ΜΟΝΟΝ ΑΝ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΛΕΦΤΕΣ...

Περνάει δίπλα μου μια μηχανή μεγάλου κυβισμού, κράνος, μπουφάν, γάντια. 

Σκέφτομαι πως ο αναβάτης τηρεί όλους τους κανόνες ασφαλείας, υπάρχει όμως και κάτι άλλο που θεωρεί δεδομένο, λαμβάνει υπ όψιν του σαν σίγουρο: 

ότι εγώ, ο πλησίον οδηγός, δεν θα κάνω καμιά τρέλα, δεν θα στρίψω απρόσεκτα, δεν θα έχω αλλού το νου μου παρά στο τιμόνι, δεν θα περιφρονήσω την παρουσία του.

Και αυτά τα κάνω όχι μόνον γιατί υπάρχει νόμος, αλλά, γιατί ακόμη και αν πάψει να υπάρχει ο νόμος θα συνεχίσω να τα κάνω από σεβασμό στην ανθρώπινη παρουσία. 

Ο αναβάτης μπορεί να είναι εγκληματίας, ληστής, κλέφτης, βιαστής, φασίστας, ναζιστής. 

Δεν ζητάω ούτε πιστοποιητικό φρονημάτων ούτε προτέρου εντίμου βίου για να τον σεβαστώ. Τα θέματά του θα αντιμετωπιστούν από εκείνους που πρέπει, εκεί που πρέπει, με τον τρόπο που πρέπει. Στον δρόμο είναι μια ανθρώπινη ύπαρξη και σαν τέτοια απολαμβάνει τον σεβασμό που απαιτώ και εγώ από τους άλλους.

Κάπως έτσι, σαν έναν αναβάτη μηχανής, βλέπω το παιδί μου. 

Έτσι προσπαθώ να δω τα παιδιά όλων μας. 

Σκέφτομαι πως τους οφείλουμε να μεγαλώσουν σε μια κοινωνία όπου θα σέβεται ο ένας τον άλλον, θα συνδιαλέγεται μαζί του με μέγιστο σκοπό (πίσω από τον εκάστοτε σκοπό) να μείνουν ενωμένοι σαν κοινωνία. 

Αν αύριο διαφωνήσουν για το αν ο δρόμος θα περάσει πάνω από το χωριό ή κάτω από το χωριό...

...θα πρέπει να έχουν στο μυαλό τους ότι η διαφωνία θα πρέπει να γίνει με τρόπο ώστε στο τέλος της συζήτησης, να μην έχουν διχαστεί, να είναι και πάλι ενωμένοι σε μια κοινωνία. 

Φοβάμαι τα παιδιά των φασιστών, των «πατριωταράδων»...

 ...των «φυλετικά ανώτερων»...

....των φανατικών γαυροβάζελων...

....τρέμω τα παιδιά των κομματόσκυλων...

 

...τα παιδιά των βολεμένων, τα παιδιά με το «σωστό» χρώμα, τα παιδιά τα γεννημένα με «κυριαρχικά δικαιώματα» επάνω σε υπηρέτριες, σοφέρ, εργάτες, τα παιδιά με «βαρειές κληρονομιές».

Κοντολογίς, φοβάμαι τα παιδιά που γαλουχήθηκαν με την εντύπωση ότι υπερέχουν των άλλων παιδιών... 

 

...για κάποιον απροσδιόριστο, αυτοπροσδιοριζόμενο λόγο.

Φοβάμαι το κακό που μπορούν να κάνουν στα παιδιά των άλλων που μη έχοντας τέτοιες προσλαμβάνουσες θα τα αντιμετωπίσουν χωρίς φόβο. 

Τον «ανώτερο» όμως, τον «ξεχωριστό», τον «γεννημένο για να νικάει»...

...θα πρέπει να τον αντιμετωπίζουν με προσοχή. 

Γιατί αν νιώθει έτσι, σημαίνει ότι το μυαλό μέσα στο κεφάλι του είναι κλειστό, νεκρό από νωρίς. 

Ποιος να φταίει άραγε… Τα πρότυπά μας, οι γονιοί μας οι ίδιοι, η κοινωνία "η άτιμη";

Αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι πως όλο αυτό αντιμετωπίζεται μόνον αν γίνουμε κλέφτες.

Υπάρχουν τόσα πράγματα εκεί έξω να κλέψει κανείς: ιδέες, σκέψεις, στάσεις ζωής, απόψεις, λέξεις, μουσική, ήχοι, χρώματα, ζωγραφιές, γλυπτά, εικόνες, καθημερινότητα. 

Πώς να πεις σε έναν φανατικό να ανοίξει ένα βιβλίο, να διαβάσει λογοτεχνία; 

Μα του έχει δώσει γραμμή ο αρχηγός, του έχει θέσει τα όρια...

 ...μέσα στα οποία θα «καλλιεργείται».

Πώς θα πείσεις έναν φασίστα να πάει σε μια έκθεση ζωγραφικής; 

Μα αν ο πίνακας είναι έξω από την κατανόηση που έχει για την φύση και την αναγκαιότητα της Eλεύθερης Tέχνης 

ακόμη και όταν δεν την καταλαβαίνουμε και απλώς την αντιλαμβανόμαστε...

...γιατί και η τέχνη γι’ αυτόν θα πρέπει να εξυπηρετεί κάποιον «ανώτερο σκοπό»...

 ...απλώς θα φύγει με τις ιδέες του ακόμη πιο σκληρές, πέτρες, βράχους θεόρατους. 

Πώς θα πείσεις έναν γαυροβάζελο να δει μια καλή ταινία; 

Αφού το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η γραμμή αποκτήνωσης που του δίνει ο δικός του αρχηγός. 

Ο φόβος είναι ο εχθρός της ελευθερίας. 

Της ελευθερίας να επιθυμώ βαθειά μέσα μου να σέβομαι τον άλλον, 

να ζω σε κοινωνίες με ισότιμα μέλη 

και αυτή η ισοτιμία να προκύπτει από τον απλό λόγο του σεβασμού της ανθρώπινης φύσης.

Κλέψτε όσο είναι νωρίς, και μάθετε και τα παιδιά να κλέβουν. 

Να ανοίγουν τα βιβλία... 

...και να κλέβουν λέξεις, εκφράσεις, σκέψεις, στίχους, ομορφιά, την άλλη άποψη. 

Να βλέπουν πίνακες και να κλέβουν τα χρώματα, τα σχήματα, το διαφορετικό και καμιά φορά ακαταλαβίστικο...

...την άλλη ματιά, την άλλη άποψη.

Να κλέβουν από ταινίες που θα τα κάνουν να σκέφτονται, να προβληματίζονται... 

...να θέλουν να μιλάνε για την άλλη άποψη, για αυτό που δεν φαντάζονταν ότι υπάρχει.

Να παθιάζονται με την γνώση, να θέλουν να την κλέβουν από όλους. 

Από την γιαγιά που μαντάρει μια κάλτσα, που κονταίνει ένα παντελόνι, τον παππού που μπολιάζει ένα δέντρο, που φυτεύει πατατιές, την γειτόνισσα που ζυμώνει και φουρνίζει, τον μάστορα που χτίζει μια ξερολιθιά, τον αρχιτέκτονα που ενσωματώνει το έργο του στο τοπίο, τον γλύπτη που βγάζει τη μορφή μέσα από την πέτρα, τον μάγειρα, τον χτίστη, τον αγρότη, τον εργάτη, τον μουσικό, τον χορευτή, τον επιστήμονα, από όλους έχει κάτι να κλέψει. 

Να το κάνει όχι γιατί του το επιβάλλει κάποιος, 

να το κάνει για να είναι το μυαλό του πάντα ανοικτό, για να μεγαλώσει αλλά να μην γεράσει...

...γιατί αν δεν το κάνει θα είναι νεκρό από τα είκοσι... 

...γιατί καμία κοινωνία δεν θα το σηκώνει και σε καμία κοινωνία δεν θα μπορέσει να ανήκει, θα καταλήξει στα χάλια του πατέρα του...

...να αναπαράγει ένα στείρο είδος κατάλληλο μόνον για μίσος. Απεριόριστο μίσος. 

Γιατί το αντίθετο του μίσους δεν είναι η αγάπη, αλλά ο σεβασμός.