Καλομελέτα κι έρχεται...

Δεν έχω να γράψω κάτι για το νησί. Πάει καιρός που ο χρόνος μου στο νησί είναι περιορισμένος και προτιμάω να τον δαπανάω στο χωριό μου μέσα.

Θα γράψω κάτι που δεν αφορά το νησί. 
Όχι ακόμα τουλάχιστον, ευτυχώς.

Αν και γνωρίζω καλά πως αναρτήσεις σαν και αυτήν εδώ «πατώνουν» από αναγνωσιμότητα. Αναρτήσεις που δεν έχουν να κάνουν με περιγραφές της (αδιαμφισβήτητης) ομορφιάς του νησιού, δεν τραβάνε.

Ειδικά αν μιλάει κανείς για προβλήματα. 
Για τα σκουπίδια, για τα νερά, για τα θράσια, για την ερήμωση, για τον φόβο απαξίωσης της ενδοχώρας. 

Ή για την επέλαση του φασισμού, γιατί γι’ αυτό θα μιλήσω σήμερα. 
Προλαβαίνετε να κλείσετε την σελίδα τώρα, να μην χάσετε άλλον χρόνο. 

Εξάλλου με τον φασισμό αρχίζουμε και εξοικειωνόμαστε σιγά σιγά. 
Γίναμε Ευρωπαίοι και σε αυτό. Επιτέλους τους μοιάσαμε σε κάτι!

Βρέθηκα πρόσφατα σε επαγγελματικό ταξίδι στο Ρίμινι. 

Όμορφη πόλη, εκμεταλλευμένη τουριστικά όσο δεν παίρνει, ειδικά η παραλία της έχει φτάσει στα όριά της. 

Το κέντρο όμως παραμένει πανέμορφο...

...οι πλατείες της και οι πεζόδρομοί της γεμάτοι κόσμο και ποδήλατα ακόμη και με πολύ κρύο.

Είπαμε να πάρουμε και κάτι για σουβενίρ. Πήγαμε λοιπόν στα μαγαζιά της παραλίας, εκείνα με την μεγάλη επισκεψιμότητα.  

Στην αρχή αναρωτηθήκαμε ποιανού δυσκοίλιου είναι η προτομή που βλέπαμε παντού και γελάσαμε.
Μετά όμως, καταλάβαμε και μείναμε κάγκελο, για να μιλήσω την κιγκαλερικήν.

Γιατί στις βιτρίνες με τα σουβενίρ υπήρχαν εκθέματα με τον Μουσολίνι...

Μετά τον είδαμε καβάλα στο άλογο και δίπλα ο αετός με το fascio...

...μετά να καμαρώνει και να χαιρετάει ναζιστικά...

...μετά είδαμε και το παρακάτω έκθεμα:

Τρεις νοματαίοι ανατριχιάζαμε για ώρα, μας έφυγε το χαμόγελο, κοιτάγαμε και ξανακοιτάγαμε τα βιτρινάκια για να καταλάβουμε το αστείο. 

Κανένα αστείο. Ρόπαλο για να επιβάλλεις την γνώμη σου στο όνομα του Ντούτσε!

Ο φασισμός είναι εδώ, διαφημίζεται, προμοτάρεται, προτείνεται σαν ενθύμιο εξ Ιταλίας, και δεν ντρέπεται καθόλου για όσα έχει κάνει. 

Αυτό δεν γίνεται κάπου μακριά, δίπλα μας γίνεται, σε μια χώρα που έχει υποφέρει από τον φασισμό, που τον έχει πληρώσει σε αίμα, η Ιταλία έζησε στο πετσί της από δύο πλευρές τον φασισμό, και από μέσα και απ' έξω. 

Καθυστερώντας να ανεβάσω την ανάρτηση διάβασα ότι μεγάλη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία έκανε δοκιμές καυσαερίων σε ανθρώπους. 
Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, λέει η μάνα μου.

Θυμήθηκα έναν συνταξιδιώτη από την Φρανκφούρτη που μου έλεγε για τις εταιρείες που υπάρχουν ήδη στην Γερμανία αλλά και αλλού και νοικιάζουν εργαζόμενους σε εταιρείες για όσο τους χρειάζονται, για μια σεζόν, για μια παρτίδα μεγάλης παραγγελίας, για ένα κτίριο και μετά πίσω στην ανεργία.

Σκέφτομαι πόσο θα εξυπηρετούσε τέτοιες πρακτικές ένας πανευρωπαϊκός φασισμός. 

Μη βιαστείτε να πείτε το ελαφρύ "μα και τώρα φασισμό έχουμε" γιατί δεν έχουμε ζήσει πραγματικό φασισμό, δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση αυτό.

Ακόμη και αυτό, όσο κι' αν μοιάζει με φασισμό...

...δεν είναι άλλο παρά ένας φευγαλέος ίσκιος φασισμού, ένα χάδι στο μάγουλο, ένας προϊδεασμός των όσων σκέφτονται να κάνουν, όσων σκέφτονται να πραγματοποιήσουν όταν με το καλό...

Δείτε εδώ την συνέντευξη μιας ιστορικού, της Μαρίας Ευθυμίου...

http://www.lifo.gr/print/athinaioi/177685/maria-eythymioy-istorikos

...που μιλάει για την απώλεια μνήμης μέσα από την άγνοια της ιστορίας.

Διαβάστε το βιβλίο της γραμματέας του Γκαίμπελς, "Δεν θέλαμε να ξέρουμε".

https://www.politeianet.gr/books/9786180311686-pomsel-brunhilde-metaichmio-den-thelame-na-xeroume-i-grammateas-tou-gkempels-apokaluptei-276718


Πού θέλω να καταλήξω: μιλήστε στα παιδιά σας, μιλήστε τους όσο υπάρχει χρόνος ακόμη, εξηγείστε τους.

Δεν παίζουμε με τον φασισμό, δεν είναι αστείο, ειδικά τώρα, που προπαγανδίζεται ελεύθερα ακόμη και σε κέντρα διασκέδασης από δηλωμένους ναζιστές, που αντί να τους πάψουν την επόμενη κιόλας μέρα, τους αφήνουν να συνεχίζουν το έργο τους και να βγάζουν λεφτά από όλους τους άρρωστους που εξακολουθούν και τους χειροκροτούν.

Σε λίγο θα είναι αργά. Ό,τι γίνει πρέπει να γίνει τώρα.