Ο ΠΑΤΟΥΛΗΣ ΚΑΙ Η ΠΑΤΟΥΛΑΙΝΑ...

Ή με τίτλο λιγότερο πιασάρικο...

ΤΟΤΕΜΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ

Τα δημόσια πρόσωπα και μεταξύ τους (δυστυχώς) και οι πολιτικοί, αντιμετωπίζονταν ανέκαθεν από τις κοινωνίες σαν ζωντανά τοτέμ.

Σαν πρόσωπα-αντικείμενα που τους αρμόζει λατρεία. 

Λατρεία που σκοπό έχει να μας κάνει κοινωνούς του μεγαλείου του τοτέμ. Λατρεία που γίνεται μεγαλύτερη όσο το αντικείμενο της λατρείας βρίσκεται εντελώς έξω από τα δικά μας μέτρα.

Τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει ότι η χλίδα του Πατούλη και της Πατούλαινας...

...το πανάκριβο ντύσιμο της Ελίζας Βόζεμπεργκ...

...αλλά και της Ευγενίας Μανωλίδου...

...οι απαστράπτουσες λιμουζίνες και οι ακριβότατες γραβάτες και τα χρυσά ρολόγια των πολιτικών...

...λειτουργούν ελκυστικά στο κοινό το οποίο γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν ανήκει σε αυτόν τον κύκλο, που αντιλαμβάνεται ότι ακόμη και αν αποκτήσει με κάποιον τρόπο τον απαραίτητο πλούτο, δεν πρόκειται ποτέ να γίνει αποδεκτό στους κοινωνικούς κύκλους αυτών.

Οι πολιτικοί καλλιεργούν εντέχνως αυτή την εικόνα.

Eνώ θα περίμενε κανείς να κάνουν τα πάντα για να δείχνουν πως μοιάζουν με τους απλούς πολίτες, κάνουν τα πάντα για να επιδείξουν και να μεγεθύνουν την απόσταση που τους χωρίζει από εμάς, να υπογραμμίσουν εμφατικά την διαφορά τους από τον λαό, την πλέμπα, που όσο περισσότερο έρχεται σε επαφή με αυτή την επίδειξη, τόσο περισσότερο μένει άφωνη, σαστισμένη μπροστά στην αδυναμία να κατανοήσει γιατί ακριβώς συμβαίνει αυτό, γιατί οι πολιτικοί που οι ίδιοι ψήφισαν δεν τους μοιάζουν καθόλου. 

Το αποδίδει λοιπόν σε μια τιμή που γίνεται προς εκείνους που κατέχουν την εξουσία, τους διοικούν και αποφασίζουν για αυτούς.

Οι πολιτικοί συγκεκριμένων κομματικών χώρων δεν επιθυμούν την ταύτιση του πολίτη/ψηφοφόρου με αυτούς. 

Δεν επιζητούν την αποδοχή. 

Ζητούν την υποταγή του ψηφοφόρου στον εκ των άνω ηγέτη.

Υπάρχουν συγκεκριμένες περιπτώσεις μόνον, που ο πολιτικός βγάζει την γραβάτα και τα ιδεολογικά παρελκόμενά της.
Αυτό γίνεται όταν βρεθεί σε χώρους που εκ των πραγμάτων είναι ασύμφορο για την εικόνα του να περιφέρεται με το ένδυμα εξουσίας του. 

Τότε ο πολιτικός/τοτέμ κατοπτρίζει τον πολίτη/ψηφοφόρο, πιθηκίζοντας ουσιαστικά, μιμούμενος την εμφάνιση του ψηφοφόρου του, σε μια προσπάθεια να "κατέβει" δίπλα του, να δείξει πως δεν διαφέρει από αυτόν. 
Επί της ουσίας, ο πολιτικός παίζει ένα απεχθές για τον ίδιο θέατρο, κοροϊδεύοντας ταυτόχρονα κατάμουτρα τους πολίτες/ψηφοφόρους.

Το ζητούμενο είναι και πάλι η υποταγή στο πρόσωπο/τοτέμ, κυρίως με την υπογράμμιση της απόστασης, με την προβολή του πλούτου που διαθέτουν.

Το κάνουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το κάνει και η εκκλησία, φορτώνοντας την δική της ηγεσία με όλα τα χρυσάφια του κόσμου.

Ο εκκλησιαζόμενος έρχεται αντιμέτωπος με μια εικόνα χλιδής η οποία ουσιαστικά τον υποτάσσει αφήνοντάς τον άναυδο, να αμφιβάλλει ακόμη και για το αν έχει το δικαίωμα να κρίνει αυτό που βλέπει.

Καταλήγουμε λοιπόν όχι μόνον να επιθυμούμε ενδόμυχα να διαφύγουμε από την τάξη/κάστα όπου είμαστε χωροθετημένοι, αλλά και να πλησιάσουμε στα τοτεμικά πρότυπα που μας δημιουργούν τα ΜΜΕ. 

Η άνοδος των δαπανών τζόγου αποδεικνύει ακριβώς αυτό. Μέχρι να το πετύχουμε αυτό, μας επιτρέπεται απλώς να επιθυμούμε να συχνάσουμε στα ίδια μέρη, να ακούσουμε την ίδια μουσική, να οδηγήσουμε ίδιας μάρκας αυτοκίνητα, να ντυθούμε όπως τα πρότυπα/τοτέμ. 

Να μοιάσουμε ακόμη και αν δεν είμαστε.

Για την ώρα, και μέχρι να εκπληρωθεί η ενδόμυχη αυτή επιθυμία, το μόνο που επιτρέπεται στους πολίτες είναι να αγγίζουν το τοτέμ.

Πραγματικά ή μεταφορικά.

Πραγματικά όταν το τοτέμ τυχαίνει να βρεθεί σε κοινό χώρο με το κοινό, το οποίο ακόμη και αν απεχθάνεται το συγκεκριμένο τοτέμ/πολιτικό θα σηκωθεί όρθιο και θα προσπαθήσει να πλησιάσει, να χαιρετηθεί ή έστω να ανταλλάξει μια κουβέντα μαζί του. 

Ειδικά στην επαρχία, όπου οι πολιτικοί θεωρείται ότι «ανεβάζουν» με την παρουσία τους τον χώρο στον οποίο βρίσκονται, ήταν και είναι το πιο συνηθισμένο φαινόμενο, να σηκώνονται όλοι απ΄όπου περνάει ο πολιτικός για να τον χαιρετήσουν, παλιότερα να βγάλουν και το καπέλο τους. 

Μια τέτοια επαφή μεταφέρεται μετά στην παρέα σαν επίτευγμα, η φωτογραφία επιδεικνύεται σαν έπαθλο... 

...και σαν επιτυχία...

...το χτύπημα του πολιτικού στον ώμο ή μια χειραψία είναι λάφυρο. 

Το ξέρουν καλά οι πολιτικοί αυτό και το χρησιμοποιούν.

Μεταφορικά ο πολίτης αγγίζει το τοτέμ με το μόνο μέσο που του διατίθεται, την ψήφο. 

Η ψήφος είναι η μονόδρομη επικοινωνία του πολίτη με το τοτέμ.  

«Σε ψηφίζω, άρα έχουμε κάτι κοινό, που είσαι εσύ ο ίδιος στην θέση εξουσίας που σε έβαλα εγώ».

Ο ψηφοφόρος μέσα στο μυαλό του θεωρεί ότι είναι αυτός ο ίδιος που έδωσε την εξουσία στον πολιτικό/τοτέμ, θεωρεί την επιτυχία του «δικού του» πολιτικού σαν οφειλόμενη στον ίδιο και στην ετερογενή μάζα η οποία ψήφισε τον ίδιο πολιτικό. Μια σιωπηλή, αόρατη μάζα που δεν αποσκοπεί σε τίποτε άλλο, δεν περιμένει δηλαδή καμία άλλη ευχαρίστηση ή ικανοποίηση εκτός από την εκλογή του «δικού του» ανθρώπου.

Ό,τι είναι το κερί στην εκκλησία, το τάμα στο εικόνισμα (τοτέμ)... 

...το ευρώ στο παγκάρι της εκκλησίας, είναι και η ψήφος στον πολιτικό. 

Δεν ισοδυναμεί πλέον με μια μικρή εκδούλευση (η οποία είμαστε περίπου βέβαιοι ότι δεν θα γίνει), αλλά αντιστοιχίζεται ευθέως στο άγγιγμα, στην άμεση επικοινωνία με το τοτέμ. 

Το άγγιγμα της θαυματουργής εικόνας είναι αυτή η ίδια αρχαία, πανάρχαια ανάγκη του να έρθει κάποιος σε επαφή με το ανώτερο, το άφταστο.

Τέλος, επειδή η εποχή που οι πολίτες ήξεραν πως υπήρχε η δυνατότητα να δουν τον δήμιο να κραδαίνει το κεφάλι του οποιουδήποτε λουδοβίκου ή της οποιασδήποτε μαρίας αντουανέττας έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, 

...και επειδή οι πολίτες γνωρίζουν πως ό,τι κι’ αν κάνει το τοτέμ/πολιτικός το πιθανότερο είναι να αποφύγει την «λαιμητόμο»...

...και πως δεν έχουν κάτι στα χέρια τους για να τον τιμωρήσουν (δίκαια ή άδικα) το τοτέμ τους, γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο χαίρονται όταν δουν το τοτέμ τους να καθαιρείται (δίκαια ή άδικα).

Η περίπτωση του "θεού" Νίκου Γκάλη είναι χαρακτηριστική. 

Πόσο θέλαμε να δούμε να κατακρημνίζεται το τοτέμ που έστησε το ελληνικό μπάσκετ, που όσο κι αν προσπαθούσαμε ήταν αδύνατο να του μοιάσουμε, που ήταν τόσο κοντά μας όσο και μακριά μας.

Πόσο χαιρόμαστε, τελικώς, όταν αποπέμπονται δημόσια πρόσωπα από αξιώματα, ακόμη περισσότερο όταν καταλήγουν στην φυλακή,...

...πόσο χαιρέκακοι γινόμαστε όταν στην ουσία αυτό που βιώνουμε είναι μια απλή επιβεβαίωση του ότι πλέον είμαστε ίσοι με αυτούς που μέχρι χτες έστεκαν ψηλότερα, είχαν την ανάγκη μας για να εκλεγούν και που τώρα μπορούμε να τους οικτίρουμε, να τους κοιτάξουμε από θέση ισχύος, από την θέση του "καθαρού" απέναντι στον "βρώμικο".

Η αποπομπή ισοδυναμεί τότε με μια πράξη θανάτου, στην ουσία το εκπεσόν τοτέμ, ο καθαιρεθείς, χάνει την αίγλη που τον κράταγε σε απόσταση από εμάς...

...«πεθαίνει» κοινωνικά, και με αυτόν τον πρωτόγονο τρόπο εξισώνεται μαζί μας.

Αυτά, στον απόηχο των επιλογών μας.