Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Πίσω στα Κελλιά, μέσα απ' τα χαρτιά...

[Όποιος θέλει, πριν ξεκινήσει το διάβασμα, μπορεί να πατήσει εδώ  για να ακούει παράλληλα με το κείμενο και μουσική μιας άλλης εποχής.]

Λοιπόν, τα Κελλιά υπήρξαν... 
Δεν ήταν χωριό-φάντασμα, δεν ήταν ο ήχος μιας πόρτας που έκλεισε απότομα, δεν ήταν το φως μιας λάμπας πετρελαίου που έσβησε ανεπιστρεπτί, το Χωρίον Κελλιά υπήρξε...

Και ο Πρόεδρος της Κοινότητας Νικόλαος Σκλάβος στις 4 Απριλίου 1921 εκδίδει ένα πιστοποιητικό, όπου αφήνει δύο ίχνη της σφραγίδας της Κοινότητας...
...εκ των οποίων το επάνω δεξιά είναι καλλιτέχνημα.

Οι κάτοικοι των Κελλιών ανέβαιναν μέχρι το υποθηκοφυλακείο της Ξινάρας για να διευθετήσουν τις υποθέσεις τους. 
Το παρακάτω έγγραφο έχει συνταχθεί το 1876. 
Προσέξτε το ανάγλυφο χαρτόσημο επάνω αριστερά και την σφραγίδα του Βασιλείου της Ελλάδος.

Στο χωριό υπήρχε πάντα μαραγκός, που έδινε μάλιστα και αναλυτική περιγραφή του κόστους της δυλειάς του:


Αλλά, αναλυτικός λογαριασμός υπήρχε και για την τελευταία κατοικία:


Οι ταξιδιώτες όταν γύριζαν με το "Δεσποινάκι" ή με τον "Παντελή" έκαναν μιά στάση στου Πεφάνη στην Ακτή Μιαούλη για τα βαμβακερά τους:




Εκεί κοντά στο '40, η αλληλογραφία των κατοίκων κουβάλαγε πάνω της κι' άλλα μηνύματα, πέραν των εσωκλειομένων...
"Θα ΝΙΚΗΣΩΜΕΝ, αλλά δια τους Έλληνας υπέρ την νίκην είναι η ΔΟΞΑ.   Ι. Μεταξάς"


"Η ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΡΕΤΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΣΠΙΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"

Και εδώ πλέον, το χωριό έχει εξωραϊστεί κι΄ έχει γίνει μια "Καλλονή" χωρίς μάνα, αλλά, με πατέρα...



Και βέβαια, οι αγρότες των Κελλιών δεν ξέφευγαν από το μακρύ χέρι του νόμου ούτε όταν προσπαθούσαν να "ασκήσουν το επάγγελμα του πλανοδίου οπωροπώλου" και μάλιστα "εν Κελλίοις" χωρίς άδεια...


Όλως παραδόξως, δεν τους ξεχνά η πολιτεία ούτε όταν ζητάει από αυτούς να "Εκφράσουν ελευθέρως την γνώμην τους", δεδομένου ότι και αυτοί ανήκουν στον λαό και ο λαός "ΣΥΝΤΑΣΣΕΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ"...



...και μάλιστα, οι κάτοικοι δύνανται να αποστείλλουν την γνώμη τους ΑΤΕΛΩΣ στην ΕΠΙΤΡΟΠΗΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ, που εδρεύει στην οδό ΖΑΛΟΚΩΣΤΑ 3:


Οι κάτοικοι των Κελλιών ξενητεύονται και πάνε στην Πόλη για να στείλουν στο νησί χρήματα. Κι' όταν θελήσουν να δουν για λίγο τα Κελλιά ξαπλωμένα στα ρηχά της Καστέλλας, πρέπει να πάνε στην Βασιλική Ελληνική Πρεσβεία εν Κωνσταντινουπόλει και να βγάλουν "Διαβατήριον δι' εργάτας και χειρώνακτας" που "Ισχύει δια μήνας εξ". Το παρακάτω διαβατήριο έχει εκδοθεί το 1906:



Τέλος, οι κάτοικοι των Κελλιών, δεν χάνουν ποτέ το χιούμορ τους και συντάσσουν ανεξήγητα σημειώματα όπως το παρακάτω, που υπενθυμίζει ή προστάζει κάποιους να "λάβουν την κλείδα της αλευρελαιοδερματοζαχαραποθήκης"...







Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

ΠΑΛΛΙΚΑΡΙ ΜΟΥ...


Παλλικάρι μου,

Σήμερα, στα οκτώ σου, στην Δευτέρα τάξη του Δημοτικού σχολείου, με τα μισά βιβλία απ΄όσα δικαιούσαι και που θάπρεπε νάχεις πάρει, συνεχίζεις και πορεύεσαι στην ζωή σου, εδώ που σούλαχε να γεννηθείς. 
Κάθε άνθρωπος οφείλει νάναι περήφανος για την πατρίδα του, για να μην χρειάζεται να προσβάλλει τις πατρίδες των άλλων για να νιώθει σπουδαίος.
Νάσαι περήφανος για την πατρίδα σου, λοιπόν, γιατί η πατρίδα σου είσαι εσύ ο ίδιος και όση περηφάνεια έχεις μέσα σου, τόση θάχει και η πατρίδα σου.

Να ξέρεις ότι, οι γονείς σου, όπως και χιλιάδες άλλοι γονείς, είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους απέναντι στους διαχειριστές της πατρίδας σου (που όλοι μαζί λέγονται Κράτος) και έχουν ήδη πληρώσει, μέσα από περίπλοκες διαδικασίες, για τα βιβλία που σου λείπουν, αυτούς που θάπρεπε να έχουν φροντίσει να είσαι πάνοπλος. Έχουν όμως, όπως θα δεις, λόγο σοβαρό που δεν το κάνουν.

Τα λεφτά για τα βιβλία σου, αυτήν την στιγμή, μάλλον, τα ροκανίζει ο πατέρας κάποιου άλλου παιδιού, το οποίο, με τα κλεμμένα δικά μας λεφτά, πάει σε ιδιωτικό σχολείο όπου βιβλία υπάρχουν.
Με αυτό το παιδάκι θα συναντηθείς ξανά στο μέλλον όταν θα ψάχνεις για δουλειά, όταν θα υπηρετείς την θητεία σου που εκείνο θα έχει παρακάμψει με κάποιο τέχνασμα των γνωστών του πατέρα του, όταν θα πιάνει «μιλητά» μια θέση απασχόλησης την οποία εσένα δεν θα σου έχει δοθεί η ευκαιρία να διεκδικήσεις.

Επίσης, θέλω να ξέρεις πως, απο το υστέρημα των γονιών σου, που είναι και δικό σου υστέρημα, πληρώνουμε την περίθαλψή σου. Άγνωστη λέξη για σένα ακόμη τώρα, που σημαίνει πως όταν διαταράσσεται η Υγεία σου, το Κράτος οφείλει να σε επαναφέρει στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, μιάς και γι’ αυτό του δίνεις τόσα λεφτά.

Λυπάμαι που στο λέω, αλλά, η παιδίατρός σου η κυρία Χριστίνα, που τόσο εμπιστεύεσαι και αγαπάς, δεν είναι μέρος αυτής της οφειλόμενης προς εσένα κρατικής φροντίδας, αλλά, την πληρώνουμε ξεχωριστά σε κάθε μας επίσκεψη, όπως ξεχωριστά πληρώνουμε και τα φάρμακα που μας γράφει κάθε φορά.

Βλέπεις, τα παιδάκια δεν αρρωσταίνουν βάσει προγράμματος και δεν μπορούμε να κλείνουμε ραντεβού στο ΙΚΑ μετά από σαράντα μέρες για να σε εξετάσουν όταν εσύ έχεις σαράντα πυρετό.

Επίσης, επειδή δουλεύουμε και οι δύο γονείς, δεν έχουμε τον χρόνο των τριών ωρών για να περιμένουμε στην ουρά του Νοσοκομείων Παίδων για να σε εξετάσει ένας γιατρός κάθε φορά που εσύ αρρωσταίνεις και, πίστεψέ με, τα παιδάκια αρρωσταίνουν αρκετά συχνά, ειδικά τα πρώτα χρόνια των παιδικών σταθμών και του νηπιαγωγείου. 
Έτσι, το καθαρό και άνετο νοσοκομείο όπου νοσηλεύτηκες όταν χρειάστηκε, ήταν και αυτό πληρωμένο από εμάς, και μάλιστα, αδρά.
«Αδρά», σημαίνει πως κάθε χρόνο δίνουμε προληπτικά σε μια εταιρεία που λέγεται ασφαλιστική, ένα μεγάλο ποσόν για σένα, μήπως και αρρωστήσεις ή κάτι σου συμβεί.
«Αδρά», σημαίνει επίσης ότι, η ασφαλιστική εταιρεία κάθε χρόνο μας βάζει να πληρώνουμε όλο και περισσότερα, γιατί βασίζεται στον αιώνιο φόβο του γονιού για το παιδί του και μας απειλεί δείχνοντάς μας τί τραβάνε οι άλλοι που δεν έχουν να πληρώσουν στα δημόσια νοσοκομεία.

Όλα αυτά τα χρήματα είναι κλεμμένα απ’ το μέλλον σου, από τις σπουδές σου, από την καλλιέργεια που σου οφείλουμε πέρα από τις τυπικές σπουδές, από το κεφάλαιο μιας δικής σου επιχείρησης.

Έτσι, όταν θα χρειαστεί να συνεχίσεις τις σπουδές σου στο εξωτερικό, δεν θα τα καταφέρουμε και θα βρεθείς να υστερείς σε σχέση με το παιδάκι που σούλεγα προηγουμένως.
Αν πάλι θελήσεις να κάνεις μια δική σου δουλειά, ξανά δεν θα μπορέσουμε και θα πρέπει να ενταχθείς σε κάποιο πρόγραμμα νεανικής επιχειρηματικότητας για να πάρεις κάποια επιδότηση, που όμως και πάλι, θα πρέπει να περάσει από τους κρατικούς αρμοδίους και μάλλον, θα πρέπει να σε γράψω σε κάποια κομματική οργάνωση για να ελπίσουμε σε κάτι.

Τώρα πάμε και στην σωματική σου ευρρωστία, που είναι μέρος της αγωγής που σου οφείλουμε.
Το γυμναστήριο που πάμε και κάνεις ΤΑΕ ΚΒΟΝ ΝΤΟ είναι και αυτό πληρωμένο ξεχωριστά.
Βλέπεις, πιστεύουμε πως σαράντα λεπτά γυμναστική, χωρίς αθλητικό εξοπλισμό, δύο φορές την εβδομάδα, και αυτές άν δεν βρέχει, δεν φτάνουν για να αθλείσαι σωστά. Η τύχη μας ήταν το ότι, πέσαμε σε δασκάλους και όχι απλούς προπονητές.

Επίσης, θα θέλαμε να πηγαίνεις και στο ωδείο, γιατί η μουσική δεν μαθαίνεται από βιβλία με ωραίες εικόνες, χωρίς να έχετε τραγουδήσει ποτέ ούτε ένα τραγούδι όλοι μαζί μέσα στην τάξη, χωρίς να έχετε ακούσει μέσα στην τάξη σας λίγη μουσική από το κάθε είδος, αλλά, ούτε ο χρόνος, ούτε και άλλα λεφτά μας περισσεύουν.

Και αν μας περισσεύανε φέτος, από του χρόνου, δεν θα τα είχαμε.

Και πάμε να σου πω τί είδους περιπέτεια σε περιμένει στην συνέχεια.
Μετά το Δημοτικό σχολείο θα ακολουθήσει το Γυμνάσιο και μετά, το Λύκειο.
Εκεί θα αρχίσεις να μαθαίνεις ένα σωρό ενδιαφέροντα πράγματα, όλου του κόσμου την γνώση. 
Κανονικά, θάπρεπε να μην χορταίνεις να βρίσκεσαι εκεί.
Θεωρητικά, θα έπρεπε εκεί μέσα να ετοιμάζεσαι για την εμπειρία του Πανεπιστημίου, να συσσωρεύεις αρκετές γνώσεις για να μπορείς να ακολουθήσεις το επάγγελμα που θες και σε εκφράζει.
Το πόσο έτοιμος είσαι, ελέγχεται με εξετάσεις, όπου κανονικά θα έπρεπε να σε ρωτάνε για τα όσα έχεις διδαχθεί στο γυμνάσιο και στο λύκειο. 
Όμως, εκείνοι θα σε ρωτήσουν πράγματα που δεν θάχεις ξανακούσει, αν δεν φροντίσουμε να σε πάμε σε ένα σχολείο μετά το σχολείο, που λέγεται φροντιστήριο και που σωστά μαντεύεις τώρα πλέον, το πληρώνουμε εμείς.

Όπως, εμείς πληρώνουμε και τα αγγλικά σου, και από την Πέμπτη τάξη θα πληρώνουμε και τα γαλλικά σου.
Το Κράτος θέλει να ξέρεις τουλάχιστον δύο γλώσσες όταν θα βγεις να δουλέψεις, αλλά, οι δάσκαλοι που διαθέτουν και το πρόγραμμα που έχουν δεν επαρκεί.
Το καλό είναι ότι, αν θελήσεις να γίνεις καθηγητής κάποιας ξένης γλώσσας, θα στηριχτείς επάνω σ’ αυτό ακριβώς το κενό του συστήματος για να βρεις κι’ εσύ δουλειά.
Γενικώς, εδώ που ζούμε, όλοι μαθαίνουν να πατάνε επάνω σε "κενά" διαφόρων ειδών για να επιβιώνουν εις βάρος των άλλων:
κενά στην νομοθεσία, κενά στο εκπαιδευτικό προσωπικό, κενά στην φύλαξη, κενά στην ασφάλεια, κενά στο σύστημα υγείας.

Σε μπέρδεψα, λεβέντη μου, αλλά, πρέπει να στα πω για να τ’ ακούσω και να τα θυμηθώ κι’ εγώ, ειδικά τώρα, που έχουν βρεθεί ντόπιοι και ξένοι και μου λένε πόσο τεμπέλης είμαι και πόσο λίγο παράγω και πόσα λεφτά φάγαμε παρέα. 

Επίσης, μου λένε πόσο θα με πληρώνουν λιγότερο για την ίδια δουλειά που κάνω και σήμερα και ‘γω απορώ, πώς θα βρίσκω να πληρώνω όλα όσα πληρώνω σήμερα, δεδομένου ότι, όλα όσα τους έχω δώσει όλα αυτά τα χρόνια χάθηκαν στις τσέπες τους.

Μάλλον, θα μου λένε πως πρέπει να σταματήσω να πληρώνω φροντιστήριο, ιδιωτική ασφάλεια, γυμναστήριο, ωδείο και αγγλογαλλικά και ΄συ να γίνεις αναγκαστικά κάτι άλλο από αυτό που θα μπορούσες νάχεις γίνει αν δεν μας τρώγανε τον κόπο μας και κάνανε με τα λεφτά μας αυτό που ώφειλαν να κάνουν.

Μάλλον τους συμφέρει να έχουν έλληνες εργάτες αντι για πακιστανούς, με τετρακόσια ευρώ τον μήνα και μάλλον δεν θέλουν το παιδάκι που σούλεγα προηγουμένως να χρειαστεί ποτέ να παίξει με τους ίδιους όρους με σένα, για να εξασφαλίσει έτσι εύκολα την επιτυχία του στο δύσκολο μέλλον, όπως μας το φτιάξανε.

Λυπάμαι που στο λέω, μα η Δημοκρατία έχει γεννηθεί εδώ, ακριβώς εδώ όπου σήμερα εξευτελίζεται και κυλιέται στην βρωμερότερη λάσπη των γυαλιστερών παπουτσιών τους.

Λυπάμαι που στο λέω, μα πέθαναν ατέλειωτες σειρές ανθρώπων στο όνομα της Δημοκρατίας.

Λυπάμαι που στέκω εντελώς αδύναμος στον λόφο επάνω από τις Θερμοπύλες, βλέποντάς τους να περνάνε χωρίς μάχη.
Αφήνω το ξίφος να πέσει απ’ το χέρι και σε προδίδω άλλη μια φορά, Εφιάλτης του ίδιου μου του παιδιού...


Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

Το "ΡΕ!!!" ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ


Δε θα μιλήσω για τους άλλους, θα πω για μένα.
Ξέρω τον λόγο που δεν έχω κατέβει στον δρόμο ακόμη, να αντιδράσω με τα όσα συμβαίνουν. 

Δεν κατέβηκα γιατί δεν μ΄αρέσει να συμμετέχω σε κινήσεις από τα πριν υπολογισμένες και αναμενόμενες, προγραμματισμένες και εξυπηρετικές του συστήματος. 

Δεν πήγα λοιπόν, στο Σύνταγμα, δεν συμμετείχα στους αγανακτισμένους, δεν θέλησα να περάσω μέσα από αυτήν την βαλβίδα εκτόνωσης, να τους κάνω την χάρη να γελάνε δίχως να τρέμουν έστω και λίγο πίσω από τα κλειστά παράθυρα της Βουλής.

Η μόνη ελπίδα είναι η μή βία, η μόνη ελπίδα είναι η δημοκρατία και η ιερή Ψήφος με το δικαίωμα της συμμετοχής και όχι με την ξετσιπωσιά τής εκπροσώπευσης. 
Αυτά πιστεύω και καμμιά δίκαια υψωμένη γροθιά δεν αμφισβητώ.

ΑΛΛΑ, προτιμάω την ουσία από τον τύπο, το είναι από το φαίνεσθε.
Και αυτό, ΔΕΝ είναι υλοποιήσιμο τώρα.
Εννοώ ότι, εάν αύριο γίνονταν εκλογές όπου θα έπρεπε να αποκρυσταλλωθεί το άγος των δύο τελευταίων χρόνων, ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑ ΤΙ ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ....

ΘΑ ΕΙΧΑ ΌΜΩΣ, απέναντί μου δεκάδες ειρωνικά χαμόγελα, δάσος σμιγμένα φρύδια και σωρό τα λόγια σαν φοιτητικής συνέλευσης του ’83 να με νουθετούν, κουνώντας παράλληλα το κεφάλι γεμάτο απαξίωση για όλα όσα έχουν πει και δεν τους άκουσα, για το πόσο στενόμυαλος είμαι και δεν δέχτηκα να αιτηθώ την ιθαγένεια κάποιου κρατιδίου της ελληνικής αριστεράς, κατά προτίμηση του δικού τους, μοναδικού, αποκλειστικού, σωστού ανάμεσα στους άλλους προδότες των μεγάλων ηγετών.

ΛΟΙΠΟΝ, ΑΚΟΥΣΤΕ ΜΕ ΛΙΓΑΚΙ:

Θέλω να φύγει αυτή η παρέα από τα έδρανα του ιερότερου κτιρίου της Πατρίδας μου (ναι, της Πατρίδας μου, όχι της χώρας μου) και να μείνει απ’ έξω για όσο γίνεται περισσότερο.

Θέλω να πάω να ψηφίσω με Τιμή και με το κεφάλι ψηλά, ασκώντας το ιερότερο καθήκον και την σοβαρότερη υποχρέωσή μου με επίγνωση του βάρους που φέρει επάνω του το Ψηφοδέλτιό μου, που κανονικά, θα έπρεπε να το νιώθω να στάζει το αίμα όλων όσων έπεσαν γι’ αυτήν την διαδικασία.

Θέλω, να ΘΕΛΩ αυτό που ψηφίζω και να μην είναι η επιλογή μου αυτή της λιγότερο μυρωδάτης κουράδας.

Θέλω να μην ξαναδώ σημαιάκια έξω από τα άντρα των κομμάτων να πανηγυρίζουν επειδή κάποιοι άλλοι θα τα φάνε χοντρά με τις δικές μου πλάτες, βάζοντάς με συνυπεύθυνο μετά, όταν θα αποκαλυφθεί το αίσχος τους.

Θέλω να θέλω να κατέβω στο Σύνταγμα, στην Ομόνοια, στην πλατεία της γειτονιάς μου και να γιορτάσω μιάν αλλαγή δική μου, καταδική μου και κανενός λογολάγνου υποκριτή, μιαν αλλαγή για εμάς όλους, που δουλεύουμε ή που θέλουμε να δουλέψουμε και να είμαστε περήφανοι για την δουλειά που προσφέρουμε.

Θέλω να ψηφίσω ένα όνομα που δεν τόχω ξανακούσει και δεν θα μου θυμίζει μιαν ατέλειωτη σειρά Ριχάρδων ή Ερρίκων των Α’, Β’, Γ’, Δ’...

Θέλω αυτός που θα ψηφίσω, νάχει γράψει κάτι που θα έχω διαβάσει, νάχει ζωγραφίσει κάτι που θάχω δει, νάχει φωτογραφίσει την χώρα που ζω, νάχει γράψει κάτι πού ’χω τραγουδήσει, θέλω νάχει πονέσει τό ίδιο με μένα στις φάλαγγες των νοσοκομείων, στα φαράγγια της γραφειοκρατείας, στους νεκροθαλάμους των πανεπιστημίων.

Θέλω να κάθεται στο διπλανό τραπεζάκι στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς και να θέλω να τον χαιρετήσω επειδή είναι εκεί και επειδή κάνει κάτι για όλους και όχι μόνο για μένα.

Θέλω να φτιάχνει μόνος του αυγά τηγανητά στις τρεις η ώρα τη νύχτα όταν θα ξενυχτάει για να μελετήσει τί πρέπει να γίνει στον τόπο μας.

Θέλω να μπαίνει στο λεωφορείο και να μυρίζει τον ιδρώτα των άλλων, να σπρώχνεται στις ώρες αιχμής, να βλαστημάει όταν αργεί να φτάσει στην δουλειά του.

Θέλω να είμαι φτωχός, αν δεν γίνεται αλλιώς, αλλά να τόχω αποφασίσει εγώ κι’ όχι τα ανέραστα, δυσλεκτικά σπασικλάκια της κοινότητας (άλλη μία ιερή λέξη, ξετσιπωμένη όσο γίνεται περισσότερο) και να είμαι γι' αυτήν μου την επιλογή αξιοπρεπής, που δεν είμαι σήμερα.

Θέλω να μην ξέρω πλέον τους ηγήτορες και τους πνευματικούς ταγούς των παρατάξεών σας, δεν με νοιάζουν οι αγαλμάτινες, αποφασιστικές τους φάτσες.

Θέλω αυτός που θα ψηφίσω ή αυτός που θα κατέβω μαζί του στο πεζοδρόμιο να σιχαίνεται τις λέξεις «κόμμα» και «παράταξη».

Τέλος...

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΣΤΑ ΚΕΛΛΙΑ...

Τα παληά σπίτια, όπως και οι παληοί άνθρωποι, έχουν κάτι διαφορετικό που τα κάνει αυτό που είναι.
Ισως είναι οι ταλαιπωρίες, ίσως ο καιρός και οι κακουχίες, που αφήνουν τα σημάδια επάνω τους, ίσως πάλι να μην είναι μόνον αυτό, μα νάναι και η έγνοια πού’χαν οι κάτοικοι γι’αυτά και κάθε ρωγμή, κάθε πεσμένο σοβά, κάθε λεκέ απ΄τη βροχή, έσπευδαν με φροντίδα να το γειάνουν, να κλείσουν την πληγή, να περιποιηθούν την γρατζουνιά. 

Και οι επάλληλες στρώσεις ασβέστη, καμμιά φορά με καμπόσο χώμα απ΄την λερωμένη βούρτσα, τα ξυσίματα στον σπασμένο σοβά και τα πασαλείμματα με άμμο, λίγο τσιμέντο και κανένα κεραμίδι κοπανισμένο, οι διαφορετικές επιχρώσεις σε ορισμένα σημεία, είναι αυτά που έδιναν στο σπίτι την όψη του ζωντανού. 
Σα να λέμε, δεν υπάρχει photoshop και βλέπω όλες τις ρυτίδες του παππού, αλλά, τελικώς, αυτές είναι που τον κάνουν να δείχνει και σαν κανονικός παππούς, δίχως εγωπαθείς παραποιήσεις.
Έτσι, ο χρόνος και η έγνοια κάνανε τα σπίτια τρισδιάστατα. 

Εννοώ με αυτό πως, άλλο είναι να βλέπεις το φως να πέφτει σχεδόν παράλληλα σε μια λευκή επιφάνεια και αυτή να γεμίζει του κόσμου τις σκιές και τα ανάγλυφα και άλλο να βλέπεις μια τεχνικώς άψογη επιφάνεια που αφήνει όμως, τον Ήλιο να περνάει ανεκμετάλλευτος, αδιάφορος από πάνω της.
Αυτοί που χτίζουν τελευταία στο νησί και τόχουν το μεράκι, προσπαθούν, θα τόχετε δει, να φτιάξουν τον σοβά να δείχνει ανάστατος, να ξεφεύγει από το επίπεδο, να δείχνει ντόπιος και όχι αθηναίικος.
 
Θυμάμαι τότε και χίλιες φορές, έναν Ιάπωνα ζωγράφο που προσπαθούσε να βάλει σε μια ζωγραφιά τα φύλλα του δέντρου τυχαία, και τού ήταν περίπου αδύνατον να μπορέσει να απομιμηθεί την ίδια την τυχαιότητα. 
 
Ή, όπως οι μεγάλοι ζωγράφοι που προσπαθούν να ζωγραφίσουν σαν μικρά παιδιά κι΄αυτό να το κάνουν ηθελημένα, 
 
Έχετε δει διαφημίσεις που προβάλλουν το θέμα τους με μια παιδική ζωγραφιά;
Ε, λοιπόν, ξέρετε με σιγουριά αν η ζωγραφιά που βλέπετε είναι φτιαγμένη από παιδί ή αν είναι ενός μεγάλου, που θέλει να ζωγραφίσει σαν παιδί και αυτό, σας το λέει ένας εσωτερικός κανόνας που δεν σας τον έχει διδάξει κανένας. 
Απλώς, το μέσα σας παιδί μπορεί και αναγνωρίζει τον μεγάλο που πάει να το ξεγελάσει.
Έτσι και με τα παληά σπίτια. Τίποτε δεν μπορεί να απομιμηθεί την τιμή που τους κάνει ο χρόνος.

Κι΄επειδή τίποτε δεν είναι τυχαίο, οι κάτοικοι ήξεραν πάντα, και ορισμένοι ξέρουν ακόμη, πώς να τοποθετήσουν μια γλάστρα για να χρωματιστεί μια σφραγισμένη πόρτα ή για να μαλακώσει το κενό που αφήνει ένα γκρεμισμένο σπίτι.
Δεν διδάσκεται αυτό, δεν μπαίνει σε μουσείο, δεν καλλιεργείται. 
Μόνον αν είσαι τυχερός και σου ξυπνήσει μια μέσα ανάγκη και σε κάνει να θελήσεις να αρχίσεις να βλέπεις κι' όχι μόνον να κυττάς. 
Τότε, ο κόσμος όλος γίνεται ένα θαύμα, δεν χορταίνεις να κυττάς, δεν καταδέχεσαι να σπαταλήσεις ούτε ένα βλέμμα, νιώθεις τη ζωή να κυλάει, λυπάσαι για όσα αποτυπώνεις και μετά πασχίζεις να ξανανιώσεις και συνειδητοποιείς την απόσταση, το ανέφικτο μιας φωτογραφίας.

Κι' όταν ξαναγυρίσεις, αγωνιώντας να πιάσεις την ίδια εικόνα ξανά, αναγνωρίζεις την αδυναμία να "μπεις στο ίδιο ποτάμι δυό φορές", αφουγκράζεσαι προσεκτικά και ακούς τον χρόνο που τρέχει κάτω απ' τα πόδια σου, κυττιέσαι στον καθρέφτη και βρίσκεις την πρώτη γκρίζα τρίχα. 

Μόνη παρηγοριά σου, ξαφνικά, γίνεται το ότι, ένα μπουκάλι χλωρίνης έχει σταθεί εκεί που πρέπει, δίπλα στο κατάλληλο χρώμα και 'συ, είσαι αρκούντως ώριμος για να δεις εκεί την αθέλητη, εφήμερη, ζωντανή τέχνη.

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

"Καλά, εσείς σκοτωθήκατε νωρίς..."

Για να παραφράσω τον Τίτλο του Χρόνη Μίσιου και να ΦΩΝΑΞΩ οτι,
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 31 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1996 ΕΠΕΣΕ ΤΟ ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΟ ΣΤΑ ΙΜΙΑ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΘΗΚΑΝ ΤΡΕΙΣ ΕΛΛΗΝΕΣ !!!

Και σήμερα, σας θερμοπαρακαλώ, μπείτε σε ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ site με τα πρωτοσέλιδα των σελιδοποιημένων σκουπιδοφόρων που θέλουν να λέγονται "εφημερίδες" και ΨΑΞΤΕ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΣΤΩ ΕΝΑ, ΕΝΑ ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ, ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ ΜΕ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΑ ΙΜΙΑ!!!


ΚΑΜΜΙΑ!!!
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΠΩΣ ΟΤΑΝ ΑΠΕΙΛΗΘΗΚΑΜΕ, κάποιοι "στρατόκαυλοι" ήταν εκεί για να σταθούν αξιοπρεπείς και να πεθάνουν, μόνο και μόνο για να βγει ένας τιποτένιος και να ευχαριστήσει τους αρχιτέκτονες του τρόμου, εδώ και σε όλον τον πλανήτη...


Λοιπόν, καλά μας κάνουν οι γερμανοί και οι κερδοσκόποι και τα λαμόγια τύπου Λάκη Γαβαλά, που σήμερα ΑΥΤΟΣ ήταν ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ εφημερίδες, και μας κάνουν όσα μας κάνουν !!!


Αυτά τα χάλια μας, συγγνώμη για τις φωνές, κλείνω με την ευχή να κλείσουν ΟΛΕΣ οι εφημερίδες όσο γίνεται πιό γρήγορα και μαζί και τα κανάλια τους, μπας και ησυχάσουμε από την τρομοκρατία τους και τα σκατά που θέλουν να μας ταΐσουν...


Ευχαριστώ την ophioussa, που αφιέρωσε την ανάρτησή της  στο θέμα
http://ophioussa.blogspot.com/2012/01/31-1996.html
και τουλάχιστον, έσωσε, όπως και άλλοι, ευτυχώς πάρα πολλοί, στο διαδίκτυο την μνήμη και την τιμή όλων μας.

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ, 16/ΝΟΕ/2017

Και 'κει που καθήμανε, λοιπόν και εσκεφτόμην πώς θα έβρω τρόπο να βελτιώσω την ποιότης της διαβιωμένης υφ'εμού τού ιδίου ζωής, τρι-τρί τρι-τρί ηχεί ο τηλέφωνας και με διασπά από την περισπούδαστη σκέψη και περισυλλογή: 
"Ομπρός, ποίος καλεί;" ερωτώ μεθ' εβγενείας.
"Έλα, ταραντούλα της σκέψης" ακούγω μιαν φωνή "Είσαι σε θέση να κατανοήσεις αυτά που θα συλλάβουν τα ώτα σου ή να πάρω μετά τα σουβλάκια;" όπου και διέκρινα μιαν ειρωνεία έως και κορόϊδεμα.
"Κύρο, εσύ είσαι;"
"Χα! με κατάλαβες !!!" φώναξε μεσ' τ' αυτί μου ο Κύρος Γρανάζης, φίλος και συμπολεμιστής στον πόλεμο μεταξύ ΤΙΡΑΜΟΛΑ-ΜΙΚΥΜΑΟΥΣ.
"Έλα, βρε παιδί μου, πού χάθηκες..!" είπα από εβγένεια γιατί γενικώς, τονε βαριέμαι με τη μανία που έχει με τους αυτόματους πωλητές αυτοκινήτων.
"Ξέρω πως με βαριέσαι, αλλά, επειδή τη τελευταία φορά σε εξέθεσα με την χρονομηχανή που είχα φτιάξει, σε πήρα για να επανορθώσω!!!"
"Δηλαδή..." ρώτησα...
"Έχω στα χέρια μου την απόλυτη μηχανή του χρόνου..." είπε με χαμηλή φωνή,  "Έλα από το εργαστήριο μόλις μπορέσεις..."
...............................................................................................................................................................
Κι' αυτή, αγαπητοί συνταξιδιώτες, είναι η απλούστατη εξήγηση, πώς δηλαδής ευρέθην  εις στο μέλλον, όπου επήγα στο πρώτο περίπτερο που βρήκα μπροστά μου στην παραλία της Τήνου, απ'όπου και αγόρασα το φύλλο της εφημερίδας που σας επισυνάπτω και που έρχεται σε αποκλειστικότητα κατ' ευθείαν από το μέλλον.....
Μπορείτε να πατήσετε με κλικ επάνω στην φωτογραφία για να διαβάσετε τα νέα του μελλοντός μας και μετά, όταν η φωτογραφία ανοίξει σε άλλο παράθυρο, κρατείστε πατημένο το αριστερό ctrl του πληκτρολογίου σας και κυλίστε το ροδάκι του ποντικιού προς τα εμπρός για να μεγενθύνετε την εικόνα.
Καλή σας ανάγνωση.





Επιστημονική φαντασία, θα μου πείτε και δίκιο θάχετε και λάθος κάνω (ε, βέβαια! το έβρω γράφεται με ευ-και όχι με β ... Και ομοίως και η εβγένεια που θέλει και αυτή ευ- και όχι β... Και δε λέμε ομπρός, αλλά, εμπρός κλπ κλπ...)

Αλλά,.......................................................................................................
.....ΑΝ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ, 
ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ ΤΟ ΝΗΣΙ, 
ΠΑΤΡΙΩΤΕΕΕΕΕΣ !!! 




Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

ΔΗΛΩΣΗ ΝΟΜΙΜΟΦΡΟΣΥΝΗΣ

 Για να δούμε τί στην ευχή ήταν αυτή η δήλωση νομιμοφροσύνης, που έπρεπε κάποιος να υπογράψει στους καιρούς εκείνους έτσι ώστε το καθεστώς να μπορέσει να συνεχίσει ασφαλές την δράση του ή να νομίζει πως το πετυχαίνει ή απλώς να θέλει μια γραφειοκρατική  επιβεβαίωση πως, όσο κι' αν ήτανε χαζό αυτό που έκανε και δεν θα είχε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, τουλάχιστον προσπάθησε να κάνει κάτι για να μη κατηγορηθεί εκ των έσω πως αδράνησε έναντι του κινδύνου. 
Ειδικά, όταν το συμπιεσμένο ελατήριο θα πεταγόταν με ορμή από τα κουρασμένα δάχτυλα εκείνου που προσπαθούσε βλακωδώς να το κρατήσει πατημένο για ένας θεός ξέρει πόσο νόμισε πως θα άντεχε...
Ρίξτε μια ματιά στα δύο φύλλα. 
Διαβάστε προσεκτικά τί ζητούν, τί ρωτούν, τι θέλουν. 
Διαβάστε με πόση αφέλεια (με σημερινά μάτια) είναι διατυπωμένες οι ερωτήσεις. 
Ούτε σε επτάχρονο παιδί δεν κάνει κανείς τέτοιες ερωτήσεις διεκδικώντας λογικές, αληθείς απαντήσεις. 

Και όμως, για αυτό το πολυγραφημένο χαρτί με τις ηλίθιες ερωτήσεις, που κόσμος και κοσμάκης αρνήθηκε να υπογράψει, χωρίστηκαν οικογένειες, στιγματίστηκαν ζωές, έμειναν άνθρωποι στην εξορία για ολόκληρες ζωές ή έφυγαν από την πατρίδα τους για πάντα, άλλες ζωές έσβησαν πίσω από τα συρματοπλέγματα κάτω από υποκόπανους όπλων που μέχρι πριν από λίγους μήνες πολεμούσαν τους Γερμανούς, ψυχές τσακίστηκαν με ξύλα και με ρόπαλα και ένα ολόκληρο έθνος δεν έχει μέχρι σήμερα καταφέρει ακόμη να βγάλει νόημα απ΄όλο αυτό, να κάνει αυτό το ρημάδι το ένα βήμα παραπέρα, να ξεκολλήσει από τη λάσπη του εμφυλίου...


Συνηθισμένοι από πάντα, τα φορτώνουν οι μεν στους δε, ξεχνώντας πως, για να υπάρξει καυγάς πρέπει και οι δύο να σηκώσουν χέρι, αλλιώς, λέγεται χειροδικία...

Για στάσου μια στιγμή να προσπαθήσω να καταλάβω λιγάκι ο μωρός....
Εκεινών των κομμουνιστών είναι απόγονοι οι σημερινοί;
Εκείνων είναι η γλώσσα, που μασουλάνε οι σημερινοί κομματοσκυλαίοι, που από το δεκαπενταμελές ακόμη αφήνονται να γίνουν πιόνια στα χέρια του κάθε λογοπλάνου, προσβλέποντας σε κάποια θέση γραμματεΐσκου της τοπικής οργάνωσης ή όπως διάολο ονομάζονται τα κατά τόπους φίλτρα και φίμωτρα της γνώμης μας..; 

Δεν νομίζω...

Γιατί, παλλικάρια μου, αν, για παράδειγμα, έκανα την θητεία μου στο τιμημένο πυροβολικό και κορδώνομαι γι' αυτό, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάω πως την τιμή του το πυροβολικό δεν την απέκτησε επί των ημερών μου, αλλά την φέρει με δέος και σέβας από αλλωνών τις θυσίες και το αίμα... Και κυρίως πως, αν θέλω να φέρω μερίδιο της τιμής θα πρέπει να είμαι σε θέση να το αποδείξω με πράξεις...


Και για να πάω παρακάτω και να δοκιμάσω να καταλάβω δηλαδή: όταν σήμερα λέμε πως το Μνημόνιο μεταξύ άλλων απαιτεί απο τους πολιτικούς μας να υπογράψουν "δήλωση νομιμοφροσύνης" εννοούμε πως, μπαίνουν στο ίδιο σακκί με όλους αυτούς τους αρνητές της ηθικής ταπείνωσης, του ψυχικού εξευτελισμού, με τους αγωνιστές του εαυτού τους και κανενός κόμματος, με τα αμούστακα λεβεντάκια που βρέθηκαν πίσω απ΄τα κάγκελα χωρίς να έχουν κανενός είδους κομματική συνείδηση, απλώς γιατί ήθελαν, με την ευκαιρία του τέλους της Κατοχής να ξημερώσει μια άλλη μέρα, διαφορετική, με ίσα δικαιώματα για όλους..... 

Είναι σαν να λέμε, καλλιτέχνης η Γιούλη Τσίρου και ο Πάνος Κιάμος, καλλιτέχνες και η Φλέρυ Νταντωνάκη και ο Μπιθικώτσης, κάπως έτσι προσπαθείτε να το πάτε..; 


Ίσα κι' όμοια τα πλαστικά καλαμάκια που κρατάνε τις κομματικές σας σημαίες, με τις σιδερένιες κάννες του εκτελεστικού αποσπάσματος..;

Λοιπόν, πειναλέοι λιγδιάρηδες: 
Δεν θα τολμούσα ποτέ, μα ποτέ, να βάλω ούτε τον τελευταίο τρομαγμένο, φοβιτσιάρη, αναποφάσιστο και δυστυχισμένο κακομοίρη κάτω στα μπουντρούμια της ασφάλειας που τελικώς, αρνήθηκε  (πιθανότατα κάτω από τις πιέσεις των συγκρατούμενών του) να υπογράψει αυτό το βρωμερό χαρτί, απέναντι σε όλους σας μαζί τους ραγιάδες πολιτικούς, που δεν ντραπήκατε όχι να βάλετε την υπογραφή σας, αλλά, τό χειρότερο: 
να κάτσετε και να ψάξετε και να σκαρφιστείτε δικαιολογίες για τον λόγο που άπλώσατε το τρυφερό, MONT BLANC χεράκι σας για να ζητήσετε από άλλους να θυσιαστούν για τα δικές σας βρωμιές...
(αλήθεια, στα παιδιά σας λέτε τα ίδια ή τάχετε κάνει σαν τα μούτρα σας και δεν νιώθουν τάλαρο..;)

Ωχριούν, τρέμουν και σβήνουν οι βίοι ολωνών σας, που δεν έχετε να υποστείτε καμμία συνέπεια της υπογραφής που βάζουν, απέναντι σε 'κείνους που αρνιόντουσαν να υπογράψουν και ήξεραν πως έχαναν τα πάντα....


Αμέτε, το λοιπόν, στην ευχή του διαβόλου και στην κατάρα του θεού, πολιτικάντηδες της συμφοράς που θέλετε να διεκδικήσετε και την τιμή του διλήμματος μιας δήλωσης νομιμοφροσύνης..!

Αμέτε, γιατί αν είσασταν εσείς στην θέση εκείνων που τους τέθηκε το δίλημμα, απ' την τρομάρα σας ακόμη θα γλιστράγατε επάνω στα σκατά και στα κάτουρά σας...


Αμέτε στο γεροδιάολο...


ΣΗΜΕΙΩΣΗ: το έντυπο που βλέπετε είναι αυθεντικό και το μάζεψα απο ένα συρτάρι κάποιου εργαστηρίου της Γεωπονικής Σχολής Αθηνών, όταν κάναμε ένα ξεκαθάρισμα για να φτιάξουμε χώρο για τα στοιχεία των πτυχιακών μας.


ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕ ΤΟ ΔΟΛΛΑΡΙΟ !

Αγαπητοί τουρίστες, Αρχικώς, καλώς ήρθατε στο νησί μας!  Που σε λίγα χρόνια, αν όλα πάνε καλά, θα είναι ολόϊδιο με όλα τα άλλα νησιά των Κυκ...