Ο ΠΑΤΟΥΛΗΣ ΚΑΙ Η ΠΑΤΟΥΛΑΙΝΑ...

Ή με τίτλο λιγότερο πιασάρικο...

ΤΟΤΕΜΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ

Τα δημόσια πρόσωπα και μεταξύ τους (δυστυχώς) και οι πολιτικοί, αντιμετωπίζονταν ανέκαθεν από τις κοινωνίες σαν ζωντανά τοτέμ.

Σαν πρόσωπα-αντικείμενα που τους αρμόζει λατρεία. 

Λατρεία που σκοπό έχει να μας κάνει κοινωνούς του μεγαλείου του τοτέμ. Λατρεία που γίνεται μεγαλύτερη όσο το αντικείμενο της λατρείας βρίσκεται εντελώς έξω από τα δικά μας μέτρα.

Τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει ότι η χλίδα του Πατούλη και της Πατούλαινας...

...το πανάκριβο ντύσιμο της Ελίζας Βόζεμπεργκ...

...αλλά και της Ευγενίας Μανωλίδου...

...οι απαστράπτουσες λιμουζίνες και οι ακριβότατες γραβάτες και τα χρυσά ρολόγια των πολιτικών...

...λειτουργούν ελκυστικά στο κοινό το οποίο γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν ανήκει σε αυτόν τον κύκλο, που αντιλαμβάνεται ότι ακόμη και αν αποκτήσει με κάποιον τρόπο τον απαραίτητο πλούτο, δεν πρόκειται ποτέ να γίνει αποδεκτό στους κοινωνικούς κύκλους αυτών.

Οι πολιτικοί καλλιεργούν εντέχνως αυτή την εικόνα.

Eνώ θα περίμενε κανείς να κάνουν τα πάντα για να δείχνουν πως μοιάζουν με τους απλούς πολίτες, κάνουν τα πάντα για να επιδείξουν και να μεγεθύνουν την απόσταση που τους χωρίζει από εμάς, να υπογραμμίσουν εμφατικά την διαφορά τους από τον λαό, την πλέμπα, που όσο περισσότερο έρχεται σε επαφή με αυτή την επίδειξη, τόσο περισσότερο μένει άφωνη, σαστισμένη μπροστά στην αδυναμία να κατανοήσει γιατί ακριβώς συμβαίνει αυτό, γιατί οι πολιτικοί που οι ίδιοι ψήφισαν δεν τους μοιάζουν καθόλου. 

Το αποδίδει λοιπόν σε μια τιμή που γίνεται προς εκείνους που κατέχουν την εξουσία, τους διοικούν και αποφασίζουν για αυτούς.

Οι πολιτικοί συγκεκριμένων κομματικών χώρων δεν επιθυμούν την ταύτιση του πολίτη/ψηφοφόρου με αυτούς. 

Δεν επιζητούν την αποδοχή. 

Ζητούν την υποταγή του ψηφοφόρου στον εκ των άνω ηγέτη.

Υπάρχουν συγκεκριμένες περιπτώσεις μόνον, που ο πολιτικός βγάζει την γραβάτα και τα ιδεολογικά παρελκόμενά της.
Αυτό γίνεται όταν βρεθεί σε χώρους που εκ των πραγμάτων είναι ασύμφορο για την εικόνα του να περιφέρεται με το ένδυμα εξουσίας του. 

Τότε ο πολιτικός/τοτέμ κατοπτρίζει τον πολίτη/ψηφοφόρο, πιθηκίζοντας ουσιαστικά, μιμούμενος την εμφάνιση του ψηφοφόρου του, σε μια προσπάθεια να "κατέβει" δίπλα του, να δείξει πως δεν διαφέρει από αυτόν. 
Επί της ουσίας, ο πολιτικός παίζει ένα απεχθές για τον ίδιο θέατρο, κοροϊδεύοντας ταυτόχρονα κατάμουτρα τους πολίτες/ψηφοφόρους.

Το ζητούμενο είναι και πάλι η υποταγή στο πρόσωπο/τοτέμ, κυρίως με την υπογράμμιση της απόστασης, με την προβολή του πλούτου που διαθέτουν.

Το κάνουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το κάνει και η εκκλησία, φορτώνοντας την δική της ηγεσία με όλα τα χρυσάφια του κόσμου.

Ο εκκλησιαζόμενος έρχεται αντιμέτωπος με μια εικόνα χλιδής η οποία ουσιαστικά τον υποτάσσει αφήνοντάς τον άναυδο, να αμφιβάλλει ακόμη και για το αν έχει το δικαίωμα να κρίνει αυτό που βλέπει.

Καταλήγουμε λοιπόν όχι μόνον να επιθυμούμε ενδόμυχα να διαφύγουμε από την τάξη/κάστα όπου είμαστε χωροθετημένοι, αλλά και να πλησιάσουμε στα τοτεμικά πρότυπα που μας δημιουργούν τα ΜΜΕ. 

Η άνοδος των δαπανών τζόγου αποδεικνύει ακριβώς αυτό. Μέχρι να το πετύχουμε αυτό, μας επιτρέπεται απλώς να επιθυμούμε να συχνάσουμε στα ίδια μέρη, να ακούσουμε την ίδια μουσική, να οδηγήσουμε ίδιας μάρκας αυτοκίνητα, να ντυθούμε όπως τα πρότυπα/τοτέμ. 

Να μοιάσουμε ακόμη και αν δεν είμαστε.

Για την ώρα, και μέχρι να εκπληρωθεί η ενδόμυχη αυτή επιθυμία, το μόνο που επιτρέπεται στους πολίτες είναι να αγγίζουν το τοτέμ.

Πραγματικά ή μεταφορικά.

Πραγματικά όταν το τοτέμ τυχαίνει να βρεθεί σε κοινό χώρο με το κοινό, το οποίο ακόμη και αν απεχθάνεται το συγκεκριμένο τοτέμ/πολιτικό θα σηκωθεί όρθιο και θα προσπαθήσει να πλησιάσει, να χαιρετηθεί ή έστω να ανταλλάξει μια κουβέντα μαζί του. 

Ειδικά στην επαρχία, όπου οι πολιτικοί θεωρείται ότι «ανεβάζουν» με την παρουσία τους τον χώρο στον οποίο βρίσκονται, ήταν και είναι το πιο συνηθισμένο φαινόμενο, να σηκώνονται όλοι απ΄όπου περνάει ο πολιτικός για να τον χαιρετήσουν, παλιότερα να βγάλουν και το καπέλο τους. 

Μια τέτοια επαφή μεταφέρεται μετά στην παρέα σαν επίτευγμα, η φωτογραφία επιδεικνύεται σαν έπαθλο... 

...και σαν επιτυχία...

...το χτύπημα του πολιτικού στον ώμο ή μια χειραψία είναι λάφυρο. 

Το ξέρουν καλά οι πολιτικοί αυτό και το χρησιμοποιούν.

Μεταφορικά ο πολίτης αγγίζει το τοτέμ με το μόνο μέσο που του διατίθεται, την ψήφο. 

Η ψήφος είναι η μονόδρομη επικοινωνία του πολίτη με το τοτέμ.  

«Σε ψηφίζω, άρα έχουμε κάτι κοινό, που είσαι εσύ ο ίδιος στην θέση εξουσίας που σε έβαλα εγώ».

Ο ψηφοφόρος μέσα στο μυαλό του θεωρεί ότι είναι αυτός ο ίδιος που έδωσε την εξουσία στον πολιτικό/τοτέμ, θεωρεί την επιτυχία του «δικού του» πολιτικού σαν οφειλόμενη στον ίδιο και στην ετερογενή μάζα η οποία ψήφισε τον ίδιο πολιτικό. Μια σιωπηλή, αόρατη μάζα που δεν αποσκοπεί σε τίποτε άλλο, δεν περιμένει δηλαδή καμία άλλη ευχαρίστηση ή ικανοποίηση εκτός από την εκλογή του «δικού του» ανθρώπου.

Ό,τι είναι το κερί στην εκκλησία, το τάμα στο εικόνισμα (τοτέμ)... 

...το ευρώ στο παγκάρι της εκκλησίας, είναι και η ψήφος στον πολιτικό. 

Δεν ισοδυναμεί πλέον με μια μικρή εκδούλευση (η οποία είμαστε περίπου βέβαιοι ότι δεν θα γίνει), αλλά αντιστοιχίζεται ευθέως στο άγγιγμα, στην άμεση επικοινωνία με το τοτέμ. 

Το άγγιγμα της θαυματουργής εικόνας είναι αυτή η ίδια αρχαία, πανάρχαια ανάγκη του να έρθει κάποιος σε επαφή με το ανώτερο, το άφταστο.

Τέλος, επειδή η εποχή που οι πολίτες ήξεραν πως υπήρχε η δυνατότητα να δουν τον δήμιο να κραδαίνει το κεφάλι του οποιουδήποτε λουδοβίκου ή της οποιασδήποτε μαρίας αντουανέττας έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, 

...και επειδή οι πολίτες γνωρίζουν πως ό,τι κι’ αν κάνει το τοτέμ/πολιτικός το πιθανότερο είναι να αποφύγει την «λαιμητόμο»...

...και πως δεν έχουν κάτι στα χέρια τους για να τον τιμωρήσουν (δίκαια ή άδικα) το τοτέμ τους, γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο χαίρονται όταν δουν το τοτέμ τους να καθαιρείται (δίκαια ή άδικα).

Η περίπτωση του "θεού" Νίκου Γκάλη είναι χαρακτηριστική. 

Πόσο θέλαμε να δούμε να κατακρημνίζεται το τοτέμ που έστησε το ελληνικό μπάσκετ, που όσο κι αν προσπαθούσαμε ήταν αδύνατο να του μοιάσουμε, που ήταν τόσο κοντά μας όσο και μακριά μας.

Πόσο χαιρόμαστε, τελικώς, όταν αποπέμπονται δημόσια πρόσωπα από αξιώματα, ακόμη περισσότερο όταν καταλήγουν στην φυλακή,...

...πόσο χαιρέκακοι γινόμαστε όταν στην ουσία αυτό που βιώνουμε είναι μια απλή επιβεβαίωση του ότι πλέον είμαστε ίσοι με αυτούς που μέχρι χτες έστεκαν ψηλότερα, είχαν την ανάγκη μας για να εκλεγούν και που τώρα μπορούμε να τους οικτίρουμε, να τους κοιτάξουμε από θέση ισχύος, από την θέση του "καθαρού" απέναντι στον "βρώμικο".

Η αποπομπή ισοδυναμεί τότε με μια πράξη θανάτου, στην ουσία το εκπεσόν τοτέμ, ο καθαιρεθείς, χάνει την αίγλη που τον κράταγε σε απόσταση από εμάς...

...«πεθαίνει» κοινωνικά, και με αυτόν τον πρωτόγονο τρόπο εξισώνεται μαζί μας.

Αυτά, στον απόηχο των επιλογών μας.

ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΓΕΙΛΑΜΕ...

Συνεχίζω να γκρινιάζω.

Για κείνο το νησί εκεί πέρα στην άκρη του πελάγους, την Ίφκινθο. 

Μακριά από εμάς, ευτυχώς, δεν μοιάζουμε σε τίποτε με κείνο το νησί, αλλά, κουβέντα να γίνεται.

Αυτή την φορά γκρινιάζω με αφορμή μια παρατήρηση φίλης ότι πορτιέρηδες μπιτσόμπαρου (εκεί στην Ίφκινθο) παρκάρουν τα αυτοκίνητα των πελατών μέχρι μέσα στην άμμο. 

Όπως πιθανότατα συνέβαινε και πέρυσι, πρόπερσι και παραπρόπερσι και φέτος το πήρανε χαμπάρι, μιας και τέτοια φαινόμενα θεριεύουν αργά-αργά για να μην τα αντιλαμβανόμαστε και αντιδρούμε.

Αλλά επειδή στην Ίφκινθο δεν έχω πάει, βάζω δυό φωτογραφίες από το Pergole της Σικελίας, που και εκεί σιγά σιγά ξεκίνησε το κακό και έφτασε εκεί που βλέπετε.

Ε, φέτος προσέλαβαν και άτομα εκεί στην Ίφκινθο για να κάνουν την δουλειά, τους φόρεσαν και κίτρινα γιλέκα για να ξεχωρίζουν...

...να είναι άμεσα αντιληπτή η παρουσία τους και αδιαμφισβήτητη η εξουσία τους.

Ντόπιοι κι’ αυτοί. 

"Θέσεις εργασίας, ρε μεγάλε!", ακούω μια φωνή από εκεί πίσω...

Συμφωνώ. 
Αλλά πρόκειται για θέσεις εργασίας από εκείνες που ζητήσαμε, ονειρευτήκαμε, παρακαλούσαμε ή από εκείνες που προέκυψαν όταν ανοίξαμε τις πόρτες μας στην ευκαιριακή επιχειρηματικότητα;

Στο μεταξύ, όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι των εισαγόμενων επιχειρηματιών αρχίζουν και συγκροτούν σιγά σιγά μια μάζα, ενοποιούνται εν αγνοία τους σε ένα σύνολο με κοινά συμφέροντα.

Και η μάζα αυτή αρχίζει και μεγαλώνει. 

Οι μπαρίστες, οι σερβιτόρες, οι λαντζέρηδες, οι παρκαδόροι, οι τσεκαδόροι, έστω και οι μπράβοι (που όταν σκουρύνουν τα πράγματα θα χρησιμοποιηθούν ενάντια στους άλλους εργαζόμενους...). 

Μια ετερογενής ομάδα που με τα ψιχουλάκια από το τραπέζι του επιχειρηματία μπορεί και τα βγάζει πέρα μέχρι τις 30 Σεπτέμβρη κάθε χρόνο, άντε μέχρι μέσα Οκτώβρη, οπότε άντε πάλι να περιμένουμε το επόμενο καλοκαίρι.

«Όλες οι εξουσίες στηρίζονται στη συγκρότηση και την αύξηση της μάζας.»

Ο Κανέτι το λέει αυτό, όχι εγώ.

Δημιουργείται λοιπόν μια μάζα ντόπιων εργαζομένων που, χωρίς να το ξέρει, προγραμματίζεται για να έχει (μακροπρόθεσμα) αντίθετα συμφέροντα με την μάζα των υπολοίπων ντόπιων. 

Αλλά, αυτό είναι ξεκάθαρα προς όφελος των επιχειρηματιών, που έχουν σαν ρητό στο μυαλό τους το «Διαίρει και βασίλευε…»

Γιατί όταν θα έρθουν αντιμέτωπα τα συμφέροντα του επιχειρηματία με τα συμφέροντα κάποιου ντόπιου (π.χ. καταπάτηση κάποιου χωραφιού για άνοιγμα δρόμου ή χρήση σαν πάρκινγκ), ποιόν λέτε εσείς πως θα υποστηρίξει ο ντόπιος παρκαδόρος εκεί στην Ίφκινθο; 
Μα ασφαλώς, εκείνον που τον ταΐζει.

Ή τουλάχιστον, δεν θα μπορεί να μιλήσει για να μην χάσει την δουλειά του.

Ποδοσφαιροποίηση του εργασιακού βίου δηλαδή, οπαδοποίηση, διαχωρισμός σε υποστηρικτές και μη, σε δικούς μας και στους "άλλους".

Θα πείτε, "Μα καλοκαιριάτικα τέτοιες σκέψεις, καημένε..;"

Λυπάμαι, αλλά θα τα βρείτε μπροστά σας όσοι πάτε στην Ίφκινθο. 

Θα με θυμηθείτε όταν κάνετε δέκα λεπτά να φτάσετε στην παραλία και μια ώρα για να παρκάρετε, ή δεν θα παρκάρετε και θα φύγετε μπρος πίσω.

Ή όταν θα φτάσετε στην παραλία και θα έχει όλα αυτά που δεν παραγγείλατε και μάλιστα, θα σας έχουν επιβληθεί στο όνομα της "ανάπτυξης"...

ΟΙ ΔΗΘΕΝ, Η ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΣΕΡΝΟΜΠΥΛ…

Άσχετο τώρα αυτό, αλλά μετά την προβολή της σειράς ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ στην τηλεόραση, αυξήθηκε ο τουρισμός στην περιοχή της δύστυχης πόλης…

Πάμε στο θέμα μας τώρα.

Τελικά ρε αδέρφια μας βλέπω πολύ χαρούμενους που το νησί ξεκίνησε να Μυκονοποιείται. 

Κάπως σαν την ξαδέρφη από το αμέρικα που προσπαθήσαμε να της μοιάσουμε και χάσαμε ό,τι αυθεντικό είχαμε. 

Τρελαίνομαι να βλέπω διάσημους να επισκέπτονται το νησί και να γίνονται πρώτο θέμα στα Tηνιακά σάιτ. 

Τρελαίνομαι να βλέπω απόφοιτους του Power of love και του survivor να αποθεώνονται από τους ντόπιους επειδή απλώς επισκέφτηκαν το νησί και ξάπλωσαν τα "διάσημα κορμιά τους" στην ταπεινή μας άμμο!

Τρελαίνομαι να βλέπω δημοσιογραφίσκους και πρωινάδισσες να βαφτίζουν τα παιδιά τους ή να παντρεύονται στο νησί και να γίνονται το κέντρο του ενδιαφέροντός μας για μέρες! 

Τρελαίνομαι που βλέπω να τρέχουμε και να αναπαράγουμε όλο αυτό το τίποτα στα μέσα: στο facebook, στο twitter, στο instagramm. 

Λες και χαιρόμαστε να κάνουμε τον σφογγοκωλάριο στους δηθενιάδες της επικαιρότητας του τίποτα!

Αλλά  με όλα αυτά τα σούργελα ανέβηκε το νησί, δυστυχώς αδέρφια...  

Όοοοολα τα νησιά για να ανέβουν έχουν ανάγκη αυτούς τους πουθενάδες, να φωτογραφηθούν, να θαυμαστούν, να μείνουν όσο γίνεται περισσότερο στην δημοσιότητα.

Αυτό το εκμεταλλεύονται εκείνοι που κουνούν τις κλωστές τής κάθε μαριονέτας που έχει όση ζωή αποφασίσει ο αφεντικός της, και κατευθύνουν και τις δικές μας επιλογές.

Δυστυχώς όμως αδέρφια, αυτό που σπέρνεις, θερίζεις...

Για πάμε παρακάτω, να δούμε..

Η Τήνος στους New York Times!!! 

Αυτή κι' αν είναι είδηση!

Και μάλιστα, όχι όπως όπως, αλλά στην θέση της Σαντορίνης! 

Προσέξτε το μήνυμα που δεν προσθέτει άλλη μια ακόμη τουριστική περιοχή της Ελλάδας, αλλά αντικαθιστά την μία με κάποια άλλη!

Και εμείς οι ρομαντικοί νομίζουμε πως ήρθε κάποιος δημοσιογράφος, γοητεύτηκε "από τον τόπο και τους ανθρώπους του" και μας έβαλε σε κάποιο φύλλο. 

Λάθος, πατριωτάκια μου, λυπάμαι... 

Πίσω από κάθε φυλλάδα, καλή ή κακή, κρύβονται συμφέροντα, κάποιους ταΐζει και κάποιοι την ταΐζουν. 

Υπάρχουν τουριστικά πρακτορεία (που διαφημίζονται στις φυλλάδες) των οποίων το μέγεθος δεν το πιάνει το μυαλό σας, τέρατα με δικές του διαφημιστικές εταιρείες, δικά τους ξενοδοχεία. 

Αυτά στρέφουν τα φώτα της δημοσιότητας όπου καταλαβαίνουν πως υπάρχει ψαχνό για να φαγωθεί. Παίρνει χρόνια η απόφαση για το ποιοι προορισμοί θα μπουν σε ποιο φύλλο και πότε, και όταν γίνει υπάρχουν απαιτήσεις από αυτό. 

Λυπάμαι που σας ξενερώνω, αλλά όχι, δεν γοητεύτηκε κάποιος ξαφνικά από το νησί μας, δεν μας «ανακάλυψαν» τυχαία. Υπάρχει ένας μεγάλος προγραμματισμός πίσω από κάθε, μα κάθε κίνηση των «μεγάλων». 

Εμείς χαιρόμαστε, αλλά δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά πιόνια στις ορέξεις τους και στις κατευθύνσεις που δίνουν για το είδος της «ανάπτυξης» που επιβάλλουν. 

Μια ανάπτυξη ισοπεδωτική, παγκοσμιοποιημένη, προσαρμοσμένη όχι στο τι έχει να δώσει ο τόπος, αλλά στο τι θέλει να δει ο τουρίστας. 

Αυτό καλά είναι να το καταλάβετε πριν είναι πολύ αργά. 

Αν και είναι ήδη πολύ αργά. 

Και είναι αργά γιατί όπου έχουν καταλάβει την ζημιά που έχει κάνει αυτού του είδους ο τουρισμός, Βενετία, Βαρκελώνη, Παρίσι, είναι πλέον αργά για να αλλάξουν ο,τιδήποτε... 

Βάλτε στο μυαλό σας ότι ακόμη και στο Τσερνομπίλ αυξήθηκε ο τουρισμός από τότε που βγήκε η τηλεοπτική σειρά και μετά! Πάει κόσμος να φωτογραφηθεί σε ραδιενεργή περιοχή επειδή το έδειξε μια σειρά στην τηλεόραση! 

Αντιλαμβάνεστε την δύναμη που έχει το χαζοκούτι; Καταλαβαίνετε με ποιόν τρόπο κατευθύνονται οι ροές του παγκόσμιου τουρισμού; 

Καταλαβαίνετε το είδος και την ποιότητα των τουριστών που διακινείται ανά τον κόσμο;

Καταλαβαίνετε πως ο τουρίστας που του έταξαν "Ελληνικό καλοκαίρι" και ξεκουνήθηκε από την άλλη άκρη του κόσμου ακουμπώντας ένα κάρο λεφτά (από τα οποία ένα ελάχιστο μέρος θα καταλήξει στους ντόπιους...) έχει απαιτήσεις;

Αυτό που με χαλάει λοιπόν δεν είναι η ανάπτυξη. 

Με χαλάει η «ανάπτυξη». 

Που σημαίνει περισσότερα μεζεδοπωλεία, περισσότερα μπιτσόμπαρα, περισσότερα ξενυχτάδικα, περισσότερα σουπερμάρκετ, περισσότερο τεχνητό φολκλόρ, περισσότερο ΔΗΘΕΝ...

Που σημαίνει χρήματα για τους επιτήδειους, και αν νομίζετε ότι μιλάω για τους ντόπιους επαγγελματίες κάνετε μεγάλο λάθος. 

Μιλάω για επιχειρηματίες, που στρέφουν το κεφάλαιό τους σαν κανόνι όπου βλέπουν ψαχνό, χωρίς να νοιάζονται για τίποτε άλλο εκτός από το χρήμα. 

Χρήμα για τον Δήμο, ναι, χρήμα για τους τετράμηνους εργαζόμενους με δωδεκάωρη βάρδεια και εφταήμερο (να δεις, πού το άκουσα αυτό….;), ναι, αλλά το χρήμα το καμπανιστό στην δική τους την παντελόνα. 

Σας χαλάω λίγο το όνειρο, ξέρω, γίνομαι αντιπαθής, ξέρω, δεν διαβάζετε ευχάριστα το αρθράκι, ξέρω, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. 

Χαίρεστε που ανέβηκαν οι τιμές των σπιτιών, των οικοπέδων, των χωραφιών. Έτσι δεν είναι;

Να σας πώ ένα μυστικό; 

Δεν τις ανεβάσατε εσείς με κάποια ενέργειά σας. 

Άλλοι τις ανέβασαν και τα λεφτάκια που θα δώσουν τα θέλουν πίσω πολλαπλάσια. 

Μην το ξεχάσετε αυτό σας παρακαλώ, δεν πρόκειται για "κουτόφραγκους" αλλά για κοράκια της τουριστικής αγοράς, έμπειρα, διψασμένα για όσο γίνεται περισσότερο χρήμα. Τουλάχιστον θυμηθείτε το όταν συναλλάσσεστε μαζί τους.

Επίσης η «ανάπτυξή» ΤΟΥΣ δεν έχει να κάνει με την παραγωγή ΣΑΣ με την οποία δεν έχει καμία, μα καμία σχέση. 

Ελάχιστα τους ενδιαφέρει όλους αυτούς αν η ντομάτα ή το αγγουράκι ή η αγκινάρα ή το γάλα ή η μαρμελάδα θα είναι από την Τήνο, αυτό που τους νοιάζει είναι να έχουν κρατήσεις για τα μαγαζιά τους και καλά στοκαρισμένη την αποθήκη τους με ό,τι νάναι και απ΄όπου νάναι. 

Αν δεν θέλετε να το παραδεχτείτε να σας πω ότι ήδη δραστηριοποιήθηκαν εστιάτορες στην Τήνο που έφερναν τα πάντα σε παλέτες από την Αθήνα! 

Εφ΄ όσον έχουν όλοι αυτοί κάποιες γνωριμίες (οι δήθεν που λέγαμε παραπάνω…) που θα πάνε μιλημένοι στο μαγαζί τους να φάνε και «τυχαία» να φωτογραφηθούν εκεί, αυτό τους φτάνει και τους περισσεύει. 

Ας είναι τα λεμόνια από το Ισραήλ και τα πεπόνια από την Ουρουγουάη, ας ρημάξει το λιβάδι, ας μην υπάρχει νερό, ας φάνε τα κατσίκια ό,τι βρούν ερημώνοντας τον τόπο, ας πήξουν οι βουνοκορφές με ανεμογεννήτριες. Τουρίστες να υπάρχουν και όλα καλά.

Άρα, χαιρόμαστε, αλλά αδέρφια, λυπάμαι, χαιρόμαστε για λάθος λόγο...

Θα έπρεπε να χαιρόμαστε που ανεβαίνει η αγροτική παραγωγή και δίνεται έμφαση και κίνητρα στους αγρότες. 

Αλλά αντί γι' αυτό, χαιρόμαστε που ανοίγουν περισσότερα φαγάδικα, καφέ, παγωτατζίδικα και ενοικιαζόμενα, για να πάνε μεροκαματιάρικα τα παιδιά μας να μαζέψουν κανένα κοκκαλάκι από το μεγάλο φαγοπότι.

Το πρώτο θα έδινε ζωή στον τόπο μακροπρόθεσμα, το άλλο δίνει ζωή στον τόπο για λίγο και λεφτά σε ξένους.

Η ανάγκη βλέπεις, πίσω απ΄ όλα η ανάγκη…

ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΔΥΟ ΑΦΕΝΤΑΔΩΝ...

Εκλογές. 
Σαν να μην πέρασε μια μέρα. 

Χαίρομαι, ειλικρινά χαίρομαι που βλέπω γνωστούς, φίλους και συγγενείς να θέλουν να ασχοληθούν με τα κοινά. 

Καλό είναι για το κάθε χωριό, την κάθε περιοχή να υπάρχουν άτομα που να θέλουν να προσφέρουν, να γίνουν η φωνή του τόπου. 

Γιατί, για να είμαστε ειλικρινείς, αυτοί που εκλέγονται βάζουν έναν μπελά στο κεφάλι τους.

Ή μάλλον, βάζουν δύο μπελάδες στο κεφάλι τους...

Ο ένας μπελάς είναι η διαχείριση των προβλημάτων του τόπου. 
Αλλά αυτόν τον μπελά τον ξέρουν από πριν, γι' αυτό εξάλλου και βάζουν υποψηφιότητα, για να βοηθήσουν να λυθούν αυτά τα προβλήματα.

Ο άλλος όμως;

Ο άλλος είναι ο πιό ύπουλος μπελάς, που έρχεται σε δόξα και τιμή μετά τις εκλογές να απαιτήσει τα δικαιώματά του στον τόπο μας:

Τα ΚΟΜΜΑΤΑ...

Τα κόμματα μέσα από τα οποία θα πρέπει να περάσει κάποιος για να αφισσοκοληθεί το προσωπάκι του στην πόλη.

Τα κόμματα μέσα από τα οποία θα λογοκριθεί η φωνή του υποψηφίου, θα περάσει από "διυλιστήριο άποψης" για να ταιριάξει η φωνή του με την κομματική γραμμή.

Που η κομματική γραμμή κουβαλάει πάνω της και όλο το παρελθόν της παράταξης που εκπροσωπεί, για το οποίο παρελθόν (συνήθως βρώμικο) ο υποψήφιος καθίσταται αυτομάτως και απολογητής, ασχέτως αν διαφωνεί με αυτό! 

Γιατί μη μου πείτε ότι στην πρώτη αντιπαράθεση δεν θα εγκαλέσει ο ένας τον άλλον με γνώμονα αυτά που το κόμμα του άλλου έπραξε σε παρόμοια περίπτωση στο παρελθόν!

Ειλικρινά, ρε αδέρφια, δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται νέοι άνθρωποι με ζωή μέσα τους, με ορμή και θέληση να δέχονται να μπαίνουν με το έτσι θέλω μέσα στις κομματικές φυλακές.

Δεν το βάζει το μυαλό μου, συγχωρήστε με όσοι είστε υποψήφιοι και δεν συμφωνείτε, αλλά δεν βάζει το μυαλό μου να σκύψω το κεφάλι και να βάλω το κομματικό συμφέρον πάνω από το τοπικό. 

Δεν βάζει το μυαλό μου, νέους ανθρώπους να πηγαίνουν με την θέλησή τους να στέκονται κάτω από τα σημαιάκια των κομμάτων, να δέχονται να έχουν έναν "επόπτη γνώμης" διαρκώς πάνω από το κεφάλι τους.

Τι θα κάνει ο Σωτήρης, ας πούμε Σωτήρη έναν δημοτικό σύμβουλο από το Ισμαήλ (πιάνω το Ισμαήλ για να μην παρεξηγηθούμε...), που θα πρέπει να εξυπηρετήσει το συμφέρον του τόπου του το οποίο όμως είναι αντίθετο στην κομματική γραμμή;

Αν το κόμμα πει "Ανεμογεννήτριες στο Ισμαήλ" τότε με τι τσαγανό θα σταθεί ο Σωτήρης που έχει αντίρρηση στο θέμα αυτό απέναντι στο κόμμα του; 

Γίνεται; 

Αμ, δε γίνεται...

Τολμάει κάποιος σύμβουλος να πεί κάτι που είναι αντίθετο στην κομματική γραμμή; 
Ρητά και κατηγορηματικά, ΟΧΙ.

Πώς θα πει όχι σε μια γραμμή με την οποία δεν συμφωνεί όταν φοβάται ότι στις επόμενες εκλογές δεν θα βρει παράταξη να σταθεί; 

Μήπως, ρε αδέρφια, φτάνει  αυτό το "θέλω να προσφέρω στον τόπο αλλά πρέπει καλά και σώνει να συνταχθώ με παρατάξεις, κόμματα, καταστάσεις, παρελθόντα που δεν με αγγίζουν;"

Δεν θα κάτσω εδώ να αναφέρω τα προβλήματα του τόπου, αυτοί που τα τρώνε στην μάπα (για να το πω άκομψα) τα ξέρουν. 
Και ξέρουν ότι περνάνε χρόνια, κι’ άλλα χρόνια, κι’ ύστερα άλλα χρόνια για να καταλήξει κάποιος να ασχοληθεί όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι. 

Και όταν γίνει τελικώς κάποιο έργο, μάς το παρουσιάζουν σαν δώρο ή σαν παραχώρηση και όχι σαν δικαίωμα των πολιτών που τελικά ικανοποιήθηκε.

Όπως δεν θα κάτσω να αναφέρω τις ευθύνες που πάνε μπαλάκι από τον έναν στον άλλον εδώ και χρόνια.

Ένα γηπεδάκι τόσο δα ο τόπος, μια ομάδα από δω, μια από κει και στη μέση μπάλα ο Δήμος...

Αντί για αυτό, θα κλείσω με λαϊκά τσιτάτα που περιγράφουν την κατάσταση που πάει να δημιουργηθεί ξανά:

"Υπηρέτης δύο αφεντάδων δεν γίνεται". 

"Ή παπάς παπάς, ή ζευγάς ζευγάς". 

"Δυό καρπούζια σε μια μασχάλη δεν χωράνε".

"Στο λαγό "φύγε" και στον σκύλο "πιάστονα!"

ΥΓ: οι φωτογραφίες είναι άσχετες με το θέμα, αλλά θα σιχαινόμουνα τον εαυτό μου αν έβαζα φωτογραφίες σχετικές με τις εκλογές...