ΜΟΝΟΝ ΑΝ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΛΕΦΤΕΣ...

Περνάει δίπλα μου μια μηχανή μεγάλου κυβισμού, κράνος, μπουφάν, γάντια. 

Σκέφτομαι πως ο αναβάτης τηρεί όλους τους κανόνες ασφαλείας, υπάρχει όμως και κάτι άλλο που θεωρεί δεδομένο, λαμβάνει υπ όψιν του σαν σίγουρο: 

ότι εγώ, ο πλησίον οδηγός, δεν θα κάνω καμιά τρέλα, δεν θα στρίψω απρόσεκτα, δεν θα έχω αλλού το νου μου παρά στο τιμόνι, δεν θα περιφρονήσω την παρουσία του.

Και αυτά τα κάνω όχι μόνον γιατί υπάρχει νόμος, αλλά, γιατί ακόμη και αν πάψει να υπάρχει ο νόμος θα συνεχίσω να τα κάνω από σεβασμό στην ανθρώπινη παρουσία. 

Ο αναβάτης μπορεί να είναι εγκληματίας, ληστής, κλέφτης, βιαστής, φασίστας, ναζιστής. 

Δεν ζητάω ούτε πιστοποιητικό φρονημάτων ούτε προτέρου εντίμου βίου για να τον σεβαστώ. Τα θέματά του θα αντιμετωπιστούν από εκείνους που πρέπει, εκεί που πρέπει, με τον τρόπο που πρέπει. Στον δρόμο είναι μια ανθρώπινη ύπαρξη και σαν τέτοια απολαμβάνει τον σεβασμό που απαιτώ και εγώ από τους άλλους.

Κάπως έτσι, σαν έναν αναβάτη μηχανής, βλέπω το παιδί μου. 

Έτσι προσπαθώ να δω τα παιδιά όλων μας. 

Σκέφτομαι πως τους οφείλουμε να μεγαλώσουν σε μια κοινωνία όπου θα σέβεται ο ένας τον άλλον, θα συνδιαλέγεται μαζί του με μέγιστο σκοπό (πίσω από τον εκάστοτε σκοπό) να μείνουν ενωμένοι σαν κοινωνία. 

Αν αύριο διαφωνήσουν για το αν ο δρόμος θα περάσει πάνω από το χωριό ή κάτω από το χωριό...

...θα πρέπει να έχουν στο μυαλό τους ότι η διαφωνία θα πρέπει να γίνει με τρόπο ώστε στο τέλος της συζήτησης, να μην έχουν διχαστεί, να είναι και πάλι ενωμένοι σε μια κοινωνία. 

Φοβάμαι τα παιδιά των φασιστών, των «πατριωταράδων»...

 ...των «φυλετικά ανώτερων»...

....των φανατικών γαυροβάζελων...

....τρέμω τα παιδιά των κομματόσκυλων...

 

...τα παιδιά των βολεμένων, τα παιδιά με το «σωστό» χρώμα, τα παιδιά τα γεννημένα με «κυριαρχικά δικαιώματα» επάνω σε υπηρέτριες, σοφέρ, εργάτες, τα παιδιά με «βαρειές κληρονομιές».

Κοντολογίς, φοβάμαι τα παιδιά που γαλουχήθηκαν με την εντύπωση ότι υπερέχουν των άλλων παιδιών... 

 

...για κάποιον απροσδιόριστο, αυτοπροσδιοριζόμενο λόγο.

Φοβάμαι το κακό που μπορούν να κάνουν στα παιδιά των άλλων που μη έχοντας τέτοιες προσλαμβάνουσες θα τα αντιμετωπίσουν χωρίς φόβο. 

Τον «ανώτερο» όμως, τον «ξεχωριστό», τον «γεννημένο για να νικάει»...

...θα πρέπει να τον αντιμετωπίζουν με προσοχή. 

Γιατί αν νιώθει έτσι, σημαίνει ότι το μυαλό μέσα στο κεφάλι του είναι κλειστό, νεκρό από νωρίς. 

Ποιος να φταίει άραγε… Τα πρότυπά μας, οι γονιοί μας οι ίδιοι, η κοινωνία "η άτιμη";

Αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι πως όλο αυτό αντιμετωπίζεται μόνον αν γίνουμε κλέφτες.

Υπάρχουν τόσα πράγματα εκεί έξω να κλέψει κανείς: ιδέες, σκέψεις, στάσεις ζωής, απόψεις, λέξεις, μουσική, ήχοι, χρώματα, ζωγραφιές, γλυπτά, εικόνες, καθημερινότητα. 

Πώς να πεις σε έναν φανατικό να ανοίξει ένα βιβλίο, να διαβάσει λογοτεχνία; 

Μα του έχει δώσει γραμμή ο αρχηγός, του έχει θέσει τα όρια...

 ...μέσα στα οποία θα «καλλιεργείται».

Πώς θα πείσεις έναν φασίστα να πάει σε μια έκθεση ζωγραφικής; 

Μα αν ο πίνακας είναι έξω από την κατανόηση που έχει για την φύση και την αναγκαιότητα της Eλεύθερης Tέχνης 

ακόμη και όταν δεν την καταλαβαίνουμε και απλώς την αντιλαμβανόμαστε...

...γιατί και η τέχνη γι’ αυτόν θα πρέπει να εξυπηρετεί κάποιον «ανώτερο σκοπό»...

 ...απλώς θα φύγει με τις ιδέες του ακόμη πιο σκληρές, πέτρες, βράχους θεόρατους. 

Πώς θα πείσεις έναν γαυροβάζελο να δει μια καλή ταινία; 

Αφού το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η γραμμή αποκτήνωσης που του δίνει ο δικός του αρχηγός. 

Ο φόβος είναι ο εχθρός της ελευθερίας. 

Της ελευθερίας να επιθυμώ βαθειά μέσα μου να σέβομαι τον άλλον, 

να ζω σε κοινωνίες με ισότιμα μέλη 

και αυτή η ισοτιμία να προκύπτει από τον απλό λόγο του σεβασμού της ανθρώπινης φύσης.

Κλέψτε όσο είναι νωρίς, και μάθετε και τα παιδιά να κλέβουν. 

Να ανοίγουν τα βιβλία... 

...και να κλέβουν λέξεις, εκφράσεις, σκέψεις, στίχους, ομορφιά, την άλλη άποψη. 

Να βλέπουν πίνακες και να κλέβουν τα χρώματα, τα σχήματα, το διαφορετικό και καμιά φορά ακαταλαβίστικο...

...την άλλη ματιά, την άλλη άποψη.

Να κλέβουν από ταινίες που θα τα κάνουν να σκέφτονται, να προβληματίζονται... 

...να θέλουν να μιλάνε για την άλλη άποψη, για αυτό που δεν φαντάζονταν ότι υπάρχει.

Να παθιάζονται με την γνώση, να θέλουν να την κλέβουν από όλους. 

Από την γιαγιά που μαντάρει μια κάλτσα, που κονταίνει ένα παντελόνι, τον παππού που μπολιάζει ένα δέντρο, που φυτεύει πατατιές, την γειτόνισσα που ζυμώνει και φουρνίζει, τον μάστορα που χτίζει μια ξερολιθιά, τον αρχιτέκτονα που ενσωματώνει το έργο του στο τοπίο, τον γλύπτη που βγάζει τη μορφή μέσα από την πέτρα, τον μάγειρα, τον χτίστη, τον αγρότη, τον εργάτη, τον μουσικό, τον χορευτή, τον επιστήμονα, από όλους έχει κάτι να κλέψει. 

Να το κάνει όχι γιατί του το επιβάλλει κάποιος, 

να το κάνει για να είναι το μυαλό του πάντα ανοικτό, για να μεγαλώσει αλλά να μην γεράσει...

...γιατί αν δεν το κάνει θα είναι νεκρό από τα είκοσι... 

...γιατί καμία κοινωνία δεν θα το σηκώνει και σε καμία κοινωνία δεν θα μπορέσει να ανήκει, θα καταλήξει στα χάλια του πατέρα του...

...να αναπαράγει ένα στείρο είδος κατάλληλο μόνον για μίσος. Απεριόριστο μίσος. 

Γιατί το αντίθετο του μίσους δεν είναι η αγάπη, αλλά ο σεβασμός.

Ο ΦΑΡΟΣ ΣΤΗ ΛΙΒΑΔΑ

Καμιά φορά νιώθω άσχημα που ό,τι γράφω εδώ μέσα είναι γκρίνια.

Ανησυχία, δηλαδή, αλλά μέσα σε όλα τα χαρούμενα που διαβάζω τριγύρω για το νησί, για άλλους τομείς, ακούγονται σαν γκρίνια.

Ευτυχώς γκρινιάζουν κι' άλλοι. 

Να, βρήκα πρόσφατα τον Μάρκο τον Αλβέρτη, άγνωστος εντελώς για μένα και θα παρέμενε άγνωστος αν δεν γκρίνιαζε για κάτι, νάναι καλά.

Ο Μάρκος λοιπόν (και μαζί του και κάποιος Αργύρης Μωραΐτης, ούτε αυτόν τον γνωρίζω τον άνθρωπο) γκρινιάζει για τον Φάρο στη Λιβάδα, που όπου νάναι, θα τον βλέπουμε μόνον στις φωτογραφίες. 

Γιατί; 

Μα γιατί ο Φάρος στη Λιβάδα δεν είναι παραλία να πάς να ανοίξεις μπιτσόμπαρο να χώσεις και μια σαραντάδα ομπρέλες και να κονομάς. Δεν είναι καν μεζεδοπωλείο ή παραδοσιακή ταβέρνα να στείλεις κόσμο να γνωρίσει την κουζίνα του νησιού.

Φάρος είναι πανάθεμά τον και μάλιστα παλιός, κι ας είναι και δέκα μέτρα ψηλός, σαν δεύτερος όροφος αστικής πολυκατοικίας περίπου για να πάρετε τα ίσα. 

Βρίσκεται απέναντι από τη Μύκονο (είπα Μύκονος και σας τράβηξα την προσοχή), στο ακρωτήριο Παπάργυρος και είναι ο μόνος φάρος στην Τήνο που είναι προσβάσιμος από την ξηρά. 

Χτίστηκε το 1910, εφτά χρόνια μετά το αδερφάκι του στο Δύσβατο (στενό Άνδρου-Τήνου), που το αδερφάκι του όμως είναι πιό τυχερό γιατί ανακαινίστηκε πρόσφατα. Ο Φάρος είναι διώροφος και μέχρι το 1972 είχε φαροφύλακα. Ποιός νάταν, ποιό το όνομά του, αγνοώ. Σήμερα λειτουργεί με φωτοσυλλέκτες. Ναι, λειτουργεί, άμα δεν ήταν λειτουργικός θα τρέχαμε να τον επισκευάσουμε. 

Τώρα όμως είναι απλώς ετοιμόρροπος. 

Να θυμηθούμε όταν με το καλό πέσει να πάμε να κλάψουμε πάνω από την τοπική ιστορία που χάνεται. 
Δεν ειρωνεύομαι καθόλου, απλώς προτείνω να κάνουμε το ίδιο που κάναμε και με τους περιστεριώνες, τους πύργους, τα σπίτια, και τα ολόκληρα χωριά. 

Α! ξέχασα! μπορούμε όταν με το καλό πέσει ο Φάρος να πάμε να κάνουμε μια συναυλία ή μια εικαστική παρέμβαση! 
Αυτό να κάνουμε! Και αυτό τόχουμε κάνει. 
Θέλω να πω, έχουμε την εμπειρία του πώς αφήνουμε κάτι να παρακμάσει, να καταστραφεί και μετά να του αποδώσουμε φόρο τιμής.   

 Από δώ και κάτω ξέρω πως έχω ήδη χάσει τους μισούς αναγνώστες της ανάρτησης.

Αντί να γράψω για υπέροχες παραλίες, συγκλονιστικούς μεζέδες, μοναδικά ηλιοβασιλέματα και παραδοσιακά στενοσόκακα που ενδιαφέρουν τους τουρίστες, πάω και γράφω για Φάρους στην άκρη του κόσμου. 

Συνεχίζω όμως, απαριθμώντας μερικές από τις ζημιές που αν θέλουμε να μην έχουμε πού να κάνουμε εικαστική παρέμβαση ή συναυλία μνήμης, θα κάνουμε την βλακεία να μαζέψουμε λεφτά και να πάμε να τις επισκευάσουμε (οι φωτογραφίες είναι σε τυχαία σειρά):

1. έχουν πέσει τα επιχρίσματα των οροφών και των πλευρικών τοίχων του φάρου, οι σοβάδες δηλαδή.

2. έχουν καταρρεύσει τμήματα της λιθοδομής στις όψεις του φάρου και πάνω από το πρέκι της εισόδου.

3. υπάρχει ρωγμή πλάτους ενός εκατοστού, που διατρέχει αρκετά μέτρα στην επιφάνεια του κτιρίου.

4. όλα τα ξύλινα πρέκια των κουφωμάτων έχουν σαπίσει και έχουν πάθει ζημιές τα υπέρθυρα.

5. το δώμα του φαρόσπιτου έχει ρήγματα και σε μερικά σημεία έχει καθήσει.

6. η οροφή του παράσπιτου έχει καταρρεύσει.

7. η περίφραξη έχει και αυτή καταρρεύσει.

8. ο φάρος δεν έχει τζάμια γιατί έχουν σπάσει.

9. το κιγκλίδωμα του κλωβού του φάρου έχει καταστραφεί από την σκουριά.

Σπεύδω να καταδικάσω τους παλαιούς του νησιού που δεν έκαναν καθόλου καλή δουλειά με αποτέλεσμα να πρέπει εμείς σήμερα να τρέχουμε να διορθώνουμε τις τσαπατσουλιές τους για να μην πέσει ο Φάρος στην Λιβάδα. 

Που για να λέμε την αλήθεια τί μας κόφτει εμάς αν πέσει, οι περισσότεροι δεν έχουμε πάει ποτέ μέχρις εκεί και θα μας δοθεί μια καλή ευκαιρία άν πέσει και κάνουμε καμιά εκδήλωση με κανέναν καλλιτέγνη.

Αφήνω τον Μάρκο Αλβέρτη και τον Αργύρη Μωραΐτη στην προσπάθειά τους να μας καταστρέψουν την προοπτική μιας τέτοιας διασκέδασης με την σελίδα τους στο facebook:

και με την προσπάθεια που κάνουν να μαζέψουν κανένα φραγκάκι με συναυλίες και άλλες εκδηλώσεις.

Τέλος πλάκας. 
Αν δεν νιώσατε ντροπή με τις φωτογραφίες που είδατε, τότε ετοιμάστε τα καλά σας για συναυλία και εικαστική παρέμβαση.

ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΣ ΜΗΔΕΝ...

Καθισμένος εδώ, μέσα στο κέντρο της παραγωγικότητας, σκέφτομαι. 

Σκέφτομαι τις πεταμένες μέρες μου. 

Εκείνες δηλαδή που καταναλώνω στο νησί. 

Που κάθομαι και δεν δουλεύω δηλαδή. 

Που παίρνω μια δυο μέρες άδεια και πετάγομαι τάχα για να δω αν  το σπίτι είναι καλά. 

Και μειώνω το εργατικό δυναμικό της χώρας κατά ένα άτομο τις μέρες εκείνες. 

Αντί να παράγω παίρνω τα βουνά. 

Αδιαφορώ ξαφνικά για το ποιος κρατάει το τιμόνι αυτής της χώρας, και κάθομαι και αναρωτιέμαι ποιος άραγε να κράταγε το τιμόνι αυτό εδώ 

...όταν φόρτωνε ξεφόρτωνε μετέφερε ξεμπάζωνε άλλαζε το νησί. 

Άχρηστες σκέψεις. Δεν ωφελούν σε τίποτε. 

Το νησί δεν με έχει ανάγκη, αυτό είναι το χειρότερο. 

Ή μάλλον, το χειρότερο είναι πως το έχω πλέον καταλάβει ότι το νησί μπορεί να κάνει και χωρίς εμένα.

Τι να κάνει το νησί άλλον έναν υπάλληλο γραφείου; 

Εδώ χρειάζονται χέρια και κότσια, μαζί πάνε αυτά ανέκαθεν, για να μπορείς να μπαίνεις εσύ και να βλέπεις αυτά...

...αραδιασμένα κάτω από το τζάμι της βιτρίνας. Να τα πηγαίνεις δώρο Δευτέρα πρωί σε συναδέλφους και Τρίτη πρωί να καμαρώνεις για τους επαίνους για το Τηνιακό τυράκι. 

Ρε δε με παρατάτε όλοι σας..!

Ας ήμουν στο νησί και ας μην το τρώγατε ποτέ ή, καλύτερα για εσάς, ας ερχόσασταν εκεί να το φάτε.

Γιατί έχει άλλη γεύση όταν προηγουμένως έχεις κάνει όλη την διαδρομή μέχρι να φτάσεις στο τυράκι, όταν έχεις δει τον κάβο στο Γαύριο αδέσποτο...

...και το λιμάνι να σε κοιτάει να φεύγεις, 

...όταν έχεις χαθεί σε αυτό το μπλε που αναδεύεται βίαια...

...ε, τότε λες, θέλω δυό ωρίτσες ακόμη, σαράντα λεπτά από την ώρα που θα δεις τα Ιστέρνια, για να πατήσεις εδώ, να περάσεις μια γρήγορη μέσα από την Χώρα

...και να κάνεις για τα Κάτω Μέρη, για το μεγάλο χωριό.

Καθόλου παραγωγικός δεν γίνομαι εκείνες τις μέρες, ομολογώ, καθόλου παραγωγικός. 

Χαζεύω δέντρα, κι όχι εκείνα τα περήφανα, τα ολόρθα που σημαδεύουν τον ουρανό. 

Κάτι άλλα, μη παραγωγικά, σκυμμένα ως το χώμα, πεισματικά ζωντανά.

Άδειους δρόμους, χωριά χωρίς τουρίστες, τραπεζάκια άδεια, καρέκλες αθόρυβες.

Κι’ αν είμαι τυχερός, ε, τότε ρίχνω την παραγωγικότητά μου κάτω από το μηδέν. Πετάγομαι μέχρι αυτήν εδώ την λίμνη...

...και χάνομαι. Εντελώς ασυνείδητος, προκλητικά απαθής στις ανάγκες της αγοράς που ζητάει καλύτερη αξιοποίηση του εργατικού δυναμικού, αράζω στο καφενεδάκι και σπαταλάω πολύτιμο χρόνο για το τίποτα. 

Φοβάμαι πως ένα κομμάτι του εαυτού μου χαίρεται εκείνες τις ώρες. Τρέμω, για να είμαι ειλικρινής, τρέμω στην ιδέα πως μπορεί να συνηθίσω να μην παράγω.

Προσπαθώ να καταλάβω ποιο στραβό κομμάτι μέσα μου εκστασιάζεται με εικόνες σαν αυτήν...

 ....και σαν αυτήν...

ή ακόμη και σαν αυτήν...

...και λέω πως δεν υπάρχει μέλλον για μένα, καμιά ελπίδα.

Μετά περνάει το Σαββατοκύριακο. 

Δευτέρα πρωί θα τρέχω να επανενταχτώ στον παραγωγικό ιστό της χώρας, σαν γατί που προσπαθεί να διασχίσει την εθνική οδό. 
Θα πέσω με τα μούτρα μέσα στον διαθέσιμο χρόνο και θα πασχίσω να σφηνώσω μέσα του και όλον τον χαμένο. 
Και κείνος θα περνάει στο μεταξύ.

Και θα τον αντιλαμβάνομαι μόνον όταν κάποια απογεύματα βλέπω αυτές τις δύο μπέμπες... 

...να πίνουν καφέ παρέα...

...και να λένε αυτά που λένε οι μπέμπες ανεξαρτήτως ηλικίας, και που δεν τα ξέρω και ούτε και θα τα καταλάβω και ποτέ,
ίσως κιόλας να με σχολιάζουν, να λένε πόσο βιαστικά πίνω τον καφέ μου ενώ δεν θάπρεπε, 

παρατάτε με, 

προσπαθώ να γυρίσω στην κανονικότητα της εργασίας και με κρατάτε απασχολημένο!

Καλομελέτα κι έρχεται...

Δεν έχω να γράψω κάτι για το νησί. Πάει καιρός που ο χρόνος μου στο νησί είναι περιορισμένος και προτιμάω να τον δαπανάω στο χωριό μου μέσα.

Θα γράψω κάτι που δεν αφορά το νησί. 
Όχι ακόμα τουλάχιστον, ευτυχώς.

Αν και γνωρίζω καλά πως αναρτήσεις σαν και αυτήν εδώ «πατώνουν» από αναγνωσιμότητα. Αναρτήσεις που δεν έχουν να κάνουν με περιγραφές της (αδιαμφισβήτητης) ομορφιάς του νησιού, δεν τραβάνε.

Ειδικά αν μιλάει κανείς για προβλήματα. 
Για τα σκουπίδια, για τα νερά, για τα θράσια, για την ερήμωση, για τον φόβο απαξίωσης της ενδοχώρας. 

Ή για την επέλαση του φασισμού, γιατί γι’ αυτό θα μιλήσω σήμερα. 
Προλαβαίνετε να κλείσετε την σελίδα τώρα, να μην χάσετε άλλον χρόνο. 

Εξάλλου με τον φασισμό αρχίζουμε και εξοικειωνόμαστε σιγά σιγά. 
Γίναμε Ευρωπαίοι και σε αυτό. Επιτέλους τους μοιάσαμε σε κάτι!

Βρέθηκα πρόσφατα σε επαγγελματικό ταξίδι στο Ρίμινι. 

Όμορφη πόλη, εκμεταλλευμένη τουριστικά όσο δεν παίρνει, ειδικά η παραλία της έχει φτάσει στα όριά της. 

Το κέντρο όμως παραμένει πανέμορφο...

...οι πλατείες της και οι πεζόδρομοί της γεμάτοι κόσμο και ποδήλατα ακόμη και με πολύ κρύο.

Είπαμε να πάρουμε και κάτι για σουβενίρ. Πήγαμε λοιπόν στα μαγαζιά της παραλίας, εκείνα με την μεγάλη επισκεψιμότητα.  

Στην αρχή αναρωτηθήκαμε ποιανού δυσκοίλιου είναι η προτομή που βλέπαμε παντού και γελάσαμε.
Μετά όμως, καταλάβαμε και μείναμε κάγκελο, για να μιλήσω την κιγκαλερικήν.

Γιατί στις βιτρίνες με τα σουβενίρ υπήρχαν εκθέματα με τον Μουσολίνι...

Μετά τον είδαμε καβάλα στο άλογο και δίπλα ο αετός με το fascio...

...μετά να καμαρώνει και να χαιρετάει ναζιστικά...

...μετά είδαμε και το παρακάτω έκθεμα:

Τρεις νοματαίοι ανατριχιάζαμε για ώρα, μας έφυγε το χαμόγελο, κοιτάγαμε και ξανακοιτάγαμε τα βιτρινάκια για να καταλάβουμε το αστείο. 

Κανένα αστείο. Ρόπαλο για να επιβάλλεις την γνώμη σου στο όνομα του Ντούτσε!

Ο φασισμός είναι εδώ, διαφημίζεται, προμοτάρεται, προτείνεται σαν ενθύμιο εξ Ιταλίας, και δεν ντρέπεται καθόλου για όσα έχει κάνει. 

Αυτό δεν γίνεται κάπου μακριά, δίπλα μας γίνεται, σε μια χώρα που έχει υποφέρει από τον φασισμό, που τον έχει πληρώσει σε αίμα, η Ιταλία έζησε στο πετσί της από δύο πλευρές τον φασισμό, και από μέσα και απ' έξω. 

Καθυστερώντας να ανεβάσω την ανάρτηση διάβασα ότι μεγάλη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία έκανε δοκιμές καυσαερίων σε ανθρώπους. 
Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, λέει η μάνα μου.

Θυμήθηκα έναν συνταξιδιώτη από την Φρανκφούρτη που μου έλεγε για τις εταιρείες που υπάρχουν ήδη στην Γερμανία αλλά και αλλού και νοικιάζουν εργαζόμενους σε εταιρείες για όσο τους χρειάζονται, για μια σεζόν, για μια παρτίδα μεγάλης παραγγελίας, για ένα κτίριο και μετά πίσω στην ανεργία.

Σκέφτομαι πόσο θα εξυπηρετούσε τέτοιες πρακτικές ένας πανευρωπαϊκός φασισμός. 

Μη βιαστείτε να πείτε το ελαφρύ "μα και τώρα φασισμό έχουμε" γιατί δεν έχουμε ζήσει πραγματικό φασισμό, δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση αυτό.

Ακόμη και αυτό, όσο κι' αν μοιάζει με φασισμό...

...δεν είναι άλλο παρά ένας φευγαλέος ίσκιος φασισμού, ένα χάδι στο μάγουλο, ένας προϊδεασμός των όσων σκέφτονται να κάνουν, όσων σκέφτονται να πραγματοποιήσουν όταν με το καλό...

Δείτε εδώ την συνέντευξη μιας ιστορικού, της Μαρίας Ευθυμίου...

http://www.lifo.gr/print/athinaioi/177685/maria-eythymioy-istorikos

...που μιλάει για την απώλεια μνήμης μέσα από την άγνοια της ιστορίας.

Διαβάστε το βιβλίο της γραμματέας του Γκαίμπελς, "Δεν θέλαμε να ξέρουμε".

https://www.politeianet.gr/books/9786180311686-pomsel-brunhilde-metaichmio-den-thelame-na-xeroume-i-grammateas-tou-gkempels-apokaluptei-276718


Πού θέλω να καταλήξω: μιλήστε στα παιδιά σας, μιλήστε τους όσο υπάρχει χρόνος ακόμη, εξηγείστε τους.

Δεν παίζουμε με τον φασισμό, δεν είναι αστείο, ειδικά τώρα, που προπαγανδίζεται ελεύθερα ακόμη και σε κέντρα διασκέδασης από δηλωμένους ναζιστές, που αντί να τους πάψουν την επόμενη κιόλας μέρα, τους αφήνουν να συνεχίζουν το έργο τους και να βγάζουν λεφτά από όλους τους άρρωστους που εξακολουθούν και τους χειροκροτούν.

Σε λίγο θα είναι αργά. Ό,τι γίνει πρέπει να γίνει τώρα.

ΜΑΥΡΗ ΜΑΥΡΙΛΑ ΠΛΑΚΩΣΕ...

Δεν πρόκειται για άλλη μια ψυχανάλυση φασιστών, γιατί δηλαδή διαμορφώθηκε σε φασίστα ένα παιδί σαν όλα τα άλλα. 

Όποιος θέλει ψάχνει στο διαδίκτυο, άπειρες μελέτες που καταλήγουν στο τραγικό θέμα των επιρροών της οικογένειας και της αγραμματοσύνης (κυρίως της εξωσχολικής).

Το θέμα είναι τι κάνουμε με το θέμα αυτό. 
Πώς αντιμετωπίζεις ανθρώπους που γυμνάζονται και κάνουν μπράτσα όχι για αγάπη προς την άθληση, αλλά για να επιβάλλουν την γνώμη τους με την βία. 

Με τον ίδιο τρόπο διαβάζουν. 
Όχι για να μάθουν, αλλά, για να πείσουν τον εαυτό τους και άλλους αγράμματους και ευάλωτους, πως οι απόψεις τους είναι σωστές.

Μιλάς με τέτοιους ανθρώπους; 
Δεν μιλάς. 
Συνδιαλέγεσαι; 
Ίσως και χωρίς να το ξέρεις ή και χωρίς να το θες γιατί ο καθένας μπορεί να είναι φασίστας σε οποιονδήποτε χώρο. Και δεν έχει ταμπελάκι πάνω του που να το δηλώνει. 

Αν και ακόμη και αν υπήρχε η δυνατότητα να φοράνε δηλωτικό ταμπελάκι, δεν θα το έκαναν κατά μόνας παρά μόνον σε παρέες που τους διασφαλίζουν ασφάλεια.

Το κακό με τον φασίστα είναι ότι γεννάει φασίστες, τους διαμορφώνει μέσα στο σπίτι του.

Η ευρώπη, ουσιαστικά, φλέγεται από τον φασισμό αυτή την στιγμή. 
Αναμενόμενο. 
Η ευρώπη τον γέννησε, τον έθρεψε, "κράτησε ζωντανή την σκύλα που γέννησε το τέρας", για να κλέψω τσιτάτο από τον Μπρέχτ, η Ευρώπη τον ξαναστήνει στον θρόνο του. 

ΑΝΑΝΕΩΣΗ 27/9/17-13:00:
φρέσκια η είδηση για να μην πει κανείς ότι πρόκειται για ιδεοληψίες:

Στρατιωτικός νόμος στην Καταλονία: Άγριο ξύλο και συγκρούσεις-Ειδικές δυνάμεις σε θέσεις μάχης


Βαθαίνει το ρήγμα ανάμεσα στην Μαδρίτη και στην Καταλονία καθώς ο Ραχόι αποφάσισε να στείλει επιπλέον 4.000 πάνοπλους αστυνομικούς οι οποίοι θα ενωθούν με άλλους 5.000 που ήδη βρίσκονται εκεί. Στην ουσία η Μαδρίτη ανέλαβε ουσιαστικά τη διοίκηση της περιοχής καθώς η Καταλονία έχει την δική της αστυνομία που όπως όλα δείχνουν δεν εμπιστεύεται. Σε ετοιμότητα βρίσκονται επίσης και οι ειδικές δυνάμεις του Στρατού να συνδράμουν. 
Στην ουσία μιλάμε πλέον για στρατιωτικό νόμο. Και όλα αυτά σε χώρα της ΕΕ.

Το πρώτο βίντεο με άρματα μάχης να μετακινούνται στην Καταλονία ήρθε στη δημοσιότητα και σόκαρε ακόμη και τους Ισπανούς που δεν το πίστευαν.

Στους δρόμους πέφτει άγριο ξύλο και έχει ήδη ξεκινήσει ένας άτυπος εμφύλιος. Oι Ισπανοί επιτίθενται στους Καταλανούς.

Στην Καταλονία μετακινούνται αυτούσιες «μηχανοκίνητες μονάδες» μάχης και άρματα μάχης ενώ αναπτύχθηκε ειδική μονάδα η οποία είναι ειδική στον αστικό πόλεμο.

Οπως είχαμε ήδη πει, ο υπουργός Άμυνας της Ισπανίας προειδοποίησε ότι ο στρατός είναι πανέτοιμος και μπορεί να παρέμβει εφόσον η «Καταλονία παραβιάσει τους κανόνες».

Σε μια εκπληκτική κίνηση μιας υποτιθέμενης δημοκρατίας, σύμφωνα με το CNA, ο ισπανός υπουργός Άμυνας Pedro Morenés, διαβεβαίωσε ότι ο στρατός δεν θα ενεργήσει στην Καταλονία όσο «όλοι εκπληρώνουν το καθήκον τους» στέλνοντας όμως μήνυμα τι θα συμβεί σε διαφορετική περίπτωση.

«Αποστολή τους θα είναι η επιτήρηση των δημόσιων χώρων και η διατήρηση της τάξης και θα δράσουν σε περίπτωση που διεξαχθεί το παράνομο δημοψήφισμα», αναφέρεται σε ανακοίνωση που εξέδωσε το υπουργείο Εσωτερικών.

Ο ηγέτης της Καταλονίας Κάρλες Πουτζεμόντ δήλωσε ότι θα προχωρήσει με το δημοψήφισμα, αψηφώντας την απαγόρευση του δικαστηρίου, ενώ δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν για δεύτερη μέρα στους δρόμους της Βαρκελόνης απαιτώντας να τους δοθεί το δικαίωμα να ψηφίσουν.

Όλο το ρεπορτάζ πατώντας εδώ.


Γιατί, ας μην κρυβόμαστε, θέλει η αποτέτοια να κρυφτεί και η χαρά της δεν την αφήνει, η Ευρωπαίοι ηγέτες μόνον που δεν τόχουν κραυγάσει, οι πράξεις τους όμως το δείχνουν σαφέστατα: 
αρκετά με την δημοκρατία ή έστω με τον κοινοβουλευτισμό, αρκετά και με τα δικαιώματα οποιουδήποτε είδους. Αυτό που εξυπηρετεί πλέον είναι ο φασισμός.

Για δείτε το πινακάκι προσεκτικά. 
Όπου υπήρχαν μικρές εστίες φασισμού τροφοδοτήθηκαν, κανακεύτηκαν, προστατεύτηκαν με στόχο δεκαετίας. 
Σε δέκα, άντε σε είκοσι το πολύ χρόνια να έχουν επικρατήσει τα φασιστικά κόμματα στα κοινοβούλια της Ευρώπης αναίμακτα.

Η ντόπια δεξιά το έχει πάρει το μήνυμα. 
Ο τηλεπωλητής τσιρίδας Άδωνις δεν παραμένει τυχαία στο χαράκωμα που είναι, πράγμα που το ξέρει και ο ίδιος, ότι βρίσκεται εκεί με προοπτική δεκαετίας όταν σε όλη την Ευρώπη ο φασισμός θα έχει ανέβει αρκετά. 

Αν σήμερα ο Κούλης παίρνει ένα 30% στην πρόθεση ψήφου, αυτό σημαίνει ή ότι η μνήμη μας είναι πολύ κοντή ή ότι αδημονούμε να εκταμιεύσουμε τις πιθανότητες ρουσφετιών όπως έχουμε μάθει εδώ και χρόνια. 

Άρα, γιατί όχι και φασισμός αν είναι να μας κάνει τα χατήρια;

Τυχαία βγαίνει ο γιός του αποστάτη και πετάει το ένα απόφθεγμα μετά το άλλο; 
Αντιθέτως. 
Ανοίγει τα χαρτιά του στους νοσταλγούς της χούντας που θα μας σώσει. 

"Όχι, δεν είμαστε όλοι ίσοι." 
"Ναι, οι διαπλεκόμενοί μας θα έχουν προνόμια". 

Με έμμεσο μήνυμα:
Φρόντισε λοιπόν να είσαι κοντά τους αν όχι ένας από αυτούς. 

Απλό, σαφές, κυνικό, όπως θέλετε πείτε το. 

Θα ξεκινήσουμε σιγά σιγά κοινοποιώντας τέτοιες απόψεις και όταν θα έρθει η ώρα μας να φορέσουμε το στέμμα, ο φασισμός θα έχει περάσει κάτω από τη μύτη σας και θάχετε γίνει όμοιοί μας χωρίς να το καταλάβετε.

Δεν λέει βλακείες λοιπόν το μητσοτακοπαίδι, έχουν πρόγραμμα αυτοί που το βάζουν και τα λέει, του γράφουν με κάθε λεπτομέρεια το τι, το πότε και το πού. 
Και κείνο πάει και τα λέει για να μην χαθεί η έδρα, τουλάχιστον.

Στο μεταξύ η ευρώπη θα κοροϊδεύει τον εαυτό της ωρυόμενη για το τέρας του φασισμού.

Και θα βρεθούμε εμείς οι ίδιοι κάποια στιγμή και θα κάψουμε βιβλία, θα καταδώσουμε γείτονες, θα ρουφιανέψουμε φίλους, θα κάνουμε πως δεν ξέρουμε τίποτε για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, θα τραγουδήσουμε τον ύμνο του καθεστώτος σε μαζικές γιορτές, θα κρεμάσουμε στον τοίχο το κάδρο με τον ηγέτη. 

Θα τα κάνουμε όλα αυτά πνιγμένοι σε μια σύγχυση σωστού-λάθους-επιβεβλημένου-πρωτοβουλίας, θα μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με τον ίδιο τρόπο, στενοκέφαλα, δειλά, άβουλα, κακομοιριασμένα στην ψυχή, δουλοπρεπή, τρομαγμένα, σάπια μέσα τους. 

Όχι λέτε; Για ξαναδείτε το σχηματάκι της ευρώπης. 

Η έρευνα συμπεριλαμβάνει όλες τις ηλικιακές ομάδες, που σημαίνει και τους δεκαοκτάχρονους. 

Που οι σημερινοί δεκαοκτάχρονοι γεννήθηκαν μόλις το 1999 λίγο πριν γυρίσει ο αιώνας. 
Και δεν έχουν μνήμες πολέμου, ολοκαυτώματος, εγκλημάτων πολέμου. Και που διαμορφώθηκαν έτσι τα τελευταία χρόνια όταν τα ποσοστά του φασισμού στην ευρώπη ήταν σαφώς χαμηλότερα. 
Μέχρι την στιγμή που και αυτά τα βλαστάρια είπαν την γνώμη τους. 

Κλείνω με το κεφάλι σκυφτό, σημειώνοντας το επτά τοις εκατό ναζιστών (με ιδεολογία για την ανωτερότητα της αρείας φυλής δηλαδή, και όχι μιας "απλής" διάθεσης επιβολής της άποψης με βία) στην Ελλάδα, μιας και εδώ σε εμάς η οργάνωση που τους εκπροσωπεί είναι δηλωμένα ναζιστική. 

Στις άλλες χώρες δεν ξέρουμε τα ποσοστά ναζιστών μέσα στους κύκλους των φασιστών. Νάναι καλά τα ανδρείκελα τύπου Ερντογάν που φροντίζουν να ανεβάζουν αυτά τα ποσοστά. 

Ευτυχείτε! 

Αλήθεια, το SURVIVOR τί ώρα ξεκινάει;;;