και του δίνει την εφημερίδα που μέσα λέει πως απαλλάσσεται... Θα ντρεπόμουνα να είμαι ο μέτρ που θα πρέπει να τον υποδεχτεί και να τον τακτοποιήσει στο τραπέζι του... Θα ντρεπόμουνα να είμαι η κόρη, ο γιός, η σύζυγος του εν λόγω ντενεκέ και να τον ακούω αύριο να παίρνει θέση σε οποιαδήποτε κατάσταση, πολιτική ή μη... Αλλά, ο βλάκας, ξεχνάω πως το κράτος είναι αφεντικό που φέρεται σαν νταβατζής: "Τρέχει τίποτα ρε;! Έτσι ' αρέσει εμένα! Έτσι γουστάρω κι' άμα δε σ' αρέσει να φύγεις! Και θα σε πλακώνω στα κλωτσίδια όποτε θέλω και θα πληρώνεις τα λάθη μου και δε θα μιλάς! Κατάλαβες ρε ηλίθιε ή θες να πω να σου ρίξιυν τίποτε μπουνίδια;;;

Το βρήκα όμορφο, με όλη την σημασία τής λέξης, και σας το δείχνω. ΥΜΝΟΣ Σε γνωρίζω α π ό την κόψη του φωτός την τρομερή , α π ό το θαλασσινό ανέμισμα του δωρικού χιτώνα , σε γνωρίζω α π ό το γλυ π τό του μοσχοφόρου , κι α π ό το γέρσιμο της Νίκης π ου π άει να λύσει το σανδάλι της , σε γνωρίζω α π ό τον φοίνικα της Δήλου κι α π ό το όνομα της Ναυσικάς α π ό το π οτήρι π ου ο Εκτορας υψώνει για τη λευτεριά στη ραψωδία Η της Ιλιάδας , σε γνωρίζω α π ό τα βιολετί μάτια και το μελί χαμόγελο , σε γνωρίζω α π ό τον βασιλικό στη γλάστρα του μεσημεριού , α π ό τη λέξη θάλασσα , α π ό τη γεύση της ελιάς , α π ό τα σανδάλια του Μελισσινού στην οδό Πανδρόσου , σε γνωρίζω α π ό τον Μανώλη Γλέζο π ου σκαρφάλωσε στην Ακρό π ολη και κατέβασε τη σημαία με τη σβάστικα , α π ό τον Αμφίμαχο π ου π ήγαινε στη μάχη χρυσοστόλιστος σαν